«Το Σώσε» από το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου

Η θεατρική παράσταση Το Σώσε από το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου έκλεψε την παράσταση στα ομογενειακά θεατρικά δρώμενα την χρονιά που μας πέρασε. Η πρωτοτυπία του σεναρίου, η άρρηκτη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Αμπαζή καθώς και τα μέλη του θιάσου, καθένα ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί ως σύνολο, ανέβασαν τον πήχη στα ύψη.

Είχα την τύχη να βρεθώ στο Kosmos Place, το γνωστό στέκι στη Place Jourdan, στην πολύ αρχή της προσπάθειας των παιδιών. Εκεί που η Γεωργία Νομικού μου γνώρισε το Γιάννη Αμπαζή, εκεί που άρχισα να καταλαβαίνω πως το εγχείρημα του θιάσου έχει ξεφύγει σε κέφι, τρέλα και θεατρική ουσία από το στενό πλαίσιο του κλασσικού ομογενειακού θεάτρου που γνωρίζαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά, φίλους πια, τους περισσότερους από τους οποίους τους έχουμε φιλοξενήσει ήδη στις σελίδες του περιοδικού μας.

Σας παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα φωτογραφικών στιγμών και καταθέσεων ψυχής από τους συντελεστές της πιο απίθανης παράστασης για τη σεζόν 2012-2013.

ΣΤΟΪΔΟΥ ΕΥΗ
• Στο Ελ. θέατρο Βελγίου βρέθηκα λόγω της γνωριμίας μου με δύο από τα μέλη του, τον Χριστόφορο Οικονομίδη και τη γυναίκα του Αριάδνη, που επρόκειτο να παίξει το ρόλο της Μπελίντα. Όταν η Αριάδνη έμεινε έγκυος, μου πρότειναν να παίξω στη θέση της, και δέχτηκα πολύ ευχαρίστως, γιατί λατρεύω το συγκεκριμένο έργο.
• Η Μπελίντα είναι ο άνθρωπος που συνεχώς προσπαθεί να σώσει τις καταστάσεις. Δεν έχει το πιο αστείο κείμενο, αλλά έχει πολύ αστεία δράση, πράγμα που μου άρεσε πολύ.
• Από την παράσταση σου μένουν συνήθως τα λάθη, οι στιγμές που κάτι πάει στραβά και ο τρόπος που το καλύπτεις ή το προσπερνάς. Και φυσικά οι στιγμές της πρώτης παράστασης όπου επιβεβαιώθηκαν οι αστείες σκηνές του έργου, μέσα από τα γέλια των θεατών.
Small talk
Μετά τις πρόβες... Μετά τις πρόβες, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, πηγαίναμε όλοι στα σπίτια μας. Οι περισσότεροι έρχονταν στην πρόβα μετά από μια φουλ ημέρα δουλειάς, άσε που μας περίμεναν – πολύ υπομονετικοί – σύζυγοι, παιδιά και σύντροφοι.
Στην σκηνή…  Στη σκηνή που πηδήξαμε μια σελίδα κείμενο στην τελευταία παράσταση, ζήσαμε σουρρεαλιστικές στιγμές!
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν… Η κωμωδία είναι από μόνη της μια πρόκληση. Και είναι αδυσώπητη. Αλλά είχαμε πολύ καλό υλικό, και ως προς το έργο και ως προς τους συντελεστές.
Όταν η αυλαία έπεσε…  Όταν έπεσε η αυλαία, λυπήθηκα που τελείωσε τόσο γρήγορα!
Αγαπημένη ατάκα: “Τα πλάκωσε με τον Μπετόβεν. Όλα!!!”

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΡΑΝΤΙΔΗΣ
Το κίνητρο μου για να είμαι μέλος αυτής της ομάδας ήταν το ότι υπάρχει εδώ και 20 χρόνια με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό τους και φυσικά ήταν από τους πρώτους ελληνικούς θιάσους που δημιουργήθηκαν στις Βρυξέλλες.
Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στο χαρακτήρα του Γκάρι ήταν το ότι είναι αστείος, άθελα του, αλλά μέσα από το πρόβλημα που έχει να βάλει σε μία τάξη τη σκέψη του και ότι δεν καταλαβαίνει ότι δεν τον καταλαβαίνει κανείς.
Από την παράσταση θυμάμαι έντονα τα γέλια των θεατών και την δική μας ευχαρίστηση ότι αυτό που κάνουμε “περνάει” κάτω στην πλατεία! Ήταν και ένα στοίχημα όλης της ομάδας, να σας κάνουμε να περάσετε δύο ώρες διασκέδασης και να γελάσετε μέχρι δακρύων! Νομίζω ότι κάτι κάναμε! Και σας ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό!!
small talk
Μετά τις πρόβες... Ξεκούραση.
Στην σκηνή… Έλιωνε το μακιγιαζ από τη ζέστη.
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν… Να γυρίσουμε το σκηνικό και μετά να παίζουμε σα να μην έχει γίνει τίποτα απολύτως.
Όταν η αυλαία έπεσε… Γλυκόπικρη γεύση.
Αγαπημένη ατάκα: Παγωτό σ’ αγαπώ.

ΜΑΚΗΣ ΤΙΚΦΕΣΗΣ
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στον θίασο του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου και τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο χαρακτήρα του Γκόρντον;
Ο Γιάννης ο Αμπαζής. Με τον Γιάννη γνωριζόμαστε εδώ και κάποια χρόνια, από την Αθήνα ακόμα. Ήξερε ότι είχα παίξει παλιότερα σε 2 θεατρικά εδώ στις Βρυξέλλες. Μόλις λοιπόν οριστικοποιήθηκε ότι αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του έργου μου πρότεινε να παίξω. Με βάση το αισθητήριό του θεωρούσε ότι μπορώ και πρέπει να παίξω τον Γκόρντον. Τα παιδιά δεν τα ήξερα και ο Γιάννης σχεδόν με επέβαλε στην υπόλοιπη ομάδα. Αν και διστακτικός εγώ στην αρχή, λόγω φόρτου εργασίας και έλλειψης ελεύθερου χρόνου, γρήγορα συμφώνησα ακούγοντάς τον να μιλά με τόση θέρμη και ενθουσιασμό για το έργο. Ο Γιάννης ήταν και είναι ερωτευμένος με αυτό το έργο. Και γι’ αυτό δόθηκε ολοκληρωτικά στην προσπάθεια και εκτέλεσε με όρεξη, μεράκι και αποτελεσματικότητα το καθήκον του, πράγμα που υπήρξε βασικός –
ή ίσως και ο πιο καθοριστικός, κατ’ εμέ τουλάχιστον – συντελεστής της επιτυχίας μας.
Όσο για τον Γκόρντον, θέλει κι ερώτημα; Εγώ ήθελα να γελάσω. Συμμετείχα στην όλη ιστορία για να ξεφύγω από την καθημερινότητα, να γελάσω, να χαλαρώσω. Και ο χαρακτήρας του Γκόρντον, αλλά και ό,τι έκανε πάνω στη σκηνή μου φάνηκαν ακριβώς ό,τι πρέπει για αυτό που εγώ είχα στο μυαλό μου και ζητούσα. Μια κωμική φιγούρα από μόνη της. Ένας βαρήκοος, αλκοολικός, ξεμέτοχος και χαβαλές παππούς που βρίσκεται συνεχώς εκτός τόπου και χρόνου. Ένας ηθοποιός σκέτη φυσιογνωμία, μα πάντοτε στην κοσμάρα του… Ασχέτως του πόσο διασκέδασαν με το ρόλο οι θεατές ή κατά πόσο τους φάνηκε ή όχι αστείος ο Γκόρντον, εγώ ομολογώ ότι το καταχαιρόμουν! Και στις πρόβες και αργότερα στις παραστάσεις.

Ποιες στιγμές θα θυμάστε, από την παράσταση;
Τα γέλια του κόσμου! Ο ασφαλέστερος δείκτης της επιτυχίας για μια κωμωδία. Είναι θεωρώ η καλύτερη ανταμοιβή για τον κόπο των ηθοποιών και η μεγαλύτερη ικανοποίηση για όλους τους συντελεστές μια και αποτελεί τον πιο αδιάψευστο μάρτυρα της ποιότητας της δουλειάς και κρίνει και το τελικό το αποτέλεσμα.
Small talk
Μετά τις πρόβες: Τα σχόλιά όλων μας για τις επιδόσεις μας και η ανυπομονησία μας να καταφέρουμε να τελειοποιήσουμε κείμενο και κίνηση για να φέρουμε σε πέρας το δύσκολο εγχείρημα.
Στην σκηνή που: Όταν βγαίναμε και οι 3 διαρρήκτες μαζί. Το απόλυτο μπάχαλο!
Η μεγαλύτερη πρόκληση: Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν για εμένα (όσο κι αν ακούγεται αστείο) να ξεπεράσω το γρηγορότερο δυνατόν ένα γερό λουμπάγκο που έπαθα 3 βδομάδες πριν τις παραστάσεις και με ταλαιπώρησε πολύ. Όλοι βέβαια δε με είχαν στα πούπουλα – ούτε φλιτζάνι δε με άφηναν να σηκώσω.
Όταν η αυλαία έπεσε: Το τέλος; Πώς να είναι μετά; Σαν το τέλος καθετί ωραίου σου φέρνει ένα μελαγχολικό συναίσθημα. Όλα τα ωραία τελειώνουν σύντομα, σωστά; Θα έχουμε πάντως να θυμόμαστε όλο αυτό το ταξίδι. Και η ζωή συνεχίζεται. Κι ευτυχώς που γεμίζει και από τέτοιες ευχάριστες αναμνήσεις.
Αγαπημένη ατάκα: «Τι, αυτό θα παίξουμε τώρα; Τον Άμλετ;»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΜΠΑΤΖΗΣ
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στον θίασο του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου και τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στην σκηνοθεσία του συγκεκριμένου έργου;
Το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου είναι από τις παλαιότερες θεατρικές ομάδες των Βρυξελλών, με ρεπερτόριο που το χαρακτηρίζει η ποικιλία, αλλά και η ποιότητα. Δεν περιορίζεται και τολμάει να εμπιστεύεται νέους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να είναι η ίδια η ομάδα που αφήνει το στίγμα της και όχι ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Ως εκ τούτου, οι συνθήκες ήταν ιδανικές για την πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα.
Το Σώσε είναι ένα πανέξυπνο και εξαιρετικά δύσκολο τεχνικά έργο. Απαιτεί συνεχή εγρήγορση, ασύλληπτο ρυθμό και συγχρονισμό, πάντα όμως με αίσθηση του μέτρου και σεβασμό στο ιδιαίτερο χιούμορ του. Συχνά επιλέγεται από ομάδες, αλλά τελικά εγκαταλείπεται λόγω των δυσκολιών αυτών.  Ήταν, λοιπόν, μία πρόκληση και ένα στοίχημα για το τί μπορούμε να καταφέρουμε.

Ποιες στιγμές θα θυμάστε, από την παράσταση;
Το εξοντωτικό γύρισμα των σκηνικών κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, το αυθόρμητο γέλιο του κοινού τις στιγμές που τους εκπλήσσαμε με τα όσα συνέβαιναν, τα ευτράπελα επί σκηνής που δεν αφήναμε να γίνουν αντιληπτά από τους θεατές.
Small talk
Μετά τις πρόβες… ήμουν εξαντλημένος, αλλά ενθουσιασμένος με την όλη προετοιμασία
Στην σκηνή…  που όλοι κάναμε λάθη, φροντίζαμε να βοηθάει ο ένα τον άλλον (κάθε μέρα άλλο έργο…)
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν… η παντομίμα στη δεύτερη πράξη (η οποία και τελικά “έσκισε”)
Όταν η αυλαία έπεσε… δεν είχα συνειδητοποιήσει τί είχαμε καταφέρει.
Αγαπημένη ατάκα: Απολαύστε το