Αποκάλυψη του Ιωάννη, χειροκρότημα και σκέψεις μετά την αυλαία.

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη κατά Νίκο Παπακώστα παίζεται για δεύτερη χρονιά στην Αθήνα αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Όταν μας έστειλε την ανακοίνωση ο πρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών ενθουσιάστηκα με την ιδέα της θεατρικής ομάδας που θα ερχότανε από την Αθήνα στις Βρυξέλλες για μία και μόνο παράσταση. Η επιλογή του θεάτρου St. Michel ήταν πολύ καλή και από άποψη χωρητικότητας και καλής τοποθεσίας, δυο βήματα κοντά στη πλατεία Montgomery.
O Σύλλογος Ηπειρωτών μας ειδοποίησε από τις 2 Ιανουαρίου για την θεατρική παράσταση  «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη» και η ανακοίνωση από το Newsville έγινε άμεσα. Στις ελληνικές εκδηλώσεις που ακολούθησαν τον Ιανουάριο τα διαφημιστικά flyers κυκλοφόρησαν σχεδόν παντού δίνοντας την ευκαιρία στους Έλληνες να πληροφορηθούν τις λεπτομέρειες για τη σημαντική αυτή εκδήλωση. Πολύ θετικό στοιχείο για την προσέλκυση του μη ελληνόφωνου κοινού ήταν ο υπερτιτλισμός της παράστασης δίνοντας ένα ακόμα επιχείρημα για εξωστρέφεια στις ελληνικές ομογενειακές δράσεις. Ξέχωρα από τους υπέρτιτλους πιστεύω πως το θέμα και μόνο της Αποκάλυψης με τον διαχρονικό και παγκόσμιας πολιτιστικής και θρησκευτικής εμβέλειας χαρακτήρα του ήταν αρκετό για να προσελκύσει πολλούς φίλους του θεάτρου, της μουσικής και της εικαστικής δημιουργίας σε μία πράγματι διαδραστική και πολυεπίπεδη παράσταση.

Όταν άνοιξε η αυλαία στο St. Michel και για όση ώρα κράτησε η παράσταση, η προσπάθεια, το ύφος, η αφήγηση, η μουσική καθώς και η προσωπική και ομαδική θεατρική απόδοση των συντελεστών πάνω στη σκηνή ήταν άξια επαίνων και το αποτέλεσμα ξέχωρα από υποκειμενικές στάσεις απέναντι στο κείμενο και τους συμβολισμούς της Αποκάλυψης χειροκροτήθηκε από τους λίγους Έλληνες που βρέθηκαν στο Etterbeek. Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω για λίγα δευτερόλεπτα με τον Νίκο Παπακώστα, όπου με όλη μου τη καρδιά του έδωσα συγχαρητήρια για την παράσταση και την προσπαθειών όλων των συντελεστών. Και ήταν αλήθεια γιατί οι δέκα καλλιτέχνες που θαυμάσαμε επί σκηνής έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να ευχαριστήσουν το κοινό. Έτσι τουλάχιστον ένοιωσα εγώ.

Το θέατρο στο St. Michel χωράει 1500 θεατές και στις 100 παραστάσεις που λαμβάνουν χώρα στην επιβλητική του αίθουσα κάθε χρόνο πάνω από 100.000 κόσμος τιμά με την παρουσία του τις καλλιτεχνικές δράσεις. Αυτή τη φορά, στην ελληνική και ποιοτική προσπάθεια του Συλλόγου των Ηπειρωτών, η στήριξη που έλαβε η εκδήλωση και η παρουσία την ομογένεια της πόλης μας στο κέντρο της Ενωμένης Ευρώπης ήταν απογοητευτική. Οι ελάχιστοι συμπατριώτες μας που στάθηκαν δίπλα στην προσπάθεια του προέδρου Ευθύμη Μπόκια μου φάνηκαν ακόμα πιο λίγοι όταν άνοιξαν τα φώτα στο πέσιμο της αυλαίας, τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές της Αποκάλυψης υποκλήθηκαν και απέσπασαν το εγκάρδιο χειροκρότημα των ελάχιστων θεατών.
Βγαίνοντας συννεφιασμένος και σκεπτικός από την αίθουσα θυμήθηκα τα λόγια του προέδρου του Συλλόγου στο κείμενο της πρόσκλησης που δημοσιεύσαμε : «Η παρουσία σας στην παράσταση θα είναι τιμή για εμάς και θα μας δώσει κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθεια μας για προβολή της χώρας μας, στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνάμε, μέσα απ΄το αγαθό, που για αιώνες καλλιεργήθηκε αδιάλειπτα στην Ελλάδα: Τον πραγματικό πολιτισμό.»
 
Ας τα ξαναπούμε μια φορά, αν και νιώθω πως για να ξυπνήσει το φιλότιμο και η όποια εθνική συνείδηση έχει απομείνει σ΄αυτή την πόλη θα χρειαστεί σίγουρα μεγαλύτερη προσπάθεια:
Θέλουμε να λέμε πως στις Βρυξέλλες υπάρχουν 20.000 Έλληνες.
Ούτε ο ένας στους 100 Έλληνες των Βρυξελλών δεν σκέφτηκε ή δεν θέλησε να φερθεί συλλογικά, εθνικά, ελληνικά, συμμετέχοντας, στηρίζοντας αυτή την ευγενική προσπάθεια. Τώρα θα μου πείτε οι λέξεις «εθνικά», «ελληνικά» και «συλλογικά» παίρνουν διαφορετική ερμηνεία στο κεφάλι του καθενός.
Ίσως εκεί τελικά να είναι το πρόβλημα.
Ίσως θα πρέπει να μαζευτούν σε μια αίθουσα όσοι πιστεύουν ότι προάγουν τον ελληνικό πολιτισμό στο Βέλγιο και στις Βρυξέλλες αντίστοιχα και να αποφανθούν για τον ορισμό της κάθε λέξης. Να ξέρουμε γιατί παλεύουμε τέλος πάντων. Γιατί οποιοσδήποτε τολμάει να φέρει δέκα ανθρώπους από την Αθήνα, σε μια προσπάθεια αλλαγής της εικόνας της πατρίδας μας στο κέντρο της Ευρώπης, παλεύει και μάλιστα με πρώτο αντίπαλο την ίδια του τη ράτσα.
 
Το οικονομικό κόστος μίας τέτοιας προσπάθειας για έναν ιστορικό εθνικοτοπικό Σύλλογο της πόλης μας δεν θέλω να το αναλύσω, ούτε μπήκα στην διαδικασία να ρωτήσω, αλλά μόνο τα αεροπορικά εισιτήρια και το ξενοδοχείο να σκεφτώ αρχίζει και βαραίνει πολύ η σούμα.
 
Αναρωτιέμαι και αντίστροφα για να μην αφήσω αναπάντητο στο μυαλό μου το ενδεχόμενο: Θα μπορούσε να γίνει καλύτερη διαφήμιση; θα μπορούσε ο εκάστοτε φορέας πιο άμεσα και πιο αποτελεσματικά να προωθήσει την εκδήλωση στο κοινό των Βρυξελλών; Ναι θα μπορούσε, πάντα υπάρχει και το καλύτερο. Και ίσως αν είχαν επενδυθεί λίγα χρήματα από την αρχή σε αυτό το σκοπό ίσως το αποτέλεσμα να ήταν από κάθε πλευρά πιο θετικό. Ίσως από την άλλη οι μερικές χιλιάδες εβδομαδιαίοι, μοναδικοί επισκέπτες της ιστοσελίδας Newsville.be να μην μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Κάτι μου λέει όμως πως η πληροφορία πέρασε μια χαρά από τις 2 Ιανουαρίου μέχρι την ημέρα της παράστασης στις 2 Φεβρουαρίου.
Βοήθεια μας.