Ο Στρατός της Σωτηρίας, η Μπρίζ και ο Ερνέστο Βαλβέρδε

Μεταφερόμαστε πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα 13 χρόνια πριν,  στον Οκτώβρη του 2003. Που; Στο Μιλάνο. Εκεί όπου σ’ ένα μπαρ, μια παρέα βέλγων φιλάθλων της Μπριζ πίνουν τις μπίρες τους περιμένοντας την ώρα να περάσει μέχρι να πάνε στο Σαν Σίρο. Ήταν η 3^η αγωνιστική των ομίλων του Champions League και το τοπικό μεγαθήριο, η Μίλαν, θα αντιμετώπιζε την άπειρη σε ευρωπαϊκά ματς, βέλγικη ομάδα. Κάτι οι μπίρες, κάτι το πιασάρικο –πασίγνωστο πλέον- ριφ του τραγουδιού “Seven Nation Army” των αμερικανών White Stripes, δεν ήθελε και πολύ για να κολλήσει στα αυτιά των βέλγων φιλάθλων που δεν σταμάτησαν να το τραγουδούν. Βάλτε το επί δύο γιατί το βράδυ εκείνο η Μπριζ (του μετέπειτα κόουτς και του Ολυμπιακού, Τροντ Σόλιντ) έκανε την έκπληξη και έφυγε νικήτρια από το Μιλάνο.

Μάλλον το θεώρησαν τυχερό το τραγούδι και έκτοτε η Μπριζ έπαιζε την συγκεκριμένη μελωδία στα εντός έδρας παιχνίδια της, στο στάδιο “Jan Breydel”. Μέχρι που φτάνουμε στον Φλεβάρη του 2006. Τότε που υποδέχτηκε μια άλλη ιταλική ομάδα, την Ρόμα αυτή τη φορά, για ένα ματς του κυπέλλου UEFA. Οι Ρωμαίοι έφυγαν με το τρίποντο αλλά και με κάτι άλλο. Με τον ρυθμό του τραγουδιού βαθιά στο κεφάλι τους, μιας και ήταν οι ιταλοί φίλαθλοι που το «έκλεψαν» από τους βέλγους εκείνο το βράδυ. Ο εμβληματικός αρχηγός (και τότε) της Ρόμα, Φραντσέσκο Τότι, δήλωσε χαρακτηριστικά πως «δεν γνώριζα το τραγούδι, μέχρι που το άκουσα μόλις βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο. Ακουγόταν υπέροχα από τους φιλάθλους και μετά το ματς, πήγα κι αγόρασα το άλμπουμ!».

Έτσι, το «Seven Nation Army» έκανε την διαδρομή Μιλάνο, Μπρίζ , Ρώμη.  Ξαναγύρισε στην Ιταλία και μέσω αυτής έμελε να γίνει και παγκόσμιο. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, η Γερμανία διοργανώνει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Με μια ξέφρενη πορεία, συγκλονιστικά ματς (ποιός θα ξεχάσει την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι, τον ντελιριακό πανηγυρισμό του Γκρόσο ή την γκολάρα του Ντελ Πιέρο στον ημιτελικό με τους Γερμανούς) και όμορφο ποδόσφαιρο, η Σκουάντρα Ατζούρα του Μαρτσέλο Λίππι γίνεται Πρωταθλήτρια Κόσμου! «Είμαστε οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές» τραγουδούσαν εκστατικά οι ιταλοί φίλαθλοι όπου κι αν βρίσκονταν…. ή πιο σωστά, στα ιταλικά: Siamo Campioni del Mondo, φράση που κόλλησαν άψογα πάνω στο ριφάκι του Seven Nation Army. Κι από απλό “po po po po” ,όπως ήταν γνωστό στους ιταλούς ως τότε, έγινε ο άτυπος ύμνος της εθνικής τους ομάδας.

Τι γνώμη είχε όμως  για όλα αυτά ο δημιουργός του τραγουδιού; Ο Jack White πήρε θετικά την ιδιαίτερη αυτή δημοσιότητα του τραγουδιού. Το οποίο να αναφέρουμε πως κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2003 και για 3 βδομάδες περίπου ήταν Νο1 στα τσαρτς. Γι’αυτή την αναθέρμανση πάντως που γνώρισε το 2006, τόνισε πως «είναι πολύ όμορφο όταν ο κόσμος αγκαλιάζει με αυτό τον τρόπο ένα τραγούδι και γίνεται κομμάτι του».

Πολλές ομάδες, από διάφορα σπορ έκτοτε το οικειοποιήθηκαν. Από ποδόσφαιρο και NBA, μέχρι Ράγκμπι, χόκεϊ, αμερικάνικο φούτμπολ και πυγμαχία. Τι είναι αυτό που το έχει κάνει τον ύμνο των σπορ του 21^ου αιώνα; Τι είναι αυτό που το κάνει πιο ξεχωριστό από αντίστοιχα, παλιότερα τραγούδια που ακούστηκαν πολύ σε παρόμοια κλίμακα; Τραγούδια όπως τα We are the Champions και We Will Rock You των Queen ή το Final Countdown, των Europe. Γενικά, είναι προφανές πως όλα αυτά έχουν μια απλή σύνθεση, πάνω στην οποία εύκολα μπορεί ο εφευρετικός φίλαθλος να σκαρώσει οποιοδήποτε στιχάκι και να το κάνει σύνθημα. Βλέπε περιπτώσεις όπως το Volare, ή το πολύ πρόσφατο Freed from Desire, που έγινε σύνθημα στα χείλη των ιρλανδών, στο Euro της Γαλλίας.

Στην Ελλάδα άργησε λίγο να εισαχθεί στην ποδοσφαιρική κουλτούρα. Έτσι κι αλλιώς διάφορα κλασικά ή και πιο εφήμερα ντόπια άσματα δίνουν άφθονη ύλη για στιχοπλοκία και ρυθμό. Η αρχή έγινε από τον Ολυμπιακό το 2008, και ο λόγος που «ανάγκασε» τους φιλάθλους του να το χρησιμοποιήσουν, ήταν ο προπονητής της ομάδας, ο βάσκος Ερνέστο Βαλβέρδε. Κατά πολλούς, ο καλύτερος κόουτς των ερυθρόλευκων τα τελευταία χρόνια, έδωσε πολλά στην ομάδα του λιμανιού, αλλά κυρίως η ομάδα έπαιξε στρωτό ποδόσφαιρο και κατά γενική ομολογία καλή μπάλα στα χρόνια του Ερνέστο. Έτσι, από σχετικά νωρίς έγινε σύνθημα στην –κατά τ’ άλλα δύσκολη- κόκκινη κερκίδα: “Εεεεερ-νεστοοο-Βαλ-βεεεεερδε», πάνω στο πασίγνωστο ριφ, ήταν η ιαχή.

Την ίδια χρονιά, ο Ερνέστο είχε παίχτη στον Ολυμπιακό κι έναν αργεντίνο, δανεικό από την Λίβερπουλ, μάλιστα. Τον Σεμπάστιαν Λέτο. Δεν ήταν το πρώτο βιολί στην ομάδα, μια χρονιά που είχε εξάλλου τον Λουτσιάνο Γκαλέτι και τον Ντάρκο Κοβάτσεβιτς. Είχε ωστόσο θετική παρουσία. Παρ’ όλα αυτά δεν ανανέωθηκε ο δανεισμός του, κι έτσι την επόμενη σεζόν βρέθηκε στον αιώνιο αντίπαλο, τον Παναθηναϊκό. Εκεί βρήκε την Ιθάκη του και παρόλο που δεν συμβαίνει συχνά με παίχτες που αλλάζουν στρατόπεδο, αγαπήθηκε από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Και ασφαλώς έγινε και στα δικά τους στόματα σύνθημα. Κάπως πιο αθυρόστομο βέβαια, οπότε δεν θα το αναπαράγουμε. Όσοι παρακολουθείτε μπάλα, το ξέρετε σίγουρα….

Υ.Γ. Ωραία όλα αυτά, ο Στρατός της Σωτηρίας του τίτλου, που κολλάει; Αγγλιστί, Salvation Army, κάτι που στα αφτιά του μικρού Jack White «εξηγήθηκε» ως Seven Nation Army. Μάλλον αν είχε γεννηθεί στην Ιταλία κι όχι στο Ντιτρόιτ, θα το’χε ονομάσει κατευθείαν «πο πο πο πο».