Η εποχή της Αναξιοπιστίας.

Αν έπρεπε να δώσουμε ένα χαρακτηρισμό στην εποχή μας, να βάλουμε μια επικεφαλίδα ή  μια ετικέτα θα γράφαμε φαρδιά πλατιά «Η εποχή της απαξίωσης της πολιτικής». Οι ιστορικές συγκυρίες έκλεισαν τον 20ο αιώνα και άνοιξαν τον 21ο με πολιτικούς χαμηλού βεληνεκούς, αναξιόπιστους, ενίοτε φαιδρούς, αναποφάσιστους, άνευ ίχνους έμπνευσης, μικροαπατεωνίσκους, μυωπικούς, μικροδιαχειριστές, αερολόγους, ψευτοθόδωρους, γενικά πολιτικούς χωρίς κανένα όραμα και έξω από κάθε ιδεολογία.
Στην αρχή οι ώριμοι πολίτες το είδαν αυτό με έναν σκεπτικισμό, αλλά σύντομα σήκωσαν τους ώμους λέγοντας «αφού περνάω καλά… Τί με νοιάζει;». Οι νέοι που είναι πιο θερμόαιμοι και επιζητούν το νέο όραμα ξεφούσκωσαν κι αυτοί σα πανηγυριώτικα μπαλόνια. Η καλοζωία και ο αποπροσανατολισμός τους έκοψαν την έμπνευση. Η διεθνής συγκυρία το θολό τοπίο και κυρίως το στόμωμα και η αφωνία της Αριστεράς δεν τους έδινε χώρο ούτε καν για όνειρα για το αύριο. Αυτό θεωρείτο αυτονόητο και εξασφαλισμένο. Στους νέους της Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας και Ελλάδας έννοιες όπως Ευρωκομουνισμός,  Μάης του ’68, Ισπανικός Εμφύλιος, ΕΑΜ ήταν άγνωστες ή έφερναν μια δυσανεξία σα να ήτανε εκτός τόπου και χρόνου.
Κι έτσι πλησίστιοι ταξιδέψαμε, πετώντας σα να ΄τανε περιττό και άχρηστο φορτίο τις κοινωνικές αξίες, τις ιδέες και τις ιδεολογίες. Χωρίς πηδάλιο, αφήσαμε τον ούριο άνεμο του ανεξήγητου ευδαιμονισμού να μας πάει στους Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Χωρίς αποσκευές αξιών, ιδεών και ιδεολογιών αντιδρούμε πια αυτόματα, αυθόρμητα, ενστικτωδώς, βάρβαρα, αφιλτράριστα, πρωτεϊκά, ασυντόνιστα, άσκοπα. Οι μούντζες, οι βρισιές, τα φτυσίματα, τα γιαουρτώματα δεν δικαιώνουν τον κοινωνικό αγώνα που αργά ή γρήγορα θα φανεί ξανά στον Δυτικό κόσμο, από εδώ που κάποτε σπάρθηκαν, ρίζωσαν και φύτρωσαν οι ιδέες.
Ξεκίνησα με τους αναξιόπιστους πολιτικούς. Αλήθεια, τι πολιτικός άντρας (ή γυναίκα) είναι αυτός που προπηλακίζεται, βρίζεται, φασκελώνεται, γιαουρτώνεται και δεν έχει την ελάχιστη αξιοπρέπεια να πει «φεύγω, αφού δεν με θέλετε…», ή «έκανα λάθος, ζητάω συγνώμη που πρόδωσα τις προσδοκίες σας…». Τι νάνος της πολιτικής, τι σβούρας του «λέγω και ξελέγω», τι μπαλάντζας με φτηνιάρικο λαϊκής αγοράς ζύγι, τι πουλημένος; Γιατί; Για το τομάρι του, για τις τσέπες του, για το κόμμα, για τη δυναστεία, για το υπερεγώ του ή για κάποιο Μεγάλο Αφεντικό με το οποίο έχει συνυπογράψει συμβόλαιο;
Σ΄ αυτό το έρημο τοπίο της Αναξιοπιστίας και της Αναξιοκρατίας που μας έφερε η δυναστεία των «ολιγίστων» αναμένουμε τους νέους, δειλά στην αρχή πιο θαρραλέα μετά, να ανακαλύψουν ξανά την «ιδέα» που θα εξανεμίσει από το προσκήνιο τον φαιδρό θίασο ποικιλιών των μικροαπατεωνίσκων και σαλταδόρων της σύγχρονης πολιτικής.