120 λεπτά με τον Κωνσταντίνο Χατζηφώτη

από την Γεωργίου Μαρία
Φωτογραφία: Oleg Degtiarov/ Newsville.be

Ξεκάθαρος, ειλικρινής και δραστήριος ο Κωνσταντίνος Χατζηφώτης μιλάει στο FACES. Τον συναντήσαμε σε μια βόλτα στην Flagey, όπου μας κατέθεσε σκέψεις, απόψεις και ψυχή. Μίλησε για την ζωή και την δουλειά του, τις Βρυξέλλες, το ελληνικό στοιχείο εντός και εκτός συνόρων και φυσικά για τα αγαπημένα EXIS Nights!  

Κωστή, πες μας τους λόγους που σε οδήγησαν στο να φύγεις από την Ελλάδα και να φτάσεις στις Βρυξέλλες.
Ο λόγος που με έφερε τελικά δέκα χρόνια πριν στις Βρυξέλλες, είναι τα σημερινά αίτια της ελληνικής κρίσης. Το 2002 πήγα σε έναν καθηγητή στη Νομική και του είπα ότι ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό σε έναν συγκεκριμένο τομέα της νομικής και αυτός μου είπε: “Κοίταξε να δεις έχουμε 40 θέσεις, οι 20 είναι δεσμευμένες σε παιδιά δικαστικών, οι άλλες δέκα θέσεις είναι σε παιδιά καθηγητών, δικηγόρων κ.τ.λ, μένουν δέκα θέσεις, φαντάσου ότι είναι πέντε, τώρα εάν θέλεις να παλέψεις για τις αυτές τις πέντε τι να σου πω…” και κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα και βρέθηκα στις Βρυξέλλες. Με έσπρωξε η απροθυμία μου να κάτσω να συμμετάσχω σε όλη αυτή την κατάσταση. Νομίζω πως τα πράγματα τότε ήταν όπως ακριβώς και σήμερα. Αναξιοκρατία, νεποτισμός, το “παιδί” του κάποιου.

Πως ήταν το περιβάλλον που συνάντησες όταν έφτασες εδώ;
Ήρθα όπως κάθε νεαρός φοιτητής για ένα χρόνο και μπορώ να σου πω ότι δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ γιατί την γλώσσα δεν την ήξερα πολύ καλά και επέλεξα να κάνω μεταπτυχιακό στα γαλλικά. Ήταν εξαιρετικά δύσκολη η προσαρμογή. Ήμουν πολλές φορές στα όρια του να φύγω και μετά κάθε χρόνο τα γνωστά… ήθελα να φύγω (γέλια)! Μετά από το πρώτο μεταπτυχιακό έκανα ένα δεύτερο παράλληλα με κάποιες υποτροφίες και μετά ξεκίνησα να δουλεύω στην Επιτροπή. Το πάλευα μόνος μου και το ένα έφερε το άλλο. Αφού τελείωσα το δεύτερο μεταπτυχιακό εξελέγη ευρωβουλευτής ο κ. Παπαστάμκος και με το που με προσέλαβε με δέχθηκαν και στο διδακτορικό, οπότε από ετήσια, η αναβολή για την στρατιωτική μου θητεία έγινε τετραετής και τελικά φτάσαμε συνολικά τα δέκα χρόνια!

Αυτή την στιγμή, επαγγελματικά, σε βρίσκουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δίπλα στον Αντιπρόεδρο του Κοινοβουλίου, Γιώργο Παπαστάμκο. Μίλησε μας για την δουλειά σου.
Θα έλεγα πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί ένα ιδανικό περιβάλλον εργασίας. Έχω δουλέψει και ένα χρόνο στην Επιτροπή, οπότε ξέρω τι συμβαίνει και στα άλλα όργανα και θεωρώ πως το Ευρωκοινοβούλιο είναι το πιο κοινωνικοποιημένο. Έρχεσαι σε καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο και αυτό είναι το ωραίο της δουλειάς ενώ την ίδια στιγμή αποτελεί μια πολυσύνθετη δουλειά. Έχω σπουδάσει νομικά αλλά τώρα, στο Ευρωκοινοβούλιο, ασχολούμαι με πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση, όχι ότι αυτό είναι κακό, “μάθε τέχνη και άσ’ την”, αλλά τώρα πια αισθάνομαι τυχερός. Τα πρώτα χρόνια που είχα έρθει αισθανόμουν άτυχος όταν όλοι μου έλεγαν “τι κάνεις εκεί; έλα κάνε εδώ αυτό που έχεις σπουδάσει”, ενώ τώρα που όλοι μου λένε να τους βρω μια θέση στις Βρυξέλλες. Αισθάνομαι τυχερός. Έχω μια ιδανική σχέση με τον εργοδότη μου η οποία πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω και ξεφεύγει από τα καθιερωμένα -με τα καλά και τα κακά- και τώρα με την αναβάθμιση που είχε ο κ. Παπαστάμκος σε Αντιπρόεδρο του Κοινοβουλίου, έχουμε καινούργια πεδία ενασχόλησης, διαφορετικό επίπεδο αντιμετώπισης των πραγμάτων, δουλεύουμε εποπτικά με μια οριζόντια άποψη για αυτά που συμβαίνουν στο Κοινοβούλιο, τόσο για τα οργανωτικά όσο και για τα πολιτικά.

Δεν παύει όμως να είναι ένα πολιτικό πρόσωπο και η αλήθεια είναι ότι η πολιτική κρίση στην Ελλάδα δυσχερένει συνεχώς. Πως το βιώνετε εσείς αυτό;
Κατ΄αρχάς είμαστε μακριά και αυτό αποτελεί αντικειμενικό παράγοντα. Ένας υποκειμενικός παράγοντας και καίριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος αυτήν την στιγμή, είναι η κρίση αξιοπιστίας και μέσα σε αυτήν όποιος έχει μια διαδρομή αξιοπρέπειας δεν έχει κανέναν κίνδυνο. Δεν μου αρέσει να μιλάω εξ ονόματος του κόσμου όμως θεωρώ αν κάποιος στον τομέα του (την πολιτική του δραστηριότητα, την αθλητική του δραστηριότητα), οπουδήποτε δραστηριοποιείται, ήταν αξιοπρεπής και παραμείνει αξιοπρεπής θα έχει και την ανάλογη αποδοχή. Μπορεί να είναι λίγοι αυτοί βέβαια αλλά αυτό τελικά αναγνωρίζεται.

Είσαι εκεί με βάση την θητεία του εκάστοτε ευρωβουλευτή. Ποια είναι τα μετέπειτα σχέδιά σου;
Καταρχάς εγώ επαγγέλλομαι δικηγόρος και όχι κοινοβουλευτικός βοηθός, που σημαίνει ότι όταν τελειώσει η θητεία μου στο Κοινοβούλιο… έχει ο Θεός. Θα βγω στην αγορά, εδώ ή αλλού… Στην Ελλάδα δύσκολα λόγω συνθηκών. Το να μείνω εδώ νομίζω πως θα ήταν η τελευταία επιλογή. Άλλωστε μετά από δέκα χρόνια εδώ είναι σαν μια σχέση με το ζευγάρι σου, μια συνήθεια. Αγαπάς την συνήθεια σου αλλά πολλές φορές σε προβληματίζει. Είναι καλό το ότι είναι μικρή η πόλη, διαχειρίσιμη και είσαι κοντά με φίλους που τους βλέπεις όποτε θέλεις. Στην δική μου περίπτωση βέβαια, είμαι ακόμα πιο τυχερός γιατί τους έχω στο διπλανό γραφείο. Θεωρώ ωστόσο πως το πιο ωραίο κομμάτι των Βρυξελλών είναι ότι μπορείς να φεύγεις πολύ εύκολα για κάποια άλλη πόλη.
Πως μοιράζεις τον χρόνο σου μετά την δουλειά;
Το μπάσκετ, καριέρα που παράτησα και το έχω μετανιώσει γιατί θα με είχε κάνει τώρα πλούσιο! Το σταμάτησα γιατί πέρασα στο πανεπιστήμιο, ενώ είχα φτάσει στα εφηβικά του Ιλυσσιακού και νομίζω πως θα είχα κάποιο μέλλον, αλλά τότε είχαμε το γνωστό κριτήριο, το οποίο επίσης οδήγησε σε αυτή την απίστευτη πληθώρα επιστημόνων με πτυχίο αλλά χωρίς δουλειά. Εκτός από το μπάσκετ, αγαπημένη κυριακάτικη ιστορία είναι τα barbecues και σίγουρα τα πάρτι! Το πάθος μου όπως συνηθίζω να λέω, είναι το ποδόσφαιρο! Δεν έχω άλλα, μόνο τον Παναθηναϊκό! Αλλά έχω και έναν ρομαντισμό μέσα μου. Μου αρέσει πολύ το πείραγμα… Ξέρεις βέβαια το πείραγμα το θεμιτό, γιατί μερικές φορές κάπου χάνουμε τον έλεγχο και τότε παρουσιάζονται άλλα προβλήματα. Λόγω του Παναθηναϊκού έχω ταξιδέψει πάρα πολύ και είναι φανταστικά αυτά τα ταξίδια του αθλητικού τουρισμού. Έχω ήδη αγοράσει εισιτήρια για τον αγώνα του Final Four στην Κωνσταντινούπολη. Την ακολουθώ την ομάδα μου και είμαι πολύ ενθουσιασμένος.

Πως προέκυψε η ιδέα των EXIS Nights;
Μύθος! Πριν από πέντε χρόνια μια φίλη μου έφευγε από τις Βρυξέλλες και θέλαμε να της κάνουμε αποχαιρετιστήριο πάρτι. Δεν βρίσκαμε Dj και έτσι έβαλα εγώ μουσική. Είχαν μείνει όμως 15 μέρες ακόμα μέχρι να φύγει η φίλη μου και έτσι οργανώσαμε άλλο ένα αποχαιρετιστήριο μια μέρα πριν φύγει! Περάσαμε πολύ καλά και στα δύο πάρτι! Μετά είχε γενέθλια μια συνάδελφός μου και είπαμε θα κάνουμε ένα πάρτι και έβαλα πάλι εγώ μουσική. Άρεσε και εκεί η μουσική και μετά μαζί με έναν άλλον φίλο μου ο οποίος έχει φύγει τώρα από το Κοινοβούλιο (τον Αντώνη Καιλή) είχαμε την ιδέα να το κάνουμε κάτι πιο μόνιμο. Ξεκινήσαμε μια φορά τον μήνα στο Multi Culty του Σταύρου Μαράτου και είδαμε πως άρεσε. Τώρα πίσω από αυτό είμαι με τον φίλο μου τον Γιώργο Αθανασιάδη, ενώ έχουμε και την υποστήριξη άλλων φίλων που μπορεί να βοηθάνε στο μπαρ, να σερβίρουν… είναι δηλαδή λίγο αναρχικό, δεν έχει πυρήνα!

Μίλησέ μας για τον κόσμο που έρχεται σε αυτές τις βραδιές;
Στην αρχή το πάρτι είχε κυρίως ελληνικό κοινό. Κάποια στιγμή όμως αρχίσαμε να καλούμε και άλλα άτομα από το Κοινοβούλιο που είχαν σχέση με μας, είτε ως προς την κουλτούρα, είτε λόγω διακοπών, είτε λόγω συνεργασίας… Εκείνοι άρχισαν να έρχονται, το έλεγαν στους φίλους τους, αλλάξαμε και την μουσική με περισσότερα ξένα τραγούδια και τώρα έχει γίνει πιο πολυεθνικό το στυλ αλλά νομίζω πως εξακολουθεί να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους.

Τι είναι αυτό το οποίο θέλετε να προβάλλετε μέσα από τα πάρτι;
Μέσα από αυτό το πάρτι βγάζουμε κάτι που νομίζω ότι μας αντιπροσωπεύει, ένα πολύ φιλικό ζεστό κλίμα στο οποίο διασκεδάζουμε χωρίς εξαλλοσύνες και χωρίς εκκεντρικότητες  αλλά με καρδιά και καλή διάθεση. Ο κόσμος που έρχεται νιώθει την ασφάλεια ότι θα βρει φίλους ή γνωστούς φίλων. Όλο αυτό το πράγμα είναι μέσα σε έναν κύκλο που πολύ δύσκολα θα δημιουργηθεί παρεξήγηση. Κρατάμε αυτό το παρεϊστικο που μπορεί να έχει διευρυνθεί λίγο αλλά έχει έναν ιστό. Βασική παράμετρος αποτελεί και το ότι δεν «πουλήσαμε» μέσα από τα πάρτυ, ούτε τον «Ελληνάρα», ούτε τον «Ραγιά». ‘Οταν έρχονται φίλοι μας από τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διασκεδάζουν πάρα πολύ με τα μαγαζιά της παραλιακής και με τα μαγαζιά στα ελληνικά νησιά. Δηλαδή με τρία πράγματα, θάλασσα, κορίτσια και μουσική. Θάλασσα δυστυχώς δεν έχουμε αλλά την φανταζόμαστε, κορίτσια να είμαστε καλά έχουμε και μουσική επίσης! Νομίζω σε όποιο ελληνικό πάρτι και να πας δεν θα ακούσεις μόνο ελληνικά τραγούδια, αλλά ούτε θα ακούσεις και μόνο ξένα. Αυτό που θέλουμε να «βγάλουμε» είναι το στυλ του νεοέλληνα που δεν χρειάζεται να έχει ούτε τον κίονα, ούτε το άγαλμα του Απόλλωνα μπροστά, και σίγουρα δεν χρειάζεται να βάζει φωτιές στο πάγκο για να προσελκύσει κόσμο αλλά ούτε είναι αυτός που ακούει μόνο Lady Gaga και δεν θέλει να ακούει ελληνικά. Η ταυτότητα που προσδιορίζει εμάς είναι ότι περνάμε καλά και μαζί με μας και οι υπόλοιποι και να μας πάω και σε ένα άλλο ζήτημα… οι φίλοι μας δεν σταμάτησαν να έρχονται στο πάρτι μας επειδή είμαστε Έλληνες, εκτιμούν ό,τι κάνουμε και έρχονται άνετα.

Ποια τα βασικά χαρακτηριστικά της δικής σου γενιάς;
Ανήκω στην  γενιά των ώριμων νέων Ελλήνων που ψάχνουν να βρουν ταυτότητα. Αυτή η ταυτότητα έχει να κάνει με το ποιοι πραγματικά είμαστε, το τι μπορούμε να κάνουμε εδώ και τώρα, σήμερα. Ούτε με το ποιοι νομίζουμε ότι ήμασταν στο παρελθόν, ούτε με την εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας ότι ήμασταν. Πιστεύω πάρα  πολύ στις δυνατότητες μας, παρότι στην Ελλάδα, είχαμε πάρα πολλά ενδογενή προβλήματα και εκπαίδευσης και κρίσης αξιών. Βλέπω πως οι δυνατότητές μας είναι πολύ μεγάλες και σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Εάν μπορέσουμε να μπούμε στους κανόνες και στην πειθαρχία λαών που διαθέτουν οργανωμένα συστήματα (όπως οι Γερμανοί, οι Βέλγοι, οι Αμερικάνοι) νομίζω ότι θα γίνουμε πάρα πολύ καλοί! Υπό αυτές τις συνθήκες έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στους συναδέλφους μου. Μπορούμε να πάρουμε τα καλά, αυτά που μας λείπουν ως σύστημα κοινωνικό και νοοτροπία και να τα συνδυάσουμε με τα δικά μας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το γνωστό φιλότιμο, την εφευρετικότητα αλλά και αυτή την λεβεντιά που έχουμε. Πιστεύω σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά απλά δεν τα πιστεύω σε ένα κιονόκρανο. Αυτό είναι που μας καταστρέφει, το να μένουμε σε αυτή την νοοτροπία ενώ έχουμε άλλα πράγματα τα οποία οι ίδιοι πρέπει να φτιάξουμε και να προβάλουμε.

Πιστεύεις ότι έχουμε βγάλει μια εικόνα διαφορετική από αυτό που ήμαστε;
Όχι, είχαμε μια εικόνα εμείς επίπλαστη του εαυτού μας. Θεωρούσαμε ότι πουλώντας -οτιδήποτε- θα πλουτίσουμε αλλά αυτό το πράγμα τελειώνει. Πρέπει να δείξεις ο ίδιος τι αξίζεις, πρέπει να παρέχεις υπηρεσίες, πρέπει να παρέχεις υποδομές, 5-6 πράγματα με τα οποία θα προσελκύσεις τον άλλον να έρθει στο μαγαζί σου, στο ξενοδοχείο σου, οπουδήποτε! Το ψέμα της εντύπωσης που είχαμε για την κληρονομία τελείωσε. Τα φάγαμε τα έτοιμα.

Πες μου για την γενιά των Ελλήνων η οποία τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα;
Δύσκολα τα πράγματα, πολύ δύσκολα. Το καλό με μια δεκαετία πριν είναι ότι η νέα γενιά βγάζει θυμό, ενώ εμείς δεν βγάζαμε. Αυτός ο θυμός όταν θα ηρεμήσει θα γίνει δημιουργία. Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι δεν βλέπω δημιουργία. Με αυτές τις αναταραχές που υπάρχουν στην Ελλάδα θα έπρεπε να υπάρχει έντονη δημιουργία στις ηλικίες των 20-25… Καλλιτεχνική, πολιτική… Υπάρχει αφανής κόσμος που δεν βγαίνει στον δρόμο αλλά δουλεύει στο σπίτι ωστόσο αυτές είναι δύο κατηγορίες ανθρώπων που μπορούν να συνυπάρξουν. Το θέμα είναι που θες να επενδύσεις. Εγώ επενδύω στον θυμό, στον θυμό που γίνεται δημιουργία όχι στον θυμό που γίνεται αντίδραση.

Και ως προς την δική σου ταυτότητα; Ποιοι τομείς στην ζωή σου είναι εκείνοι που πρέπει να σκεφτείς για να την προσδιορίσεις και τι είναι αυτό που ψάχνεις τώρα στα 35 εδώ Βρυξέλλες;
Αυτό μπλέκεται και με την κρίση ηλικίας γιατί το διάστημα που φεύγεις από τα 30 και πας προς τα 40 αρχίζεις και βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι κάνεις πράγματα που σε προσδιορίζουν, κάνεις επιλογές. Αύριο – μεθαύριο δεν ξέρεις τι θα συμβεί γιατί υπάρχει και η παγίδα της βρυξελλιώτικης νοοτροπίας με την κινητικότητα στα επαγγελματικά, στους τρόπους δέσμευσης, τα οποία είναι αποτέλεσμα του ότι η πόλη πάντα ήταν πέρασμα και βλέπω παραδείγματα ανθρώπων που έμειναν σε αυτό… Κόλλησαν στα περάσματα και οι ίδιοι ποτέ δεν έμειναν κάπου, απλά έμειναν στις Βρυξέλλες.
Κοινότοπο θα είναι να πω ότι κοιτάω τον επαγγελματικό τομέα, όμως έχει πραγματικά μεγάλη σημασία. Πρέπει να είμαστε επαγγελματίες και να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Δεν μπορώ να πω ότι το Βέλγιο αυτό καθ’ αυτό με έμαθε κάτι αλλά μπορώ να σου πω ότι ερχόμενος σε επαφή στην δουλειά μου με Γερμανούς, Πολωνούς… με διαφορετικές εθνικότητες, συνέκρινα νοοτροπίες και τρόπο σκέψης. Νομίζω ότι όλο αυτό οδηγεί στο ότι είναι ατομική ευθύνη του καθενός μας το τι θα κάνουμε. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη του. Είτε γι’ αυτό που κάνει είτε για αυτό που δεν κάνει και να είναι υπεύθυνος πια. Δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στον απέναντι ή στο σύστημα. Με στεναχωρεί πολύ η κατάσταση στην Ελλάδα και αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσω πίσω και ότι έχω μαζέψει να το επιστρέψω. Έστω ένα μικρό κομμάτι της πίτας που μου αναλογεί να το κάνω να λειτουργήσει όπως έχω δει ότι δουλεύει έξω. Θεωρώ ότι ως κοινωνία πήγαμε στραβά σε πολλά πράγματα αλλά όλα έχουν μια κοινή ρίζα.

Μίλησέ μου για τα δικά σου σχέδια και για τα σχέδια που έχεις για τα πάρτι;
Ιδανικά θα ήθελα άλλα πέντε παραγωγικά χρόνια της ζωής μου να τα ζήσω στο εξωτερικό. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι εγώ δεν έχω λυμένο το βιοποριστικό μου κομμάτι. Δουλεύω και ζω τον εαυτό μου. Το θεωρώ εφόδιο αυτό και έχω ακόμα κάποια διαδρομή ώσπου να πω ότι τώρα παίρνω άλλου είδους αποφάσεις (οικογένεια, να επιλέξω ένα μέρος στην ζωή μου να ζήσω), αυτά τα παραγωγικά χρόνια της ζωής μου θέλω να τα δουλέψω καλά και σκοπεύω να τα δουλέψω εκτός Ελλάδας. Όσο αφορά στα πάρτι, τα σχέδια είναι πολλά…! Το πιο σημαντικό είναι εκείνο που έχουμε για ένα πιο μεγάλο και πιο δυνατό event κάποια στιγμή… Αλλά νομίζω ότι όσο δεν το βλέπω επαγγελματικά αλλά απλά ως ένα πάρτι, θα βελτιώνεται! Η δική μου προσπάθεια με το πάρτι, θυμίζει λίγο και την δική σας προσπάθεια στο site και το περιοδικό με την ίδια αναρχική μορφή, χωρίς πυρήνα όπου με μικρή ομάδα βάζεις μεγάλη προσπάθεια και βλέπεις ότι αυτό το πράγμα γίνεται με μεράκι και ταλέντο. Εγώ δεν θεωρώ ότι είμαι ταλαντούχος dj, απλά ξέρω την μουσική που ακούνε οι φίλοι μου. Εκεί που συναντιούνται οι δρόμοι μας λοιπόν, είναι στο ότι όταν κάποιος έχει ταλέντο και μεράκι σε αυτό που κάνει αργά ή γρήγορα δικαιώνεται και όσο αυτό που πουλάει είναι αυθεντικό γεμίζει και τον ίδιο. Αν κάποια στιγμή πάψει να είναι αυθεντικό και θα το καταλάβουμε, το πράγμα θα σταματήσει από μόνο του.