Για τον Αντώνη.

Γράφει η Όλγα Κουρνιώτη

Πιστεύω βαθιά πως οι καλύτεροι δάσκαλοι που είχα στα χρόνια που εργάζομαι ως εκπαιδευτικός, ήταν όσοι μαθητές ΑΜΕΑ έτυχε να έχω. Τους σκέφτομαι πολλές φορές και τους ευχαριστώ γιατί μέσα απ” τη σχέση που ουσιαστικά μας επιβλήθηκε λόγω της εργασίας μου, έκαναν την καρδιά μου πιο μαλακή, με βοήθησαν να μη νιώθω αμήχανα κοντά τους, με κάλεσαν να ανακαλύψω τον δικό τους κόσμο, έναν κόσμο ουσιαστικά ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟ.

Πιστεύω βαθιά πως η πιο δύσκολη, ή μάλλον η πιο ανέφικτη μορφή αποδοχής διαφορετικότητας δεν αφορά το χρώμα, το ύψος, τα κιλά, τη σεξουαλική προτίμηση κάποιου ανθρώπου αλλά καθαρά και μόνο το επίπεδο της πνευματικής του αντίληψης. Σε μια κοινωνία που επικρατεί το fast education του διαδικτύου, «εκπαιδεύουμε» τον πισινό μας, για το πώς θα γίνουμε πιο όμορφοι, πιο έξυπνοι, πιο πετυχημένοι, διαβάζουμε quotes και memes, παρακολουθούμε συμβουλές αυτοβελτίωσης ειδικών στο instagram, καλλιεργούμε δεξιότητες που θα μας φέρουν πιο κοντά στον τέλειο ιδανικό εαυτό μας, φροντίζουμε να έχουμε δίπλα μας εξίσου τέλειους και ιδανικούς συνοδοιπόρους, ξεφορτωνόμαστε τους τοξικούς, τους χαζούς, τους losers, κρατάμε ανθρώπους που έχουν να μας δώσουν, ή αλλιώς ανθρώπους από τους οποίους έχουμε να πάρουμε, που θα μας ωθήσουν στην κορυφή, θεωρώντας πως με αυτούς τους ανθρώπους μπορούμε να συνδεθούμε, να συνεννοηθούμε, μας αξίζουν και τους αξίζουμε, γινόμαστε ακόμα καλύτεροι.

Πιστεύω βαθιά πως είναι τεράστια η αμηχανία που αισθάνεται η πλειοψηφία των ανθρώπων απέναντι σε ανθρώπους μη επαρκούς νοημοσύνης, τόσο τεράστια που πρέπει να πασχίσεις να τους καλλιεργήσεις μια συμπεριφορά έστω επίπλαστης ευγένειας. Και λέω να πασχίσεις γιατί αν δεν έχει καλλιεργηθεί από την οικογένεια πρέπει να ιδρώσεις ως εκπαιδευτικός να αποδεχτούν και να εντάξουν στη σχολική ζωή τους τον Αντώνη, και κάθε Αντώνη, όλα τα υπόλοιπα παιδάκια. Να κουραστείς για να καλλιεργήσεις ΕΣΤΩ μια επιφανειακή επίπλαστη ευγένεια ώστε να μην ξεράσει κάποιος την νοητική του «υπεροχή» πετώντας έναν άνθρωπο στη θάλασσα, ΔΟΛΟΦΟΝΩΝΤΑΣ έναν άνθρωπο κι έπειτα να συνεχίσει το ταξίδι ανέγγιχτος συναισθηματικά.

(θα τρελαθώ)