Το μυστήριο του Καπνοκράτωρα, οι ζαρτιέρες και το καρπούζι της Γεωργίας

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Στα πλαίσια των εορτασμών για τα 30 χρόνια λειτουργίας του το Ελληνικό Θεατρικό Εργαστήρι ανέβασε στο Centre Communautaire Joli Bois το « Καπνοκράτωρ » του Ανδρέα Στάικου με τις Βαρβάρα Κάζιρα, Αγγελική Καλλιάνου, Άννα Παναγοπούλου και Μαρία Πατακιά σε σκηνοθεσία Τάσου Νυχά.

Οι 4 γυναίκες και ο απανταχού παρόν αλλά πάντα απών Καπνοκράτωρ.

Γυναίκα πρώτη. Μία γυναίκα. Μία κάποια γυναίκα-χαρακτήρας που πολύ άνετα θα την τοποθετούσε κανείς στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς να αγοράζει βερεσέ, στη μοδίστρα ή στην εκκλησία την Κυριακή μάλλον μόνη στη ζωή, κάπου σε μια σχεδόν φτωχή γειτονιά της Αθήνας του 1950. Ενώ δίνει την εικόνα ενός σχεδόν υστερικού χαρακτήρα, πεζού, μονότονου και κουραστικού ακόμα και στο λόγο και τις κινήσεις του, μας εκπλήσσει αρκετές φορές μέσα στο έργο όταν σιγά σιγά αρχίζει να αποκαλύπτεται κάτω από το «καθωσπρέπει» ταγεράκι της. Η έξυπνη σκηνοθετική παρέμβαση της ζαρτιέρας μας προϊδεάζει σιγά σιγά πως αυτή η υστερική κυριούλα είναι ικανή να εκτοξεύσει ακόμα και ένα συκοφαντικό οχετό ενάντια στην ίδια της την ξαδέρφη προκειμένου να εκδικηθεί.

Γυναίκα δεύτερη. Η Γεωργία. Νοικοκυρούλα, σχεδόν αφελής που προκειμένου να επιβιώσει κακήν-κακώς θα φάει ξύλο από τον άντρα της, θα κρυφακούσει, θα πει ψέματα, θα υπηρετήσει σα δούλα αλλά σε καμία περίπτωση δε θα προκαλέσει κακό σε κανένα. Ακόμα και όταν απειλείται η ύπαρξή της για την οποία τόσο πολύ πασχίζει από την ίδια της την ξαδέρφη. Ευχάριστος χαρακτήρας, άρτια παιγμένος από την Αγγελική Καλλιάνου που δίνει στο έργο μία πιο ανάλαφρη και διάθεση σαν μια μορφή καρικατουρίστικης όασης για τον θεατή(όπως η σκηνή με το κόψιμο του καρπουζιού) και που ουσιαστικά δίνει το βήμα στον βασικό χαρακτήρα για να μας ξεδιπλώσει την ιστορία και να μας οδηγήσει προς τη λύση του μυστηρίου.

Γυναίκα τρίτη. Η περί ης ο λόγος. Η γυναίκα μυστήριο με την κόκκινη καμπαρντίνα που κουβαλάει στις δύο άδειες βαλίτσες της τη λύση του μυστηρίου. Το όνομα της Λέλας ακούγεται αυτιστικά αμέτρητες φορές και εμφανίζεται σαν ένα φάντασμα που στοιχειώνει τους διαλόγους και την πλοκή του έργου όπως ακριβώς στοιχειώνει και τη ζωή της πρωταγωνίστριας. Θύμα και αυτή του καπνοκράτωρα μεταμορφώνεται σε θύτης και έρχεται να καθαρίσει τον καπνισμένο από τα τσιγάρα αέρα σχεδόν λυτρωτικά για το θεατή.

Η Γυναίκα. Η Ιφιγένεια. Μία ξεπεσμένη ύπαρξη,  μάλλον πρώην ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής, ζει μέσα σε ένα πυκνό καπνό θολωμένης σκέψης που στοιχειώνεται από τη μαθητευόμενή της, την εξάρτηση από το τσιγάρο και το χαμένο έρωτα που νομίζει για νεκρό ήρωα του πολέμου. Με εμμονικές συμπεριφορές και μια διαρκή άρνηση αντίληψης του εδώ και του τώρα μας παρασέρνει στο συναισθηματικό και λογικό της λαβύρινθο που φαίνεται να μην έχει διέξοδο. Η Βαρβάρα Κάζιρα καταφέρνει να ενσαρκώσει θαυμάσια το ρόλο και να κυριαρχήσει σε όλο το μήκος και το πλάτος της σκηνής παρά το γεγονός ότι οι κινήσεις της είναι περιορισμένες και νωχελικές. Όπως ακριβώς θα άρμοζαν σε μία τέτοια ύπαρξη.

Με τη βοήθεια του σκηνοθέτη και την υπερβολή να λείπει από κάθε τι που φανέρωνε την παρέμβασή του οι τέσσερις ηθοποιοί κατάφεραν να μας παρασύρουν στα μυστήρια της ζωής και του χαρακτήρα τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Το μυστήριο του Καπνοκράτωρα, οι ζαρτιέρες και το καρπούζι της Γεωργίας"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *