Πετώντας από το Ζάβεντεμ

Μέχρι να φτάσεις στο αεροδρόμιο με το λεωφορείο όλα φαίνονται φυσιολογικά. Βέβαια φίλοι και συνταξιδιώτες διηγούνται απίθανα μποτιλιαρίσματα 2-3 ωρών για λίγα χιλιόμετρα, ωστόσο εγώ ήμουν μάλλον τυχερός.

Πατώντας ωστόσο το πόδι σου στο αεροδρόμιο νιώθεις ότι μπήκες σε πολεμική ζώνη. Στρατιωτικά οχήματα παντού. Στρατιώτες σε δυάδες σε κάθε γωνία. Παράκαμψη της πύλης εισόδου και οδηγούμαστε σε μια τεράστια ουρά όπου αστυνομικοί ελέγχουν τα διαβατήρια και τις κάρτες επιβίβασης. Η ουρά οδηγεί σε δύο ανιχνευτές μετάλλων οι οποίοι είναι στημένοι μέσα σε μία προκάτ κατασκευή. Οι ουρές μάλιστα χωρίζονται με τσιμεντένιο διαχωριστικό -υποθέτω για να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές σε περίπτωση έκρηξης (;).

Πάλι έλεγχος ταυτότητας, σωματικός έλεγχος και έλεγχος αποσκευών -όχι τόσο επισταμένος όσο κατά την είσοδο στις πύλες επιβίβασης.

Απορείς βλέποντας τις τεράστιες ουρές τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η διαδικασία αφού δεκάδες άνθρωποι πάλι συνωστίζονται σε χώρο με ελλειπή έλεγχο, αλλά δεν είμαι ειδικός για να εκφράσω παραπάνω άποψη σε αυτό.

Παίρνω την αποσκευή μου κατευθύνομαι προς το check in. Σκηνή από αμερικάνικη ταινία: 20 γκισέ όλα κι όλα στημένα σε ένα ανάλογο με το προηγούμενο προκάτ, πρόχειρες κατασκευές, χωρίς ιμάντες για τις βαλίτσες, με πρόχειρες ζυγαριές ζύγισης και υπαλλήλους με ασυρμάτους στα χέρια να κατευθύνουν τους σαστισμένους ταξιδιώτες. Άλλες ουρές, καθυστερήσεις, μπερδέματα με πτήσεις και εταιρίες, ελλειπής πληροφόρηση. Πολύ προσπάθεια από το προσωπικό είναι η αλήθεια, αλλά ως γνωστό το φιλότιμο μόνο του δε φτάνει.

Κάνω check in, δίνω την αποσκευή μου και πηγαίνω προς τις πύλες. Νέο προκάτ, νέος έλεγχος -πιο συστηματικός τώρα- πάλι εισιτήριο-διαβατήριο, πάλι ουρά.

Περνώντας από εκεί ο δρόμος προς τις πύλες επιβίβασης είναι ανοιχτός. Αλλά από την έξοδο κινδύνου. Σκάλες! 3 ή 4 όροφοι -δε θυμάμαι- με τα πόδια! Οι επιβάτες βοηθάν ο ένας τον άλλο, μια κυρία με παιδιά, έναν ηλικιωμένο, κάποιον υπέρβαρο. Υποθέτω θα υπάρχει και ασανσέρ αλλά μάλλον χρησιμοποιείται μόνο για όσους δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να ανέβουν με τις σκάλες.

Αυτό είναι και το τελευταίο εμπόδιο. Τελειώνοντας οι σκάλες σα σε ξέφωτο βγαίνεις στη γνωστή πολυτελή αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου, με τα απαστράπτοντα καταστήματα, τις κυλιωμενες σκάλες και τα πολύβοα καφέ. Εδώ η ζωή δεν άλλαξε σε τίποτα απ την επίθεση.

Κάθομαι να πιω τον καφέ μου κοιτώντας γύρω μου και αναλογιζόμενος τις προηγούμενες εικόνες. Οι Βρυξέλλες είναι μια πόλη σε πόλεμο. Στρατοκρατούμενη παντού, με απώλειες σε αμάχους, με χτυπημένες υποδομές, με φόβο και καχυποψία στους κατοίκους.

Ο αγώνας της Ευρώπης δεν είναι να κερδίσει τον πόλεμο. Είναι να διασώσει τον τρόπο ζωής της. Οι εικόνες που είδα μου δημιούργησαν πολλές αμφιβολίες αν τελικά θα τα καταφέρει.

Του Νίκου Λαμπρόπουλου, διευθυντή της EurActiv.gr