Ένας διαφορετικός γάμος μέσα από το βλέμμα του θεατρόφιλου κοινού.

Όταν έφυγα από την  πρόβα του Ματωμένου Γάμου θυμάμαι ότι τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. «Δύσκολο έργο» σκέφτηκα μέσα μου, ενώ το σφιγμένο και ίσως κουρασμένο χαμόγελο των ηθοποιών ενίσχυσε στο μυαλό μου την ιδέα ότι οι δύο μέρες μέχρι την πρεμιέρα ήταν λίγες για διορθωτικές κινήσεις.

Η βδομάδα των παραστάσεων τέλειωσε γρήγορα και μέσα στο μπάχαλο της καθημερινότητας θυμάμαι πως μίλησα λίγο με την Γεωργία και τον Πάνο για το πως προχωράνε οι παραστάσεις: «Θα έρθω να σας δω στη ντερνιέρα » τους είπα και έτσι έκανα.

Όπως στην πρόβα έτσι και στην τελευταία παράσταση έκατσα στην πρώτη σειρά και ευχαριστώ τους καλούς φίλους που προνόησαν γιατί μπήκα στην αίθουσα, για μία ακόμα φορά, τελευταίος.

Η καλησπέρα από τον Χριστόφορο και η αφιέρωση των παραστάσεων στον Γιώργο Ανδρονίδη εξαφάνισαν την κούραση μου και έφτασα, πάλι, μία εβδομάδα μετά, να βλέπω την Κατερίνα Αμπελιώτη να ανοίγει τον «Γάμο». Η Μάνα της παράστασης, ο πρωταγωνιστικός στα μάτια μου ρόλος, από τις πρώτες κιόλας ατάκες μ'έκανε να συνειδητοποιήσω πως η ομάδα του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου «πέταγε» σε σύγκριση με την πρόβα που είχα παρακολουθήσει. Επιβλητική, με φωνή που σε καθήλωνε, έβγαλε το έργο σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία της επιτυχημένη παράσταση που είχα παρακολουθήσει στη Στροφιλιά.

Αναπτερώθηκα.

Όλοι οι ρόλοι είχαν μπει σε σειρά και το ο Γιάννης Γαβράς είχε κάνει πάλι το θαύμα του. Από το αξέχαστο Γάλα, περάσαμε σε μία διαφορετική παράσταση, απαιτητική, όπου ηθοποιοί και σκηνοθεσία  έβγαλαν αβίαστα το χειροκρότημα από τη γεμάτη με κόσμο αίθουσα.

Μπράβο σε όλους για την προσπάθεια και το τελικό αποτέλεσμα.

Δύναμη θεατρικής ψυχής πάνω στη σκηνή η Στέλλα Ανδρουλάκη και ο Απόστολος Σαραντίδης. Και οι δύο έφτασαν στο pic τους ρόλους και πρόσφεραν απλόχερα ανατριχίλα στο κατάμεστο De Lijsterbes.

Οι δύο βασικοί αντρικοί ρόλοι, αυτοί των καρμικών οικογενειών, του Γαμπρού και του Λεονάρντο, μετέφεραν άψογα στο κοινό την δυναμική της έντασης και της βεντετικής κόντρας μέσα από την ερμηνεία των Αλέξανδρο Αλέξη και Δημήτρη Δαρμαμάνη.

Ο ρόλος κλειδί της παράστασης ήταν για μένα αυτός που έφερε την ισορροπία ανάμεσα σε έμπειρους και νεότερους ηθοποιούς: η Γεωργία Νομικού στο ρόλο της Νύφης ήταν απλά αλάθητη και συγκινητική. Συνειδητό ή όχι, το πέρασμα της Γεωργίας από την απολαυστική κα Κλάκετ (Θεατρική παράσταση «Το Σώσε», 2013, από το ΕΘΒ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Αμπαζή) στο Ματωμένο Γάμο έβαλε τα θεμέλια για νέους, ακόμα πιο απαιτητικούς ρόλους.

Ξεχωριστή θέση στη παράσταση οι επιλεγμένες μουσικο-τραγουδιστικές σφήνες με guest τον Πάνο Γουργιώτη, ο οποίος εισέπραξε και το δυνατό χειροκρότημα του κοινού.
Βγαίνοντας από την αίθουσα κατάλαβα πως ο απόηχος του θεατρικού έργου που ανέβασε το ΕΘΒ θα με ακολουθούσε για ακόμα πολλές μέρες.

Κάπου σε αυτό το σημείο η βοήθεια του κοινού σε αυτό που ονομάζουμε κριτική ήρθε να αποχρωματίσει τη δική μου πιθανή μεροληψία απέναντι σε μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα που παίζει με επαγγελματική ειλικρίνεια.  

Κριτικές απόψεις από φίλους της ομογενειακής θεατρικής σκηνής.

Γιάννης Αμπαζής

Το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου μας έκανε ένα αληθινό δώρο με το «Ματωμένο Γάμο», προσφέροντάς μας το κείμενο του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα για την εξαιρετική προσπάθειά και την τόλμη της να αναμετρηθεί με ένα τόσο δύσκολο και βαθύ κείμενο. Μία αληθινά ποιοτική παράσταση συνόλου, που κατέδειξε, για άλλη μια φορά, την αριστοτεχνική ικανότητα του Γιάννη Γαβρά να αξιοποιεί στο έπακρο τη σκηνή του θεάτρου δημιουργώντας εικόνες γεμάτες συναίσθημα, δύναμη και αρμονία.



Αλέξανδρος Κορωνάκης

Συγγνώμη στο Newsville αλλά για ένα τέτοιο έργο δεν αρκούν 80 λέξεις. 
Ο ματωμένος γάμος είναι ξεκάθαρα ένα έργο που θέλει και θάρρος και θράσος για να το ανεβάσει μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Το θάρρος ανήκει στους ηθοποιούς και το θράσος στο σκηνοθέτη που τόλμησε το ακατόρθωτο.


Στο κομμάτι των ηθοποιών, ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες. Ξεχώρισαν στα μάτια μου η Στέλλα Ανδρουλάκη που, σε διπλό ρόλο, μας έκανε να νιώσουμε και στοργή και αγωνία, η Γεωργία Νομικού που ανάμεσα σε δύο άντρες μας έκανε να ζήσουμε το πόσο απελπιστικά χαμένη ένιωθε μέσα της, η Κατερίνα Αμπελιώτη που μας άγγιξε με το πόση αγάπη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για τη ζωή αλλά και σεβασμό στον θάνατο και ο Απόστολος Σαραντίδης που μας έκανε να ανατριχιάσουμε με την φανταστική ερμηνεία του!


Στιγμές που μένουν: Το ουρλιαχτό στο φονικό και ο χάρος που ανοίγει τα φτερά του. Η μεταμόρφωση της μικρής με τα κοτσιδάκια, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα χάνει την αθωότητα της και το έντονο κλάμα της γειτόνισσας.

Το έργο έδεσε τόσο η μουσική και τα τραγούδια του Πάνου Γουργιώτη όσο και όλου του καστ. Οι μελωδίες συντέλεσαν στη δημιουργία μίας ροής και ενός κλίματος που μας ταξίδεψε.


Ένα μικρό σχόλιο για το κάστινγκ: Είχαν μεγάλη απόσταση η ερμηνείες κάποιων ηθοποιών και αυτό επηρέασε και τη χημεία επάνω στη σκηνή. Δεν υπάρχει λόγος να ονοματιστούν. Όλοι έκαναν μια τρομερή προσπάθεια και τους αξίζει και το μπράβο και η ενίσχυση για μελλοντικές παραγωγές επειδή είχαν το τρομερό θάρρος να ανέβουν στο σανίδι σε μια τέτοια παράσταση. 


Ο Γιάννης Γαβράς έκανε μεν εξαιρετική δουλειά στη σκηνοθεσία, από τις καλύτερες που έχω δει στις Βρυξέλλες, αλλά η επιλογή ενός έργου πρέπει να γίνεται και με κριτήριο εάν έχει τους κατάλληλους ανθρώπους για να γεμίσουν τους ρόλους. Δυστυχώς ούτε στην Αθήνα θα έβρισκε εύκολα τους ανθρώπους για ένα τέτοιο έργο.


Ο κόσμος γέμισε το θέατρο όλες τις ημέρες και αυτό δείχνει την αγάπη που έχει για το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου. Και εγώ μαζί τους θα συνεχίσω να θαυμάζω και να ενισχύω όπως μπορώ το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου, που έχω τόσο αγαπήσει!




Μόνα Παπαδάκου

Ο Ματωμένος Γάμος είναι ένα κείμενο που είτε το δεις ως ηθογραφία εποχής, είτε ως έργο χαρακτήρων, η πρόκληση είναι μεγάλη. Το ελληνικό θέατρο Βελγίου με τον σκηνοθέτη του Γιάννη Γαβρά τα κατάφεραν. Σε μια δεμένη παράσταση, με αρκετές σκηνοθετικές καινοτομίες, το κοινό και μπήκε στην ατμόσφαιρα της εποχής αλλά και απόλαυσε δυνατές ερμηνείες.
Από αυτές ξεχωρίζουν η ερμηνεία της “μάνας” από την Κατερίνα Αμπελιώτη, η “δούλα” και “ζητιάνα” από την πάντα υπέροχη Στέλλα Ανδρουλάκη, το πέρασμα του “φεγγαριού” του Απόστολου Σαραντίδη και η φωνή στα τραγούδια από τον Πάνο Γουριώτη. Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους.




Χρήστος Γκακούδης

Ο Ματωμένος Γάμος, και για το «μη διαβασμένο», όπως ο γράφων, θεατή, είναι γνωστός ως ένα δύσκολο θεατρικό έργο. Παρά τις όποιες αρχικές επιφυλάξεις, ειλικρινά, παρακολούθησα μια αξιόλογη παράσταση.
Ο θίασος του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου, αντιμετώπισε με σοβαρότητα ένα απαιτητικό κείμενο με έντονο ποιητικό λόγο και κατάφερε, πιστεύω, να μεταδώσει την ατμόσφαιρα και αρκετά από τα πολλά συναισθήματα του έργου. Συνετέλεσε, φυσικά, η αξεπέραστη μουσική του μεγάλου Μ. Χατζηδάκη, συνυφασμένη πια με την ελληνική εκδοχή του έργου, που έξυπνα ο σκηνοθέτης εμπιστεύτηκε, για τις ζωντανές εκτελέσεις, στον Πάνο Γουργιώτη.
Αξιέπαινες οι ερμηνείες των τραγουδιών από τη Στέλλα Ανδρουλάκη και τη Βάσω Αναγνώστου. Αναμφισβήτητα, όμως, τα δυνατά χαρτιά της παράστασης είναι, η “Μάνα” της Κατερίνας Αμπελιώτη που με εσωτερικότητα και χωρίς υπερβολές καταφέρνει να κρατήσει το θεατή και να του δημιουργήσει συναισθήματα και η Στέλλα Ανδρουλάκη που ως Δούλα δίνει απαράμιλλα την ελαφρότητα που χρειάζεται, αλλά και ως Ζητιάνα-Θάνατος συμβάλλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας τραγικότητας.



Αριστείδης Ψαρράς

Ένα έργο τόσο γνωστό και καταξιωμένο όσο ο 'Ματωμένος Γάμος', είναι πάντα για αυτούς που το ανεβάζουν μια μεγάλη πρόκληση. Το στιβαρό κείμενο δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, πατώντας στέρεα, να φωτίσουν πτυχές του γνωστού αυτού έργου με ένα τρόπο που το κοινό δεν έχει ξαναδεί. Κι αυτό έκανε με επιτυχία το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου και ο Γιάννης Γαβράς. Η συμμετοχή του Πάνου Γουργιώτη που τραγούδησε επί σκηνής με την κιθάρα του τις μελωδίες του Μάνου Χατζηδάκι ήταν από τα στοιχεία που έκαναν τη διαφορά.


Σώτια Μυτιληναίου

Κάθε φορά που σκέφτομαι την παράσταση, αυτός ο ήχος της μαγκούρας της Ζητιάνας-Αγγέλου του θανάτου με τα μαύρα φτερά με στοιχειώνει… Αυτό το γεμάτο δύναμη, πόνο και θυμό βλέμμα της Μάνας με μαγνητίζει… Αυτή η αγκαλιά του κλεμμένου Ζευγαριού με ανατριχιάζει… Αυτή η γλυκιά φωνή του Γείτονα με μαλακώνει… Αυτή η σχιζοφρενική δίψα του Φεγγαριού για αίμα με αγριεύει…
Με αυτά τα μπαγκάζια έφυγα από την παράσταση του Ματωμένου Γάμου. Και πολλές φορές δεν έχει σημασία πόσο καλά έπαιξαν οι ηθοποιοί ή το αν η προσπάθεια ήταν μεγάλη (από κάποιους εντυπωσιάστηκα) ούτε το αν η σκηνοθεσία ήταν του γούστου μου (ήταν) αλλά το πόσο πιο πλούσια έφυγα από την παράσταση. Αυτό για μένα είναι το (Ελληνικό) ΘΕΑΤΡΟ (Βελγίου).


Poulisiou Katerina/Κατερίνα Πουλισίου

Bodas de Sangre (Noces de sang) de Federico Garcia Lorca
Cette pièce mise en scène par Gianis Gavras retrace admirablement l' histoire tragique d'une passion impossible.
Dans la société fermée d' une petite bourgade du Sud de l'Espagne, un mariage se prépare selon les traditions andalouses rurales où l'on sent déjà le malheur…
Gianis Gavras a su nous plonger dans ce chef-d'oeuvre avec une grande simplicité. Il a souhaité placer les acteurs au centre du spectacle.
La mise en scène très épurée mais remplie d'une atmosphère tragique, nous incite à sentir le grand malheur arriver, par les paroles, les expressions, les gestes, les mouvements des acteurs incroyablement talentueux. 
La Madre, El Novio, La Novia, Léonardo (le seul personnage nommé de l'histoire), La Mujer, et tous les membres des deux familles qui se voue une haine ancestrale ont interprété leur rôle avec une grande noblesse et un talent sûr, rendant ainsi hommage à cette oeuvre magnifique de Fréderico Garcia Lorca.
Nous avons complètement été happés et bouleversés par les personnages, le texte, les mouvements, le décor, la proximité des acteurs qui n'ont pas hésités à descendre de la scène pour rendre ces instants encore plus réels.
Un grand bravo à M. Gavras et à la magnifique troupe d'acteurs talentueux du Théâtre grec de Belgique!