29 Νοεμβρίου : το βήμα στον Δημήτρη Δημητριάδη, Βρυξέλλες.

«Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου…Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της…Έχω μέσα μου τη μοίρα της…Πεθαίνω σα χώρα…” Δημήτρης Δημητριάδης, κι αυτές είναι οι τελευταίες φράσεις του θρυλικού πλέον «Πεθαίνω σαν χώρα».

‘Ενα κείμενο που γράφτηκε την περίοδο 1974-1976 και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1978. Το έργο αυτό συναντάει το μύθο της φυλής, το μύθο της χώρας, το σπαραγμό της, μιας και στη χώρα του έργου οι γυναίκες εκείνη τη χρονιά δεν μπορούν να πιάσουν παιδιά. Είχαμε την τύχη να δούμε αυτό το έργο και στις Βρυξέλλες το 2008 σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μαρμαρινού.‘Οταν τελείωσε η παράσταση εκείνο το βράδυ στο Tour et Taxis είμασταν άλλοι άνθρωποι, διαφορετικοί από αυτούς τους έλληνες που τριγυρνούσαν μερικές ώρες πριν σχεδόν ανέμελοι στους δρόμους των Βρυξελλών και του κόσμου.

Ο Δ.Μαρωνίτης γράφει για τον Δημήτρη Δημητριάδη και το συγκεκριμένο έργο : «Αυτός ο άνθρωπος, ο Δημήτρης Δημητριάδης, έκλεισε συμβόλαιο με την Αριάδνη: μπαίνει και βγαίνει στο Λαβύρινθο, δίχως να χάνεται. Δρόμοι, σταθμοί, στενά, πτυχές της γης, η γη κουνιέται και στις ρωγμές της φυτρώνουν αποσιωπητικά. Έτσι,άναψε ένα βράδυ όλα τα φώτα του μυαλού του και έφτιαξε μιαν έκρηξη, που θα μπορούσε να είναι και δική μας, αν είχαμε περισσότερη τόλμη –δίχως εντόσθια στο κεφάλι και εγκεφαλικά κύτταρα στην κοιλιά–»

Σήμερα, οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα που ασχολούνται με το θέατρο μαζεύουν με περίσσιο δέος τα βιβλία και δε ειδικότερα τα θεατρικά του Δημήτρη Δημητριάδη στη βιβλιοθήκη τους. Και πως να μην το κάνουν; Οι θεατρικές σκηνές της Αθήνας βρυχούν από τα λόγια του τα τελευταία χρόνια. Σύγχρονοι σκηνοθέτες γεννούν ιδιόμορφες σκηνοθεσίες συναντώντας τα κλασσικά του έργα. Μοιάζει ο Δημήτρης Δημητριάδης να είναι ο αγαπημένος της θεατρικής καλλιτεχνικής κραυγής και αγωνίας των ηρώων του δράματος που λέγεται Ελλάδα, Ελλάδα μέσα στον κόσμο και μέσα στην ιστορία.

Η λήθη ένα από τα σημαντικά του κείμενα επίσης, μονόλογος, σκηνοθετήθηκε από τον Δημήτρη Τάρλοου το 2011 με τον ηθοποιό Δημοσθένη Παπαδόπουλο ο οποίος και απέσπασε το βραβείο Κάρολος Κουν για την ερμηνεία του αυτή. Ο σκηνοθέτης λέει για τη λήθη «Ο Δημητριάδης γίνεται βέβηλα πρωτοπόρος γιατί αποδέχεται το τίποτα και παραδίδει σε μας το σώμα, ως μοναδική αξία.» Μετά την τεράστια επιτυχία και την καθολική αποδοχή της κριτικής, ο ίδιος σκηνοθέτης ανεβάζει την επόμενη χρονιά τη «Λήθη 2″, όπως θα μπορούσε να ονομαστεί η δεύτερη ανάγνωση του μονολόγου όπου τον ερμηνεύει μια νέα γυναίκα. Δυστυχώς όσοι δεν είχαμε τη δυνατότητα να «πεταχτούμε» σε μια από τις παραστάσεις αυτές στην Αθήνα, δεν μπορούμε να έχουμε προσωπική άποψη ή να γευτούμε αυτήν την εμπειρία.

Την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου ο κος Δημήτρης Δημητριάδης θα είναι μαζί μας εδώ στις Βρυξέλλες για μια ομιλία του με τίτλο «Τo απρόσβατο».

Ο Δημήτρης Δημητριάδης σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες με υποτροφία τού βελγικού κράτους από το 1963 μέχρι το 1968 στο Institut National des Arts du Spectacle, κι εδώ έγραψε εκείνη την εποχή το πρώτο θεατρικό του έργο, «Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά», το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau, το 1968, στο Théâtre de la Commune d’ Aubervilliers, στο Παρίσι. ‘Εκτοτε τα θεατρικά του παρουσιάζονται και χειροκροτούνται ανά την Ευρώπη. ‘Εργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, ιταλικά, ρουμανικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γερμανικά ενώ ο ίδιος επιμελείται μοναδικά και μεταφράζει μεταξύ άλλων Μπατάιγ, Μπαλζάκ, Ευριπίδη, Τένεσι Γουίλλιαμς και Σαίξπηρ.

Σας παραθέτω ένα αναλυτικό βιογραφικό και περαιτέρω υλικό παρακάτω για όσους ενδιαφέρονται. Στο τελευταίο του έργο «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας » που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν διαβάζουμε «Ο Δημήτρης Δημητριάδης γράφει (θέατρο, ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο) και ζει από αυτό ». Γιατί κυρίες και κύριοι είναι αρκετό.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι ένας από τους σύγχρονους έλληνες συγγραφείς ο οποίος θα σφραγίσει το στοχασμό των γενεών που θα έρθουν.

Ας τον καλωσορίσουμε μοναδικά όπως γνωρίζουμε οι Έλληνες των Βρυξελλών.

σταυρούλα α. γάτσου