Ο Τάσος Φιλιππίδης μένει Βρυξέλλες, ασχολείται με ανακατασκευές κτιρίων, έχει δώσει μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του στα ομογενειακά κοινά και συχνά πρωταγωνιστεί
με επιτυχία σε ομογενειακές θεατρικές ομάδες.
Συνέντευξη: Σώτια Μυτιληναίου
Φωτογραφία: Newsville.be
________________________
Ίσως είμαι ο μοναδικός Έλληνας του Βελγίου που ήρθε εδώ κάνοντας οτοστόπ. Ξεκίνησα από ένα χωριουδάκι της Πέλλας το Φεβρουάριο του 1988 αποφασισμένος να φύγω έξω όχι με σκοπό της αναζήτηση εργασίας αλλά για την περιπέτεια.
Στις Βρυξέλλες ήρθα γιατί με ενέπνευσαν. Έφτιαξα μία όμορφη ζωή εδώ, έκανα γνωριμίες, φίλους, ταξίδια… έζησα πολλά πράγματα.
Αυτό που μου έχει μείνει από τα πρώτα χρόνια του ερχομού μου στις Βρυξέλλες είναι δύο άνθρωποι. Ένας φίλος και μία γυναίκα με την οποία είμαστε μαζί 23 χρόνια τώρα.
Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου.
Είμαι από τους ανθρώπους που φοβούνται να κάνουν μεγάλα βήματα. Ιδιαίτερα στη δουλειά μου, προτιμώ τα μικρά και σταθερά βήματα.
Κάθε χρόνο μαθαίνω καινούρια πράγματα και κάνω αλλαγές στην επιχείρησή μου. Χωρίς καινούριες ιδέες και αλλαγές δεν προχωράει τίποτα.
Για να πάει καλά μια επιχείρηση χρειάζεται πάνω από όλα σωστή οργάνωση και μεράκι.
Πολλά πράγματα στη ζωή συμβαίνουν κατά τύχη. Έτσι ακριβώς και εγώ βρέθηκα από Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Βρυξελλών να γίνω Πρόεδρος και να παραμείνω στη θέση για δύο χρόνια.
Το να είναι κανείς πρόεδρος είναι πολύ δύσκολο. Απαιτεί χρόνο, δύναμη και διάθεση για δουλειά. Δεν είναι απλά ένας τίτλος.
Μου είναι πολύ δύσκολο να πω όχι σε κάποιον ιδίως όταν βλέπω ότι με έχει ανάγκη και με χρειάζεται.
Όταν προσφέρω στο σύνολο, δίνω τον εαυτό μου γιατί το θέλω πραγματικά και όχι γιατί προσδοκώ ανταλλάγματα ή ευχαριστίες.
Όταν κάποιοι άνθρωποι με πλήγωσαν σκέφτηκα να παρατήσω την Επιτροπή για την ηθική ικανοποίηση και την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Αυτό που με ξαναφέρνει πάντα πίσω είναι το γεγονός ότι είμαι και νιώθω Πόντιος, τα βιώματά μου και οι εμπειρίες μου μέσα από τις διηγήσεις των γονιών μου. Ήμουν πάντα πεισματάρης.
Έχω ως αρχή όταν δίνω το λόγο μου σε κάποιον ή στον εαυτό μου να μην τον παίρνω ποτέ πίσω. Θέλω να τα καταφέρνω και όχι να παραιτούμαι.
Νιώθω απελευθερωμένος όταν παίζω θέατρο. Έχω το άλλοθι ότι παίζω ένα ρόλο και έτσι μπορώ να ξεσκεπαστώ όσο θέλω, να κάνω πράγματα που στην ζωή δε θα τα τολμούσα. Κάποια στιγμή στα πλαίσια ενός ρόλου έπρεπε να βρίσω έναν άνθρωπο που πραγματικά σεβόμουν. Ήταν πρόκληση για μένα.
Το θέατρο μου άρεσε από μικρό παιδί. Από δέκα χρονών παρακολουθούσα το θέατρο της Δευτέρας. Νομίζω ότι η αγάπη μου για αυτό ξεκίνησε να καλλιεργείται από τότε και απλά εδώ μου δόθηκε η ευκαιρία. Και την άρπαξα.
Αισθάνομαι όμορφα όταν άνθρωποι στο δρόμο με αναγνωρίζουν λόγω των ρόλων που έχω παίξει στο θέατρο. Μου αρέσει που κάνω τους ανθρώπους να γελάνε.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν γίνεται να κάνουν πολλά πράγματα μαζί. Τώρα που σκέφτομαι με πόσα πράγματα ασχολήθηκα τον περσινό χειμώνα, ανατριχιάζω. Δεν μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα όμως. Κάτι πάντα θα υπολειτουργεί.
Εμείς οι Έλληνες στις Βρυξέλλες δεν έχουμε δικό μας χώρο. Και παρατηρώντας τον τρόπο και την ποιότητα ζωής σε ορισμένες περιοχές πιστεύω ότι δε μας αξίζει ένας τέτοιος τρόπος ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Face to Face ...με τον Τάσο Φιλιππίδη"