Ο νέος βασιλιάς των Βέλγων παίρνει τη σκυτάλη

Με χαμηλούς τόνους και χωρίς επί πλέον “λαμπρές εκδηλώσεις”, την Κυριακή αλλάζει ο βασιλιάς του Βελγίου, σε εφαρμογή της απόφασης του Αλβέρτου ΙΙ να παραιτηθεί υπέρ του γιου του, πρίγκιπα διαδόχου Φιλίππου. Η παραίτηση ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον βασιλιά, στις 3 Ιουλίου και η διαδοχή θα πραγματοποιηθεί, μόλις 18 μέρες μετά, την Κυριακή 21 Ιουλίου, ώστε να συμπέσει με την Εθνική Επέτειο του Βελγίου.
 
Ο Αλβέρτος ΙΙ, αφήνει το θρόνο σε ηλικία 79 ετών, έχοντας συμπληρώσει δύο δεκαετίες στο τιμόνι της χώρας. Όπως ομολόγησε δημοσίως, ένιωσε πολύ μεγάλος σε ηλικία, για να συνεχίσει το έργο του και έκρινε πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, να δώσει τη σκυτάλη, στον γιο του και διάδοχο, πρίγκιπα Φίλιππο.
 
Πολιτικοί αναλυτές, σχολιάζοντας την απόφαση του Αλβέρτου ΙΙ, να μεταβιβάσει την εξουσία στο γιο του, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, συγκλίνουν σε μια λογικοφανή εξήγηση. Οι λόγοι είναι πολιτικοί και σχετίζονται με τις επερχόμενες εθνικές εκλογές της χώρας, στις 25  Μαΐου 2014, όπου το θέμα της μερικής αυτοδιάθεσης της Φλάνδρας, θα είναι και πάλι στην κορυφή των πολιτικών προγραμμάτων, τουλάχιστον από την πλευρά κομμάτων της περιοχής.
 
Στο πλαίσιο αυτής της διαφαινόμενης διάθεσης, μεγάλης μερίδας των πολιτών στη Φλαμανδική περιοχή του Βελγίου, οι δημοσκοπήσεις που γίνονται εκεί, δείχνουν έναν έντονο σκεπτικισμό, για τον ρόλο του θεσμού της Μοναρχίας, στο Βέλγιο. Σκεπτικισμό που αναμένεται να ενταθούν, όσο πλησιάζουν οι εκλογές.
 
Ο Αλβέρτος ΙΙ, μεταβιβάζοντας τώρα τον θρόνο, παρέχει στη διάθεση του 53χρονου διαδόχου του, ικανό χρόνο, ώστε να δώσει μια νέα πνοή στο θεσμό της Βελγικής Μοναρχίας και ενδεχομένως να αλλάξει το κλίμα. Ομολογουμένως δύσκολη αποστολή, όχι μόνο λόγω των εσωτερικών θεμάτων στο Βέλγιο αλλά και λόγω της συγκυρίας, με τον ολοένα και πιο μειωμένο θεσμικό ρόλου, που έχουν οι εναπομείνασες Μονάρχες της Ευρώπης, στα θέματα των κρατών και των λαών τους.
 
Παρά τα διάφορα σχόλια, ότι ο νέος Βέλγος βασιλιάς, δεν διαθέτει την κατάλληλη «πολιτική επιδεξιότητα» για να ισχυροποιήσει τον ρόλο του, στη βελγική πολιτική σκηνή και στη βελγική κοινωνία, ήδη εκδηλώθηκε δημοσίως, η πρώτη ισχυρή υποστήριξή προς το πρόσωπό του. Ο Πρωθυπουργός και ηγέτης του γαλλόφωνου Σοσιαλιστικού κόμματος Elio Di Rupo, σε μια ενδεικτική έκφραση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, προς το νέο βασιλιά, υποστήριξε ότι «ο διάδοχος Φίλιππος, με σοβαρότητα και με αίσθημα ευθύνης, είναι έτοιμος για τα νέα καθήκοντά του».
 
Είναι όμως τέτοιες δηλώσεις ικανές, να συγκρατήσουν, τυχόν αποδόμηση της εικόνας που θα έχει η Βελγική Μοναρχία, μέχρι τις εκλογές της Άνοιξης του 2014; Και κυρίως, θα μπορέσει ο νέος Μονάρχης να εγγυηθεί τη σταθερότητα της χώρας, σε περίπτωση που μετά τις εκλογές, ξεσπάσει μια νέα πολιτική κρίση, όπως έπραξε (καθοριστικά) το 2010 ο πατέρας του, όταν η χώρα έμεινε χωρίς κυβέρνηση για 541 μέρες;    
 
Οι υποστηρικτές του, πιστεύουν ότι θα προσαρμοστεί πολύ γρήγορα στο νέο ρόλο του. Θεωρούν πως είναι πολύ πιο προετοιμασμένος, απ’ ότι ο πατέρας του, όταν ανέλαβε το θρόνο, το 1993. Τότε που βρίσκονταν σε εξέλιξη μια μεγάλη μεταρρύθμιση της χώρας, με τη θεσμική ενδυνάμωση των γλωσσικών κοινοτήτων και περιοχών, τότε που το Βέλγιο μετατρεπόταν σε ομόσπονδο κράτος. Κι όλα αυτά εξελίσσονται εδώ και 20 χρόνια, με τον βασιλιά των Βέλγων, Αλβέρτο ΙΙ, να είναι πάντα, ο εγγυητής της ενότητας και της ομαλής πορείας της χώρας. Ο Πρίγκιπας Φίλιππος είχε αρκετό χρόνο, να προσαρμοστεί για όλα αυτά και μπορεί να πετύχει.
 
Στην προσπάθεια αυτή, ο νέος βασιλιάς θα έχει δίπλα του, ένα ισχυρό “όπλο”. Είναι η νέα βασίλισσα και σύζυγός του, η σημερινή πριγκίπισσα Ματθίλδη. Μια εντυπωσιακά όμορφη και δυναμική γυναίκα, 40 ετών, ιδιαίτερα δημοφιλής σε όλο το Βέλγιο. Μια εξωστρεφής και πολυσχιδής προσωπικότητα, γνώστης της πραγματικότητας από κάθε άποψη και έτοιμη να προσφέρει στη χώρα, με τον δικό της διακριτό ρόλο, στο πλευρό του βασιλιά – συζύγου της.
 
Επί πλέον, η Ματθίλδη είναι η πρώτη βασίλισσα της χώρας που είναι Βελγίδα. Η Λουίζα της Ορλεάνης ήταν Γαλλίδα, η Μαρία Ενριέτα ήταν Αυστριακή, η Ελισάβετ ήταν Βαυαρή, η Άστριντ ήταν Σουηδή και η Λίλιαν ήταν Βρετανή, η Φαβιόλα είναι Ισπανίδα και η Πάολα είναι Ιταλίδα.
 
Γεννημένη στις 20 Ιανουαρίου 1973, στο Uccle των Βρυξελλών, η πριγκίπισσα Ματθίλδη, μεγάλωσε στο Βέλγιο, πήγε σχολείο στη Βαστώνη και στις Βρυξέλλες και έχει σπουδάσει λογοθεραπεία. Μια σύγχρονη γυναίκα και μητέρα 4 παιδιών, μια μοντέρνα Βελγίδα, που γνωρίζει από πρώτο χέρι, τα καθημερινά και τα τρέχοντα της χώρας. Αυτή αναμένεται πως θα είναι η μεγάλη αποκάλυψη της διαδοχής.
 
Ο νέος βασιλιάς, ο Φίλιππος, είναι εξ ίσου γνώστης της βελγικής πραγματικότητας. Και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, τον αδικεί. Γεννήθηκε το 1960 και έκανε όλες τις σπουδές του, στα γαλλικά και στα φλαμανδικά. Είχε ανώτατες σπουδές στη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία του Βελγίου και υπηρέτησε ως πιλότος μαχητικού αεροσκάφους. Μετά, στο Trinity College της Οξφόρδης και στο Stanford University των ΗΠΑ, πραγματοποίησε με επιτυχία, σπουδές στις πολιτικές επιστήμες.
 
Από το 1985 που επέστρεψε στο Βέλγιο, ασχολείται με τα δημόσια πράγματα της χώρας και έχει έλθει σε επαφή με όλες τις πτυχές της. Ιδιαίτερη είναι η ενασχόλησή του, με την εξωστρέφεια της χώρας, κυρίως μέσω της προώθησης των διεθνών εμπορικών σχέσεων και συνεργασιών της, ενώ με επιτυχία έχει ασχοληθεί στον τομέα της εφαρμογής της αειφόρου περιβαλλοντικής ανάπτυξης του Βελγίου. Παράλληλα, έδωσε ιδιαίτερη σημασία, στην επικοινωνία των γλωσσικών κοινοτήτων της χώρας, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες προώθησης του διαλόγου μεταξύ των γαλλόφωνων – φλαμανδόφωνων και γερμανόφωνων της χώρας, για τον αλληλοσεβασμό της κουλτούρας και της πολιτιστικής ταυτότητας του καθενός και την ανάπτυξη των κοινών σημείων που έχουν μεταξύ τους.
 
Είναι παντρεμένος με τη Ματθίλδη, από το 1999 και έχουν 4 παιδιά. Την Ελισάβετ, τον Γαβριήλ, τον Εμμανουήλ και την Ελεονόρα. Η 12χρονη Ελισάβετ (γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2001) με την ανάληψη του θρόνου από τον πατέρα της, παίρνει τον τίτλο της δούκισσας της Βραβάνδης, ως πρωτότοκο παιδί του, και είναι πλέον η διάδοχος του θρόνου. Ένα ενδεχόμενο που για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, θα φέρει μια γυναίκα βασίλισσα, στο Βελγικό θρόνο. Και με το νόμο, διότι από το 1991, δεν ισχύει πλέον στο Βέλγιο, ο Σαλικός νόμος, ένα διάταγμα που χρονολογείται από την εποχή του Χλωδοβίχου Α', των Μεροβίγγειων (500 μ.Χ.) που προέβλεπε τη βασιλική διαδοχή κατ΄αρρενογονία (δηλαδή μόνο άνδρες γίνονται βασιλιάδες).
 
Ο απερχόμενος βασιλιάς Αλβέρτος ΙΙ, που πριν παραχωρήσει τον θρόνο στον Φίλιππο, έκανε μια μεγάλη περιοδεία αποχαιρετισμού σε όλο το Βέλγιο, θα διατηρήσει τον τίτλο του. Όπως και η σύζυγός του Πάολα. Έτσι το Βέλγιο θα γίνει η χώρα, με 2 βασιλιάδες και 3 βασίλισες. Τον νέο βασιλιά Φίλιππο και τη βασίλισα-σύζυγό του Ματθίλδη, τον προηγούμενο βασιλιά Αλβέρτο ΙΙ και την επίσης βασίλισα-σύζυγό του, Πάολα καθώς και τη βασίλισα Φαβιόλα, χήρα του βασιλιά Μποντουέν (αδελφού του Αλβέρτου ΙΙ), η οποία επίσης εξακολουθεί να διατηρεί τον τίτλο της.
 
Στις εκδηλώσεις που θα γίνουν την Κυριακή στις Βρυξέλλες, για την αλλαγή του βασιλιά, το κλίμα θα είναι εξ ίσου λιτό και από οικονομικής άποψης. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, οι εκδηλώσεις θα ενταχθούν στο πλαίσιο του εορτασμού της Εθνικής Επετείου (εορτασμός σε ανάμνηση της ενθρόνισης του πρώτου βασιλιά της χώρας, Λεοπόλδου Ι, στις 21 Ιουλίου 1831) και δεν θα επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό του, που έχει υπολογιστεί στις 500 χιλιάδες ευρώ, περίπου.
 
Σε σχέση με το ότι, δεν θα παρευρεθεί κανένας ξένος βασιλιάς, ούτε αρχηγός κράτους, στην τελετή για την αλλαγή του βασιλιά, αυτό δεν έχει σχέση με τον οικονομικό προυπολογισμό. Σύμφωνα με την παράδοση που υπάρχει στο Βέλγιο, από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος, στην τελετή ενθρόνησης του βασιλιά, δεν καλούνται ποτέ ξένοι ηγέτες. Κι αυτό έχει τον δικό του συμβολιμσό. Ο βασιλιάς της χώρας ορκίζεται μόνο ενώπιον του Έθνους και του Εθνικού Κοινοβουλίου, που εκπροσωπεί τον λαό και το Σύνταγμα της χώρας.
 
Είναι, η συγκεκριμένη αλλαγή του βασιλιά, το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας, για το Βέλγιο; Δεν χρειάζονται ούτε βιαστικές, ούτε εν θερμώ απαντήσεις. Οι θεσμοί υπάρχουν για να τηρούνται, οι νόμοι υπάρχουν για εφαρμόζονται και οι θεσμοθετημένοι και δια νόμου εκπρόσωποι, έχουν τις θέσεις τους, για να εκπροσωπούν. Στο κάτω – κάτω, ο επίσημος τίτλος του βασιλιά, είναι “Βασιλιάς των Βέλγων”. Αυτό, ίσως από μόνο του, δίνει την απάντηση.