Δυνατή, συγκινητική, απρόσμενη η « Ιστορία της Αυτοθυσίας »

Η επιλογή του έργου « η Ιστορία της Αυτοθυσίας » σε σενάριο του Βασίλη Μαυρογεωργίου και της θεατρικής ομάδας Skrow από το Ελληνικό Θεατρικό Εργαστήρι έρχεται δύο χρόνια μετά από την μεγάλη επιτυχία -του ιδίου θιάσου και του ιδίου συγγραφέα – της θεατρικής παράστασης « Μια τεράστια έκρηξη ». Τα επετυχημένα συστατικά της φετινής παράστασης παραμένουν στη βάση τους τα ίδια αφού ο Τάσος Νυχάς σκηνοθετεί πάλι Βασίλη Μαυρογεωργίου  και έχει στην ομάδα του την « νεαρή » dream team με τους Γιάννη Αμπαζή, Αργύρη Αντωνακόπουλο, Έλενα Αντωνακοπούλου, Άννα Κωνσταντάτου, Αναΐς Νικολιάν και Νικολέττα Σακαλίδου. Το έργο που θα δει το θεατρόφιλο κοινό διαφοροποιείται από την εκρηκτικότητα και το χιούμορ της Μεγάλης Έκρηξης, ένα έργο το οποίο σε καθήλωνε με τον αεικίνητο Γιάννη Αμπαζή σε μία απολαυστικά δύσκολη ερμηνεία και το οποίο αδιαμφισβήτητα πρόσφερε ένα πετυχημένο θεατρικό στοίχημα για τις Βρυξέλλες.

Αντί Προγράμματος

Η Ιστορία της Αυτοθυσίας είναι ένα έργο που στο πρώτο του μισό συστήνει, μέσα από ένα καταιγισμό πληροφοριών, ιστορικά πρόσωπα που μεταξύ τους συνδέονται με μία συγκεκριμένη απόφαση, αυτή της Αυτοθυσίας: Μία λέξη, μία έννοια, μία πράξη η Αυτοθυσία ανάλογα με την περίοδο στην οποία εντάσσεται, την έκταση της προβολής της και την επίδραση στη συνέχεια της ιστορίας θα συνδέσει ηθοποιό και θεατή. Το αρχικό γρήγορο « πινγ-πονγκ » μεταξύ των έξι πρωταγωνιστών της παράστασης προκαλεί μέχρι και αμηχανία, μην αφήνοντας τον θεατή να φανταστεί τα βήματα της ροής του έργου. Η εξοικείωση με τα διαφορετικά ιστορικά πρόσωπα που « συμπρωταγωνιστούν » έρχεται στη συνέχεια μέσα από την ερμηνεία των ηθοποιών άλλοτε σε πρώτo και άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο, ενώ η σεναριακή εφυεία* περνάει -δια χειρός Τ.Νυχά- με έξυπνες σκηνές-σφήνες όπως αυτή του « Ασφαλιστή », σκηνές που λειτουργούν καταλυτικά στο απρόσμενα απολαυστικό τελευταίο κομμάτι της παράστασης. Η κορύφωση του έργου έρχεται σιωπηλά αλλά και σε μεγάλο βαθμό και υποσυνείδητα: ο θεατής έχοντας όλες της πληροφορίες στο μυαλό του, έχει ήδη δεθεί με τους πρωταγωνιστές και τα ιστορικά πρόσωπα και προχωράει σε ένα τρίτο επίπεδο αυτό που θα τον φέρει αντιμέτωπο με την συνείδηση του. Οι τελευταίες εσωτερικές πράξεις του έργου και κυρίως οι « Ώρες » και η « Συνέντευξη του Σωκράτη » αποτελούν πράγματι μια θεατρικά μαιευτική μέθοδο ψυχανάλυσης για τον θεατή και δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν. Οι ηθοποιοί περνούν σε δεύτερο πλάνο και ο θεατής αντιμετωπίζει πια την προσωπική σχέση που έχει με την έννοια της « Αυτοθυσίας » στη ζωή του, σαν να κάθεται απέναντι σε ένα μεγάλο καθρέφτη και να βλέπει με ειλικρίνεια τα δικά του όρια καθημερινής θυσίας.

Οι Ηθοποιοί

Λίγο πριν τους ανέφερα ως dream-team και το εννοώ γιατί η ομάδα του Εργαστηριού έχει επανειλημμένα προσφέρει πολύ δυνατές θεατρικές συγκινήσεις. Είτε σαν ξεχωριστές μονάδες είτε ως συνολική προσπάθεια. Η πρόβα που παρακολουθήσαμε για την απαραίτητη φωτογράφηση ήταν η πρώτη της ομάδας στο Joli Bois και ξέχωρα από τις τεχνικές ρυθμίσεις ήχου και φωτισμού – που μόνο εύκολες δεν είναι στο συγκεκριμένο έργο – όλοι οι ηθοποιοί μπήκαν σωστά πάνω στους ρόλους τους.
Την Παρασκευή, δεύτερη μέρα των παραστάσεων, η θεατρική παρέα του Εργαστηριού έφερε πολύ καλά αποτελέσματα, σ΄ ένα έργο με πολλές απαιτήσεις.
Αυτό που μπορούμε να υπογραμμίσουμε είναι πως δεν υπήρχε καθαρά πρωταγωνιστικός ρόλος στο σενάριο, ρόλος ο οποίος θα μπορούσε ή θα έπρεπε να κλέψει τις εντυπώσεις. Και αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι του έργου αφού για να βγει επιτυχημένη παράσταση πρέπει και οι 6 συμπρωταγωνιστές να βρίσκονται στην ίδια ευθεία. Στο έργο αυτό δεν δένεσαι τόσο με κάποιον συγκεκριμένο χαρακτήρα αλλά περισσότερο με την ουσία και τα συναισθήματα αυτού που προσπαθεί να σου μεταφέρει ο κάθε ηθοποιός. Παρόλα αυτά ξεκινάω από την πολύ ευχάριστη έκπληξη της Αναΐς Νικολιάν η οποία έκανε τη διαφορά σε σχέση με προηγούμενες ερμηνείες έχοντας στα 90 λεπτά της παράστασης ωριμότητα και έκφραση όπου χρειάστηκε. Χωρίς να μπορούμε να δώσουμε εύκολους πόντους στο πρώτο μέρος του έργου (το οποίο είναι κατά πολύ αφηγηματικό), ο Γιάννης Αμπαζής άνοιξε με μαεστρία το δύσκολο, πρώτο, αναγνωριστικό μισάωρο, ενώ στη συνέχεια μοιράστηκε με την πηγαία θεατρική του ενέργεια τους «αντρικούς» ρόλους με τον πολύ σωστό Αργύρη Αντωνακόπουλο.
Στην σκηνή του Joli Bois όταν το έργο προχώρησε σε σημεία όπου οι ερμηνείες έγιναν πιο απαιτητικές η Άννα Κωνσταντάτου απέδειξε ότι μπορεί να σηκώσει θεατρικό βάρος, ενώ σίγουρα μας άρεσε πολύ στις ερμηνείες των τραγουδιών της παράστασης. Τέλος, η Έλενα Αντωνακοπούλου και Η Νικολέτα Σακαλίδου (το τρομερό δίδυμο του αγαπημένου « Ποιος ανακάλυψε την Αμερική »)έδειξαν τον γνωστό καλό θεατρικό εαυτό τους χωρίς όμως το ίδιο το σενάριο να τους αφήνει χώρο για υπερβάσεις.

Το Διαφορετικό

Με το τέλος της παράστασης το foyer του Joli Bois γέμισε χαμόγελα, θετικά σχόλια και αγκαλιές. Το Εργαστήρι κατάφερε ακόμα μία φορά να φέρει στο θεατρόφιλο κοινό κάτι το « διαφορετικό » επιλέγοντας ένα έργο αντικειμενικά ιδιαίτερο: Απαιτητικό σκηνοθετικά και τεχνικά αφού ήχος, φως και εικόνα βρίσκονται σε μία ασταμάτητη εναλλαγή με παράλληλη συνεχή κίνηση όλων των ηθοποιών επί σκηνής για 90 λεπτά. Μπράβο στον Τάσο και τη Γιωργία Νυχά που βρίσκονταν στα σκηνοθετικά και τεχνικά νήματα της προσπάθειας αλλά και ένα μεγάλο μπράβο στο Νίκο Νυχά που επιμελήθηκε με εξαιρετική λεπτομέρεια τα 50 και (!) βίντεο που « τρέχουν » στην πλάτη της παράστασης. Επιτυχία επίσης το γεγονός του ότι στα πηγαδάκια του foyer διαπίστωσα πως ο κάθε θεατής προσέλαβε την ουσία του δυνατού κειμένου με διαφορετικό τρόπο ενώ την ίδια στιγμή πολλοί βγήκαν από την αίθουσα φανερά συγκινημένοι.

Φεύγοντας από το Auderghem μία φράση μου είχε κολλήσει στα αυτιά: « Καλά, φοβερό κομμάτι !! »

*Το σενάριο είναι γραμμένο από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και τα μέλη της θεατρικής ομάδας Skrow.