Συμπεριφορές Μπατακτσή και Σελέμη.

Από τον Αντιλογητή

Υπάρχει μια τούρκικη λέξη που στην Ελλάδα τη χρησιμοποιούν ακόμη. Είναι η λέξη «batakci» δηλαδή…Μπατακτσής. Που σημαίνει -μεταξύ άλλων- και κακοπληρωτής. Τη λέξη τη θυμήθηκα τις ημέρες αυτές, ακούγοντας τις ελληνικές ειδήσεις. Και τι δεν άκουσα.

Κρατικά ταμεία να μην πληρώνουν εκατομμύρια σε φαρμακοποιούς και αυτοί με τη σειρά τους να μη χορηγούν φάρμακα ζωής σε ασφαλισμένους, δημόσια σχολεία να μην έχουν ρεύμα και θέρμανση επειδή χρωστάνε λογαριασμούς και δεν τους δίνει η υπηρεσία τους χρήματα για να πληρώσουν, πανεπιστήμια να κινδυνεύουν να κάνουν μαθήματα επειδή το κράτος δεν πληρώνει τα έξοδα λειτουργίας τους, κρατικά ταμεία να μην πληρώνουν αυτά που χρωστάνε σε Νοσοκομεία με αποτέλεσμα αυτά να υπολειτουργούν και πολλά παρόμοια. Μαθαίνω επίσης ότι το ελληνικό δημόσιο χρωστά σε ιδιωτικές επιχειρήσεις τεράστια ποσά (π.χ. από υποχρεωτική επιστροφή φόρων εξαγωγών ή από αποπληρωμές) που είναι χρήματα των επιχειρήσεων και έχουν προπληρωθεί.

Με κάτι τέτοιες περιπτώσεις και σύμφωνα με υπολογισμούς, το ελληνικό κράτος χρωστά -και μάλιστα ληξιπρόθεσμα- στους ίδιους τους πολίτες του (ουσιαστικά) περίπου 50 δισεκατομμύρια ευρώ!!!
Μα είναι ποτέ δυνατόν ένα τέτοιο κράτος να έχει απαιτήσεις από τους πολίτες του;

Αναρωτιέμαι πως γίνεται ένα κράτος που δεν πληρώνει για τα φάρμακα των συνταξιούχων πολιτών του, να ζητά από αυτούς τους συνταξιούχους να πληρώσουν φόρους και να τους απειλεί μάλιστα με κατασχέσεις.

Αναρωτιέμαι πως μπορεί ένα κράτος να έχει απαιτήσεις από τους πολίτες του, όταν δεν μπορεί να τους προσφέρει τη στοιχειώδη δημόσια υγεία, τη στοιχειώδη δημόσια εκπαίδευση και άλλα επίσης στοιχειώδη.
Αναρωτιέμαι πως γίνεται ένα κράτος, το οποίο δεν πληρώνει τα χρήματα που χρωστά στους πολίτες του, να απειλεί ακόμη κι ότι θα τους φυλακίσει, αν δεν πληρώσουν αυτοί τα χρήματα που χρωστούν στο κράτος ή να τους ζητά να αποδεχθούν έκπτωση αν είναι να τους εξοφληθούν άμεσα οι κρατικές οφειλές (διότι ακούστηκε κι αυτό).

Αναρωτιέμαι επίσης, γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει ένας συμψηφισμός και να πληρώσει αυτός που στο τέλος θα έχει υπόλοιπο χρέους. Προφανώς επειδή υπόχρεος θα είναι πάλι το κράτος και θα πρέπει να πληρώσει και πάλι αυτό.

Σε ποιό άλλο μέρος του κόσμου συμβαίνουν αυτά;
Κι αν θέλετε δεν το θέτω μόνο ρητορικά το ερώτημα, αλλά το απευθύνω και σε όλους εσάς που μας διαβάζετε σε διάφορες χώρες. Θα μπορούσε ποτέ αυτό να συμβεί στη χώρα σας;
Θα μπορούσαν ποτέ σύγχρονα κράτη να σταθούν, έχοντας επί χρόνια τέτοια συμπεριφορά απέναντι στους πολίτες τους;

Διότι αυτά που περιγράφω, δεν είναι σημερινά, ούτε άρχισαν να γίνονται από χθες. Εδώ και χρόνια γίνονται. Απλώς τώρα αρχίζει να ξεχειλίζει το καζάνι.

Όπως εδώ και χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί υπόσχονται ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. Χρόνια τώρα οι ίδιες υποσχέσεις. Χρόνια τώρα ζητούν πίστωση χρόνου διότι όπως ισχυρίζονται η χώρα βρίσκεται σε «κατάσταση προσαρμογής». Ως πότε;
Είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια χρόνια κατάσταση, να την αποκαλούν ακόμη «κατάσταση προσαρμογής» και «μεταρρύθμισης»;

Επιτέλους γιατί δεν «προσαρμόζουν» ή δεν «μεταρρυθμίζουν» τόσα και τόσα, ισόποσα με αυτά που «προσαρμόζουν» και «μεταρρυθμίζουν» σε βάρος του Έλληνα συνταξιούχου, του Έλληνα μισθωτού και γενικά του μικρομεσαίου Έλληνα φορολογούμενου; Προφανώς επειδή ο Έλληνας συνταξιούχος-μισθωτός και γενικά ο μικρομεσαίος Έλληνας φορολογούμενος είναι το εύκολο θύμα. Τόσο απλά, τόσο «στεγνά» και με καθαρό «μπατακτσιλίκι» ως πρακτική. Ως πότε όμως;

Έτσι θυμήθηκα τον «Μπατακτσή». Από κάτι τέτοιες συμπεριφορές του ελληνικού κράτους. Όπως κάπως έτσι θυμήθηκα και έναν άλλο τούρκικο χαρακτηρισμό. Τον «Σελέμη». Την αναζήτηση της ερμηνείας, την αφήνω στη διάθεσή σας.