Πραλίνες: είναι πράγματι μια βρυξελλιώτικη εφεύρεση;

Το Βέλγιο και η σοκολάτα είναι ένας ακαταμάχητος συνδυασμός. Το Βέλγιο διαθέτει 13 παραγωγούς και καταστήματα σοκολάτας ανά 100.000 κατοίκους και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας σοκολάτας μετά τη Γερμανία. Και μπορεί η σοκολάτα να είναι βελγική, αλλά η πραλίνα είναι όντως εφεύρεση των Βρυξελλών. Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στην ιστορία της πραλίνας.

Η εφεύρεση της πραλίνας μπορεί να αποδοθεί στον Ελβετό Jean Neuhaus, ο οποίος αρχικά ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά απέτυχε στις εξετάσεις του λόγω της απέχθειάς του για το αίμα. Μετακόμισε στις Βρυξέλλες και το 1857 άνοιξε ένα φαρμακείο στην Galerie de la Reine, την γνωστή στοά. Για να καλύψει κάθε δυσάρεστη γεύση από τα φάρμακά του, λέγεται ότι τα είχε στρώσει με σοκολάτα.

Το 1912, ο εγγονός Jean Neuhaus junior αντικατέστησε το φάρμακο με κρέμα και ανέπτυξε τη βελγική πραλίνα. Για να προστατεύσει τις σοκολάτες και να τις παρουσιάσει με όμορφο τρόπο, η σύζυγός του Louise Agostini σχεδίασε ένα κουτί δώρου, το ballotin.

Η επινόηση της πραλίνας από τον Neuhaus ήταν η αρχή της κουλτούρας της πραλίνας στη βελγική πρωτεύουσα. Άλλοι διάσημοι παρασκευαστές πραλίνας εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1920. Ο Pierre Draps ξεκίνησε τα Chocolaery Draps το 1926, τα οποία αργότερα μετονόμασε σε Godiva. Δύο χρόνια νωρίτερα, ο Λεωνίδας Κεστεκίδης και ο ξάδερφός του Bασίλης πουλούσαν σοκολάτες με ένα κάρο με άλογο. Ένα πρώτο κατάστημα άνοιξε στη λεωφόρο Anspach και τη δεκαετία του ’70 ο Λεωνίδας μετακόμισε στο Άντερλεχτ, όπου λάνσαρε την αναμφισβήτητα πιο διάσημη πραλίνα στον κόσμο, με το Manon – μια άλλη εφεύρεση των Βρυξελλών από τη δεκαετία του ’80.

Σύμπτωση

Το ότι οι Βρυξέλλες είναι το λίκνο της πραλίνας βέβαια, είναι καθαρή σύμπτωση. Αν ο Neuhaus είχε μετακομίσει από την Ελβετία σε άλλη πόλη, μπορεί να τα είχε εφεύρει εκεί. Ωστόσο, είναι κατανοητό ότι αυτή η λιχουδιά επινοήθηκε στη βελγική πρωτεύουσα. «Ακόμη και πριν από την εφεύρεση της πραλίνας, τον δέκατο όγδοο αιώνα, οι Βρυξέλλες ήταν ήδη μια μάλλον σνομπ πόλη, με μια ελίτ που της άρεσε να αντιγράφει όσα συνέβαιναν στο Παρίσι και το Λονδίνο», εξηγεί ο ιστορικός τροφίμων Peter Scholliers. «Ειδικά όταν επρόκειτο για νέα φαγητά, όπως η κατανάλωση ζεστού κακάο».

Η συμπαγής σοκολάτα εμφανίστηκε αργότερα όταν ο Ελβετός François-Louis Cailler εφηύρε μια τεχνική για να στερεοποιήσει τη σοκολάτα. Αυτή η τεχνογνωσία κατέληξε επίσης στις Βρυξέλλες, όπου η σοκολάτα παρήχθη σε μικρή κλίμακα κατά το πρώτο μισό του δέκατου ένατου αιώνα.

Ο Neuhaus προφανώς και δεν ήταν ο πρώτος σοκολατοποιός στην πρωτεύουσα, αλλά ήταν αυτός που επινόησε την πραλίνα.« Πολύ γρήγορα, άλλοι παραγωγοί τον αντέγραψαν. Ανεξάρτητα αρτοποιεία πρέπει να είχαν τις δικές τους εκδοχές εκείνη την εποχή», σημειώνει ο Scholliers. «Αυτό θα έχει βοηθήσει στη διάδοση της πραλίνας σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σε όλη τη χώρα».

Αρχικά, οι πραλίνες ήταν κάτι για την ελίτ, που τις έδινε ως δώρα στις επισκέψεις. Επειδή οι πραλίνες πωλούνταν επίσης σε μικρές ποσότητες, έφτασαν αρκετά γρήγορα σε ευρύτερους κοινωνικούς κύκλους. Ειδικά μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο, μια μπαλοτίν με πραλίνες έγινε ένα δώρο που όλοι μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά.

Πλέον, και αυτές οι σοκολάτες έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ. Λιγότερη πραλίνα, περισσότερη γκανάς και ιδιαίτερες γεύσεις χαρακτηρίζουν τις πραλίνες των Βρυξελλών σοκολατοποιών όπως οι Herman Van Dender, Vanessa Renard και Frederic Blondeel.

Photos: Newsville.be