Το Βέλγιο επανήλθε ποδοσφαιρικά και χορεύει σάμπα από τώρα.

Να λοιπόν που το Βέλγιο πρωταγωνιστεί, χωρίς να χρειάζεται σοκολάτες, μπίρες, βάφλες, μύδια, λαχανάκια Βρυξελλών και άλλα παρόμοια. Πρωταγωνιστεί διότι ξέρει να μαγεύει τη μπάλα, στα ευρωπαϊκά γήπεδα ποδοσφαίρου και ετοιμάζεται να μαγέψει τον κόσμο και στα γήπεδα του Μουντιάλ της Βραζιλίας (2014), στους τελικούς του οποίου ήδη προκρίθηκε, μετά τη νίκη μέσα στην Κροατία (1-2).

Χωρίς να έχει για ήρωα τον Τεντέν. Ούτε τον Γκαστόν, ούτε τον κάπτεν Χάντοκ, ούτε τον αγγλοποιημένο Ηρακλή Πουαρό. Στη θέση τους έχει τον μάγο Λουκάκου, τον Μαρουανέ Φελαινί με την επιβλητική αφάνα του, τον Ντεφούρ, τον Βαν Μπούιτεν και τα άλλα παιδιά της ποδοσφαιρικής ομάδας, που κατόρθωσε και πάλι να λάμψει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, μπαίνοντας σαν… σφήνα (ίσως και κυριολεκτικά), ανάμεσα στη Γερμανία, στην Ολλανδία και στη Γαλλία !!!

Το ποδοσφαιρικό Βέλγιο πανηγυρίζει.

Μετά από 12 χρόνια μοναξιάς στην ποδοσφαιρική έρημο, η εθνική Βελγίου θα ξαναπάρει μέρος σε τελική φάση μεγάλης διεθνούς διοργάνωσης κι αυτός είναι ο λόγος που οι Βέλγοι το πανηγυρίζουν στους δρόμους (στη Grand Place των Βρυξελλών συγκεντρώθηκαν 7.000 άτομα για να δουν τον αγώνα με την Κροατία).

Όχι επειδή “έρχονται” αλλά επειδή “επανέρχονται”.

Να μη διαφεύγει από κανένα, ότι το Βέλγιο υπήρξε λαμπρή ποδοσφαιρική ομάδα. Από το 1982 έως το 2002 πήρε μέρος σε όλες τις τελικές φάσεις των παγκοσμίων κυπέλλων. Το 1986 μάλιστα, έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από την Αργεντινή του Μαραντόνα.

Επίσης, έχει μία 3η θέση (1972) και μία 2η θέση (1980) σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Euro), ενώ 5 σύλλογοί του (Club Brugge, Anderlecht, K.V. Mechelen, Standard Liège, Royal Antwerp) από το 1970 έως το 1990, κατάκτησαν συνολικά 7 κύπελα ευρωπαϊκών διοργανώσεων κι έπαιξαν σε άλλους 8 τελικούς.

Όμως, όπως και άλλα πράγματα, η χρυσή εποχή του βελγικού ποδοσφαίρου παρήλθε και το 2007 η εθνική ομάδα της χώρας, έπεσε στην 71η θέση στην κατάταξη της FIFA (παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου), στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης, κατώτερη κι από αφρικανικές, ομάδες ποδοσφαίρου, επιπέδου Μπουργκίνα Φάσο.

Πολλά έφταιξαν. Το μεγάλο χτύπημα για το Βέλγικο ποδόσφαιρο ήταν η αποκάλυψη ενός σκανδάλου δωροδοκίας, μέσω του οποίου αποδείχθηκε πως η Σταντάρ Λιέγης επωφελήθηκε για να εξασφαλίσει το πρωτάθλημα του 1982. Το σκάνδαλο βγήκε στην επιφάνεια το 1984 και δεν είχε επιπτώσεις μόνο στους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά και συνολικά στο ποδόσφαιρο της χώρας.

Οι μεγάλοι χορηγοί αρνήθηκαν να ταυτιστούν με τέτοιες καταστάσεις και να χρηματοδοτήσουν τις ομάδες. Κι αυτές με τη σειρά τους, δεν κατάφεραν στα επόμενα χρόνια, να δημιουργήσουν ένα υγιές επαγγελματικό μοντέλο που θα τους έκανε να αλλάξουν σελίδα και να προχωρήσουν ανταγωνιστικά, στη νέα εποχή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ο ΒΕΛΓΟΣ ΜΠΟΣΜΑΝ

Και επί πλέον, το ποδόσφαιρο στο Βέλγιο δέχθηκε μεγάλο χτύπημα από την υπόθεση Μποσμάν (όπως και όλες οι μικρομεσαίες ποδοσφαιρικές χώρες). Μια υπόθεση που παρά τις διεθνείς παραμέτρους και διαστάσεις της, “χρεώνεται” στο Βέλγιο, διότι ο αυτουργός είναι Βέλγος.

Είναι ο Βέλγος ποδοσφαιριστής Ζαν-Μαρκ Μποσμάν, που προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, κέρδισε και προκάλεσε την απόφαση για ελεύθερη μετακίνηση των ποδοσφαιριστών εντός της Ε.Ε. όταν λήγει το συμβόλαιό τους με κάποιο σύλλογο (ακυρώνοντας κάθε κανονισμό εθνικών ομοσπονδιών χωρών-μελών της Ε.Ε. που επέβαλε περιορισμούς σε τέτοιου είδους μεταγραφές και μετακινήσεις).

Η απόφαση αυτή, εκτός του ότι είχε χαμένο αντίδικο, τη Βελγική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στο ποδόσφαιρο της χώρας (όπως και σε άλλες χώρες). Οι καλοί Βέλγοι ποδοσφαιριστές, καθώς μπορούσαν να αλλάξουν ομάδα μετά τη λήξη των συμβολαίων τους, έφυγαν σε ομάδες που τους έδιναν περισσότερα χρήματα. Το βέλγικο ποδόσφαιρο “ξέμεινε” από καλούς παίκτες και η βέλγικη λίγκα γέμισε με “φθηνούς” και αμφιβόλου αξίας αλλοδαπούς. Αποτέλεσμα ήταν να πέσει κατακόρυφα το επίπεδο των ομάδων, με αντίστοιχο αποτέλεσμα και στο επίπεδο της εθνικής ομάδας.

ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Όμως, λίγα χρόνια μετά, οι ίδιες οι ομάδες έδωσαν τη λύση. Βλέποντας το παράδειγμα των γειτόνων Ολλανδών, Γερμανών και Γάλλων, στράφηκαν στα τμήματα υποδομής. Επένδυσαν στα τμήματα υποδομής, και στις εγκαταστάσεις υποδομής, αρχίζοντας να “βγάζουν” ταλέντα, που από μικρή ηλικία (15-16-17 ετών) τα προωθούσαν στην πρώτη ομάδα (αντίθετα με χώρες όπως η Ελλάδα, όπου ένας παίκτης είναι σε ηλικία 24-25 ετών και θεωρείται ακόμη…ταλέντο).

Πρωτοπόροι σύλλογοι στον τομέα της υποδομής, ήταν η Anderlecht, η Standard Λιέγης, η Genk, η Club Brugge και άλλες ομάδες. Και κάτι σημαντικό. Στις σχολές των τμημάτων υποδομής, δεν υπήρξε διαχωρισμός σε Βέλγους και μετανάστες.

Αυτό ήταν ένα κρίσιμο στοιχείο που βοήθησε καθοριστικά στην πρόοδο του Βέλγικου ποδόσφαιρου. Όπως και άλλες χώρες (Γαλλία, Ολλανδία κτλ.), έτσι και το Βέλγιο “αγκάλιασε” ισότιμα τη νέα γενιά των μεταναστών. Οι Φελαινί (Μαρόκο), Ντμπέλε (Μάλι), Λουκάκου (Κονγκό), Βίτσελ (Μαρτινίκα), Κομπανί (Κονγκό), Σαντλί (Μαρόκο), Μπεντέκε (Κονγκό) είναι μερικοί από τους ταλαντούχες παίκτες που είναι παιδιά μεταναστών στο Βέλγιο. Απέκτησαν όμως τη Βέλγικη υπηκοότητα, αναδείχθηκαν από τα τμήματα υποδομής και αγωνίζονται για το Βέλγιο, συμβάλλοντας ιδιαίτερα, σε όλα τα θετικά αποτελέσματα της εθνικής ομάδας.

Ας μην ξεχνάμε ότι το 1998, η Γαλλία κατάκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, έχοντας ομάδα κυρίως με γαλλοποιημένους μετανάστες. Σε συλλογικό επίπεδο βέβαια, η κατάσταση δεν είναι εξ ίσου ρόδινη, με την εθνική ομάδα της χώρας. Οι βέλγικες ομάδες, αδυνατούν ακόμη να επανέλθουν στο ευρωπαϊκό προσκήνιο και οι παίκτες – ταλέντα που “βγάζουν”, μετά από μερικά χρόνια φεύγουν σε μεγάλους συλλόγους του εξωτερικού. Σχεδόν όλοι οι διεθνείς της εθνικής Βελγίου (ακόμη και οι βελγοποιημένοι), αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού. Οι βέλγικες ομάδες δεν μπορούν να τους κρατήσουν, για λόγους οικονομικούς. Τους ανανεώνουν όμως συνεχώς. Με τις υποδομές.

Υπάρχει λοιπόν αιτία, που το Βέλγιο ανέβηκε ποδοσφαιρικά. Δεν είναι τυχαίο. Έχει ικανούς ανθρώπους στην οργάνωση και στην προπονητική και έχει μια νέα χρυσή γενιά ποδοσφαιριστών, που μπορεί να φθάνει την εθνική ομάδα ψηλά. Και να δημιουργεί μια ευρύτερη θετική προοπτική, μέσω της οποίας Φλαμανδοί και Βαλλόνοι, μπορούν και αγωνίζονται μαζί, για έναν κοινό σκοπό, ξεπερνώντας τις όποιες “τοπικές αγκυλώσεις” άλλων περιπτώσεων.

Το Βέλγιο επανήλθε ποδοσφαιρικά και χορεύει σάμπα από τώρα. Η Ελλάδα θα χρειαστεί μπαράζ για να πάει στη Βραζιλία. Καθόλου εύκολη υπόθεση αν υπολογίσεις ότι μπορεί να βρει μπροστά της, Γαλλία, Σουηδία ή…Τουρκία. Μετά, ο θεός της σάμπας να βάλει το χέρι του.

ΣΣ Οι φωτογραφίες: εφημερίδα Le Soir