Ο Πρέσβης και το αποχαιρετιστήριο Κοκτέιλ.

Όταν ήρθε η πρόσκληση από τον πρέσβη κ. Χατζημιχάλη για να παρευρεθώ στο αποχαιρετιστήριο κοκτέιλ που θα δώσει στη πρεσβευτική κατοικία στις 6 Ιουνίου πήγε να με πιάσει νευρικό γέλιο. “Από που κι ως που έρχεται μετά από 3 χρόνια απραξίας και ζητάει να πάμε στο αποχαιρετιστήριο πάρτι του;”. Τον πρέσβη τον είδαμε ελάχιστες φορές. Ελάχιστες φορές φιλοξένησε ελληνική εκδήλωση, ελάχιστες φορές προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει ελληνικό φορέα και ποτέ δεν άνοιξε την πρεσβευτική κατοικία για τον Ελληνισμό. Ούτε μία φορά. Αμυδρά τον θυμάμαι σε κάποιες μουσικές εκδηλώσεις, κονσέρτα μουσικά, να δίνει το παρών με διακριτικό χειροκρότημα και να εξαφανίζεται εξίσου διακριτικά. Κοινό μυστικό  όλων όσων ασχολούμαστε με τα ομογενειακά κοινά είναι η απουσία του Έλληνα πρέσβη στις Βρυξέλλες.

Το κλείσιμο του Γενικού Προξενείου, μετά το τέλος της θητείας της κας Νασίκα, σηματοδότησε και το τέλος της θεσμικής στήριξης της ελληνικής ομογένειας στο Βέλγιο. Ευτυχώς για όλους μας οι εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος που ανέλαβαν τα καθήκοντα της προξενικής αρχής δίνουν το παρών στις ομογενειακές εκδηλώσεις και γνωρίζω πολύ καλά πως και αυτό απαιτεί θυσίες, προσωπικό χρόνο και το ελάχιστο της αγάπης για την συνέχιση των δράσεων του ελληνισμού στο Βέλγιο. Από την άλλη πλευρά ο κύριος πρέσβης δεν..

Η αλήθεια είναι πως για το editorial του μήνα είχα σκοπό να αναφερθώ σε κάτι τελείως διαφορετικό και σίγουρα δεν θα έγραφα με νεύρα για την παντελή απουσία του κ. Χατζημιχάλη από τις ελληνικές δράσεις στο Βέλγιο. Από την άλλη πλευρά είχα φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι πως καλύτερα κάποιος που δεν συμμετέχει παρά ένας που μετέχει με λάθος τρόπο. “ Ε, δύο-τρία χρόνια είναι αυτά θα περάσουν και θα έρθει ο επόμενος”. Λάθος σκέψη. Αλλά και πάλι δεν θα έγραφα για αυτό αν δεν ερχόταν το δεύτερο γράμμα – πρόσκληση για το περίφημο αποχαιρετιστήριο κοκτέιλ. Δεν έχω ιδέα γιατί μου το έστειλαν δύο φορές, ίσως επειδή δεν απάντησα στη πρώτη;

Τον πρέσβη κ. Χατζημιχάλη τον γνώρισα  λίγες μέρες μετά την άφιξη του στις Βρυξέλλες, όταν πήγαμε με μία μικρή αντιπροσωπεία από το Ελληνοβελγικό επιμελητήριο για να τον γνωρίσουμε, να τον καλωσορίσουμε και να διερευνήσουμε τις πιθανότητες συνεργασίας και ανταλλαγής ιδεών. Η πρώτη φράση θυμάμαι που μας είχε πει ήταν κάτι σαν “ Να κάνουμε ότι θέλετε αλλά να ξέρετε λεφτά δεν υπάρχουν”…

“Στραβά αρχίσαμε..” σκέφτηκα τότε και στραβά τελικά θα τελειώσουμε απ΄ ότι δείχνουν τα πράγματα.

Η περίοδος της θητείας του Έλληνα πρέσβη συνέπεσε για κακή μας τύχη με τα χρόνια που η Ελλάδα δεινοπαθεί, οι Έλληνες που έρχονται στο Βέλγιο ψάχνοντας για μία καλύτερη τύχη έχουν απόλυτη ανάγκη βοήθειας, ο ελληνικός εμπορικός κόσμος της πατρίδας μας ψάχνει εξαγωγικές λύσεις και συνάμα η περίοδος αυτή είναι κρίσιμη και για την ομογένεια στο Βέλγιο αφού η συρρίκνωση των ελληνικών κοινοτήτων είναι πιο εμφανής από ποτέ. Σε αυτή τη περίοδο επιβαλλόταν και επιβάλλεται να έχουμε μια ελληνική θεσμική πλάτη. Έναν πρέσβη που να χαιρόμαστε να τον γράφουμε με “Π” κεφαλαίο και όχι έναν πρέσβη που στα 3 χρόνια που έμεινε στο 193 της οδού Vleurgat η μοναδική φορά που μας απηύθυνε το λόγο ήταν για να μας καλέσει στην προσωπική έκθεση Τέχνης (;) που συμμετείχε σε μία κάποια γκαλερί στο Βέλγιο.

Και πάλι καλά να λέμε γιατί αυτή ήταν η δεύτερη έκθεση που ο κ. Χατζημιχάλης λάμβανε μέρος στο Βέλγιο.
Στην πρώτη δεν μας κάλεσε καν.

——————————————-

Υ.Γ: Σχετικά με την προέλευση του όρου κόκτεϊλ, ισχυρίζονται ότι την περίοδο μετά την Αμερικανική Επανάσταση, μια ζωηρή πανδοχέας μαγείρευε κοτόπουλα και μετά το δείπνο κερνούσε ποτά στολισμένα με τα φτερά από τις ουρές τους, ενώ οι Γάλλοι φώναζαν «Vive la cock tail»!