Το «Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» από τις σελίδες της Τζίλιαν Φλιν στην μεγάλη οθόνη του Ντέιβιντ Φίντσερ

Γιατί η Τζίλιαν Φλιν έχει χαρακτηριστεί ως άξια διάδοχος της Πατρίσια Χάισμιθ; Και γιατί ο Ντέιβιντ Φίντσερ ήταν η πρώτη της επιλογή για να σκηνοθετήσει το «Gone Girl»; Πριν διεκδικήσετε ένα αντίτυπο του βιβλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για την πιο διάσημη συγγραφέα της εποχής μας.

«Είχαμε μόλις παντρευτεί με το σύζυγο μου την εποχή που έγραφα το «Κορίτσι που Εξαφανίστηκε». Αλλά είμαι η χειρότερη σεναριογράφος στην προσωπική μου ζωή, οπότε ρωτούσα τον εαυτό μου: «Τι είναι ο γάμος; Με τι πρέπει να μοιάζει; Τι δεν πρέπει να είναι;». Το αστείο είναι, φαντάζομαι, ότι ο σύζυγός μου σταμάτησε να είναι η μούσα μου σε ένα βιβλίο που μιλάει για τον χειρότερο γάμο στον κόσμο γιατί αν δεν είχε επιμείνει να μου λέει «Μην λογοκρίνεσαι, μην ανησυχείς για μένα» – αν ήμουν συνεχώς αγχωμένη και στεναχωριόμουν γι' αυτόν – τότε δεν θα είχε γραφτεί ποτέ. Αυτό που επιθυμώ είναι η ταινία να γίνει το date movie που θα αγχώσει τα ζευγάρια. Είναι πιθανό να βγεις έξω από την ταινία και να πιστέψεις ότι ξέρεις πολύ λίγα για τον σύντροφο σου. Η ταινία έχει να κάνει με το πόσο καλά γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Είμαστε παγιδευμένοι στην ποπ κουλτούρα και σε διαφορετικούς ρόλους. Πως μπορείς να συνδυάσεις τη ζωή σου με αυτήν ενός άλλου ανθρώπου και να έχεις αυτήν την αλήθεια μέσα στη σχέση;».

Απο την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους του Βελγίου.

H Τζίλιαν Φλιν εξηγεί πως γεννήθηκε το «Gone Girl» («Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), το best-seller που την έχρισε διάδοχο της Πατρίσια Χάισμιθ, αυτό που έχει πουλήσει περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και που με τη βοήθεια του Ντέιβιντ Φίντσερ βρίσκεται έτοιμο – ως ιδανικό date movie; – να ελευθερώσει το σκοτάδι του και στις κινηματογραφικές αίθουσες αρχές Οκτωβρίου του 2014.
<br>Ο τίτλος του προηγούμενου βιβλίου της Φλιν που κυκλοφόρησε το 2009 είναι ίσως ο πιο ενδεικτικός για να χαρακτηρίσει τη συγγραφέα που ξεκίνησε ως δημοσιογράφος για να ανακαλύψει γρήγορα πως η πραγματικότητα είναι σαφώς πιο βαρετή από τη μυθοπλασία και να αποφασίσει πως ο μοναδικός τρόπος για να αποδείξεις ότι είσαι λογικός είναι να ανοίξεις την πόρτα σε όλα τα «Dark Places» που μέχρι πρότινος ήσουν σίγουρος ότι θα σε οδηγήσουν στην τρέλα.

«Οι περισσότεροι από τους συγγραφείς τρόμου και μυστηρίου που έχω γνωρίσει είναι οι πιο λογικοί και καλοί άνθρωποι… Είναι τρελό. Ισως φταίει ότι το γράψιμο βγάζει κάτι έξω από το συστημά μας… Μοιάζει πως όσο πιο σκοτεινά είναι τα βιβλία, τόσο καλύτερος άνθρωπος είναι ο συγγραφέας. Ο κόσμος λέει πως είναι οι συγγραφείς ρομαντικών ιστοριών που πρέπει να φοβάσαι.»

Ας μπούμε άφοβα λοιπόν στο σύμπαν του «Gone Girl» που κυκλοφόρησε το 2012, τα δικαιωματά του πουλήθηκαν στα τέλη Αυγούστου και η Φλιν άρχισε να γράφει το σενάριο τον Οκτώβριο με έτοιμο draft στα τέλη Δεκεμβρίου, λίγο πριν συναντήσει τον Ντέιβιντ Φίντσερ στις αρχές του 2013. «Εγραψα το πρώτο draft πριν ακόμη υπογράψουμε με τον Ντέιβιντ, αλλά από τη στιγμή που συμφωνήσαμε, του έστελνα σελίδες και μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κάναμε απίστευτες συζητήσεις – όχι απαραίτητα για το σενάριο. Ηταν σαν ένας σπουδαίος επιμελητής. Δεν χρειαζόταν να μου πει τι να κάνω, αλλά αντί γι' αυτό με ρωτούσε πράγματα και μου έδινε υλικό που θα με βοηθούσε να γυαλίσω το σενάριο.

Οταν ταξίδεψα στο Λος Αντζελες για να τον συναντήσω, ήμουν ταυτόχρονα απίστευτα ενθουσιασμένη και αμήχανη επειδή επιτέλους θα συναντούσα κάποιον του οποίου αγαπούσα τη δουλειά. Ακόμη κι όταν έγραφα το βιβλίο σκεφτόμουν «Ο Ντέιβιντ Φίντσερ πρέπει να το σκηνοθετήσει». Είδα πολλές σκηνές από το βιβλίο μέσα από το βλέμμα του. Ηξερα ότι θα κατανοήσει την αίσθηση της έντασης και του τρόμου. Υπάρχει και αυτό το μαύρο χιούμορ που διατρέχει τις ταινίες του και το «Gone Girl» έχει αρκετό μαύρο χιούμορ, οπότε ήξερα ότι δεν θα το αποφύγει. Κάναμε υπέροχες συναντήσεις. Το ίδιο το βιβλίο, η δομή του, παρουσιάζει προκλήσεις για την διασκευή του. Είναι πολύ κλειστοφοβικό και παίζει πολύ με το χρόνο. Δεν είναι ένα βιβλίο που απαραίτητα διαβάζεις και μετά σκέφτεσαι να το κάνεις ταινία.

Επρεπε να κάνω ένα βήμα πίσω, να το κατακερματίσω και μετά να αρχίσω να το σχηματίζω από την αρχή. Για μένα αυτό ήταν η μεγαλύτερη διασκέδαση. Ηταν σαν να του έδωσα μια δεύτερη ζωή.»

Πηγή: Flix.gr