Το FACES πηγαίνει Ethnic Bar και συναντά τον Κώστα Βλαχογιάννη!

Η ιδέα για το Cover Story στο πρώτο αυτό τεύχος του 2012 είχε έρθει από πολύ νωρίς.
Η συντακτική ομάδα ήθελε ένα θέμα που να ξεφεύγει από προβληματισμούς και από συννεφιασμένες σκέψεις. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε το πρόσωπο που θα μας έφερνε πιο κοντά στην ανεμελιά, στην αισιοδοξία των πρώτων αυτών ημερών του νέου χρόνου. Θέλαμε παράλληλα το πρόσωπο που θα εμφανίζεται στο πρωτοσέλιδο του FACES να είναι αυτόματα αποδεκτό στην σκέψη όλων των Ελλήνων φίλων του περιοδικού και να δημιουργεί χαμόγελα με το πρώτο πέρασμα της ματιάς πάνω στην φωτογραφία του.  Τέλος, στη διαδικασία επιλογής θεωρήσαμε πως το επιτυχημένο στον τομέα του πρόσωπο θα πρέπει να μπορεί να μας μιλήσει με ειλικρίνεια και ευθύτητα όχι μόνο για αυτό το οποίο το έκανε γνωστό αλλά και για τον ίδιο τον εαυτό του, προχωρώντας την γνωριμία μας ένα βήμα πιο πέρα από τα καθιερωμένα.

Η επιλογή του Ethnic Bar, δεν χρειάστηκε πιο πολλές αναλύσεις. Πρώτα απ΄ όλα γιατί δεν χρειάζεται να κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις. Το Ethnic Bar είναι συνυφασμένο με την βρυξελλιώτικη διασκέδαση, τις εξαιρετικές μουσικές επιλογές και τα προσεγμένα κοκτέιλ. Το έχουμε όλοι συνδέσει με ευχάριστα συναισθήματα, κέφι, δυνατά ξενύχτια και καλές γνωριμίες.

Το πρωτότυπο στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι πως το Ethnic Bar δεν κρύβει ένα μόνο πρόσωπο στο τιμόνι του αλλά δύο! Ο Γιάννης και ο Κώστας Βλαχογιάννης δέχτηκαν με χαρά την πρόσκληση μας και η περιπέτεια του πρώτου Cover Story για το 2012 άρχισε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα δύο αδέρφια λειτουργούν συμπληρωματικά όπως χρειάζεται στις πιο δύσκολες επαγγελματικές συνεργασίες και με αυτό τον τρόπο οργανώθηκε και η συνέντευξη. Ξεχωριστές ερωτήσεις για γνωρίσετε καλύτερα τους δύο επιχειρηματίες αλλά και μερικές ίδιες ερωτήσεις για να μην ξεχάσουμε και τον οικογενειακό χαρακτήρα του αφιερώματος μας.

Συνέντευξη: Γιάννης Δήμας
Φωτογραφία: Oleg Degtiarov / Newsville.be

__________________

Κώστα είσαι αγαπητός στον κόσμο, πολύ ικανός στις δημόσιες σχέσεις, συζητάς συχνά με φίλους, γνωστούς, έχεις άποψη για τα πράγματα. Σου έχει περάσει η σκέψη να ασχοληθείς με την πολιτική;
Από μικρός ήξερα τι «δεν» θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, διαιτητής ή πολιτικός. Kαι στις δυο περιπτώσεις το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι να ακούσεις τα εξ’ αμάξης για τη μάνα σου και στην χειρότερη να φας κάνα μπουκάλι στο κεφάλι (ειδικά στις μέρες μας). Είναι λίγο βιτσιόζικο νομίζω. Η δουλειά δεν είναι ντροπή βέβαια και την συγκεκριμένη κάποιος πρέπει να την κάνει. Σίγουρα πάντως δεν θα είμαι εγώ αυτός.

Κρατάς ισορροπίες; Στην δουλειά, στην καθημερινή σου ζωή, ή προτιμάς να είσαι απόλυτος και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου;
Πιστεύω ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο αρκεί να μην περάσει αυτή τη λεπτή γραμμή που ορίζει την αξιοπρέπεια του άλλου. Έτσι είμαι και στη ζωή γενικότερα. Άλλοι άνθρωποι το αντέχουν και άλλοι όχι. Παραδείγματος χάρη, η δική μου αξιοπρέπεια δεν μου επιτρέπει να σου βάλω μπόμπα ποτό για να έχω περισσότερο κέρδος ούτε να ρήξω από δίπλα σου καμιά ξανθιά για να πιεις ένα ποτό παραπάνω. Έτσι κ εσύ σαν πελάτης πρέπει να ξέρεις και τις δικές σου υποχρεώσεις. Και στην προσωπική μου ζωή ισχύει το ίδιο πράγμα. Δεν μπορώ να έχω ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα το βράδυ και να είμαι διαφορετικός το πρωί.

Η φιλία, τι ρόλο έχει παίξει στη ζωή σου;
Έχω αρκετούς και καλούς φίλους ευτυχώς. Οι πιο πολλοί όπως είναι φυσικό είναι παιδιά  που μεγαλώσαμε μαζί, με ίδια ενδιαφέροντα και κοινές εμπειρίες. Με άλλους χαθήκαμε, με άλλους συνεχίζουμε και τα λέμε όπως παλιά. Εάν και οι καταστάσεις αλλάζουν (αυτοί εκεί, εγώ εδώ) πάντα νιώθω το ίδιο δέσιμο που είχαμε και στο παρελθόν. Με κάποιους ανθρώπους έχεις περάσει τόσο δυνατές στιγμές που η απόσταση εκμηδενίζεται. Είναι  σημαντικό με τους φίλους να μιλάς την ίδια γλώσσα και να έχεις την ίδια αίσθηση του χιούμορ. Είχα την τύχη και στο Βέλγιο να γνωρίσω ωραίους ανθρώπους με τους οποίους έχω αναπτύξει πολύ καλές σχέσεις. Λόγω των συνθηκών και της βραδινής δουλειάς η δυνατότητα του να βρισκόμαστε πολύ συχνά δεν υπάρχει. Ίσως αυτό να μας έχει εμποδίσει από το να μπούμε πιο ¨βαθιά¨ στην ουσία κάποιων πραγμάτων. Για μένα όμως είναι φίλοι. Έστω και με αυτόν τον διαφορετικό τρόπο. 

  
Όλοι περιμένουν το σαββατόβραδο για να βγουν να διασκεδάσουν. Εσύ πως και πότε διασκεδάζεις;
Απ’ τα  ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι να κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει. Αφού σχεδόν τον μισό χρόνο τον περνάμε δουλεύοντας καλό είναι να βρίσκουμε παράλληλα και τρόπο να διασκεδάζουμε.
Η δουλειά στην νυχτερινή διασκέδαση και επειδή η επαφή με τον κόσμο είναι άμεση θα μπορούσα να πω πως είναι σαν να παρακολουθείς κάθε βράδυ μία διαφορετική κινηματογραφική ταινία. Άλλες φορές αυτό που παρακολουθώ μπορεί να έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον ενώ άλλες φορές μπορεί να είναι πιο βαρετό. Το σημείο όμως που με κάνει να αγαπώ αυτή την διαδικασία είναι η προσπάθεια του να καταλάβω πως θα εξελιχθεί σενάριο. Πολλές φορές πέφτω έξω και αυτό νομίζω πως μου κάνει καλό αφού με προσγειώνει από το να προσπαθώ να αναγνωρίσω τα πράγματα με την πρώτη ματιά.

Η νύχτα έχει πειρασμούς;
Για μένα η νύχτα έχει τόσους πειρασμούς όσους έχει και η μέρα. Η εμπειρία είναι αυτή που δυναμώνει την άμυνα μας απέναντι στους πειρασμούς. Οι πειρασμοί διαχρονικά παραμένουν οι ίδιοι, εμείς είμαστε αυτό που αλλάζει. Πριν από είκοσι χρόνια όταν ξεκινούσα  αντιμετώπιζα διαφορετικά τους πειρασμούς και αλλιώς σήμερα. Έτσι μερικά πράγματα που μπορεί κάποιος να τα θεωρεί ¨πειρασμό¨ για μένα αποτελούν ένα φυσιολογικό μέρος της καθημερινότητας. Από την άλλη πλευρά καθοριστικό ρόλο παίζει, νομίζω, και το πόσο ικανοποιημένος είναι ο καθένας από αυτά που αναζητάει καθώς και από αυτά που έχει κερδίσει στη ζωή του.

Είναι η νύχτα ¨μεγάλο σχολείο¨ όπως την αποκαλούν;
Σίγουρα ναι, αλλά γυρνώντας στο σκεπτικό της προηγούμενης ερώτησης πρέπει να παραδεχτώ αντίστοιχα πως πράγματα που θα μάθει κάποιος στην πρωινή του δουλειά κλεισμένος σε ένα γραφείο ίσως δεν θα τα μάθω ποτέ εγώ. Η μεγάλη διαφορά είναι πως στην νύχτα δεν υπάρχει κώδικας συμπεριφοράς αφού το δικό μας εργασιακό περιβάλλον αποτελείται από ανθρώπους που έρχονται να εκτονωθούν από το πενταήμερο της δουλειάς και συχνά θυμίζουν ένα καζάνι που βράζει.

Ιδιοκτήτης του Ethnic και συγχρόνως DJ. Γιατί;
Αυτό που μπορεί να μην γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι το γεγονός ότι έχουμε πραγματικά προσπαθήσει πολλές φορές να βρούμε έναν επαγγελματία που θα μπορούσε να μας αντικαταστήσει. Για κάποιο λόγο δεν βρήκαμε κάποιον που να βγάζει ¨ψυχή¨ όπως θα θέλαμε εμείς για το συγκεκριμένο concept που έχουμε δώσει στο Ethnic. Και αυτό που νιώθω εγώ όταν λέω ψυχή είναι η σωστή ψυχολογία σε σχέση με την δύναμη της ενέργειας που θα βγάλει κάποιος μέσα από τις μουσικές επιλογές του.

Αγαπημένα μέρη στις Βρυξέλλες για τον ελεύθερο χρόνο σου;
Αγαπημένη διαδρομή παραμένει για μένα όλος ο δρόμος της Avenue Louise καθώς και τα στενάκια της. Μπορείς να ανακαλύψεις φοβερά πράγματα όταν περπατάς εκεί μέσα. Όπως επίσης μου αρέσει η διαφορετικότητα που μπορεί κάποιος να συναντήσει διασχίζοντας την Ch. de Charleroi μέχρι την πλατεία Chatelain ή από το St. Boniface μέχρι τις μπουτίκ στην Bld de Waterloo. Τα μέρη στις Βρυξέλλες που μου δίνουν ξεχωριστή χαρά μπορεί να σχετίζονται με έναν απλό καφέ όπως είναι το Café de la Presse στην Av. Louise ή το Au Vieux Saint-Martin στη Sablon, ενώ για ένα απολαυστικό γεύμα θα διάλεγα το Vert de Gris του φίλου μου Gregory ή το αγαπημένο Ambelis στον Κουλή, στην Montgomery. Πέρα από αυτά εξακολουθώ να απολαμβάνω και άλλες μικρές στιγμές όπως το να κάνω jogging στο Bois de la Cabre.. 
 
Το Facebook έχει μπει στη ζωή σου;
Εδώ και περίπου έξι χρόνια ναι. Το Facebook είναι όντως πολύ διαδεδομένο και νομίζω πως ειδικά για εμάς που έχουμε μια εμπορική επιχείρηση είναι ένας εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος για να προωθήσουμε το Ethnic. Θα έλεγα ότι είναι και απαραίτητο στο βαθμό που το Facebook συνδυάζεται τελικά και με τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  που χρησιμοποιούνται και για διαφημιστικούς λόγους όπως οι προσωπικές σελίδες, το twitter και άλλα. Παρ΄ όλη τη δυναμική του όμως, όταν το προϊόν που προωθείς παύει να είναι καλό, τότε δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Μεσολόγγι, μία πόλη με ιδιαίτερη σημασία για όλους τους Έλληνες. Μίλησε μας για τον τόπο που γεννήθηκες.
Η ιερή πόλη του Μεσολογγίου είναι ιδιαίτερη για εμάς που είχαμε την τύχη να γεννηθούμε εκεί και αυτό το συναίσθημα αποτελεί κοινό στοιχείο στη συνείδηση όλων μας.
Αυτό το συναίσθημα Κώστα δυναμώνει στην δύσκολη περίοδο που περνάει η Πατρίδα μας;
Αν και δεν είμαι τόσο κοντά ώστε να το πω με βεβαιότητα, θα έπρεπε εμείς οι Μεσολογγίτες να δίνουμε πρώτοι το καλό παράδειγμα σε μια περίοδο που όντως χαρακτηρίζεται από έναν αντίστοιχο ¨πόλεμο¨, μια μάχη, άλλης μορφής.

Ταξιδεύεις αρκετά τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Θα μας πεις γιατί;
Έχω ξεκινήσει στο Μεσολόγγι ένα καινούργιο project που λέγεται «Miso Karta». Είναι μια ιδέα που την σκέφτηκα το καλοκαίρι και έχει να κάνει με κάποιες πρόσφορες σε καθημερινά απλά πράγματα όπως είναι ο καφές, το φαγητό, το ποτό.

Υπάρχει ανταπόκριση από τους επιχειρηματίες στο Μεσολόγγι;
Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί αρκετά μαγαζιά της πόλης δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε αυτό και να δώσουν τη δυνατότητα σε πολύ κόσμο να επωφεληθεί. Σε όλη αυτή την προσπάθεια θέλω να ξεχωρίσω αλλά και να ευχαριστήσω τον Σωκράτη Στέλιο, ιδιοκτήτη της εφημερίδας Αιχμή που είναι χορηγός επικοινωνίας αυτής της προσπάθειας. Μου έκανε πολύ εντύπωση το γεγονός ότι πίστεψε στην ιδέα μου μέσα σε δύο λεπτά.

Ο Κώστας Βλαχογιάννης με μια ματιά.

Ο καφές που απολαμβάνω περισσότερο είναι… ο διπλός ελληνικός από τα χεράκια της μάνας μου!
Το μυστικό για την επιτυχία είναι… να σε τσαντίζει η αποτυχία.
Είχα την τύχη να γνωρίσω… ανθρώπους με καθαρή ματιά.
Το πιο πρόσφατο λάθος που θυμάμαι ότι έκανα… ήταν να πατήσω το pause αντί για το play!
Το Σάββατο λίγο πριν την δουλειά… σκέφτομαι τι θα κάνω την Κυριακή που έχω ρεπό.
Το στοιχείο του χαρακτήρα που μου αρέσει πιο πολύ στον αδερφό μου είναι… ότι είναι ντόμπρος. Στα μέρη μου είναι η λέξη για τον ευθύ άνθρωπο, που στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί.
Η αγαπημένη μου φράση-οδηγός για τη ζωή .. είναι μια φράση του Michael Jordan : «Θέλω πάντα να κερδίζω.. κι όταν χάνω στ΄ …δια μου»!
Αγαπημένη στιγμή στο μαγαζί… όταν μια Γιαπωνέζα πάνω σε τραπέζι χόρευε Γιώργο Αλκαίο.
Η επαφή με τον κόσμο… ξεκινάει με τη δεύτερη ματιά.
Αν η τύχη τα έφερνε έτσι και δεν δούλευα νύχτα; Σε παρακαλώ τύχη μη με κάνεις δημόσιο υπάλληλο.