Στην Ελλάδα του 2010. Η θεωρία

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορούσε κάλλιστα, για να σχολιάσει επιγραμματικά την τελευταία τριακονταπενταετία, να δανειστεί τον στίχο του γνωστού ελληνικού τραγουδιού « στην Ελλάς του 2000 ’γίναν όλοι βασιλιάδες ». Και η πρώτη ένσταση που θα ερχόταν στο μυαλό μας θα ήταν : μα καλά, ’γίναν όλοι βασιλιάδες; Ασφαλώς όχι, σίγουρα όμως συμμετείχαν όλοι, ενεργά ή σιωπηρά, στη δημιουργία ενός συστήματος παραγωγής κάθε λογής τυχάρπαστων βασιλέων. 

Ο ίδιος ιστορικός, όταν θα έφθανε η περιήγησή του στο σωτήριον έτος 2010, θα έπρεπε, είτε να αλλάξει παράγραφο είτε να αλλάξει κεφάλαιο. Θα καταλάβαινε με χαρακτηριστική ευκολία ότι σε τούτο τον τόπο κάτι άλλαξε, ότι οι σταθερές που χαρακτηρίζουν την οποιαδήποτε κοινωνία άρχισαν να μεταβάλλονται. Δυστυχώς δεν έχουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα του ιστορικού, που είναι η χρονική του απόσταση από τα γεγονότα, η οποία του προσφέρει μια de facto ολοκληρωμένη εικόνα. Παρά ταύτα μπορούμε να αποτολμήσουμε μια πρώτη ασφαλή προσέγγιση βασιζόμενοι στη χιλιομετρική μας απόσταση από τον πυρήνα των γεγονότων που μας δίνει, αν μη τι άλλο, μια ευκρινέστερη εικόνα από αυτή που έχει ο μέσος Έλληνας για τα γεγονότα, που είναι η ίδια του η καθημερινότητα. 

Και αυτή η πρώτη προσέγγιση είναι άμεσα συνδεδεμένη με μια λέξη: ΠΑΝΙΚΟΣ. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, από τα πιο «χαμηλά» έως τα πιο « υψηλά» της στρώματα, διακατέχεται από πανικό. Τον αισθάνεται ο συνταξιούχος που βλέπει το εισόδημά του να εκμηδενίζεται, τον αισθάνεται ο μισθωτός που βλέπει το δικό του εισόδημα να συμπιέζεται για άλλη μια φορά. Ο ίδιος πανικός διακατέχει τον δημόσιο υπάλληλο που το δικό του εισόδημα φλερτάρει πλέον επικίνδυνα με το λεγόμενο όριο φτώχειας, όπως αυτό, φυσικά, καθορίζεται από τον mainstream καπιταλιστικό νεοφιλελευθερισμό. Πανικός διακατέχει τον ελεύθερο επαγγελματία, όπως επίσης τους επιχειρηματίες, ναι, αυτούς τους γνωστούς, που, αντί να αναπτύξουν την τέχνη του επιχειρείν, έγιναν μαέστροι του δούναι και λαβείν με την εξουσία.  Και φτάνουμε στον πολιτικό κόσμο, τους βασιλείς, οι οποίοι αντέδρασαν διαφορετικά. Αισθάνθηκαν βέβαια και αυτοί τον πανικό. Έναν πανικό διαφορετικό από τους υπόλοιπους Έλληνες. Έβλεπαν να χάνεται, να καταρρέει το οικοδόμημά τους, ναι, αυτό το γνωστό οικοδόμημα της πολιτικής ολιγαρχίας, της ανομίας και της πολυνομίας, της κατάλυσης των διακριτών εξουσιών, της παιδείας των βραδινών φροντιστηρίων, της πλήρους απαξίωσης των ενόπλων δυνάμεων, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής έναντι των συνδικάτων των εργαζομένων και τόσων άλλων παραδειγμάτων, και αντέδρασαν. Οι βασιλείς απέκτησαν γρήγορα αντανακλαστικά, νόμισαν ότι βρήκαν την λύση και έσπευσαν να την παρουσιάσουν. Ποια είναι αυτή η λύση; Διακήρυξαν το τέλος της μεταπολίτευσης (sic).  Μάλιστα, η προσπάθεια εξασφάλισης της παρουσίας τους στην την επόμενη μέρα, είναι προφανής. Σ' αυτή τους την απόπειρα έχουν βέβαια την αμέριστη συμπαράσταση των Μ.Μ.Ε., των οποίων η προσπάθεια να κάνουν το άσπρο μαύρο, είναι τουλάχιστον συγκινητική. Εν πάσει περιπτώσει, η αλήθεια είναι μία: δεν ήρθε κανένα τέλος της μεταπολίτευσης ούτε καν η αρχή του τέλους. Αυτό που έζησε η χώρα τα τελευταία χρόνια δεν μπορείς να το προσωποποιήσεις, όπως για παράδειγμα την δικτατορία. Την Ελλάδα την κυρίευσε, σταδιακά, ένα συνοθύλλευμα ιδεών που έγινε μόδα, έγινε νοοτροπία και κατέληξε στο να γίνει θεσμός. Έγινε δηλαδή, κάτι το οποίο δεν «σκοτώνεις» εν μία νυκτί. 

Το πιο αισιόδοξο σενάριο, μας λέει, ότι μόλις τώρα σχηματίζονται, ζυμώνονται, καλλιεργούνται οι ιδέες πάνω στις οποίες θα στηριχθεί η επόμενη μέρα, πάνω στις οποίες θα στηριχθεί η Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών. Το πιο απαισιόδοξο δεν θέλουμε ούτε καν να το σκεφτόμαστε. Ποιο θα επικρατήσει; Αυτό, μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος μπορεί να το απαντήσει.  «Le gouvernement d'un pays n'est pas la nation, encore moins la patrie» Henri Lacordaire 

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Στην Ελλάδα του 2010. Η θεωρία"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *