Έχω το δικαίωμα να είμαι απολύτως αντίθετος και να αισθάνομαι αποτροπιασμό γι' αυτή τη δολοφονία, επειδή είναι δολοφονία, αφαίρεση ζωής, ανεξαρτήτως της πολιτικής ταυτότητας του δράστη και του θύματος; Όποιοι απευθύνονται ο ένας στον άλλον με λεκτική βιαιότητα «σκάσε», «βούλωστο εσύ», «σκασίλα μου», «χέστηκα», «δεν πα να πνιγείς», «εδώ θα γίνεται ότι λέω εγώ», «θα σε κάνω, θα σε δείξω», κ.α. τέτοια, έχουν επίγνωση, ότι η απαξίωση του άλλου, η έλλειψη ανεκτικότητας προς ότι διαφορετικό, προς όποιον είναι αδύναμος, αλλά και προς όποιον είναι πιο δυνατός από εμάς, προς μια αντίθετη άποψη ή συμφέρον, μια μέρα μπορεί να βρεθούν στη θέση ενός δολοφόνου ή ενός δολοφονημένου; δεν θέλει καν προσχεδιασμό, ή ενδεχόμενο δόλο, απώλεια ψυχραιμίας λέγεται κι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Η βία ξεκινάει απ' το σπίτι, απ' την παιδεία που λαμβάνουμε από την κοινωνία. Τα παιδάκια στη Συρία που είδαν μπροστά στα μάτια τους να αποκεφαλίζονται άνθρωποι, εξοικειώνονται και είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιήσουν ή να ανέχονται βία. Η βία πρώτ' απ' όλα στο μυαλό μας γεννιέται και δική μας πρόκληση αποβαρβαρισμού και πολιτισμού είναι μέσα απ' το μυαλό μας να τη διώξουμε οριστικά. Τα πράγματα δεν είναι ούτε άσπρα ούτε μαύρα, σε αποχρώσεις του γκρι είναι, εφόσον μιλάμε για συμβίωση κι όχι για μοναστική ζωή. Οι καθαρές λύσεις, το «δεν μασάω τα λόγια μου» και «ότι έχω να πω θα το πω», η δήθεν λεβεντιά κι ακόμη η χειρότερα η αληθινή λεβεντιά, τύπου Ζωνιανών και άλλη, το «όλα ή τίποτα» μας έφεραν εδώ. Ο (τίμιος) συμβιβασμός έχει θετικό πρόσημο και είναι εκδήλωση πραγματικής αλλά και πρακτικής γενναιότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση να προσφέρει λοιπόν τεχνογνωσία, με ανάλογη εκπαίδευση και εξοπλισμό των κατασταλτικών δομών και μπορεί να το κάνει, ως προς την εξάρθρωση και οριστική αντιμετώπιση εγκληματικών ομάδων, με παράλληλες δομές, πολιτικού και βίαιου σκέλους. Όμως αυτό απαιτεί ειλικρινή και βαθιά ομοθυμία κομμάτων, φορέων και πολιτών. Να μην είναι «ρουφιάνοι» όσοι βοηθούν τις αρχές, καλούνται ως μάρτυρες κ.λπ. (όπως θαυμάσαμε πολίτες και κράτος ομόθυμα στα επεισόδια του Λονδίνου προ τριετίας). Να μην επιλέγουμε νεκρούς, διαχωρίζοντας τους σε καλούς και κακούς. Να σεβόμαστε ενσυνείδητα το κράτος δικαίου, γιατί απλούστατα στο κάτω – κάτω αυτός ο σεβασμός είναι ανταποδοτικός, «που να πάρει». Και τέλος, ας σταματήσει αυτό πια, του περιούσιου και συνεχώς καταδιωκόμενου έθνους των καλυτέρων ωστόσο καταφρονεμένων και αδικημένων, που δεν έχουν αφήσει κανέναν άλλο να ανακαλύψει τίποτα, ναι ας το πάρουμε απόφαση, η Κωνσταντινούπολη δεν είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας, προς το παρόν. Γιατί νάναι τόσο δύσκολα όλα αυτά; Καληνύχτα, μαύρη, θλιβερή, νύχτα!
Ακολουθήστε τον Νίκο Γιαννή στο FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Καληνύχτα, μαύρη, θλιβερή, νύχτα."