Ευγενία Πρέκα, “H επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας”

Το FACES επισκέφθηκε τον θεατρικό θίασο ΘΕΣΠΙΣ µε την ευκαιρία της τελευταίας του παράστασης και συνοµίλησε µε τους συντελεστές. Παλαιότεροι και νεότεροι, αλληλοσυµπληρώνονται µε εµπειρία και φρεσκάδα και ξεδιπλώνουν τους “ρόλους” τους…


Ευγενία Πρέκα, η πρωτοεµφανιζόµενη

«Πέστε να μου φέρουν έναν καθρέφτη αμέσως, για να μπορώ να δω το πρόσωπο μου με τι μοιάζει», Ριχάρδος Β. 

Για μένα το θέατρο ήταν μια προέκταση  ανακάλυψης του εαυτού μου και των δυνατοτήτων μου. Μια όμορφη πρόκληση. Και μια κοινωνικά δεμένη πρόκληση, όπως η προσπάθεια για αποτέλεσμα σε μια ιεραρχική μα δημοκρατικά και ελεύθερα δομημένη κοινωνία.

Είναι η πρώτη φορά που παίζω στο θέατρο. Από μικρή, η μητέρα μου μας είχε εμφυσήσει μια αστείρευτη περιέργεια – την καλή, αυτή που δημιουργεί-  και ένα ενδιαφέρον για τις τέχνες – αυτό που συνδράμει στην άνθηση του ανθρώπινου γένους. Πηγαίναμε πολύ συχνά στο θέατρο, θυμάμαι ακόμη τις παραστάσεις του Ευγένιου Τριβιζά στην Αθήνα νωπές στη μνήμη μου…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Στις Βρυξέλλες ήρθα για να κάνω την ειδικότητα μου. Εξασκώ την ειδικότητα της Παιδιατρικής σε δημόσιο νοσοκομείο των Βρυξελλών, κάτι που με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Σπούδασα στην Κρήτη, στο Ηράκλειο. Γεμάτα φοιτητικά χρόνια. Κάθε Δευτέρα βράδυ, είχαμε τις ταινίες ‘σινεφίλ’  παλιότερων κυρίως εποχών στη κινηματογραφική λέσχη του Κορνάρου και μετά κρασί και αναλύσεις στις πλατείες της πόλης.

Κάθε φορά που ανέβαινα Αθήνα, το βιβλιοπωλείο της Δωδώνης στα Εξάρχεια ήταν από τους κυρίαρχους προορισμούς για αναζητήσεις και αναπολήσεις. Κάπου ανάμεσα στα συνέδρια και στις εργασίες για την Ιατρική, ξέκλεβα χρόνο για να δω μια θεατρική παράσταση ή να διαβάσω ένα θεατρικό βιβλίο.

Η ενασχόληση μου με τα παιδιά στο νοσοκομείο με γεμίζει και παράλληλα μου αποκαλύπτει πτυχές νεανικής  αθωότητας μέσα μας (τόσο εμού όσο και των συνεργατών μου). Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο ως δραστηριότητα παράλληλα με τη δουλειά μου, ανακάλυψα ότι και εκεί, αποκαλύπτεται ένα μικρό παιδί μέσα σε όλους. Που οφείλει να βγει στην επιφάνεια, να συνυπάρξει και να αναδημιουργήσει με τους γύρω του.
Επιτρέψτε μου, να αναφέρω δυο λόγια για την παράσταση, ως νοηματική οντότητα που εγώ εξέλαβα. Συνταίριασμα φιλοσοφικών μου αποφθεγμάτων με λόγια του Καζαντζάκη.

Στο έργο, θέτονται δυο βασικά ερωτήματα: Υπάρχει τιμή εξαγοράς για τα πάντα, ακόμη και για τη συνείδηση? Μπορεί να παραγραφεί ένα έγκλημα και μπορεί ο άνθρωπος να επιβιώσει πάνω στο θάνατο (πραγματικό ή ψυχολογικό του άλλου)?

Το πρώτο είναι μάλλον αναπάντητο, διότι είναι τελικά πολύ υποκειμενικό και πολύ-παραγοντικό. Στο δεύτερο ερώτημα, ένα ισχυρό και βαρύ ναι καλούμαι να παραδεχθώ, καθότι από τη γέννησή του έως και σήμερα η ιστορία και η ζωή έχουν αποδείξει ότι ο άνθρωπος έχει δυο φύσεις, την καλή (που καλείται ο ίδιος να αναπτύξει) και την άγρια (που την προικίστηκε εκ γενετής προκειμένου να επιβιώσει).

Και τώρα ήρθε η ώρα να συλλογισθεί ο καθένας για τον ίδιο. 
Κλείνω κάπου εδώ αυτό το άρθρο ,  με λόγια ενός πολύ-αγαπημένου μου  συγγραφέα…
«Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος. Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι. Το μίσος μας είναι χωρίς συμβιβασμό, γιατί κατέχει πώς καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα. Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτευμένους, Ν. Καζαντζάκης »

Διαβάστε επίσης:
Αριστείδης Λαυρέντζος, ο σκηνοθέτης,
Βαρβάρα Κάζιρα, η πρωταγωνίστρια &
Αλέξανδρος Γιάκας, συνθέτης & επιµελητής ηχητικών εφέ