Τον πήχη λίγο πιο ψηλά

Απολαμβάνω πάντα τις συζητήσεις που κάνω με τον Γιάννη. Έπειτα από την ενσάρκωση του ομώνυμου ρόλου σε ένα θεατρικό περασμένης χρονιάς μου έμεινε και τον αποκαλώ ¨Δάσκαλο¨. Όχι δίχως λόγο. Απεναντίας. Και ο ρόλος του είχε κάτσει γάντι αλλά και κάτω από το σανίδι ο Γιάννης παραμένει για μένα κάτι μεταξύ ταχύρρυθμου φροντιστηρίου και trivial pursuit.  Οι συναντήσεις μας δεν είναι τόσο συχνές αλλά επειδή εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος συντονιζόμαστε πολύ γρήγορα και εκεί αρχίζει η κουβέντα. Συνήθως αρχίζουμε από καθημερινά, μικρά ερεθίσματα και καταλήγουμε σε θέματα πιο αγαπημένα αλλά και πιο πονεμένα όπως η Ελλάδα, οι Έλληνες στην πατρίδα, οι Έλληνες των Βρυξελλών. Συζητάμε για την αδράνεια της πνευματικής τάξης που έπρεπε να βρίσκεται στις επάλξεις σε αυτή την εποχή της ελεύθερης κοινωνικής πτώσης. Αναζητούμε μία αριστερά που δεν υπάρχει πια, μία αριστερά που αρχίζω να καταλαβαίνω πως την ονομάζουμε έτσι πρώτα για να αποφύγουμε την αντίπερα όχθη και έπειτα, ίσως, από απλή κεκτημένη ταχύτητα. Η ουσία παραμένει η ίδια και φανερώνει την απουσία του πνευματικού κόσμου, φαινόμενο που δεν αφορά μόνο στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά πλέον τείνει να γίνει ο κανόνας σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και σε αυτές με παράδοση στη δύναμη του πνεύματος, όπως η Γαλλία.
Όταν ζεστάνει για τα καλά η κουβέντα το πρόσωπο του Γιάννη φωτίζεται με μια αγριάδα και η φύση του ήρεμου συνομιλητή δίνει την θέση της σε αιχμηρές λέξεις, σε ένα χείμαρο λόγου απογοήτευσης για το σήμερα των νέων ανθρώπων, για την παθητικότητα μας απέναντι στη συνήθεια μιας πραγματικότητας που δεν υφίσταται πια. Η κουβέντα μας πάει και πάρα πέρα αγγίζοντας τις καθημερινές μας συνήθειες. Τον τρόπο έκφρασης και συμπεριφοράς. Την έλλειψη της ποιότητας που τόσο ύπουλα έχει περάσει μέσα στο πετσί μας βοηθούμενη από ευτελή καταναλωτικά πρότυπα, από την έλλειψη αρχών και τελικά την υποβάθμιση του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας μας. Το αγαπημένο μας παιχνίδι γυρνάει πάντα στις προβλέψεις για το μέλλον. Πως θα είναι το τοπίο μετά τις εκλογές στην Ελλάδα; πως διαμορφώνεται η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέσα από την εσωστρέφεια των κρατών-μελών που ενδυναμώνει η οικονομική κρίση;
Δοκιμάζουμε να συγκρίνουμε τη ζωή της δεκαετίας του 50 με το σήμερα.
Δοκιμάζουμε να σκεφτούμε το ποσοστό επιτυχίας της ευρωπαϊκής ιδέας.
Δοκιμάζουμε να καταλάβουμε γιατί στο κέντρο της Ευρώπης ο ελληνισμός αντί να είναι πειστικά ισχυρός, απλά σχοινοβατεί μέσα από τις δράσεις μιας χούφτας ενεργών ανθρώπων.
Δοκιμάζουμε να δούμε αν αυτό το  αλληλοκαθρέφτισμα ιδεών της μιας ώρας συζήτησης είναι ικανό να γεννήσει συγκεκριμένες ιδέες και να ξεφύγει από κριτική και διαπιστώσεις.

Φεύγοντας από τη συνάντηση με το Γιάννη και έχοντας πάρει ανάσα ιδεών και σκέψης συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμο είναι να τοποθετούμε τον πήχη κάθε φορά λίγο πιο ψηλά: Στην απλή συζήτηση, στην επιλογή μιας συνεργασίας, στον καθημερινό στόχο, στην “ομογενειακή” προσπάθεια, στην εθνική συνείδηση.
ps:
Κάπως έτσι, ανεβάζοντας τον πήχη εκατοστό –εκατοστό ο Δημήτρης Χονδροκούκης χάρισε στην Ελλάδα το χρυσό μετάλλιο στο ύψος ανδρών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Κωνσταντινούπολη πριν από λίγες μέρες.