Φέτος η καθιερωμένη ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει γίνεται μέσα από το φωτογραφικό υλικό του ταλαντούχου και καταξιωμένου Έλληνα φωτογράφου Αλέξανδρου Μιχαηλίδη. Με βάση του τις Βρυξέλλες, ήδη από το 2016, ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης καλύπτει το πολιτικό ρεπορτάζ των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμικών οργάνων που εδρεύουν στην πρωτεύουσα της Ευρώπης. Παράλληλα είναι παρών σε όλα τα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που γίνονται είτε στο Βέλγιο είτε σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης ενώ ένα τρίτο κομμάτι -που κάνει την συντακτική ομάδα του Newsville.be να νιώθει χαρά, ασφάλεια και σιγουριά- είναι αυτό της φωτογραφικής κάλυψης δεκάδων ελληνικών ομογενειακών εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στις Βρυξέλλες. Τέλος, ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, όπως όλοι όσοι αγαπάνε με πάθος την φωτογραφία, βρίσκει πάντα χρόνο και απαθανατίζει στιγμές της καθημερινής ζωής, πάντα με τη δική του ιδιαίτερη και εκφραστική ματιά.
Το 2020 η πανδημία του Covid-19 δεν επέτρεψε στην ελληνική ομογένεια στο Βέλγιο να έχει την πλούσια κοινωνική και πολιτιστική ζωή των προηγούμενων χρόνων.
Η δύστροπη αυτή χρονιά μας έφερε δημοσιογραφικά στην ανάγκη της στενάχωρης παρακολούθησης της εξάπλωσης του ιού, στην καταγραφή δυσάρεστων αριθμών, στην αποτύπωση μιας πρωτόγνωρης πραγματικότητας για την οποία κανείς μας δεν ήταν προετοιμασμένος. Παρόλα αυτά «ξεφυλλίζοντας» το φετινό φωτογραφικό πορτφόλιο τού πάντα ετοιμοπόλεμου Αλέξανδρου Μιχαηλίδη φτάνουμε σε μία σειρά από εντυπωσιακές εικόνες οι οποίες ξαναζωντανεύουν με τον πιο παραστατικό τρόπο τα κύρια γεγονότα των 12 τελευταίων μηνών. Πολλές από αυτές δημοσιεύτηκαν σε σημαντικά Μέσα Ενημέρωσης ενώ άλλες καταξιώθηκαν μέσα από την συμμετοχή του Αλέξανδρου σε διεθνείς διαγωνισμούς φωτογραφίας.
Η συνάντηση μας για την συνέντευξη και την γιορτινή φωτογράφιση του Έλληνα φωτογράφου έγινε στο κέντρο των Βρυξελλών, κοντά στην Sainte-Catherine. Κάπου εκεί ξεκινήσαμε να μιλάμε για την χρονιά που σε λίγο μας αφήνει, αλλά και για την καινούργια, το 2021, που όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως θα είναι πιο αισιόδοξη.
Αλέξανδρε, μετά από δύο εντυπωσιακές φωτογραφικές χρονιές για εσένα, με διακρίσεις αλλά και βραβεύσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς φωτογραφίας, ήρθε ένα ισοπεδωτικό -για πολλούς- 2020, με περιορισμό μετακινήσεων, με υποχρεωτική αποχή από ταξίδια, με νέους κανόνες στη ζωή μας. Ποιες οι σκέψεις σου, σε προσωπικό επίπεδο, για την πολύ ιδιαίτερη χρονιά που βιώσαμε;
Σε αυτή τη περίοδο ο οδηγός επιβίωσης και το κλειδί της επιτυχίας για να μπορέσει κάποιος να ανταπεξέλθει σε όλη αυτή τη νέα κατάσταση, πιστεύω πως είναι η προσαρμοστικότητα. Να μπορεί δηλαδή κάποιος ή κάποια να προσαρμοστεί γρήγορα στο νέο περιβάλλον, να είναι διορατικός, να μπορεί να αφουγκραστεί τα γεγονότα και μέχρι ενός σημείου, παρατηρώντας τι γίνεται γύρω στο κόσμο, να προβλέπει πως θα εξελιχθεί μια κατάσταση.
Ένα από τα πολλά πράγματα που άλλαξαν στην καθημερινότητα και στη δουλειά μας, είναι ακόμα κι ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε για να προστατευτούμε. Δεν είχα καλύψει ποτέ κάποια πανδημία, κι έτσι δεν είχα ιδέα πως γίνεται αυτό. Μέχρι τότε η μόνη μάσκα που ήξερα και φορούσα ήταν μια μάσκα αερίων για τα δακρυγόνα. Κι όμως, σήμερα μας συνοδεύει παντού.
Σε προσωπικό επίπεδο, παρόλο που υπήρξε τελικά κάπως παραγωγικό φωτογραφικά, το 2020 αφήνει μια αίσθηση τρομερής αμηχανίας, όπως του να τραβάς την κουρτίνα και από πίσω να είναι ο Mr Zong γυμνός, στο ντους. Εκεί σαστίζεις και δε μπορείς καν να τραβήξεις την κουρτίνα, απλά σκέφτεσαι «φύγε κακό απ’ τα μάτια μου».
Και ενώ η πανδημία δεν έχει δείξει τα δόντια της, στη Γηραιά Ήπειρο η επικαιρότητα στην αρχή του χρόνου συνεχίζει να γεμίζει την ατζέντα: Brexit, η νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αλλά και το μεταναστευτικό βρίσκονται στα θέματα που μας δίνουν εικόνες. Περιέγραψε μας την δική σου φωτογραφική εμπειρία από την επίσκεψη σου στο νησί της Λέσβου.
Στο νησί έφτασα τις πρώτες μέρες του Μαρτίου σε μια περίοδο όπου η μεταναστευτική κρίση από την άκρη του Έβρου έως την άλλη άκρη του Αιγαίου ήταν σε μεγάλη ένταση, τραβώντας τα φώτα της δημοσιότητας μετά από αρκετό καιρό, παρόλο που οι ροές ανθρώπων από στεριά ή θάλασσα και με κάθε μέσο, δεν είχαν σταματήσει ούτε μέρα εδώ και πολλά χρόνια.
Το καμπ της Μόριας -που καταστράφηκε ολοσχερώς από την τελευταία φωτιά του Σεπτεμβρίου και δεν υπάρχει πια- «φιλοξενούσε» πάνω από 12.000 πρόσφυγες και μετανάστες σε συνθήκες πραγματικά άθλιες στο μεγαλύτερο μέρος του καταυλισμού. Οι αφίξεις προσφύγων και μεταναστών με βάρκες από τα παράλια της Τουρκίας ξαφνικά πλήθυναν και έτσι βρέθηκα εκεί για να καλύψω τον μεγάλο αυτό όγκο που θύμισε εικόνες του 2015.
Μάρτιος 2020 και οι μάσκες κάνουν πλέον αισθητή την «παρουσία» τους στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ οι άδειοι δρόμοι, πλατείες αλλά και γραφεία γίνονται μέρος της καθημερινότητας μας. Μία εικόνα από το άδειο Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες θα σου δώσει ένα ακόμα φωτογραφικό βραβείο. Πως έζησες την ιδιότυπη αυτή παύση εργασιών των θεσμικών οργάνων και τι σήμανε αυτή για την δική σου επαγγελματική καθημερινότητα;
Τα θεσμικά όργανα δεν έπαψαν ποτέ να λειτουργούν στη πραγματικότητα, ωστόσο ο νέος τρόπος που λειτουργούσαν, χωρίς φυσική παρουσία και με τις κοινωνικές αποστάσεις, ήταν – και συνεχίζει να είναι – σαν μια μεγάλη παύση για εμάς.
Οι Σύνοδοι κορυφής και τα Συμβούλια των υπουργών γίνονται στη πλειοψηφία μέσω τηλεδιάσκεψης και σε εξαιρετικές μόνον περιπτώσεις με φυσική παρουσία. Οι συνεντεύξεις τύπου το ίδιο, οπότε αυτό έχει σαν συνέπεια την απουσία ή περιορισμένη παρουσία των φωτογράφων.
Επιπλέον όταν υπάρχει κάλυψη σε ένα γεγονός, επιλέγεται κυκλικά ένας μόνο φωτογράφος από τα μεγάλα διεθνή πρακτορεία και ένας από τα μικρότερα και τους freelancers, το γνωστό σε εμάς POOL, οπότε όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, η δουλειά έχει περιοριστεί ακόμη περισσότερο, ενώ έχει προστεθεί στα μεγάλα θέματα και ο παράγοντας τύχη. Έτσι, ο όγκος της δουλειάς που είχε να κάνει σε σχέση με αυτό που ονομάζουμε EU bubble (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) μειώθηκε δραματικά.
Τα πράγματα ήταν πάρα πολύ διαφορετικά στην προ COVID εποχή, αφού ταξιδεύαμε, υπήρχαν κοινωνικές εκδηλώσεις, ο τρόπος κάλυψης των γεγονότων ήταν πολύ διαφορετικός. Δεν μπορώ πια να ταξιδέψω τόσο εύκολα, ακόμη και σε γειτονικές χώρες ( Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) και να βρεθώ μέσα σε λίγες ώρες σε κάποιο γεγονός με την ίδια ευκολία όπως έκανα πριν.
Το Βέλγιο στο πρώτο κύμα της πανδημίας έδωσε από τα πιο αρνητικά στατιστικά νούμερα στην Ευρώπη, με χιλιάδες θανάτους. Ποιες οι σκέψεις σου για την αντιμετώπιση της πανδημίας από το Βελγικό κράτος;
Το Βέλγιο ήρθε αντιμέτωπο με την πανδημία εν μέσω προγραμματικών διαπραγματεύσεων για τη δημιουργία κυβέρνησης, με τις συζητήσεις να διαρκούν πάνω από έναν χρόνο. Αυτό που θα ονομάζαμε με πανικό «ακυβερνησία» στην Ελλάδα -και στο Βέλγιο δεν είναι ποτέ πρώτο θέμα στην επικαιρότητα- άφησε δυστυχώς το αποτύπωμά του στη διαχείριση της κρίσης.
Από το τέλος Φεβρουαρίου αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε την απρόσμενη δυσκολία της πανδημίας στην Ευρώπη. Για μία ακόμα φορά οι εικόνες από την Βόρεια Ιταλία, το Μπέργκαμο αλλά και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις ήταν το όχημα για την συνειδητοποίηση της κατάστασης. Ποια ήταν η δική σου πρώτη άμεση επαγγελματική εμπειρία στο πρώτο κύμα της πανδημίας;
Επαγγελματική και προσωπική εμπειρία στη δική μας τη δουλεία, πολλές φορές είναι το ίδιο πράγμα. Έτσι κι εγώ βρέθηκα να φωτογραφίζω τα πράγματα όπως τα βίωνε όλος ο κόσμος, με την εξέλιξη των γεγονότων. Άνθρωποι με μάσκες στο δρόμο, ουρές στα σούπερ μάρκετ και καροτσάκια με χαρτιά υγείας, κλείσιμο μαγαζιών εστίασης, εμπορικών καταστημάτων, μια πόλη άδεια, νεκρή, νοσοκομεία στο peak, μέχρι που φτάσαμε στο πρώτο κύμα της πανδημίας, όπου στο Βέλγιο πέθαιναν πάνω από 400 άνθρωποι την ημέρα από COVID-19.
Εκείνες τις ημέρες, ήρθα σε επαφή με ένα γραφείο κηδειών στη πόλη του Σαρλερουά και θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι ο διευθυντής του γραφείου τελετών μου είπε ότι μέχρι τον Απρίλιο είχαν κάνει όσες κηδείες κάνουν μέσο όρο όλη τη χρονιά. Την ημέρα που επισκέφθηκα το γραφείο ήταν προγραμματισμένες να γίνουν 10 κηδείες, το γραφείο ετοίμαζε άλλες 8 και είχαν ειδοποιηθεί να παραλάβουν άλλους 15 νεκρούς.
Όταν φτάσαμε στο νεκροτομείο, έπρεπε να ακολουθήσω το ειδικό πρωτόκολλο λόγω της πανδημίας και να φορέσω για πρώτη φορά ολόσωμη στολή προστασίας και ενισχυμένη μάσκα προστασίας. Ο χώρος ήταν γεμάτος με φέρετρα και σακούλες με πτώματα, η μυρωδιά του θανάτου ήταν έντονη στο χώρο. Όπως και στα νοσοκομεία που απαγορεύεται η επαφή με συγγενείς, το ίδιο ισχύει και στη διαδικασία παραλαβής και προετοιμασίας του νεκρού. Το σώμα παραλαμβάνεται γυμνό με το σεντόνι του κρεβατιού ή με τη νυχτικιά του νοσοκομείου και αφού τοποθετείται στο φέρετρο και σφραγίζεται, ακολουθεί η καύση ή η ταφή, χωρίς προετοιμασίες και καλλωπισμούς.
Πέρα από την αντικειμενική δυσκολία, η φωτογράφιση -πρωτόγνωρων για το κοινό- εικόνων όπως είναι τα νοσοκομεία αναφοράς, οι γεμάτες ΜΕΘ ή τα νεκροτομεία, εγείρει ηθικά διλήμματα;
Ως επαγγελματίας δεν είχα κανένα ηθικό δίλημμα, καθώς προσπάθησα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα μέσα από τις φωτογραφίες μου για να μην προσβάλλω τους ασθενείς και τη μνήμη των θυμάτων. Ο καλύτερος τρόπος προβολής της πραγματικότητας μπορεί να μην είναι πάντα ο πιο εκλεπτυσμένος, αλλά η κάλυψη της πανδημίας ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει.
Οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι δεν θεωρούνται άδικα βασικοί εργαζόμενοι, πράγμα που σημαίνει ότι μαζί με το ιατρικό προσωπικό και μερικές άλλες κατηγορίες επαγγελμάτων, εξαιρούνται των περιορισμών στην κυκλοφορία, ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσεων. Η δουλειά μας έρχεται τελικά για να διασφαλίσει – τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό – τον σεβασμό των δημοκρατικών αξιών κατά την εφαρμογή μέτρων έκτακτης ανάγκης.
Από τις πιο δυνατές -ομογενειακού χαρακτήρα και όχι μόνο- εικόνες που είδαμε αυτή την χρονιά ήταν αυτές που μας έδωσες μέσα από τον Μητροπολιτικό ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στην Λειτουργία της Ανάστασης. Πως θυμάσαι αυτή την μοναδική στα χρονικά φωτογραφική στιγμή;
Πραγματικά δεν περίμενα ποτέ ότι θα φωτογράφιζα την Αναστάσιμη λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών. Σε σχέση με άλλες χρονιές το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο και μοναδικό, ωστόσο σήμερα, η εικόνα μιας άδειας εκκλησίας την περίοδο των εορτών, δεν προκαλεί πια εντύπωση.
Η είσοδος των καλοκαιρινών μηνών και το άνοιγμα από το lockdown άλλαξαν την θεματική στην ειδησιογραφία. Ποιες είναι οι εικόνες εκείνες που συγκρατείς από την περίοδο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές;
Η δολοφονία του George Floyd από αστυνομικούς στην Αμερική προκάλεσε ένα τεράστιο κίνημα διαμαρτυριών που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, λαμβάνοντας κατά τόπους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Στο Βέλγιο για παράδειγμα, οι διαδηλώσεις συνοδεύτηκαν από βανδαλισμούς στα αγάλματα του τέως βασιλιά Λεοπόλδου ΙΙ σε ολόκληρη τη χώρα, καθώς ο ίδιος ευθύνεται για τις θηριωδίες στο Κονγκό, όταν αυτό αποτελούσε αποικία του Βελγίου. Οι απόγονοι των τότε σκλάβων του Λεοπόλδου έκαναν το κίνημα των Black Lives Matter δικό τους για τα 10 εκατομμύρια βασανισθέντων με ειδεχθή τρόπο και τελικά εκτελεσθέντων ιθαγενών εργατών.
Για πρώτη φορά βλέπουμε εναέρια φωτογραφία σου στα τέλη Ιουνίου. Τι σε οδήγησε στην επιλογή φωτογραφιών από drone; Πόσο διαφορετική ήταν για εσένα η πρώτη αυτή εμπειρία;
Ήταν ένα είδος φωτογραφίας που μου άρεσε πολύ, το παρακολουθώ όπως αυτό εξελίσσεται τεχνολογικά και αισθητικά εδώ και αρκετό καιρό, είναι κάτι πέρα από τα συνηθισμένα και ήθελα να το δοκιμάσω εδώ και πολύ καιρό. Σαν πρωτάρης μπορώ να πω, ότι όλα είναι θέμα εξάσκησης και ενασχόλησης με το drone. Είναι φοβερή εμπειρία και ευκολία να μπορείς να φωτογραφήσεις ή να βιντεοσκοπήσεις κάτι χωρίς να χρειαστεί να πετάξεις με ελικόπτερο ή αεροπλάνο.
Στην αρχή, ήμουν διστακτικός για το αν θα άξιζε να επενδύσω σε κάτι που θα ήθελα να είναι ένα ακόμη εργαλείο στη δουλεία μου, ενώ ταυτόχρονα η νομοθεσία στο Βέλγιο είναι πάρα πολύ αυστηρή, απαγορευτική θα έλεγα. Στις Βρυξέλλες το έχω πετάξει μόνο μέσα στο σπίτι μου. Από την άλλη, στην Ελλάδα η αδιαφορία των αρχών για την εφαρμογή των κανόνων που ενώ υπάρχουν για ακόμη μια φορά δεν τηρούνται, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σε γενικές γραμμές, κάποιος που πετάει ένα drone οποιουδήποτε μεγέθους και έχει κέρδος από το υλικό αυτό -το εκμεταλλεύεται δηλαδή για εμπορική χρήση-, πρέπει να έχει δίπλωμα και να το έχει δηλωμένο στην ανάλογη υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας της χώρας.
Από την καινούργια χρονιά, αναμένουμε την εφαρμογή της σχετικής Ευρωπαϊκής οδηγίας, η οποία αναμένεται να αλλάξει αρκετά πράγματα και σίγουρα θα κάνει τις πτήσεις πιο εύκολες και στο Βέλγιο.
Μία από τις μεγαλύτερες φετινές σου επιτυχίες αποτελεί η σειρά φωτογραφιών από Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στην Αθήνα, φωτογραφίες οι οποίες «έπαιξαν» τόσο σε τηλεοπτικά κανάλια όσο και στον έντυπο Τύπο. Έχοντας βιώσει την αντίστοιχη εμπειρία στο Βέλγιο μίλησε μας για τις στιγμές μέσα στην ελληνική ΜΕΘ;
Στο Βέλγιο είχα μπει να φωτογραφίσω κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, ενώ σε ΜΕΘ COVID-19 στην Ελλάδα μπήκα λίγες ημέρες πριν το δεύτερο lockdown, δηλαδή στις αρχές Νοεμβρίου. Ο χρονισμός που επέλεξα να καλύψω το θέμα φαίνεται πως ήταν ο πλέον κατάλληλος, καθώς αυτές ήταν και οι πρώτες φωτογραφίες από ΜΕΘ COVID-19 που έβγαιναν στη δημοσιότητα στην αρχή του δεύτερου και πιο σφοδρού κύματος της πανδημίας για την Ελλάδα. Και στις δυο περιπτώσεις, είδα πολύ κουρασμένο και με πολλές ελλείψεις νοσηλευτικό προσωπικό και γιατρούς που έκαναν τα πάντα για τους ασθενείς και ήταν συνεχώς δίπλα τους. Η σκέψη και η αλληλεγγύη μας πρέπει να είναι σε αυτούς τους ανθρώπους.
Όσο είσαι μέσα στο χώρο υπάρχει πολύ μεγάλη υπερένταση και προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται και πώς πρέπει να κινηθείς. Την πρώτη φορά που μπήκα σε ΜΕΘ και για τα πρώτα πέντε λεπτά, έπιασα τον εαυτό μου να μη μπορεί να φωτογραφήσει, είχα καθίσει σε μια γωνία και παρατηρούσα πώς κινούταν ο κόσμος, άκουγα τον ήχο των μηχανημάτων, πράγματα πρωτόγνωρα για μένα μέχρι τότε.
Σχετικά με την φωτογραφία από τη ΜΕΘ του νοσοκομείου στην Αθήνα, που με τη βοήθεια μιας νοσηλεύτριας, η ασθενής επικοινωνεί με συγγενείς της μέσω ενός tablet, τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή δε μπορώ να τα περιγράψω, ένιωσα να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό. Αν και δεν άκουγα τη συνομιλία ή τι προσπαθούσαν να πουν μεταξύ τους γιατί η φωνή της κυρίας έβγαινε με δυσκολία, ήταν από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες εμπειρίες που έχω ζήσει στη ζωή μου.
Τι είναι αυτό που σου έχει λείψει περισσότερο σε αυτή την δύσκολη περίοδο της πανδημίας και ποια είναι τα πράγματα που θα θελήσεις να κάνεις μόλις λήξει ο κύκλος των απαγορεύσεων και των περιορισμών.
Να ταξιδέψω! Μου έχουν λείψει πρώτα απ” όλα τα επαγγελματικά ταξίδια αλλά και τα ταξίδια αναψυχής. Η αρχή των εμβολιασμών στη λήξη αυτού του δύσκολου έτους, φέρνει την ελπίδα ότι ίσως μέσα στο 2021, ίσως κοντά στο καλοκαίρι, να φτάσει το εμβόλιο και σε εμάς αφού φυσικά εμβολιαστούν πρώτα αυτοί που το έχουν ανάγκη. Ίσως λίγο αργότερα λοιπόν, να καταφέρουμε να κάνουμε κάποια πράγματα όπως και πριν, τότε σίγουρα θα ήθελα να πάω με τη σύντροφό μου για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο, να πιούμε μία μπίρα σε αγαπημένα στέκια, να επισκεφθούμε κάποιο μουσείο, να δούμε φίλους από κοντά, όπως πρώτα.
Ποια είναι η εικόνα που κρατάς πιο έντονα από το 2020 και γιατί;
Δυστυχώς δε μπορώ να κρατήσω μόνο μια εικόνα από τη χρονιά που φεύγει, σίγουρα έχει να κάνει και με τη φύση της δουλειάς μου. Εικόνες που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ με τη δίκη τους σημασία η καθεμία. Το σφιχταγκάλιασμα δυο μεταναστών στην ακτή της Λέσβου, που μόλις έχουν βγει από τη βάρκα διασχίζοντας τα νερά του Αιγαίου για να φτάσουν από την Τουρκία στη Ελλάδα. Η προετοιμασία των νεκρών από COVID-19 στο νεκροτομείο του Βελγίου και σίγουρα η φωτογραφία από τη ΜΕΘ στην Αθήνα, με την επικοινωνία της ασθενούς μέσω ενός tablet.
Μία ευχή σου για το 2021;
Υγεία για όλους!
Γρήγορες πληροφορίες για τον Αλέξανδρο Μιχαηλίδη:
Ποια είναι η κάμερα που χρησιμοποιείς αυτή την περίοδο;
Χρησιμοποιώ την Fujifilm X-T3, με τους παρακάτω φακούς: XF 16-55mm f/2.8 R LM, Fujifilm XF 55-200mm F3.5-4.8 R LM OIS και Fujifilm XF 18mm f/2 R.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου φακός;
Ο Fujifilm XF 18mm f/2 R.
Ένα φωτογραφικό σου όνειρο;
Κάποια πράγματα τα κρατάω για μένα.
Ένα αγαπημένο ταξίδι που θέλεις να οργανώσεις στο μέλλον;
Στην Ιαπωνία.
Η πιο δύσκολη επαγγελματική στιγμή μέχρι σήμερα;
Δε μου έρχεται κάποια δύσκολη στιγμή, τις αφήνω πίσω, προτιμώ να κρατάω τις καλές και να συνεχίζω.
Αγαπημένη γωνιά στις Βρυξέλλες;
Πριν τον COVID-19 η Place Saint-Géry, τώρα η Les Galeries Royales Saint-Hubert.
Αγαπημένος λογαριασμός στο Instagram;
Δεν έχω αγαπημένο λογαριασμό, μου αρέσει να ανακαλύπτω καθημερινά νέους φωτογράφους, τάσεις και ιδέες.
Τον Αλέξανδρο Μιχαηλίδη τον βρίσκουμε στο Facebook και στο instagram.
Έχει συμμετάσχει και λάβει διακρίσεις σε μεγάλους διεθνείς διαγωνισμούς, όπως στον Moscow International Foto Awards το 2019 και 2020, στον Prix de la Photographie Paris (2019, 2020), στο Siena International Foto Awards (2019) κα.
Κεντρική φώτο: @newsville.be
Φωτογραφίες άρθρου: @Alexandros_Michailidis
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Αλέξανδρος Μιχαηλίδης: "Επαγγελματική και προσωπική εμπειρία στη δική μας δουλειά, πολλές φορές είναι το ίδιο πράγμα""