Ένας θρύλος του Τουρκικού ποδοσφαίρου ήταν Έλληνας από την Κωνσταντινούπολη

Επιμέλεια Χρήστος Μπλατσιώτης

Πέθανε το βράδυ της Παρασκευής 13 Ιανουαρίου 2012, σε ηλικία 86 ετών, ένας από τους θρύλους του τουρκικού ποδοσφαίρου, ο ελληνικής καταγωγής ποδοσφαιριστής Λευτέρης Αντωνιάδης (Lefter Kucukandonyadis). Γνωστός ως ο «προφέσορας» του τουρκικού ποδοσφαίρου, υπήρξε εμβληματικός ποδοσφαιριστής της Φενέρμπαχτσε, με την οποία κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και από το 1947 έως το 1964 αγωνίστηκε σε 615 ματς, σκοράροντας 423 γκολ. 

Ο επωνομαζόμενος και «Λεφτέρ», έχοντας την τουρκική εθνικότητα, αγωνίστηκε 46 φορές με την εθνική ομάδα της Τουρκίας από τις οποίες τις εννιά ως αρχηγός και είναι μέχρι σήμερα ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών του τουρκικού εθνικού συγκροτήματος με 20 γκολ, πίσω από τον Χακάν Σουκούρ. Μετείχε στην ολυμπιάδα του 1948 στο Λονδίνο όπου ήταν ο νεότερος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας. Έπαιξε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1954 σκοράροντας δύο γκολ κι επιλέχτηκε στη Μικτή Κόσμου. Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας που τιμήθηκε με το «Χρυσό μετάλλιο» της τουρκικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές παγκοσμίως, για την εποχή του.

Ο Λευτέρης Αντωνιάδης γεννήθηκε το 1925 στην Κωνσταντινούπολη και η ποδοσφαιρική ιστορία του είναι συγκλονιστική.

Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός έλληνας ψαράς και η μητέρα του τουρκάλα και είχε άλλα δέκα αδέρφια. Άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ταξίμσπορ (Taksimspor), μια συνοικιακή ομάδα της Πόλης. Το 1947 πήρε μεταγραφή στη θρυλική Φενέρμπαξε κι αμέσως άρχισε να διακρίνεται το ταλέντο του. Έτσι το 1951 τον ζήτησε η ιταλική Φιορεντίνα όπου πήρε μεταγραφή και ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής από την Τουρκία που πέτυχε να αγωνιστεί σε ομάδα του εξωτερικού. Στην Ιταλία δεν μπόρεσε να δείξει τα προσόντα του και ένα χρόνο μετά αναζήτησε μεταγραφή σε άλλη ομάδα του εξωτερικού. Διαπραγματεύτηκε και με τη Βελγική Σταντάρ Λιέγης, χωρίς όμως να ευωδοθούν οι προσπάθειες και τελικά κατέληξε στη Γαλλική Νις. Η περιπέτειά του στο εξωτερικό κράτησε λίγο και ένα χρόνο μετά επέστρεψε στην Τουρκία (πάλι στη Φενέρμπαξε), όπου συνέχισε να μεγαλουργεί, όμως πάντα είχε ένα κρυφό όνειρο. Κάποτε να παίξει στην Ελλάδα. Το πραγματοποίησε σε ηλικία 39 ετών, το 1964, όταν πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ. Ήταν όμως άτυχος καθώς πρόολαβε να αγωνιστεί μόνο σε πέντε αγώνες (βάζοντας και 2 γκολ), διότι τραυματίστηκε σοβαρά σε έναν αγώνα εναντίον του Ηρακλή Θεσσαλονίκης (τη γνωστή πρώην επαγγελματική ομάδα που σήμερα αγωνίζεται στο τοπικό ερασιτεχνικό της Θεσσαλονίκης) και έτσι τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα.

Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, εργάστηκε ως προπονητής. Αρχικά στην ομάδα του Αιγάλεω κι έπειτα στη Νότια Αφρική στη Supersport United του Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1967 επέστρεψε στην Τουρκία, όπου δούλεψε διαδοχικά στις ομάδες: Samsunspor, Orduspor, Mersin Idmanyurdu και Boluspor.

Ο Λεφτέρ, όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι, είχε το παρατσούκλι “ordinaryus”, δηλαδή προφέσορας, διότι είχε μεγάλη άνεση στο σκοράρισμα και σχεδόν πάντα έβρισκε τα δίκτυα με σιγουριά. Λέγεται ότι δεν είχε χάσει ποτέ πέναλτι. Το όνομά του είναι θρύλος μεταξύ των οπαδών της Φενέρμπαξε, οι οποίοι ακόμα τραγουδούν το σύνθημα: 'Ver Leftere Yazsin Deftere', που σημαίνει «Δώσε στον Λεύτερη, θα γράψει στο τεφτέρι», δηλαδή δώσε πάσα στο Λευτέρη και θα βάλει γκολ.                                                                         Ο Αντωνιάδης, που αν και Τούρκος υπήκοοος δήλωνε Χριστιανός Ορθόδοξος, ήλθε σε μια πολύ δύσκολη θέση την εποχή που μεσουρανούσε στα γήπεδα. Ήταν στις 16 Μαίου του 1952, όταν στην Κωνσταντινούπολη αγωνίστηκαν οι εθνικές ομαδες Τουρκίας και Ελλάδας σε φιλικό αγώνα. Ο Αντωνιάδης ζήτησε να μην αγωνιστεί και ο Τούρκος προπονητής σεβάστηκε την επιθυμία του. Η Ελλάδα κέδισε 1-0 και όταν τον πολιόρκησαν οι δημοσιογράφοι μετά το τέλος του αγώνα, ο “προφέσορας” απλώς αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις…

Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο νησί Πρίγκηπος (Büyükada), το μεγαλύτερο των Πριγκιποννήσων, όπου ένας δρόμος έχει το όνομά του, όπως επίσης δρόμος με το όνομά του υπάρχει και στην Κωνσταντινούπολη. Πέθανε σε νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης, όπου νοσηλευόταν με προβλήματα υγείας.