Οι πρωταγωνιστές της «Απαγωγής», του θιάσου Y-Grec, στο Newsville.be

Συντάκτης:

Ένας διαγωνισμός θεατρικού έργου έδωσε την ευκαιρία στον σκηνοθέτη Γιάννη Γαβρά να γράψει ένα πρωτότυπο θεατρικό κείμενο και σε εμάς έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και να απολαύσουμε στις Βρυξέλλες τη θεατρική παράσταση «Η Απαγωγή» σε σκηνοθεσία του ιδίου.

Νίκος Πλακοτάρης, Αναστάσης Ζαχαριάς

Το θεατρικό έργο «Η Απαγωγή» διαπραγματεύεται την ιστορία ενός νεανικού έρωτα μεταξύ δύο αγοριών στις «ξύλινες» δεκαετίες του 70΄και του 80΄. Ο νεανικός αυτός έρωτας θα φέρει τον πρωταγωνιστή αντιμέτωπο με το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον ενώ την ίδια στιγμή θα δοκιμαστεί και ο ίδιος μέσα από την σκοτεινή επιλογή του να βάλει τέλος στην φαινομενικά αδιέξοδη ζωή του. Η ιστορία του πρωταγωνιστή δεν θα τελειώσει όμως εκεί και το βάρος των δύο στιγμάτων, ομοφυλοφιλίας και απόπειρας αυτοκτονίας, θα τον οδηγήσουν σε αναζήτηση ενός δρόμου, μακριά από την κριτική, την απαγόρευση, τα πρέπει: η προσμονή, η ελπίδα, η φυγή αλλά και η αγάπη για το θέατρο θα οδηγήσουν τον ήρωα σε αποφάσεις που για μία ακόμα φορά θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τους γονείς του, τον παλιό του έρωτα αλλά πρωτίστως τον ίδιο του τον εαυτό.

Το όμορφο σκηνοθετικό τέχνασμα των πολλών, μικρών, κοφτών θεατρικών σκηνών και οι σωστά μοιρασμένοι ρόλοι μάς έδωσαν με τρόπο ρεαλιστικό, συχνά ωμό, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τη δράση και τις συμπεριφορές όλων των εμπλεκομένων. Επί σκηνής και στο κέντρο του κυκλώνα ο Δημήτρης και η μητέρα του οι δύο βασικοί ρόλοι τους οποίους ερμήνευσαν με τρόπο συγκινητικό ο Αναστάσης Ζαχαριάς και η Ελένη Καξερή. Δίπλα τους οι Νικόλαος Πλακοτάρης και Δημήτρης Στασινόπουλος, ενώ το θεατρικό καστ συμπλήρωσαν με επιτυχία οι Δημήτρης Μαλαφέκας, Γιώργος Αλεξάκης και Αντιγόνη Σταύρου.

Δημήτρης Στασινόπουλος, Αναστάσης Ζαχαριάς

Λίγες μέρες μετά το πέσιμο της αυλαίας, συναντάμε τον σκηνοθέτη και συγγραφέα του θεατρικού κειμένου της Απόπειρας, Γιάννη Γαβρά. Μαζί του θα συζητήσουμε,-πέρα από την μεγάλη του αγάπη για το θέατρο- για το κίνητρο της συγγραφής του κειμένου, για την σκηνοθετική απόδοση της κοινωνικής ατμόσφαιρας της εποχής στην οποία διαπραγματεύεται η ιστορία, αλλά και για αυτή της απόρριψης και της κοινωνικής κατακραυγής.

Την σημερινή μας παρέα συμπληρώνουν, με τον καλύτερο τρόπο, οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης, ο Αναστάσης Ζαχαριάς και η Ελένη Καξερή. Μαζί τους συζητάμε για τις συναισθηματικές προκλήσεις των δύο ρόλων και τη διαχείριση τους πάνω στο θεατρικό σανίδι αλλά και έξω από τη θεατρική σκηνή.

Ελένη Καξερή, Αντιγόνη Σταύρου

Γιάννης Γαβράς: «Το θέατρο μέσα στο θέατρο είναι ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία»

Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο με την ευκαιρία ενός διαγωνισμού θεατρικού έργου. Η σκέψη μου αμέσως πήγε στην πρώτη μου ερωτική εμπειρία που έζησα πολύ μικρός. Ό,τι έζησα εκείνη την εποχή, βλέπω , δυστυχώς, να υπάρχει ακόμα και σήμερα. Απλώς η βία πέρασε από την οικογένεια (αν και υπάρχει ακόμα) στο σχολείο και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Νέα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, βάζουν τέλος στην ζωή τους εξαιτίας της κριτικής και της κοινωνικής πίεσης σε σχέση με την μη αποδοχή της σεξουαλικής τους ταυτότητας.

Η σκηνική παρουσίαση βασίστηκε σε μια διαδοχή από μικρές σκηνές με ένα κείμενο σε προβολή που εξηγούσε τον χρόνο και τον τόπο της κάθε σκηνής. Η σύγκρουση ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και στους γονείς του έγινε όσο μπορούσε πιο απλά σε ένα συμπυκνωμένο και ουσιώδη διάλογο.

Το θέατρο μέσα στο θέατρο είναι ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία. Από πολύ μικρός παρακολουθούσα και έβλεπα θέατρο. Στα δεκαέξι μου χρόνια είδα την παράσταση του έργου «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», του Λουίτζι Πιραντέλο και είπα στον εαυτό μου «αυτό θέλω να κάνω, θέατρο». Ο Πιραντέλο χρησιμοποιεί στα έργα του το πέρασμα από την καθημερινή ζωή στο θέατρο και αντιστρόφως. Στο έργο μας, το απόσπασμα από τον «Γλάρο»του Τσέχωφ ανοίγει τον ορίζοντα του πρωταγωνιστή και του θεατή σε μια διαφορετική ματιά στην σχέση μητέρας και γιου. Τα βίντεο στην παράσταση βοήθησαν να αποστασιοποιήσουν ορισμένες στιγμές την συναισθηματική φόρτιση του πρωταγωνιστή και να βάλουν τον έξω κόσμο μέσα στην μικρή σκηνή του θεάτρου.

Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο ανέβηκε αυτή η παράσταση βάζοντας τις εικόνες, τα βίντεο μαζί με την φυσική παρουσία των ηθοποιών πάνω στην σκηνή είναι κάτι που στο μέλλον θα ήθελα να το συνεχίσω και να το δοκιμάσω ακόμα περισσότερο.

Αναστάσης Ζαχαριάς, Ελένη Καξερή

Αναστάσης Ζαχαριάς: «Το πέρασμα από το θέατρο στη ζωή είναι ένα συνεχές, δύσκολο αλλά και όμορφο παιχνίδι»

Για μένα το έργο φαινομενικά πραγματεύεται τη διαφορετικότητα, που δυστυχώς στην Ελλάδα και στις μέρες μας, είναι συνυφασμένη με την έννοια του «στίγματος». Παρόλα ταύτα πιστεύω πως είναι ένας ύμνος στη δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας. Τη δύναμη της ελεύθερης βούλησης, της εσωτερικής μας ανάγκης να ονειρευόμαστε και τέλος στη δύναμη να παλεύουμε για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα αυτά με κάθε τρόπο, ανεξαρτήτως τα εμπόδια που μας φέρνει η κοινωνία ή ακόμη και η οικογένεια. Η αγάπη του βασικού χαρακτήρα για τη τέχνη του θεάτρου και για την καλλιτεχνική δημιουργία μεταφράζεται τελικά σε αγάπη για την ίδια τη ζωή.

Το θέατρο δεν είναι διέξοδος από τη σκληρή πραγματικότητα αλλά ο πιο ευφυής μηχανισμός αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων. Δανειζόμενος τα λόγια του ήρωα του Γ.Γαβρά, «Το θέατρο είναι σαν τη ζωή και η ζωή πολλές φορές μας κάνει να σκεφτόμαστε πως είναι να παίζουμε σε μια μεγάλη σκηνή θεάτρου«. Το πέρασμα από το θέατρο στη ζωή και αντίστροφα είναι ένα συνεχές, δύσκολο αλλά και όμορφο παιχνίδι για όλους μας.

Η σημασία στη χαρά του παιχνιδιού όπως τη ζει ένα παιδί χωρίς τα άγχη της καθημερινότητας, και στην έννοια της συνέχειας -σαν μία συμπαντική και διαχρονική σταθερά- της ίδιας της ζωής, είναι τα δυο πιο αισιόδοξα μηνύματα του έργου.

Η ζωή συνεχίζεται πάντα και γίνεται πιο όμορφη όταν τη ζούμε κυνηγώντας τα όνειρά μας.

Δημήτρης Στασινόπουλος, Αναστάσης Ζαχαριάς, Ελένη Καξερή

Ελένη Καξερή: «Θυμήθηκα το πόσο με στοίχειωνε η ερώτηση «ξέρεις τί θα πει ο κόσμος;;;»

Όταν ο Γιάννης Γαβράς μου εμπιστεύτηκε το ρόλο της μάνας σε αυτό το έργο σκέφτηκα στην αρχή ότι θα ήταν μια πρόκληση όπως κάθε άλλος ρόλος. Ύστερα όμως έγινε κάτι μεγαλύτερο και πιο ιδιαίτερο για μένα. Ειδικά που η αναφορά ήταν για μια Ελληνίδα μάνα και τις αντιδράσεις της για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.

Η πρώτη μου σκηνή στο έργο ήταν η σκηνή της σύγκρουσης, έντονης σύγκρουσης, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο γιος μου αγαπάει ένα άλλο αγόρι. Αυτή η πρώτη σκηνή λοιπόν ήταν αρκετά δύσκολη στην προετοιμασία της γιατί ήθελα να καταφέρω να την παίξω με τέτοιο τρόπο που να βγει πειστική για τις αντιδράσεις της μάνας εκείνης της εποχής (δεκαετία ’60-’70). Επειδή εγώ δεν είμαι μάνα προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου πως μπορεί να αντιδρούσε η δική μου μητέρα εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Πάνω σε αυτή την αναζήτηση λοιπόν έγινε το «κλικ» με τη φράση ξέρεις τι θα πει ο κόσμος που υπάρχει σε αυτή την πρώτη σκηνή, όταν θυμήθηκα τους καβγάδες που είχα με τη μητέρα μου όταν ήμουν στην εφηβεία και το πόσο με στοίχειωνε η ερώτηση «ξέρεις τί θα πει ο κόσμος;;;». Αυτό είχε πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις στο μυαλό μου στην περίοδο της εφηβείας και σκεφτόμουν πολλές φορές πως αυτός ο κόσμος, ο αόρατος, είναι συνέχεια πίσω από τα παντζούρια να παραμονεύει πότε θα βγούμε από το σπίτι και να μας πυροβολήσει για το οτιδήποτε…

Επιστρέφοντας στο ρόλο, η γυναίκα αυτή με την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλικής σχέσης του γιου της νιώθει να καταρρέει ο κόσμος της, να νιώθει ότι θα τρελαθεί, γιατί ο γιος της ήταν όλος της ο κόσμος. Μην έχοντας καλή σχέση με τον δικό της πατέρα και τον άντρα της να είναι συνέχεια απών μιας και ήταν ναυτικός, το παιδί της ήταν τα πάντα για εκείνη και η αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του θα οδηγούσε «τον κόσμο» να την κατακρίνει και να την κατηγορεί ότι απέτυχε στο ρόλο της, το σημαντικότερο ρόλο που είχε και αυτό ήταν πολύ βαρύ για εκείνη.

H απόπειρα αυτοκτονίας του γιου της και στη συνέχεια η φυγή του, την κλονίζουν. Δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Η αγάπη της όμως για το παιδί της είναι μεγάλη και όταν εκείνος φεύγει ζητάει τη βοήθεια του αγαπημένου του για να τον βρει, να βεβαιωθεί πως είναι καλά και δεν έκανε πάλι καμιά τρέλα. Του ζητάει να της υποσχεθεί πως όταν επικοινωνήσει ο γιος της μαζί του, γιατί είναι σίγουρη πως θα το κάνει, θα πάνε μαζί να τον βρουν όπου κι αν έχει πάει .

Προσπαθεί να βρει κάποιον τρόπο να βοηθήσει το παιδί της γι” αυτό τον παρακαλεί να πάει να δει ένα ψυχολόγο, καθηγητή πανεπιστημίου, να του μιλήσει ειλικρινά και να ακούσει τί θα του πει.

Νιώθω λοιπόν πως στην πορεία του έργου βλέπουμε πως η μητέρα πέρασε κι αυτή από σαράντα κύματα. Η πρώτη της αντίδραση ήταν η πλήρης άρνηση, μετά τρόμαξε από την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε το παιδί της και μετά η σύγχυση γιατί προσπαθούσε να βρει ένα τρόπο να βοηθήσει το παιδί της ενώ έτρεμε την κοινωνική κατακραυγή.