Χρειάζεται ζυγαριά ιδιαίτερης ακρίβειας για να καταγραφεί το δίκαιο ή το άδικο της ποινής και ίσως υποπέσει σε λάθος συμπεράσματα όποιος αβίαστα πάρει στα «χοντρά» το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς.
Επιπλέον, στις περιπτώσεις αυτές το ζήτημα «σωστό» ή «λάθος», η αξιολόγηση της ενοχής και της ποινής, έχουν ένα έντονο υποκειμενικό στοιχείο και είναι αλληλοεξαρτώμενα με το κλίμα της εποχής.
Στην περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου, έχω την αίσθηση πως η πλευρά της αρμόδιας ελληνικής αρχής ενδεχομένως αναγκάστηκε (συν τοις άλλοις) να παίξει και τον ρόλο της γυναίκας του Καίσαρα (η οποία -ως γνωστόν- δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά και να το δείχνει).
Τι εννοώ.
Η Ελλάδα την εποχή αυτή (άλλες φορές δίκαια, άλλες φορές άδικα) κουβαλά σχεδόν σε κάθε βήμα της, ένα πολύ κακό όνομα.
Στην προσπάθεια να πεισθούν οι «έξω» ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, η Ελλάδα δεν αρκεί να το κάνει αλλά πρέπει και να το δείχνει.
Στην περίπτωση της Παπαχρήστου, πέρα από το τυπικό της σαφούς παραβίασης του κανονισμού από την πλευρά της, ίσως παρουσιάστηκε (για κάποιους) μια καλή ευκαιρία για να δείξει η Ελλάδα κάτι διαφορετικό από αυτά που οδήγησαν στην σμπαραλιασμένη φήμη της. Γι αυτό και το έκανε (ίσως πάλι) με τόσο κραυγαλέο τρόπο.
Εάν η Ελλάδα ήταν μια χώρα διαφορετικού κύρους, που δεν θα χρειάζονταν να δίνει συνεχώς διαπιστεύσεις, μήπως και κερδίσει πόντους απομάκρυνσης από τον πάτο της παγκόσμιας αξιολόγησης, τότε η εξέλιξη με την αθλήτρια μπορεί να ήταν διαφορετική.
Όμως την εποχή αυτή, η Ελλάδα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να δείχνει τι δεν είναι…
Να το δείχνει εκκωφαντικά.
Εκτός από αυτό, η σημερινή Ελλάδα πρέπει να φροντίζει ώστε να προλαβαίνει τα χειρότερα. Έστω και αν πρέπει να κάνει προληπτικούς “ακρωτηριασμούς”.
Αναρωτηθήκατε ποιά θα ήταν η εξέλιξη για την ήδη υποβαθμισμένη φήμη της Ελλάδας, εάν μετά από αυτά, η Βούλα Παπαχρήστου συμμετείχε στους αγώνες και στην διάρκειά τους, γίνονταν αποδέκτης ελαφρών ή ακραίων αποδοκιμασιών από συναθλήτριες ή θεατές ;
Αναρωτηθείτε σε ποιά θέση θα βρίσκονταν η χώρα, αν μια τέτοια εξέλιξη στο Ολυμπιακό στάδιο του Λονδίνου συμψηφίζονταν, στη συνέχεια, με όλες τις προηγούμενες «λαμπρές» σελίδες του ελληνικού αθλητισμού;
Με τη μακρά λίστα των κατά καιρούς ντοπέ «ολυμπιονικών» μας, με τις επικές υποθέσεις των στημένων αγώνων, με τις απανταχού αθλητικές δωροδοκίες, με τις τραγελαφικές ιστορίες σαν το «ατύχημα» της μηχανής των Κεντέρη-Θάνου, με το ξέπλυμα τόνων βρώμικου χρήματος μέσω των δελτίων του στοιχήματος και με τόσα άλλα.
Θα μου πείτε ότι, τέτοια δεν έγιναν μόνο στην Ελλάδα, έγιναν και αλλού.
Σύμφωνοι.
Μόνο που στο… «αλλού», δεν έχουν ανάγκη να δείξουν τι δεν είναι…
Η Ελλάδα το έχει…
ΥΓ
Στον ενδεχόμενο αντίλογο, ότι η Ελλάδα μόνη της έδωσε έκταση στο περιστατικό, που διαφορετικά θα “περνούσε στο ντούκου”, απαντώ ότι το BBC ήδη είχε δημοσιεύσει το θέμα, πριν ακόμη διογκωθεί στην Ελλάδα.
Στον ενδεχόμενο αντίλογο ότι η Παπαχρήστου “τιμωρήθηκε” για τις ακραίες πολιτικές απόψεις της, απαντώ ότι εάν είχε διαφορετικές απόψεις, δεν θα έκανε τέτοια “αστεία”.
Στον ενδεχόμενο αντίλογο ότι εάν ένα τέτοιο “αστείο” διατυπώνονταν από γνωστούς παρουσιαστές της τηλεόρασης, απαντώ ότι ένας αθλητής Ολυμπιακής ομάδας, έχει σχέση με έναν τηλεπερσόνα, όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Για άλλα ενδεχόμενα αντιλόγου, ιδού η Ρόδος…
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Η υπόθεση Παπαχρήστου και η Ελλάδα."