Όταν το Blade Runner συνάντησε την Sandy.

από τον Γιάννη Δήμα

Όταν το 1982 βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το Blade Runner με τον εξαιρετικό Harrison Ford και τον επιβλητικό RutgerHauer τα παιδικά κινηματογραφικά μου ένστικτα βάρεσαν κόκκινο. 30 χρόνια πριν ο RidleyScott είχε καταφέρει να με μαγέψει, είχε καταφέρει να με κάνει να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά. Το βύθισμα στο τοπίο της αχανούς οθόνης, ο ήχος που πήγαζε από τον ρυθμό της υπερσύγχρονης, αλλά και «σκοτεινής» συνάμα αμερικανικής πόλης του μέλλοντος, με τα ιπτάμενα αμάξια να ελίσσονται ανάμεσα από τις τρισδιάστατες φωτεινές διαφημίσεις και τα γαλαξιακά πρόσωπα να εναλλάσσονται στα καρέ μιας νέας κοινωνίας Βαβέλ, τυπώθηκαν βαθιά στη σκέψη μου σαν μια αλήθεια που θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς.
Σχεδόν 20 χρόνια μετά την πρεμιέρα της μαγικής ταινίας με θυμάμαι να παίζω στη ραδιοφωνική μου εκπομπή το γνωστό μουσικό θέμα του BladeRunner, του «δικού μας» Βαγγέλη Παπαθανασίου και να ξαναζώ μέσα από τη δύναμη του πρωτοποριακού ηλεκτρικού ήχου τον βροχερό, αιθέριο εκείνο κόσμο, με τους μπλεγμένους υπερτροφικούς ουρανοξύστες να υψώνονται αμήχανα τρομακτικοί απέναντι στο δημιουργό τους.
30 χρόνια μετά και το καρμικό δέσιμο προσπαθεί να λυθεί. Περπατάω στους δρόμους του κεντρικού Manhattan, σε αυτή τη γιγάντια σκακιέρα που έξυπνα χάραξαν οι Νεοϋορκέζοιι πολεοδόμοι. Στο αντίκρυσμα της βραδινής Times Square ο μόνος που λείπει από το απίστευτο κινηματογραφικό φόντο που αντικρίζω είναι ο ήρωας της αγαπημένης ταινίας, ο Rick Deckard.
Η δυναμική που αποπνέει αυτό το μέρος είναι απίστευτη, όπως απίστευτος είναι και ο ρυθμός της πόλης. Δεν μπορείς να πας πιο σιγά. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις τι γίνεται είναι να πας πιο γρήγορα από τους άλλους.
Ο προεκλογικός αγώνας για τον νέο πλανητάρχη επισκιάζεται από το φονικό πέρασμα του κυκλώνα Sandy, μαζί και οι διακοπές στη Νέα Υόρκη. Παρ’ όλα αυτά η εμπειρία που ζει η πόλη γίνεται και δική μας καθώς η εκκένωση του ξενοδοχείου μάς τσιτώνει σαν παγωμένο ντους. Στη καρδιά της Αμερικής, στη πιο δυνατή της πόλη, στο πιο κεντρικό σημείο του Manhattan και οι ρόλοι αλλάζουν. Εκατομμυριούχοι του Central Park, κουστουμαρισμένοι της Wall Street, fashion ladies της Madison Avenue, consierge της Park Avenue με μια ντουζίνα σκυλιά δεμένα στους καρπούς, υστερικοί taxi drivers, μικροσκοπικοί teenagers με dj ακουστικά και κουκούλες, υπερτροφικές RnB φάτσες, όλοι, μαζί με εμάς, τους ρομαντικούς ακόμα Ευρωπαίους της κρίσης από το μικρό γαλλατικό χωρίο που ακούει στο όνομα Ελλάδα, όλοι στο ίδιο καζάνι στα χέρια της μαγείρισσας Sandy. Cult φιγούρα στο σουρεάλ σκηνικό ο Νεοϋορκέζος πυροσβέστης που χωρίς παρουσία αστυνομίας επιβάλλεται στην πόλη των 8 εκατομμυρίων κατοίκων. Οι μνήμες είναι νωπές ή οι πολίτες απλά λειτουργούν ιδανικά; Η πόλη οχυρώνεται μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο (…)
Η δεύτερη βραδιά από το πέρασμα του κυκλώνα μας βρίσκει ανέπαφους να τρώμε ήρεμα στο Del Frisco’s παρέα στο τραπέζι με ένα μικροσκοπικό Spider- Man. Είναι ίσως το καλύτερο souvenir από την Νέα Υόρκη. Όχι γιατί η παραγωγή του Spider- Man, Turn Off the Dark, είναι η πιο ακριβή ever του Broadway. Απλά γιατί πολλοί έχουν τα λεφτά να την κάνουν αλλά μόνο οι Αμερικανοί μπορούν.

ΥΓ:Αλήθεια Αλέξανδρε, γιατί δίνουν γυναικεία ονόματα στα καταστροφικά στοιχεία της φύσης;