Ο Κίμωνας, ο Κύκλος και τα τρία «T»

Συντάκτης:

Με τον Κίμωνα Φωτιάδη γνωριζόμαστε πολύ καιρό. Η άνεση του να μιλάει κανείς χωρίς καμουφλαρίσματα είναι από τα πράγματα που υποστηρίζει με άνεση ο Κίμωνας. Το αν του βγαίνει σε καλό ή όχι μόνο αυτός το ξέρει και η δική μας πρόθεση είναι να προσπαθήσουμε να το βγάλουμε αυτό προς τα έξω. Τέχνη, τρέξιμο και τρέλα είναι τα τρία «T» που στο μυαλό μου προσδιορίζουν τον Κίμωνα. Ευτυχώς, τη στιγμή που του στέλνω τις ερωτήσεις που θα διαβάσετε, δεν έχει ιδέα για την εισαγωγή που γράφω. Όπως και εγώ δεν είχα ιδέα για τον τρόπο που επέλεξε να φωτογραφηθεί. Όταν ο Δημήτρης (Ναυρίδης) γύρισε από τη φωτογράφιση, τότε κατάλαβα πως μπορούμε να συζητήσουμε με τον Κίμωνα, τα πάντα.
Ή σχεδόν τα πάντα.

Νοέμβριος 2014. Σε τι φάση της ζωής σου σε πετυχαίνουμε;

Συνεχίζω το ενδιαφέρον ταξίδι της ζωής μου και προσπαθώ να το μοιράζομαι μ’ αυτούς που αγαπώ.

Ας πιάσουμε το κουβάρι από την αρχή. Γκαλερί και Τέχνη, Τέχνη και Γκαλερί. Κάτι σαν την κότα με το αυγό; Δώσε μας την ιεραρχία που εσύ βάζεις σε αυτές τις δύο λέξεις και πες μας τι σχέση έχεις με αυτές.

Σίγουρα πρώτα η τέχνη και μετά η γκαλερί. Απλώς από τη στιγμή που ζούμε σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο η τέχνη έχει ανάγκη και αυτή από μια δομή διάθεσης. Ακόμα και σε μια εποχή οικονομικής κρίσης ο καλός καλλιτέχνης δε θα πάψει να παράγει επειδή δεν πουλάει. Το να είσαι ζωγράφος είναι μια απόφαση ζωής, αν δε ζωγραφίσεις θα σκάσεις. Το ότι πρέπει και να πουλήσεις στο θυμίζουν οι λογαριασμοί στο γραμματοκιβώτιο. Αν τ’ αυτιά σου είναι ευαίσθητα στις φωνές των λογαριασμών και αλλοιώσεις τη δουλειά σου γίνεσαι θύμα της οικονομικής παθογένειας. Εγώ ξεκίνησα σαν καλλιτέχνης και παραμένω. Την γκαλερί την έκανα για να καλύψω την ανάγκη μου για επαφή με τον κόσμο και με άλλους καλλιτέχνες.

Πώς ένας απλός, μεσαίος άνθρωπος μπορεί να πλησιάσει την Τέχνη στις Βρυξέλλες;

Με ανοιχτή καρδία και πολλές επισκέψεις στις 100 γκαλερί της πόλης.
Αν ένα έργο σας κάνει να γελάτε, να ονειρεύεστε, σας ξυπνάει μνήμες, σας εκφράζει σαν θέση ζωής, λέει αυτό που πάντα θέλατε να πείτε αλλά δεν το τολμήσατε, σας βάζει σε σκέψη, σας δίνει μια άλλη οπτική, σας ταξιδεύει, σας αρρωσταίνει, σας θυμίζει τα χείλια της Βένιας Παλήρη ανακατεμένα με αφρό της θάλασσας και αφρό της μπίρας, μην του αντισταθείτε, αγοράστε το χωρίς να ζητήσετε τη γνώμη του κολλητού σας γιατί σίγουρα θα σας ξενερώσει.
Τα συναισθήματά μας και η ευτυχία μας δε χρειάζονται την έγκριση κανενός.
Τώρα για την τιμή τι να σας πω; Ο Αλέξανδρος Ιόλας έλεγε ότι για την τέχνη τα πάντα επιτρέπονται, ακόμα και το να κλέψεις ή να σκοτώσεις. Εγώ δε θα σας το συμβούλευα.
Αν όμως ένα έργο σας ξυπνάει τόσο έντονα συναισθήματα, αν δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτό, τότε δε χρειάζεστε τη συμβουλή μου, τα έχετε βρει μεταξύ σας και στους δύο, τρίτος δεν χωρεί.
Στο κάτω-κάτω it’ s just money.

Εποχή προσανατολισμένη στην Παραγωγή Τέχνης, στη Δημιουργία ή σε τίποτα από τα δύο;

Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος προσανατολισμός. Υπάρχει μια φυσιολογική εξέλιξη της ζήτησης. Αν κοιτάξουμε προς τα πίσω από το Μεσαίωνα και μετά, η τέχνη δεν βρίσκεται πια μόνο στα παλάτια και τα δημόσια κτίρια, αλλά σιγά-σιγά, περνώντας πρώτα από τα σπίτια της αστικής τάξης, έφτασε και στο σπίτι του καθενός μας είτε σαν αυθεντικό έργο είτε σαν σχεδιασμένο καθημερινό αντικείμενο. Βέβαια κάποιοι για οικονομικούς λόγους θα διαλέξουν μια τυπωμένη αναπαραγωγή από το ΙΚΕΑ, εγώ θα τους πρότεινα ν’ αγοράσουν μόνο το κάδρο από το ΙΚΕΑ και να βάλουν μέσα μια ζωγραφιά του παιδιού τους. Έτσι θα έχουν ένα αυθεντικό έργο και ένα περήφανο παιδί. Το «αισθάνομαι περήφανος για το παιδί μου» είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να του κάνουμε.
Ένα καλό έργο τέχνης είναι επίσης ένα καλό δώρο στον εαυτό μας αλλά και για τα παιδιά μας. Πολλές φορές στοιχίζει το ίδιο ή και λιγότερο από ένα επώνυμο ρούχο, τσάντα, παπούτσι, κλπ και δεν κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε την επόμενη χρονιά κακοντυμένοι.

Τα φέρνει έτσι ο Θεός που σ' αφήνει σ' ένα ερημονήσι. Ποια εικαστική δημιουργία αγαπημένου καλλιτέχνη θα επέλεγες να έχεις μαζί σου και γιατί;

Εάν η ερώτηση είναι ρητορική, δεν πιστεύω ότι υπάρχει το απόλυτο έργο.
Ένα έργο που θα γαληνεύει την ψυχή, το σώμα, θα δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα και θα δουλεύει και σαν ελβετικός σουγιάς.
Η τέχνη βάζει τα ερωτήματα, εμείς δίνουμε τις απαντήσεις.
Ένα έργο που μιλάει για την πλημμελή μας αντίληψη και τη σχετικότητα των πραγμάτων και δίνει μια απάντηση, βάζοντας συγχρόνως και φιλοσοφικά ερωτηματικά, είναι το «Machine with Concrete» του Arthur Ganson.
Σ’ αυτό το έργο ένα μοτέρ γυρίζει με 200 στροφές το λεπτό, η άκρη του είναι συνδεδεμένη με 12 ζευγάρια γραναζιών που χαμηλώνουν την ταχύτητα στο 1/50 κάθε φορά. Στο τέλος είναι συνδεδεμένος ένας τσιμεντόλιθος που είναι απόλυτα ακίνητος, αλλά κι αυτός θα κινηθεί μετά από 2 τρισεκατομμύρια χρόνια.
Βλέπουμε πόσο σχετική είναι η αντίληψη της κίνησης και της ακινησίας, πως αυτές συνδέονται και εάν κίνηση σημαίνει ζωή και ακινησία δεν υπάρχει,τότε υπάρχει θάνατος;

Αν η ερώτηση είναι πραγματική, θα σου απαντήσω με τη λαϊκή φράση
«Primum vivere, deinde philosophari» θα ‘θελα λοιπόν πρώτα να είχα φαΐ, νερό και κάποιον να μ’ αγαπάει. Μετά θα έφτιαχνα την τέχνη μόνος μου.

Αν κάναμε ξανά φωτογράφηση τι θα διάλεγες σαν θέμα;

Η αλήθεια είναι ότι όταν κάναμε αυτή τη φωτογράφηση με τον Δημήτρη Ναυρίδη, η οικονομική κρίση είχε τσακίσει την Ελλάδα και η Βόρεια Ευρώπη αντιδρούσε ξαφνιασμένη και αμήχανη. Η φωτογράφηση αυτή ήταν μια εικαστική χιουμοριστική προσέγγιση αυτού του φαινομένου. Ο Βέλγος είναι συνηθισμένος να έχει ένα κράτος που τον προσέχει. Ένα κράτος που λειτουργεί «comme bon père de famille». Θυμάμαι Ελληνίδα γιαγιά του πρώτου κύματος μεταναστών να λέει «Στο Βέλγιο δε σε αφήνουν να πεθάνεις.»

Να όμως τώρα που αρχίζουν να το κάνουν. Στα νοσοκομεία παίρνεις ραντεβού μετά από 3 μήνες, σύνταξη παίρνεις στα 67, εάν είσαι 50άρης δουλειά δε βρίσκεις, η ζωή ακριβαίνει, κάθε 2 ώρες γίνεται μια κλοπή στη βελγική επικράτεια, η ανεργία μεγαλώνει κλπ κλπ.

Χρησιμοποιήσαμε λοιπόν κομμάτια από το παλιό Atomium, που είναι αναπαράσταση του μορίου του σιδήρου. Τότε είχε επιλεγεί σαν σύμβολο της δύναμης, της ανάπτυξης της επιστήμης και του εφικτού του ακατόρθωτου. Μόνο που τα κομμάτια αυτά τώρα τσαλακωμένα και σπασμένα έχουν πάψει να προστατεύουν τον ένοικό τους. Αυτός μ’ ένα ξεπερασμένο στιλ «comme il faut» κοιτάζει με απορία και φρίκη αυτό που έρχεται.
Βλέποντας σ’ όλη την Ευρώπη τη μεσαία οικονομική τάξη να χάνει τη δύναμή της και το 40% του χρήματος να συγκεντρώνεται στο 1% του πληθυσμού, πραγματικά πιστεύω ότι δε θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα.
Τώρα αν θα έκανα ξανά αυτή τη φωτογράφηση; Μάλλον ναι. Δε βλέπω κάποια βελτίωση της οικονομίας μετά από ενάμιση χρόνο. Και σίγουρα χαρήκαμε με τον Δημήτρη όλη τη διαδικασία, από τα σκηνικά κουστούμια έως το λασποπόλεμο. Ευτυχώς η μηχανή του Δημήτρη γλίτωσε.

Δώσε μας τρία επίθετα για την πόλη των Βρυξελλών.

Ανθρώπινη, διεθνής, εξελίξιμη.

Δώσε μας ένα που χαρακτηρίζει καλύτερα την ελληνική κοινότητα έτσι όπως εσύ την γνωρίζεις, στις Βρυξέλλες.

Πολυφωνική.

Δυναμική του Ελληνικού Κύκλου Σύγχρονων Μελετών όπως αυτή καταγράφεται από τη δική σου σκοπιά σήμερα, μετά τις τελευταίες εκλογές.

Ο Κύκλος συνεχίζει την ανοδική του πορεία των τελευταίων 6 ετών.
Τα δύο νέα μέλη του ΔΣ έχουν την ενέργεια και την ικανότητα να βοηθήσουν σ’ αυτήν την κατεύθυνση.

Αντικειμενικές δυσκολίες στους στόχους του Κύκλου.

Τα περιορισμένα οικονομικά μέσα. Η ανυπαρξία ενός φθηνού, κεντρικού και αξιοπρεπούς χώρου που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τις εκδηλώσεις μας. Η γλώσσα, για ν’ ανοιχτούμε σε ξένους μη ελληνόφωνους. Οι 24 ώρες της μέρας.

Δική σου προστιθέμενη αξία στις μελλοντικές προσπάθειες.

Η διάθεσή μου να παραδώσω τη σκυτάλη σε μια νεότερη γενιά προσελκύοντάς την μέσα από μια πιο φιλική προς αυτούς θεματογραφία.
Οι επαφές μου στον καλλιτεχνικό κόσμο. Η ικανότητά μου να συνεργάζομαι από οποιοδήποτε πόστο και αν έχω.

Δική σου επιλογή να κάνεις την Τέχνη προσιτή και σε μεσαίες τσέπες. Με τον πολιτισμό και την απόμακρη νεολαία πώς μπορεί να «παίξει» κάποιος;

Ο σχεδιασμός της φετινής χρονιάς της γκαλερί είναι μια εναλλαγή καταξιωμένων καλλιτεχνών και πρωτοεμφανιζόμενων. Με τους τελευταίους να έχουν το πλεονέκτημα της προσιτής τιμής.
Δε θέλω να “παίξω” με κανέναν. Θέλω τη στιγμή που έχω κρεμάσει τον τελευταίο πίνακα της έκθεσης και βάζω το σφυρί στη θέση του να είμαι κουρασμένος, ευτυχής και περήφανος.

Η οικογένεια ως πυρήνας ενέργειας για τον Κίμωνα.

Η οικογένεια είναι αυτό που απορροφά το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου μου και της ενέργειάς μου και πιστεύω ότι θα συνεχίσει να το κάνει έως την ενηλικίωση των παιδιών. Σίγουρα σε αναγκάζει ν’ αναπτύξεις στο έπακρο τις ήδη ικανότητές σου και ν’ αποκτήσεις και καινούργιες, να ζογκλάρεις ανάμεσα σε χρόνο, συναισθήματα, υποχρεώσεις, αίσθηση του δικαίου, μάθηση, παιχνίδι, προσφορές του σουπερ μάρκετ, στενό προϋπολογισμό και καταναλωτική κοινωνία.
Την ενέργεια πρέπει αρχικά να την βρεις μέσα σου. Θα επαυξηθεί όταν ακούσεις το παιδί σου να σου λέει «Σ’ αγαπώ» η «Είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου» ή όταν θα ζωγραφίσει όλα τα μέλη της οικογένειας σαν μια οικογένεια δεινοσαύρων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από ένα μωρό που κοιμάται στην αγκαλιά σου.