Το τελευταίο ελληνικό καφέ στη «γειτονιά των τζιχαντιστών» έγινε ταινία

Συντάκτης:

Της Μαρίας Ψαρά

Είναι πλέον το μοναδικό ελληνικό καφενείο στο Μόλενμπεκ, ένα γωνιακό κτίριο με «σφραγίδα» ελληνική. Κάτω από το όνομα του μαγαζιού, οι Πόντιοι ιδιοκτήτες του έχουν γράψει μία λέξη: ΠΑΟΚ.

Το La Rose Blanche είναι ένα ξεχωριστό μέρος. Είναι το τελευταίο καφενείο μιας γενιάς ιδιοκτητών ελληνικών καφέ στο Μόλενμπεκ, που ονομάστηκε «γειτονιά των τρομοκρατών» μετά τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες το 2016. Το καφέ είναι εδώ και 100 χρόνια στο ίδιο μέρος. Το 1973, η οικογένεια Καρασαββίδη, οικογένεια με προσφυγικές ρίζες στη Μικρά Ασία, αγόρασε αυτό το λαϊκό καφενείο από τους Βέλγους ιδιοκτήτες του.

Πριν από λίγες μέρες, παρουσιάστηκε μία ταινία ντοκιμαντέρ για το La Rose Blanche, του Φλαμανδού σκηνοθέτη Kris Kaerts. Πλαισιωμένος από αρκετούς ακόμη καλλιτέχνες, ο σκηνοθέτης που αγάπησε το καφενείο όσο λίγοι, κατέγραψε την ιστορία της οικογένειας Καρασαββίδη, που μετανάστευσε από τη Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες πριν από πενήντα χρόνια.

Αυτό που κάνει αυτό το χώρο μοναδικό είναι οι πελάτες του και ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες κατάφεραν να διατηρήσουν όλους και όλα μαζί. Οι πελάτες τους αντιπροσωπεύουν σχεδόν κάθε κύμα μετανάστευσης που έχει περάσει τα τελευταία εξήντα χρόνια στο Μολενμπέκ. Αναμεσά τους και μερικοί «ντόπιοι».

Το 2016 φαινόταν πως θα έκλεινε το καφέ. Το διπλανό τζαμί έκανε μια καλή προσφορά εξαγοράς. Τότε ξεκίνησαν και οι ηχογραφήσεις, ένα μήνα μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Zaventem.

Μαζί με την ιστορικό Πόλυ Ρουμελιώτη, ο Κάερτς ξεκίνησε έναν Κύκλο Φίλων (Amicale) στο καφενείο που ενώνει τους παλιούς και τους νέους πελάτες. Ξαναέφεραν τη ζωντανή-ρεμπέτικη μουσική στο καφέ. Πήραν συνεντεύξεις και μάζεψαν ιστορίες των ανθρώπων του. Δύο εκθέσεις μνήμης οργανώθηκαν με διάφορους συνεργάτες και πολλούς εθελοντές, παράσταση Καραγκιόζη ξαναζωντάνεψε στο καφενείο και πολύς κόσμος χόρεψε έναν χορό από τη Μαύρη Θάλασσα στην πλατεία της εκκλησίας.

Όλα αυτά εντάχθηκαν στην ταινία. Το αποτέλεσμα είναι ένα εκπληκτικό Μόλενμπεκ. Υπάρχει, αν και… χάνετα μπροστά στα μάτια μας. Η ταινία προκαλεί χαρά, θλίψη και νοσταλγία την ίδια στιγμή, όπως και η ρεμπέτικη μουσική που τη χρωματίζει και τη συνοδεύει.

Το «La Rose Blanche» δείχνει τα πολλά στρώματα και πρόσωπα των Βρυξελλών. Η μητρόπολη είναι ένας ζωντανός οργανισμός που βρίσκεται σε μετάβαση. Οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τη θέση τους εκεί μετά τον ξεριζωμό. Ο σκηνοθέτης και η ομάδα του αγαπούν εκείνους που έχουν την «περιουσία» να είναι αφανείς.

Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στις 24ης Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες. Παράλληλα, μία έκδοση με τον ίδιο τίτλο σε ελληνικά, φλαμανδικά και γαλλικά συνόδευε την παρουσίαση.