ΑΠΟΨΕΙΣ

Έλληνες και ελληνικής καταγωγής Πάπες της Καθολικής Εκκλησίας

Ένα ταξίδι στο χρόνο και στα άδυτα των παπικών μητρώων από τον Χρήστο Μπλατσιώτη ο οποίος μας φανερώνει πως στα 2000 χρόνια της Εκκλησίας της Ρώμης, τουλάχιστον 15 Επίσκοποί της (Πάπες) ήταν Έλληνες.

Η συνέντευξη του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο Newsville.be!

Η παρέα και οι συζητήσεις με το Χριστόφορο τόσο on-camera όσο και off-camera ήταν τόσο ευχάριστες όσο και εποικοδομητικές. Κρατάω και εκτιμώ την μεγάλη και ειλικρινή άνεση του Χριστόφορου... (συνέχεια)

Ο Όσκαρ και τα όσκαρ: Δύο ιδιαίτερες αναμνήσεις.

Τον είχα πιστέψει όπως είχα πιστέψει εκείνο τον Αύγουστο πως η πατρίδα μας θα άλλαζε. Δυσάρεστο συναίσθημα σε μία περίοδο που τα άσχημα νέα αποτελούν πια την καθημερινότητα μας.

Τίποτα δεν είναι πια…

Τι να σε πω;  Φαντάσου ένα αμόνι να σου χει πλακώσει το στήθος, ανάσα να μην μπορείς να πάρεις και μια μύγα γκαστρωμένη να ΄ρθει και να σου καθίσει πάνω στη μύτη κι εσύ να σιχαίνεσαι, να σιχαίνεσαι και να μην μπορείς ούτε το χέρι να σηκώσεις αλλά ούτε και να αρθρώσεις ένα "φύγε μωρή ρουφιάνα" και να ελπίζεις μονάχα ότι που θα πάει, κι αυτό το χάλι θα το συνηθίσεις...

Το κοράκι. (μέρος 2ο)

'' Με κοίταξε στα μάτια, είδε το ναι, πάτησε μόνος το διακόπτη και πέρασε κάτω από την γκαραζόπορτα, που διαμαρτυρήθηκε,  σαν γριά στρίγκλα που  της κόψανε της ύπνο τα παιδιά που παίζανε μακριά γαϊδούρα πάνω στο ντουβάρι.  Όταν η πόρτα άνοιξε τελείως, ο Παύλος ο φράξιας, ο εξόριστος, ο προστάτης οκογενείας και γενικώς είχε γίνει ένα με το χιόνι. '' 

And the Oscar goes to…

Λάμψη, φώτα, αστραφτερά χαμόγελα κι όλη η αφρόκρεμα της κινηματογραφικής showbiz παρούσα, στην τελετή απονομής των 85ων βραβείων Oscar, την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου. 

Μάσκες, μάσκες αντιασφυξιογόνες

Ποιος θλιμμένος ερωτευμένος κρύβει το πρόσωπο του; Ποια κυρία της πάνω τάξης κρύβει τη λαγνεία της; Ποιος ζηλότυπος σύζυγος την ακολουθεί φιλύποπτα; Η μάσκα δεν κρύβει αυτό που είναι, κρύβει (και προστατεύει) αυτόν που τη φοράει.

50 αποχρώσεις του Greece.

Με το φτωχό μου το μυαλό, κάποιες σκόρπιες σκέψεις, χωρίς την επίδραση του καφέ. Ούτε του μαύρου… ούτε του άσπρου.

Αποκάλυψη του Ιωάννη, χειροκρότημα και σκέψεις μετά την αυλαία.

Τώρα θα μου πείτε οι λέξεις "εθνικά", "ελληνικά" και "συλλογικά" παίρνουν διαφορετική ερμηνεία στο κεφάλι του καθενός. Ίσως εκεί τελικά να είναι το πρόβλημα. (συνέχεια)

Το κοράκι.

"..τα καίνε όλα Παύλο, ότι χωράει στο τζάκι  καίγεται, κι άμα δεν έχουνε τζάκι, στο μαγκάλι  που βγήκε από το υπόγειο της γιαγιάς,  κι άμα δεν υπάρχει πλέον κι αυτό, κόβουνε το βαρέλι του καυστήρα και τα ρίχνουν όλα μέσα.."

Ο Jimmy και η 9η Μαΐου.

Τώρα είναι η ώρα της Ελλάδας να γυρίσει ενδυναμωμένη. Έστω και από κεκτημένη ταχύτητα. Ας προσπαθήσουμε να αποδείξουμε πως φέτος έχουμε να προσφέρουμε και εμείς κάτι στο βρυξελλιώτικο κοινό που θα μας τιμήσει για δεύτερη φορά... (συνέχεια)

Tarantino Unchained. 20 χρόνια πίσω (και μπροστά) από τις κάμερες.

Κάπου στις αρχές του '90 πρωτακούστηκε το όνομά του. Γρήγορα απέκτησε οπαδούς αλλά και πολέμιους. Σίγουρα όχι αδιάφορο όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο που απλά έφτιαχνε ταινίες. Φέτος, ο μεγάλος auteur κλείνει 20 χρόνια έργου και με αφορμή το τελευταίο του, Django Unchained, του αφιερώνουμε λίγες γραμμές.