Ο ποδοσφαιριστής των 100 εκατ. ευρώ και η οικονομική κρίση

Η πρόσφατη απόκτηση του Ουαλού ποδοσφαιριστή της Τότεναμ, Gareth Bale, από τη Ρεάλ Μαδρίτης, έναντι ενός υπέρογκου ποσού, επανέφερε στη δημοσιότητα τη συζήτηση για τις μεταγραφές του ποδοσφαίρου και τα χρήματα που κινούνται στην αγορά αυτή, τόσο από άποψη “ύψους” όσο και από άποψη “προέλευσης”.
 
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, η μεταγραφή θα κοστίσει 100 εκατομμύρια ευρώ και είναι η πιο ακριβή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ενός ποδοσφαίρου που πλέον εξελίσσεται σε “άλλα” επίπεδα και ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τους κανόνες των χορηγών και πολλές φορές των… “μυστικών” κονδυλίων. Κι αυτά είναι που αρχίζουν να προκαλούν. Διότι τα ποσά που σήμερα δαπανώνται στην αγορά ποδοσφαίρου, βρίσκονται πλέον σε ευθεία αντίθεση με την κοινωνία, από όπου προέρχονται οι οπαδοί και οι φίλαθλοι των ομάδων. Μια κοινωνία που βιώνει πρωτοφανή κρίση, τόσο από άποψη οικονομική, όσο και από άποψη θεσμών.
 
Η περίπτωση της μεταγραφής του Gareth Bale  αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Την ίδια στιγμή που η ισπανική ομάδα ξόδεψε 100 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει έναν ποδοσφαιριστή, το 70% των οπαδών της, με ηλικία κάτω των 25 ετών, δεν έχει την δυνατότητα να πληρώσει το εισιτήριο για το γήπεδο της Ρεάλ, προκειμένου να δει το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται. Η  ανεργία στην Ισπανία την περίοδο αυτή βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα (γενικά στο 26,26%) και ειδικά στους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών το ποσοστό φθάνει το 56,1%.
 
Για να καταλάβετε για τι μεγέθη γίνεται λόγος, σε σύγκριση με το ποδοσφαιρικό Βέλγιο, οι  Σταντάρ Λιέγης και η Κλαμπ Μπριζ, (συνολικά και οι δύο μαζί) έχουν αξία 110,8 εκ ευρώ ενώ  η  Άντερλεχτ (η πιο ακριβή ομάδα στη χώρα) έχει αξία 68,7 εκ ευρώ. Υπάρχουν και πολύ χαμηλότερα, όπως ομάδα της Οστάνδης που κοστολογείται στα 10,6 εκ ευρώ, του Σαρλερουά στα 12,6 εκ ευρώ, του Μονς στα 15,2 εκ ευρώ.
 
Στην Ελλάδα φέτος, μόνον ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ έχουν αξία στα επίπεδα των μεγάλων βελγικών ομάδων. Η ομάδα του Πειραιά αγγίζει τα 68 εκ ευρώ και της Θεσσαλονίκης τα 50,5 εκ ευρώ. Και οι δύο μαζί, περίπου όσο ένας…Bale. Ο Παναθηναϊκός υπολογίζεται στα 21,5 εκ ευρώ, η Ξάνθη στα 13 εκ ευρώ, ο Άρης στα 11 εκ ευρώ, η Βέροια, ο ΟΦΗ και ο Παναιτωλικός στα 10 εκ ευρώ ο καθένας, ο Πανθρακικός στα 7,8 εκ ευρώ και οι υπόλοιποι ανάμεσα στα ποσά αυτά.
 
Η Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία ξεκίνησε το άρθρο, υπολογίζεται ότι αξίζει 600 εκ ευρώ και η Μπαρτσελόνα για την οποία θα γίνει αναφορά πιο κάτω, υπολογίζεται στα 590 εκ ευρώ. Και έτσι για να σας φύγει η περιέργεια, οι αγγλικές Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτυ υπολογίζονται στα 700 εκ ευρώ η κάθε μία, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα 415 εκ ευρώ, η Μπάγερν Μονάχου στα 485 εκ ευρώ, η Παρί Σεντ Ζερμαίν στα 365 εκ ευρώ και η Γιουβέντους στα 350 εκ ευρώ. Ίλιγγος…
 
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ
 
Πέρα όμως από τον ίλιγγο που προκαλούν οι συγκρίσεις, ο ολλανδικής καταγωγής Βέλγος ευρωβουλευτής Derk Jan Eppink (της ομάδας των Ευρωπαίων συντηρητικών και μεταρρυθμιστών-ECR) έθεσε με ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (στις 9/9/2013) και μια άλλη (;) παράμετρο της μεταγραφής του Γκάρεθ Μπέιλι στη Ρεάλ. Ισχυρίζεται ότι το μεγαλύτερο μέρος του ποσού της μεταγραφής καλύφθηκε από την τράπεζα Kaja της Μαδρίτης, μέλος του τραπεζικού Ομίλου Bankia. Ενός Ομίλου που λόγω της οικονομικής κρίσης, ενισχύθηκε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) με το ποσό των 18 δις ευρώ. “Με τον τρόπο αυτό, στην πραγματικότητα, τα ευρωπαϊκά κεφάλαια χρησιμοποιούνται ως ασπίδας προστασίας για μη βιώσιμες πρακτικές στο ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου” υποστηρίζει ο ευρωβουλευτής του Βελγίου.
 
Μετά από όλα αυτά, ο κ. Derk Jan Eppink ερωτά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή εάν όλα αυτά “συνιστούν στρέβλωση του ανταγωνισμού μεταξύ των ομάδων που συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις”, τοποθετώντας προφανώς το θέμα της Ρεάλ όχι μόνο σε σχέση με τη συμμετοχή της στο Ισπανικό πρωτάθλημα αλλά και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Champions Legaue. Ερωτά επίσης της Ε.Ε. εάν εγκρίνει τη συμμετοχή μιας τράπεζας που έλαβε ενίσχυση από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, στη χρηματοδότηση μιας τόσο πολυδάπανης και πολυτελούς μεταγραφής, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον ευρωπαίο φορολογούμενο.
 
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
 
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και πολλά δημοσιεύματα του Βρετανικού τύπου, όπου διατυπώνονται ερωτήματα, για το πως είναι δυνατόν σε μια χώρα υπό οικονομική κατάρρευση, όπως η Ισπανία, να ξοδεύονται τέτοια ιλιγγιώδη ποσά για μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Οι βρετανικές εφημερίδες εκτός από τη μεταγραφή του Gareth Bale που στοίχισε 100 εκατομμύρια ευρώ στη Ρεάλ Μαδρίτης, τοποθετούν στην ίδια κατηγορία και τη μεταγραφή του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή Neymar, η μετακίνηση του οποίου από τη Σάντος στην Μπαρτσελόνα, στοίχισε 50 εκατομμύρια ευρώ.
 
Και αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν, σε μια χώρα που πτωχεύει και ο λαός της αδυνατεί να ανταποκριθεί σε βασικές οικονομικές υποχρεώσεις του, ομάδες που έχουν καθεστώς ιδιοκτησίας λαϊκής βάσης όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, να κάνουν τόσο πολυδάπανες μεταγραφές, που ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να πλησιάσουν ομάδες με ιδιοκτήτες Άραβες κροίσους (όπως η Μάντσεστερ Σίτι και η Παρί Σεντ Ζερμαίν) ή Ρώσους μεγιστάνες (όπως η Τσέλσι και η Μονακό).
 
Ξεσκονίζουν μάλιστα από τα δημοσιογραφικά αρχεία τους και ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα, παλαιότερες έρευνες για φήμες που ήθελαν τις τοπικές και περιφερειακές αυτοδιοικήσεις, της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, να “ενισχύουν” με αφανείς χρηματοδοτήσεις, τις μεγάλες ομάδες τους (Ρεάλ και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα) προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα για εντυπωσιακές κινήσεις και μέσω αυτών να “ελέγχουν” τον κόσμο που τις ακολουθεί (φιλάθλους και οπαδούς).
 
Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που άλλες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ισπανίας, αναγκάζονται να ξεπουλήσουν κορυφαίους παίκτες, για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση. Η Βαλένθια πούλησε τον γκολεαδόρ Roberto Soldado, η Αθλέτικο Μαδρίτης παραχώρησε τον μοναδικό  Radamel Falcao, η Σεβίλη ξεπούλησε τους στυλοβάτες Alvaro Negredo και Jesus Navas. Υπολογίζεται ότι κάπως έτσι, αποχώρησαν το φετινό καλοκαίρι από κορυφαίες ομάδες της Ισπανίας περίπου 25 πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές.
 
Είναι φανερό ότι η οικονομική κρίση, χτύπησε και την πόρτα και του ισπανικού ποδοσφαίρου, μετά τα “χτυπήματα” στην ισπανική κοινωνία. Με δύο εξαιρέσεις. Τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα Βαρκελώνης. Υπάρχει βέβαια και μια παλιά ισπανική παροιμία, που κάτι λέει για την… “o cola de las peras” (την ουρά της αχλάδας). Θα δείξει…