Ο Παύλος ο φράξιας, ο εξόριστος εν Βελγίω, τράβηξε ακόμη μια τζούρα απ΄το τσιγάρο και μια απ΄το χαμηλό. Ήτανε πια 4 περασμένες και σε λίγο θα χάραζε, αν και ο ουρανός όταν θα ‘βλεπε τα γκρίζα μούτρα του πάνω στο χιόνι, μπορεί και να άλλαζε γνώμη..
Το μπουκάλι, είχε αδειάσει, κι άντε να βρεις σταθμό ανεφοδιασμού τέτοιαν ώρα στο Ρόδο της Θείας Γένεσης. Τον άφησα για λίγο, ευκαιρία, μήπως και πάρει την απόφαση κι ανοιχτεί, κι έφυγα χωρίς πολλές ελπίδες με κατεύθυνση τη μικρή κάβα του σπιτιού. Αλίμονο, Προδοσία εσχάτη, δύο Gentleman’s Jack, έστεκαν εκεί για καθαρά συναισθηματικούς λόγους και έναν α-νε-ξήγητο, ότι πληρούσαν τα αισθητικά κριτήρια διακόσμησης της κυρίας μου. Ούτε σταγόνα. Άρπαξα ότι βρήκα…
- Τι είναι αυτά ρε καραγκιόζη, φώναξε όταν με είδε με τα μπουκαλάκια των duty free.
- Πυξάρι Μυτιλήνης, Σουμάδα από τη Χίο κι αυτό πρέπει να είναι… Κράνο από τις Σέρρες … έχουνε μείνει και κάτι κουραμπιέδες … (ψέλλισα δειλά)
- Απ΄ τα Χριστούγεννα ;
- Όχι ρε, απ’τη μάνα μου…
- Τότε, αλλάζει το πράγμα, φέρε είπε κι έβγαλε το πώμα της Σουμάδας με τα δόντια.
- θυμάσαι εκείνο το Κηδειοπωλείο στην Αιγαίου; (δαγκώνοντας τον πρώτο kurabiye )
- Πως δεν το θυμάμαι, τόσες φορές του κάναμε καινούργια τη τζαμαρία του ανθρωπάκου. Λένε πως ο Κωστής, τον θυμάσαι τον Κωστή ε, το βράδυ που χώρισε με τη Λένα, λιώμα από το ποτό, αφού πρώτα φώναξε το σύνθημα…
- Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη !
- .. αυτό, πέρασε με βήμα παρέλασης μέσα από τη τζαμαρία… έτσι άκουσα.
- Αλήθεια είναι, ήμουνα αυτόφωρο όταν τον φέρανε με τα ράμματα και τα ξεραμένα αίματα πάνω στο κεφάλι… (σκουπίζει με την ανάστροφη απ΄ τα χείλη του …το χιόνι)
- Έλα !
- Μάλωνε με τους τοίχους μέχρι το πρωί, ηρέμησε λίγο όταν δέχτηκα να πάω να της μιλήσω.. Το λοιπόν, έμαθα ότι ο Μπαρμπαλέων πήγε στο Γραφείο για να πάρει πληροφορίες.
- Στο Κοράκι ;
- Στο Κοράκι τζούνιορ … η πινακίδα πλέον γράφει … και υιός.
Ο Παύλος ο φράξιας μου περιέγραψε όλο το διάλογο που ακολουθεί σαν να ήτανε μπροστά και άκουγε. Ίσως επειδή γνώριζε τα πρόσωπα τόσο καλά, κι έπαιρνε τις εκφράσεις , το ύφος, ακόμα και τη χροιά της φωνής του καθένα. Μεταφέρω τα πιο σημαντικά, ξεκινάμε μετά τις χαιρετούρες κι αφού ήρθε κι ο λουμίδης.
- Που λες παιδί μου, τελευταία σκέφτομαι συνέχεια την κυρά μου, έφυγε νωρίς η τυχερή, δεν ξέρω αν θυμάσαι ;
- Πως δεν θυμάμαι κύριε Λεωνίδα, Το Γραφείο μας είχε αναλάβει… μόλις είχα ξεκινήσει δίπλα στον πατέρα, υπέροχη τελετή !
- Γι αυτό ήρθα σε σένα παιδί μου, λέω… να πηγαίνω κι εγώ σιγά-σιγά, πόσο πια να περιμένει..
- Μα τι είναι αυτά που λέτε κύριε Λεωνίδα, μια χαρά σας βλέπω !
- Κοίταξε παιδί μου, πούλησα το σπίτι όσο-όσο, να ξελασπώσω το μικρό μου γιο που ‘πεσε έξω με την κρίση, η ψωροσύνταξη που παίρνω δεν φτάνει ούτε για τ΄ απαραίτητα, να βοηθήσω άλλο δεν μπορώ, να περιμένω; τίποτα… τι χρωστάει κι αυτή η καημένη η νύφη μου η Παναγιώτα να με πλένει και να με σιδερώνει ξέρεις τι είναι να νιώθεις βάρος αγόρι μου, καταλαβαίνεις τι θα πει να μην έχεις… Αύριο. Τέλος πάντων … έχω κρατήσει κάτι οικονομίες, αλλά λιγοστεύουνε… και δε θέλω να φορτωθώ σε κανένα, άντε κάνε μου τη χάρη, ένα λογαριασμό , στο περίπου..
- Κύριε Λεωνίδα με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση, καταλαβαίνω όμως τον προβληματισμό σας και πραγματικά σέβομαι την ανάγκη που νιώθετε να μην αφήσετε πίσω υποχρεώσεις.
- Έτσι μπράβο, κάνε μια σούμα, στο περίπου, να΄ χουμε να λέμε μέχρι να πιούμε τον καφέ.
- Λοιπόν, καταρχήν έχουμε ένα μαονάκι, σε λάκα, δεν υπάρχει καλύτερη σχέση ποιότητας κόστους, σε ολόκληρη τη βόρεια Ελλάδα. Αποκλειστικό προϊόν και πάντα στοκ σε 3 μεγέθη.
- Μα γι αυτό ήρθα κι εγώ σε σας …
Το κοράκι, έπιασε το υπονοούμενο, αλλά δεν ίδρωσε τ΄ αυτί του, άρπαξε το κομπιουτεράκι κι άρχισε τους υπολογισμούς…
- Λοιπόν αν πήρε καλά το μάτι μου, είστε περίπου 1,75… επί 70 κιλά, υπηρεσίες, μεταφορά … 5 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι και καμιά δεκαριά για την Καραμανλή … και μία έκπτωση 20%, αυτή δεν την κάνω σε όλους, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που εξυπηρετούμε την οικογένεια, ήμουνα και συμμαθητής με το γιό σας….
- Να σαι καλά παιδί μου, να σχωρεθούν τα πεθαμένα σου… (πίνει μια γουλιά καφέ, δυνατά)
- (ξεροβήχει) Λοιπόν, να μη σας ταλαιπωρώ με λεπτομέρειες, περίπου 1500 ευρώ, για το σύνολο των υπηρεσιών του Γραφείου μας,… με απόδειξη, εννοείται.
- Ανακουφίστηκα τώρα παιδί μου, δυο χιλιαρικάκια μου μείνανε όλα-όλα.
- Φοβάμαι πως δεν φτάνουν κύριε Λεωνίδα, δεν το αφήνετε καλύτερα…
- Ε, πως δεν φτάνουν!
- Είναι και τα υπόλοιπα …
- Αχ αυτά τα διαολεμένα τα υπόλοιπα, πάντα υπάρχουν υπόλοιπα … Για πόσα μιλάμε ;
- Τι να σας πω, εξαρτάται…
- Από τι ;
- Διάφορα… για παράδειγμα, θα είναι καλοκαίρι ή χειμώνας….
- Τι μου λες παιδί μου, αεροπορικό εισιτήριο θα κόψουμε, χάι σίζον που’ λεγε κι ο αλητήριος και δεν ξεκουμπιζότανε μια ώρα αρχύτερα, να προλάβουμε το κακό…
- … Μα πως, θα χρειαστεί θέρμανση για την εκκλησία κατά τη λειτουργία ; θα χει αρκετό φως; ή θα χρειαστεί να ανάψουν οι μεγάλοι οι πολυέλαιοι… Θέλετε έναν ψάλτη ή να έρθει και ο δεξιός ; Και μετά οι σκαφτιάδες θα τα καταφέρουν με τα φτυάρια αν είναι παγωμένο το χώμα ή θα χρειαστεί να φέρουν εκσκαφέα ; Παπά ή μητροπολίτη ; ….
- Αυτά ομολογώ πως δεν τα σκέφτηκα …(ξύνει το κεφάλι)
- Ε, βέβαια … είναι και τα χαρτόσημα, πιστοποιητικά, συμβολαιογράφοι, ο μαρμαράς …
- Με λίγα λόγια, αν έχεις την επιλογή δηλαδή, καλύτερα να φύγεις καλοκαίρι… κι άστον να λέει ‘’για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι»..
- Οδυσσέας Ανδρούτσος…. Άλλοι καιροί
- Και λένε μετά για το Δημόσιο …
- Αλίμονο, όποιος δεν ξέρει την ιστορία του…
- Είναι άξιος της τύχης του….
Εδώ τελειώνει η αφήγηση κι έρχεται η έρμη η σιωπή να απολογηθεί για τα ανείπωτα …..
- Και δε μου λες ρε Παύλο, πως τα έμαθες εσύ όλα αυτά, με τους δικούς σου δε μιλάτε απ ότι ξέρω.
- Η … Ελένη, … μου τηλεφώνησε η Ελένη και μου τα πε.
- Ποια Ελένη Παύλο ; για μίλα καθαρά.
- Η Λένα μωρέ, του φίλου σου του Κωστή απ το συντονιστικό, που λέγαμε..
- Είσαι πολύ κάθαρμα ρε Παύλο !
- Μη με παρεξηγείς , εγώ πήγα να της μιλήσω για τον πιτσιρικά τον Κωστή, του το χα υποσχεθεί κείνο το βράδυ στο κρατητήριο.. αυτή είχε άλλα στο μυαλό της, τον είχε ξεγραμμένο … είχε μπλέξει και μ΄ ένα βαποράκι από τα δυτικά…
- Την πήρες, δηλαδή, κι αυτήν υπό την προστασία σου…
- Σ’ ό,τι έχω ιερό ρε στραβάδι, εγώ γυναίκα ποτέ δε χάλασα, στο λέω στ αλήθεια.
- Κι η Λένα που τα ΄μαθε ;
- Έχεις μείνει πολύ πίσω ρε στραβάδι. Η Λένα είναι πρώτη κυρία στην Καλαμαριά, παντρεύτηκε το Κοράκι… Τζούνιορ.
- Οι κυβερνήσεις πέφτουνε …
- …. Μα τα κοράκια μένουν… Σένιορ.. Θα πας ρε στραβάδι, μήπως και συνεφέρεις το Μπαρμπαλέων ; εσένα σε είχε σε εκτίμηση … εγώ δεν μπορώ, ξέρεις, μετά από κείνο το σκηνικό με τη Γιώτα…
Λένε, πως τη Γιώτα, την πήρε με το ζόρι, εγώ ποτέ δεν πίστεψα, ο Παύλος είχε μπέσα, άσε που δε θα έκανε ποτέ τέτοιο πράμα στον αδερφό του, το θέμα είναι ότι η κοπέλα δεν άντεξε, τα ξεφούρνισε όλα στον άντρα της, εκείνος στον κύριο Λεωνίδα… κι έτσι βρέθηκε ο Παύλος εξόριστος εν Βελγίω… Κάθε παρατσούκλι μια ιστορία…
Το χιόνι είχε σκεπάσει πια τα πάντα..
- Μ’ αρέσει να βλέπω τη γή να ντύνεται νυφούλα, -άκουσα τη φωνή μου-
- Για ρουφιάνα που προβάρει νυφικό, την κόβω εγώ… άκουσα τη φωνή του
Με κοίταξε στα μάτια, είδε το ναι, πάτησε μόνος το διακόπτη και πέρασε κάτω από την γκαραζόπορτα, που διαμαρτυρήθηκε, σαν γριά στρίγκλα που της κόψανε της ύπνο τα παιδιά που παίζανε μακριά γαϊδούρα πάνω στο ντουβάρι. Όταν η πόρτα άνοιξε τελείως, ο Παύλος ο φράξιας, ο εξόριστος, ο προστάτης οικογενείας και γενικώς είχε γίνει ένα με το χιόνι.
Που λέτε φίλοι, … αυτά μου διηγήθηκε , για τον παλιό μας σύντροφο τον Παύλο, ο Θανάσης. Ο Θανάσης ο φράξιας, ο απόκληρος, ο ……… , αλλά αυτός είναι μια άλλη ιστορία…
Τέλη Φλεβάρη του ‘13 – ΓΓ
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Το κοράκι. (μέρος 2ο)"