Θεατρομουσική παράσταση «Ατελείωτες μορφές ενός μεγαλείου»

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Η καινούρια χρονιά συμβολίζει πάντα και νέα ξεκινήματα. Για την έναρξη του 2025 σας προτείνουμε τη θεατρική και μουσική παράσταση «Ατελείωτες μορφές ενός μεγαλείου». Ακροβατώντας μεταξύ του Γουόλτ Γουίτμαν και του Τάσου Λειβαδίτη, έχοντας τολμήσει να αντικρίσει τα άκρα της ανθρώπινης πορείας, ο Γιάννης Τσαμαντάκης έρχεται στη σκηνή με όλη την παρέα των «Πέρα Πλασμάτων», με μουσικούς, με ηθοποιούς, με τη συμμετοχή οπτικοακουστικών πρωταγωνιστικών στοιχείων, με φως, με εικόνες και με τον ανθρώπινο λόγο…
Μαζί του η Λυδία Φωτοπούλου, σε οπτικοακουστική και διαδραστική μορφή που φρόντισε ο μοναδικός Claudio Bolivar, και η Παυλίνα Βουλγαράκη.

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2025
Αίθουσα Victor Hugo
(62 av. Victor Hugo, Limpertsberg, Luxembourg)

Περισσότερες πληροφορίες για την ώρα και την αγορά εισιτηρίων σύντομα.

Δείτε το τρέιλερ, εδώ.
Παίζουν οι ηθοποιοί Λυδία Φωτοπούλου (βίντεο), Παυλίνα Βουλγαράκη, Μιχάλης Κωτσογιάννης, Μαρία Λατσίνου, Γιάννης Τσαμαντάκης, και οι μουσικοί Σωκράτης Γανιάρης (τύμπανα), Φοίβος Ζήτης (κιθάρα), Κώστας Μπορμπόλης (μπάσο), Σπύρος Σουλαδάκης (πιάνο-πλήκτρα), Γιώργος Χατζής (πιάνο-πλήκτρα)

Λίγα λόγια για την παράσταση από τον συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιάννη Τσαμαντάκη

«Πριν από κάποια χρόνια, αρχές ενός καλοκαιριού έπεσε στα χέρια μου το ποίημα “Song of myself” του Walt Whitman. Το διάβασα με θέα τη θάλασσα και με τους ήχους της, και εγένετο μαγεία στο κεφάλι μου. Το ξαναδιάβασα, το τσαλάκωσα, το υπογράμμισα, το έκανα «δικό μου» ή μάλλον με έκανε δικό του. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω ένα μουσικό concept 16 τραγουδιών βασισμένο κυρίως στα νοήματα και τη φρασεολογία του Whitman μέσα από τα μάτια του γράφοντα και με ήχους και μελωδίες που γεννήθηκαν σε εμένα διαβάζοντας το. Κάτι μου έλειπε όμως, λίγη αστερόσκονη ακόμα για να ΟΛΟκληρωθεί. Πριν από 3 χρόνια λοιπόν, άνοιξα την πόρτα ενός άλλου ποιητή, του Τάσου Λειβαδίτη και να και η αστερόσκονη…

Αυτός ο συνδυασμός της τόσο δυναμικής και αυθαίρετης γραφής του Whitman με την τόσο ανθρώπινη, μελαγχολική γραφή του Λειβαδίτη δημιούργησαν ένα γιν γιανγκ μέσα μου, τόσο ευπρόσδεκτο, τόσο υπέροχο που με έκανε να χαμογελάω (ψυχή και σώμα). Άρχισα να τους φαντάζομαι να συναντιούνται κάπου (σε ένα δάσος ή σε ένα παλιό ερειπωμένο σπίτι;) και να συνομιλούν. Εγώ απλά θα καθόμουν σε μια γωνιά –θα με άφηναν, το ξέρω!– να τους ακούω. Το έκανα εικόνα, και σιγά σιγά η φαντασίωση έγινε πραγματικότητα (στο μυαλό μου φυσικά). Θα έγραφα κείμενα, πρόζες και διαλόγους ανάμεσα στα τραγούδια από τους κυματισμούς του Τάσου Λειβαδίτη, από το αποτύπωμα του σε εμένα.

Και το ΟΛΟΝ ολοκληρώθηκε, είναι αυτό το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας και η θεατρο-μουσική παράσταση που το ζωντανεύει. Ξέχασα να σας πω, ότι στην συνάντηση τους που ανέφερα πιο πάνω, είχαν περάσει να πουν ένα γεια και ο Khalil Gibran, ο Oscar Wilde, o Paul Valery, ο Erri De Luca, o Rainer Maria Rilke, ο Richard Dawkins και σίγουρα και αρκετοί ακόμα που έχουν βάλει το λιθαράκι τους σε αυτό που είμαι. (Ο εσωτερικός μας κόσμος κατοικείται και από άλλους, δεν το έχετε καταλάβει;)»

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Θεατρομουσική παράσταση «Ατελείωτες μορφές ενός μεγαλείου»"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *