Φθινοπωρινή σονάτα για τσέλο και δυο βιβλία

(Συνέχεια από το Μέρος Α)

Αγαθής Δημητρούκα: «Πουλάμε τη ζωή χρεώνουμε τον θάνατο» Εκδόσεις Πατάκη, 2010.

Μυθιστορηματική αυτοβιογραφία επιγράφει το βιβλίο η συγγραφέας. Η Δημητρούκα, σήμερα 53 χρονών περιγράφει πώς, έφηβος από ένα χωριό έξω από το Μεσολόγγι, αποφασίζει να πάει στην Αθήνα να γνωρίσει τον ποιητή στιχουργό Νίκο Γκάτσο. Αφιερώνοντας τα νιάτα της, σχολιαρόπαιδο τότε, μπαίνει στον κύκλο των μεγάλων σε ηλικίακαι μεγάλων σε εμβέλεια δημιουργών που διαμόρφωσαν μιαν εποχή και χάραξαν στέρεα βήματα της Ελληνικής αισθητικής και διανόησης, έρματα με τα οποία επιπλέουμε και επιβιώνουμε μέχρι σήμερα. Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζιδάκις, Οδυσσέας Ελύτης, Σταύρος Ξαρχάκος,Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Λουκιανός Κηλαϊδόνης, Γιώργος Σταθόπουλος, Νάνα Μούσχουρη, Μαρία Φαραντούρη, Μανόλης Μητσιάς κ. α. Η συγγραφέας με μια πνοή γράφει ένα αφάνταστα ειλικρινές κείμενο εκφράζοντας τον θαυμασμό και την αφοσίωσή της στον Γκάτσο και το δέος που νιώθει όταν ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης της απευθύνουν τον λόγο και ο ποιητής ανιχνεύει το ταλέντο της και την προωθεί να γράψει και εκείνη . Μια αυτοβιογραφία με πολλές φωτοσκιάσεις. Η Δημητρούκα με πολύ μαεστρία ρίχνει φως στα παιδικά της χρόνια και την προέλευση της και στην εποχή των Γκάτσου, Χατζιδάκι, Ελύτη χωρίς να αφήνει το αδιάκριτο μάτι του αναγνώστη να μπει στον ιδιωτικό τους χώρο. Περιγράφει τις μεγάλες προσωπικότητες με την αθώα ανεπιτήδευτη ματιά της χωρίς καμιά λεπτομέρεια να φεύγει από το επίπεδο της ευαίσθητης παρτιτούρας του τσέλου. Ο αναγνώστης ακούει την μουσικότητα των στίχων που διανθίζουν το κείμενο και ξαναφέρνει στη μνήμη του ήχους από μουσικούς κύκλους που διαμόρφωσαν μιαν εποχή.

Δυο μελαγχολικές δοξαριές του τσέλου πριν τελειώσει αυτό το μέρος της σονάτας. Η μία, η εικόνα μιας κοπελούδας που προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την ποιητική αισθητική από άντρες με γκρίζα κοστούμια, κοιλίτσα και φαλάκρα, άντρες που θα μπορούσαν να έχουν την ηλικία του πατέρα της… Το τίμημα να προσφέρεις τα νιάτα σου για να γευτείς το εκτυφλωτικό φως!

Η άλλη δοξαριά είναι από τη σελίδα 173 που περιγράφει το τέλος μιας εποχής «(…) ήταν η νέα τάξη, η τάξη της ευημερίας∙ άντρες κυρίως – οι γυναίκες έβγαιναν αργότερα – είκοσι πέντε με τριάντα πέντε χρονών, ντυμένοι ομοιόμορφα: παπούτσια Sebago, που είχαν αρχίσει να αντικαθίστανται από Timberland σε φυσικό χρώμα, δίχως κάλτσες, παντελόνι μπλου τζιν Lee και κάπου-κάπου Levi’s, ζώνη δερμάτινη Gucci, πουκάμισο Benetton με γκρίζα γαλάζια ρίγα σε φόντο λευκό, με μακριά μανίκια αλλά γυρισμένα, ώστε να φαίνεται η χρυσή αλυσίδα στον καρπό, ασορτί με εκείνη του λαιμού, δηλαδή χοντρή πλακέ, μάρκας fa.ca.d’ oro και γυαλιά ηλίου –ας ήταν ο ήλιος από την άλλη μεριά- μάρκας ή τύπου Ray-Ban.»

Τέλος εποχής. Πόσοι ακόμα ή για πόσο ακόμα θα τραγουδάμε «φύσα αεράκι φύσαμε μη χαμηλώνεις ίσαμε…» του Νίκου Γκάτσου ή «Κι είπανε πως άμυνα/κράτησαν στην Τροία/δυο μικρά κυκλάμινα/δυο πουλιά χρυσά» της μαθήτριας του και συντρόφου του Αγαθής Δημητρούκα..;