«Τι θα φέρουν άραγε τα Ζάρια της Σάττι»; Σχολιάζει ο Άρης Μπόττας

Γράφει ο Άρης Μπόττας

Σ” ένα διαγωνισμό που εδώ και δεκαετίες έχει προσπαθήσει μεθοδικά και έχει επιτύχει να μεταμορφωθεί από ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ σε ένα καρακιτσαριό – οπτικό υπερθέαμα και μουσικό χάλι στο βωμό της δημοσιότητας και των φράγκων- η ελληνική αντιπροσωπεία κάθε χρόνο καταφέρνει να απογοητεύει περισσότερο ακόμα και από την ίδιο το διαγωνισμό. Εκεί δηλαδή που λες «τι κατάντια και φέτος με τη Εurovision», έρχεται η ελληνική συμμετοχή και σου δίνει τη χαριστική βολή.

Και πάμε στην επιλογή της τραπ φέτος. Σε φυσιολογικούς πολιτισμούς (aka φυσιολογικά κράτη) μία σάπια υποκουλτούρα που αναπαράγει στερεότυπα που η κοινωνική εξέλιξη προσπαθεί να καταπολεμήσει, τιμώντας μέρες σαν τη χθεσινή (σημ. γράφτηκε μια ημέρα μετά την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας), εκδιώκεται. Αντιθέτως στη δική μας όχι μόνο δεν εκδιώκεται, αλλά στηρίζεται. Τη μέρα της γυναίκας επέλεξε η ελληνική κρατική τηλεόραση να παρουσιάσει το Kitsch υβρίδιο τραπ αμανέ-αχταρμά που θα μας εκπροσωπήσει φέτος.

Την τραπ, το μουσικό (ο όρος προσβάλει την τέχνη της μουσικής) εξάμβλωμα που αναφέρεται στη γυναίκα ως αντίκειμενο κατάκτησης και σεξουαλικό υποχείριο του «τυπάρα» άντρα, που είναι πετυχημένος γιατί έβγαλε λεφτά από μπάφους, πουτάνες, εμπόριο λευκής σαρκός και όπλα. Ένα είδος μουσικής που δεν μπορεί παρά να αρέσει μόνο στα 15χρονα και παρόμοιου επιπέδου ωριμότητας ενήλικες και που εκπροσωπείται από «καλλιτέχνες» που κινούνται και οι ίδιοι στα όρια της νομιμότητας στην πραγματική ζωή.
Για άλλη μία φορά οι εκπρόσωποι του κόσμου της ελληνικής μουσικής στηρίζουν αυτό το «μουσικό» ρεύμα, δίνοντας του αυτή τη φορά θέση να ακουστεί σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό που όσο χάλια και να είναι, παραμένει λαοφιλής και προβεβλημένος. Στο διαγωνισμό δε αυτό συμμετέχουν τραγούδια που εκπροσωπούν χώρα και όχι μόνο τους καλλιτέχνες. Επόμενως υπάρχει συγκεκριμένη σημειολογία, γιατί το εκάστοτε κομμάτι φέρει το εθνόσημο.

Αφού είναι έτσι, εύλογα αναρωτιέται κανείς:

Με ποιο δικαίωμα και με ποια λαϊκή αποδοχή αποφασίστηκε να σταλεί αυτός ο Kitsch τραπ αμανές-αχταρμάς ως εκπρόσωπος της χώρας σε ένα διεθνή διαγωνισμό; Με ποιο δικαίωμα και με ποια λαϊκή αποδοχή αποφασίστηκαν να δοθούν εμβληματικά μνημεία και χώροι για τα γυρίσματά του; Με ποιο δικαίωμα συνδέουν την Ακρόπολη, το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού, αρχαία, παραδοσιακά και ιστορικά μας εμβλήματα με αυτό το γραφικό -στην καλύτερη περίπτωση- τραγουδάκι; Ποιος ακόμα πιστεύει ότι η ορθή εικόνα της χώρας μας διεθνώς είναι αυτό το τουρλουμπούκι με τσολιάδες, γριούλες, κίωνες, σαλεπιτζήδες, ινδικούς αμανέδες, τραπ και ΤΑΤΑΤΑΤΑ; Ποιος επιτρέπει αυτή την αισθητική να εκπροσωπεί τη χώρα μας; Μια χώρα που γέννησε ένα ρεμπέτικο, ένα Χατζιδάκι, ένα Θεοδωράκη, ένα Λοΐζο; Mε ποιο δικαίωμα ξοδεύτηκαν χιλιάδες ευρώ για αυτό το σκοπό και για το πορτοφόλι της κ. Σάττι ως εθνικής αντιπροσώπου (που την παρακαλέσαμε μάλιστα και 4 φορές μέχρι να πει το πολυπόθητο «ναι») λες και πρόκειται τουλάχιστον για τη Νανά Μούσχουρη;

«Πολύ σοβαρά το παίρνεις, για τη Eurovision, καλό είναι, ό,τι πρέπει», κάποιοι θα πουν. Εκ πρώτης όψεως ναι. Το θέμα όμως δεν είναι – και σίγουρα δεν θα έπρεπε να είναι – αν θα διακριθεί η χώρα μας στη Eurovision. Aλλά το θέμα είναι μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε, σε ποιο βαθμό αισθητικού διασυρμού για να προσπαθήσουμε να διακριθούμε με οποιοδήποτε τρόπο ακόμα και σε κάτι που είναι αντικειμενικά ευτελές, όπως κατάντησε ο Διαγωνισμός της Eurovision. Ως πότε κάποιοι υπεύθυνοι καρεκλοκένταυροι και σχετικοί του «πολιτισμού» θα διασύρουν τη χώρα κάνοντας τρολ; Ως πότε οι δημοσιογραφίσκοι και τηλεμαϊνδανοί των πρωινάδικων θα στηρίζουν την υποκουλτούρα, το τρολ και το σάπιο, αντί απλά να βγουν και να ξεφωνίσουν αυτή την κατάσταση; Ως πότε το ξενόφερτο, όσο ευτελές και να είναι, θα το θεωρούμε παράδειγμα προς μίμηση; Είχε η Ελλάδα λόγο να παρουσιάζει ένα μουσικό τουρλουμπούκι made in India and Saudi Arabia σε τραπ υπόβαθρο;

Πραγματικά δεν ξέρω τι ρόλο βαράει το Υπουργείο Πολιτισμού σ” αυτό το βιασμό της Αισθητικής των αυτιών και των ματιών μας που επέλεξε να κομίσει την ελληνική σημαία διεθνώς. Αυτό που θα πρέπει σίγουρα να αναρωτήθουμε είναι πως αυτό το Υπουργείο επιτρέπει και παίζει εν μέρει το μουσικό επίπεδο ολόκληρης της χώρας στα Ζάρια της Σάττι, επενδύοντας την παρακμή της στο βωμό του κέρδους. Αν η τραπ και οι αμανέδες παίζονται τα σαββατόβραδο δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι εξάγωντας τα μουσικά μας σκουπίδια στο εξωτερικό… Αν μη τι άλλο, σεβαστείτε τους πραγματικούς καλλιτέχνες που γέννησε αυτή η χώρα, αν δεν έχετε τα κότσια να σεβαστείτε την τέχνη και τον πολιτισμό που εκπροσωπείτε.