Στιγμές αδυναμίας. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ευάλωτη. Κάποιος που γνωρίζει ποιες στιγμές είναι οι πιο αδύναμες, μπορεί να το εκμεταλλευτεί και να σε βάλει να κάνεις πράγματα απίστευτης φαντασίας για απλούς, καθημερινούς ανθρώπους. Βέβαια πρέπει να πέσει στην περίπτωση. Πρέπει το χτύπημα να είναι καίριο και αποτελεσματικό. Να μην αφήσει περιθώρια αντίδρασης και να είναι άμεσος. Κάπου εκεί την πάτησα και εγώ από έναν maître του είδους. Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.
Το τηλεφώνημα.
Σάββατο μεσημέρι, στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Επιστροφή από καλοκαιρινές διακοπές, με δεκάδες μπάνια, απίστευτες εικόνες μπλε, γαλάζιου, πράσινου αλλά και άγριας κυκλαδίτικης ξεραήλας. Η τελευταία εβδομάδα στη πρωτεύουσα, έντονη, με ολοήμερες βόλτες, με μία τρελή ουρανοκατέβατη τελευταία extra μέρα “από τη σημαία”,με ένα ατελείωτο τελευταίο μπάνιο στον Αστέρα, με αποχαιρετισμούς, φιλιά, δώρα..
Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει τόσες φορές τη διαδρομή Αθήνα-Βρυξέλλες που η διαδικασία του αεροδρομίου περνάει σαν σε αυτόματο πιλότο. Καφές, περιοδικά, εφημερίδα, γρήγορη βόλτα στα μαγαζιά και χαλάρωμα στο gate όπου και εκεί με περιμένουν τα πρώτα “ Καλό Χειμώνα”. Φοράω ακόμα t-shirt και όλη μου η σκέψη γυρνάει γύρω από τις καλοκαιρινές μέρες.
Εκεί μ΄έπιασε το τηλεφώνημα.
Αυτή ήταν η στιγμή της δικής μου αδυναμίας όπου μεταξύ δύο εποχών, ενός τρίωρου ταξιδιού και μίας διαφοράς στη θερμοκρασία 15C° απάντησα στον Αλέξανδρο:
-Με πετυχαίνεις στο αεροδρόμιο, σε λίγο επιβιβάζομαι.
-Ωραία, είσαι έτοιμος μόλις έρθεις Βρυξέλλες να ξαναμπείς σε αεροπλάνο;
-Μέσα, ναι, αλλά που θα πάμε;
-Κανονίζω ελεύθερη πτώση για την Κυριακή, θα έχει ιδανικό καιρό.
-Φύγαμε, βάλε με μέσα, πάμε.
Έκλεισα το τηλέφωνο μην έχοντας καταλάβει τι ακριβώς ειπώθηκε. Κάτι σαν το “ναι, κράτα μια θέση και για μένα στο τραπέζι και θα σε ξαναπάρω να τα πούμε” μου φάνηκε, αλλά αυτή τη φορά η δέσμευση ήταν μεγαλύτερη.
08h.00, Krainem-Namur.
Το πρωινό ξυπνητήρι μετά τις καλοκαιρινές διακοπές περίμενα πως θα ήταν αυτό της Δευτέρας και όχι της Κυριακής. Οι κινήσεις προετοιμασίας έγιναν εντελώς μηχανικά: καφές, μπάνιο, αθλητικά ρούχα, γυαλιά ηλίου, λεφτά. Όλα οκ. Φεύγοντας από το σπίτι και στην διαδρομή μέχρι τον Αλέξανδρο, οι σκέψεις μου ήταν στην επόμενη, πρώτη ημέρα δουλειάς. Όσο πλησίαζα στο Krainem όμως η στιγμή της αναχώρησης για την αερολέσχη του Namur ζύγωνε και μαζί με αυτή και οι πρώτες αμφιβολίες.
“Μήπως έπρεπε να βάλω άλλα παπούτσια; μήπως δεν έπρεπε να πιω καφέ; θα έχει κρύο εκεί πάνω; έπρεπε να πάρω μια μπλούζα ακόμα;”.
Όταν πας πρώτη φορά για ελεύθερη πτώση η πιο κοντινή ιδέα του συναισθήματος που πιστεύεις πως θα αντιμετωπίσεις είναι αυτή μιας βουτιάς από ένα ψηλό βράχο, σε κάποιο ηλιόλουστο νησί. Εκείνη η στιγμή που βλέπεις ανάμεσα από τις γυμνές πατούσες σου τα μέτρα που σε χωρίζουν από την επιφάνεια της θάλασσας. Τη στιγμή που αφήνεις το βράχο και αρχίζει να σε τραβάει η βαρύτητα το έχεις ήδη ψιλομετανοιώσει αλλά ξέρεις ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχει τελειώσεικαι ώσπου να σου έρθουν στο μυαλό δεύτερες σκέψεις, έχεις βυθιστεί στην αλμύρα.
Αερολέσχη του Namur.
Σετάραμε το gps και σε λιγότερο από μισή ώρα η Βάσω, η Σώτια, ο Αλέξανδρος και εγώ, φτάσαμε στην αερολέσχη του Namur. Στις καφε-πράσινες πεδιάδες πίσω από το μικρό οίκημα της αερολέσχης υπάρχουν δύο-τρία μικρά αεροσκάφη και δύο ελικόπτερα με τα οποία πραγματοποιούνται τα εκπαιδευτικά μαθήματα. Το κτίριο στο οποίο έχει ήδη αρχίσει να μαζεύεται κόσμος χωρίζεται σε 3 επιμέρους χώρους: έναν για τη γραμματεία και για τις εγγραφές, έναν που φυλάσσεται ο εξοπλισμός για τους sky divers και έναν μεγάλο, το κυρίως υπόστεγο όπου χρησιμοποιείται για την πιο σημαντική δουλειά του αθλήματος που δεν είναι άλλη από το δίπλωμα των αλεξιπτώτων.
Η δική μας τετραμελής ομάδα αρχίζει τη διαδικασία: υπογράφει τα σχετικά χαρτιά, κάνει ένα ηλεκτρονικόcheck-in, πληρώνει το αντίτιμο των 210 ευρώ και επιπλέον άλλα 50 ευρώ για να “πέσει” μαζί με τον καθένα από εμάς ένας camera-men με σκοπό να αποθανατίσει (..έξυπνο το ρήμα) τα δευτερόλεπτα της ελεύθερης πτώσης. Η αλήθεια είναι πως επειδή δεν ξέρεις αν θα το ξανακάνεις (για πολλούς λόγους που σου περνάνε εκείνη την ώρα από το μυαλό) καλό είναι όποιος τολμήσει τελικά να ανέβει στο αεροσκάφος να πληρώσει το αντίτιμο για να κρατήσει σαν ενθύμιο και το σχετικό βίντεο.
Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ τα πληρώματα του αεροσκάφους μας έχουν ήδη εμφανιστεί στις φωτεινές οθόνες με τα ωράρια των αναχωρήσεων, οι εκπαιδευτές της σχολής αρχίζουν να διαλέγουν τους εκπαιδευόμενους για το σχετικό training. Το “tandem” που αποτελεί τη πρώτη παρθενική ελεύθερη πτώση γίνεται έχοντας “δεμένο” στη πλάτη έναν έμπειρο εκπαιδευτή ο οποίος θα κατευθύνει τις κινήσεις, πριν και μετά το άνοιγμα το αλεξιπτώτου και μέχρι να πατήσεις πάλι σε στέρεο έδαφος. Οι στιγμές είναι λίγο αμήχανες αφού απέναντι σου έχεις ένα χαμογελαστό πρόσωπο που έχει επιλέξει να κάνει επάγγελμα αυτό που εσύ θα το κάνεις το πιθανότερο μία φορά στη ζωή σου και συνήθως ύστερα από πολύ σκέψη. Οι εκπαιδευτές μας έχουν ο καθένας από αυτούς εκατοντάδες πτώσεις στο βιογραφικό τους και η άνεση με την οποία αντιμετωπίζουν το γεγονός της ολιγόλεπτης αυτής γνωριμίας σου μεταδίδει την αίσθησημίας σχετικά εύκολης διαδικασίας, με συγκεκριμένες κινήσεις που πρέπει να απομνημονεύσεις λίγα λεπτά πριν ανέβεις στο αεροσκάφος. <br>Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου έτσι.
Στο έδαφος οι ασκήσεις επί χάρτου είναι ένα πράγμα που έχει και σχετικό χαβαλέ, πειράγματα, μικρές ερωτήσεις του στυλ “εσύ πως και βρέθηκες εδώ;” κλπ-κλπ. Εκεί πάνω όμως όλη αυτή η συμπυκνωμένη γνώση που υποτίθεται ότι την χώνεψες, αρχίζει και εξαφανίζεται σαν το σκονάκι που έχεις την ευκαιρία να το συμβουλευτείς κλεφτά, για μερικά δευτερόλεπτα και μετά το ξεχνάς πριν καν σταυρώσεις την πρώτη λέξη στην κόλα του διαγωνίσματος. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Ασκήσεις επί χάρτου.
Ο Pascal Desbraquelaire, ο εκπαιδευτής μου στη πρώτη αυτή πτώση, είναι το πρόσωπο που θα διάλεγες αν ήθελες να ξαναγυρίσεις το Rambo. Μέτριο ανάστημα, σώμα UFC, ξυρισμένο σχεδόν κεφάλι, πρόσωπο με μάτια μικρά και με βλέμμα που διαπερνάει τη σκέψη σου. Αυτό το τελευταίο δεν είναι και τόσο δύσκολο γιατί όλοι οι αρχάριοι στην παρθενική πτώση την πρώτη φορά κάνουν λίγο-πολύ τις ίδιες σκέψεις.
Από την στιγμή της πρώτης χειραψίας γνώριζα πολύ καλά πως αυτός θα είναι ο άνθρωπος που θαμε σπρώξει από τη ανοιχτή πόρτα του αεροπλάνου και θα με κατευθύνει για ένα λεπτό στο απόλυτο κενό, με τρόπο τέτοιο που να μπορέσει να ανοίξει το αλεξίπτωτο σωστά και με ασφάλεια ώστε να οδηγηθούμε ομαλά προς το έδαφος τέσσερα λεπτά αργότερα. Η σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοστήριξης πρέπει αναγκαστικά να είναι αμφίδρομη αφού η σωστή στάση του σώματος και των δύο είναι υποχρεωτική για να εξελιχθούν τα πράγματα όπως πρέπει, ιδίως στη διάρκεια των 55 πρώτων δευτερολέπτων, χρονικό όριο που χρειάζεται μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο.
Οι ασκήσεις που γίνονται στο έδαφος πραγματοποιούνται με σκοπό ο αρχάριος να καταφέρει να τοποθετήσει σωστά το σώμα του μόλις βρεθεί στο απόλυτο κενό. Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο, στο οποίο επιμένει ιδιαίτερα ο Pascal, είναι να βρεθούμε στη σωστή θέση, στη άκρη της ανοιχτής πόρτας του σκάφους, έτσι ώστε ο εκπαιδευτής να μπορέσει να σπρώξει το δικό του και δικό μου σώμα με ασφάλεια έξω από αυτό. Οι ασκήσεις που γίνονται στο έδαφος λαμβάνουν χώρα σε απλούς εξομοιωτές αεροπλάνου καθώς και σε κινούμενες σανίδες πάνω στις οποίες μαθαίνει κανείς τις βασικές κινήσεις πλεύσης στον “αέρα”. Τα τρία βασικά στάδια που σε λίγο χρονικό διάστημα οφείλει να αφομοιώσει ο εκπαιδευόμενος sky diver αφορούν στο σωστό δέσιμο των δύο σωμάτων μέσα στο αεροσκάφος (με ειδικούς ιμάντες και ατσαλένια κλιπς παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούνται στην ορειβασία και στην ιστιοπλοΐα), ο συγχρονισμός κινήσεων από τη αρχική θέση επιβίβασης μέχρι τη πόρτα του αεροσκάφους και τέλος η στάση του σώματος κατά τη διάρκεια της ελεύθερης πτώσης. Τελευταίο στοιχείο, πολύ σημαντικό για το “τέλος καλό, όλα καλά” αποτελεί η ορθή κίνηση, μάζεμα των ποδιών τη στιγμή της προσγείωσης (touch down) κατά την οποία οποιαδήποτε απροσεξία μπορεί να αποβεί σε μεγάλη κουτρουβάλα. Μικρότερης σημασίας αλλά εξ΄ίσου πρακτικές είναι οι συμβουλές για τον τρόπο επικοινωνίας κατά τη διάρκεια των 4 λεπτών που διαρκεί η όλη διαδικασία της ελεύθερης πτώσης με αλεξίπτωτο, από τη βουτιά στο κενό μέχρι την τελική προσγείωση στο έδαφος. Στην ολιγόλεπτη αυτή διδασκαλία συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μία τεράστια διαφορά στο να κάνεις ελεύθερη πτώση με έναν έμπειρο εκπαιδευτή κολλημένο στη πλάτη σου και στο να πέφτεις μόνος στο κενό αγκαλιά με ένα αλεξίπτωτο (..οκ δυο αλεξίπτωτα αλλά κανείς δεν θέλει να μιλάει για το δεύτερο).
Το τελικό briefing γίνεται από έναν εκπαιδευτή προς τα μέλη των πληρώματων που ακολουθούν καιπεριλαμβάνει μία τελική υπενθύμιση των κινήσεων από το ανέβασμα στο αεροσκάφος μέχρι και την τελική αποσύνδεση από τον εκπαιδευτή λίγα δευτερόλεπτα μετά την προσγείωση.
Άνοδος στα 12.000 πόδια.
Κοινώς στα 4000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Με το άκουσμα των τεσσάρων χιλιομέτρων μπορεί και να μην καταλάβει κάποιος πόσο ψηλά θα ανέβει το αεροσκάφος. Όταν όμως ακούσεις 12.000 πόδια και το συνδυάσεις με τις οδηγίες που ακούς από τον πιλότο της Aegean τότε αρχίζεις και έχεις μία καλύτερη εικόνα.
Το αεροσκάφος που μας υποδέχεται είναι ένα μικρό αεροσκάφος. Ένα πολύ μικρό αεροσκάφος θα έλεγα στο οποίο τα δέκα άτομα που επιβιβαζόμαστε βρισκόμαστε αγκαλιά ο ένας πάνω στον άλλον. Τρεις εκπαιδευόμενοι, τρεις εκπαιδευτές, τρεις videomen και ένας sky diver για solo πτώση, ο Αλέξανδρος, ο οποίος θα βουτήξει πρώτος από όλους όταν έρθει η στιγμή. Η σειρά επιβίβασης γίνεται με αυτό το σκεπτικό γιατί ο εσωτερικός χώρος της καμπίνας είναι τέτοιος που δεν επιτρέπει σπάταλες κινήσεις. Ο Αλέξανδρος στην “plus 20” solo πτώση του έχει άλλο εξοπλισμό σε σχέση με εμάς, το δικό του αλεξίπτωτο, κράνος, δείκτη υψομέτρου στο αριστερό χέρι και την πείρα να απολαύσει την ελεύθερη πτώση, να ανοίξει μόνος και στο προβλεπόμενο ύψος το αλεξίπτωτο και βέβαια τα “μάτια” για να βρει το στίβο της προσγείωσης έτσι ώστε να έρθει κόντρα με τον αέρα στο σωστό σημείο για το touch down.
Τα δεκαπέντε λεπτά που κάνει ο πιλότος για να ανέβει στα 12.000 πόδια, τα αστειάκια και οι φωτογραφίες στην ασφυκτικά γεμάτη από αδρεναλίνη καμπίνα του αεροσκάφους, δίνουν και παίρνουν. Ο καθένας από εμάς, με εξαίρεση τον Αλέξανδρο, βρισκόμαστε ανάμεσα στα πόδια του εκπαιδευτή μας. Κοιτάω το ειδικό ρολόι του Αλέξανδρου που δείχνει πως βρισκόμαστε ακόμα στα 2000 πόδια. Μπορώ να ξεχωρίσω ακόμα τα μικρά σπιτάκια κοντά στην αερολέσχη ενώ όσο ανεβαίνουμε η γη αρχίζει και διαγράφεται ελλειπτική. Στα 3000 πόδια ήδη και ο εκπαιδευτής μου αρχίζει να δένεται πάνω μου, ενώ ακριβώς μπροστά μου βλέπω τον Αλέξανδρο να ετοιμάζει την μάσκα και να σφίγγει το κράνος του. Οι ιμάντες που με ενώνουν με τον Pascal είναι σχεδόν στο maximum ενώ με την άκρη του ματιού μου πιάνω τους τρεις videomen να ετοιμάζουν τον εξοπλισμό τους. Ξαφνικά το αεροσκάφος κόβει ταχύτητα και ο θόρυβος από τον κινητήρα μειώνεται. Στο εσωτερικό της αίθουσας ακούγεται πια μόνο ο Pascal.
– Πρώτος μόλις ανοίξει η πόρτα θα φύγει ο Αλέξανδρος και μετά εγώ με το Γιάννη. Τρίτη η Σώτια και τελευταία η Βάσω.
Με χτυπάει στον δεξί ώμο και με ρωτάει:
-Έτοιμος; Βάλε τη μάσκα σου.
Δεν αναρωτήθηκα ούτε στιγμή γιατί δεν περίμενε την απάντηση μου. Βρισκόμουν ήδη πάνω στα πόδια του, αφήνοντας έτσι λιγοστό χώρο στον Αλέξανδρο για να μπορέσει να γυρίσει προς την πόρτα του αεροπλάνου.
Τελικά συναισθήματα. Η πόρτα ανοίγει.
Η τελευταίες στιγμές μέσα στο αεροσκάφος εξελίσσονται σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα με νεκρική ησυχία. Δέκα άνθρωποι που θα τους “δέσουν” τα επόμενα τέσσερα λεπτά, όλοι έτοιμοι να πέσουν από ένα αεροσκάφος που πετάει στα 4 χιλιόμετρα πάνω από τη γη. Τα χαμόγελα έχουν φύγει από όλους και ο Ben, ο camera men μου, σπρώχνει και ανοίγει τη συρόμενη μεταλλική πόρτα κατά το ήμισυ. Την άλλη μισή διαδρομή για το άνοιγμα της πόρτας την αναλαμβάνω εγώ αφού κάθομαι ακριβώς στο άνοιγμα της. Ο αέρας μπαίνει με δύναμη μέσα στη καμπίνα ενώ η ατμοσφαιρική πίεση έχει εμφανώς αλλάξει όπως και η εξωτερική θερμοκρασία. Λίγο μας απασχολεί πλέον αφού οι σκέψεις αρχίζουν να εξαφανίζονται και το μυαλό αδειάζει.
-”Πώς θα πέσεις;”ρωτάει ο Pascal τον Αλέξανδρο.
-”Με την πλάτη” του κάνει νόημα ο Άλεξ ο οποίος ήδη έχει τοποθετήσει το σώμα του στο εξωτερικό μέρος του αεροσκάφους και με το πρόσωπο του προς το εσωτερικό της καμπίνας. Χωρίς να του δώσει κανείς κάποιο ιδιαίτερο σύνθημα ο Αλέξανδρος αφήνεται στο απόλυτο κενό, ενώ τα μάτια μου προλαβαίνουν να τον παρακολουθήσουν μόνο για ένα ή δύο δευτερόλεπτα. Η ταχύτητα και η αγριάδα της βαρύτητας εξαφανίζουν το ιπτάμενο πια σώμα του Άλεξ που τη μία στιγμή ήταν δίπλα μου και την επόμενη στα 100 μέτρα μακριά.
- “Στρίβουμε 45° αριστερά”, ακούω να μου λέει ο Pascal και σχεδόν μηχανικά περιστρέφω το σώμα μου αριστερά, προς την έξοδο του αεροσκάφους. Η τελευταία μου επαφή με το αεροσκάφος είναι το κάθισμα στα όρια του κενού με τον Pascal να με κρατάει σφιχτά από τη δεξιά πλευρά, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατιόταν από την οριζόντια μπάρα στο πάνω μέρος της ανοιχτής πόρτας.
– “Το κεφάλι πίσω και η λεκάνη έξω” τον ακούω να λέει και εκεί καταλαβαίνω πως τα επόμενα δευτερόλεπτα δεν θα έχουν προηγούμενο. Ίσως ούτε και παρόμοιο συναίσθημα στο μέλλον αφού η πρώτη φορά είναι απλά μοναδική.
55 δευτερόλεπτα καθαρής αδρεναλίνης.
Στα πρώτα μέτρα το κεφάλι μου βρίσκεται κολλημένο στον ώμο του Pascal έτσι ώστε να τον βοηθήσω να βρει ισορροπία για να κινηθούμε παράλληλα προς το έδαφος. Πέφτουμε σχεδόν όρθιοι και στα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα τα σώματα μας “κοιτάνε” γη. Η ταχύτητα με την οποία πέφτουμε αγγίζει τα 200 χμ/ώρα και για τα πρώτα 100 μέτρα το στομάχι μου κολλάει στη πλάτη. Όλες οι αισθήσεις δουλεύουν στα κόκκινα ενώ κάθε ίντσα σώματος και λογικής ειδοποιούν τον οργανισμό ότι πρέπει να ξαναγυρίσει στο αεροσκάφος και να το σκεφτεί μια δεύτερη φορά.. Η κάθετη δύναμη της πτώσης σε αδειάζει. Περιμένεις να έρθει μία στιγμή αλλαγής στη τρελή επιτάχυνση, αλλά δεν έρχεται. Η αστραπιαία σκέψη του “ κάνω κάτι για το οποίο δεν είμαι φτιαγμένος” ενδυναμώνεται αναμένοντας παράλληλα μία εξέλιξη, κάποια αλλαγή.
“ Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι μέχρι κάτω” με πιάνω να ψιθυρίζω στον εαυτό μου. Η πρώτη ανθρώπινη αντίδραση, όσο και αν ακούγεται περίεργο, είναι η αναμονή ενός απότομου σταματήματος. Νομίζεις πως πέφτεις για να σταματήσεις κάπου. Ψέμα. Δεν σταματάς πουθενά.
Τα σχεδόν 200 κιλά των σωμάτων μας συνεχίζουν να επιταχύνουν, ενώ ο Pascal ήδη προσπαθεί νασταθεροποιήσει την θέση μας έτσι ώστε να μην αναποδογυρίσουμε και αρχίσουμε τα “βαρελάκια”. Η πρώτη αναπνοή που καταφέρνω να πάρω είναι όταν ξαφνικά μπροστά μου βλέπω τον Ben με την κάμερα στο κεφάλι. Έχει “κολυμπήσει” προς το μέρος μας και βρίσκεται με ένα τεράστιο χαμόγελο στο ένα μέτρο μακριά μου. Αυτή ήταν η στιγμή που με εγκατέλειψε η σκέψη του “κάπου πρέπει να σταματήσω”. Το σώμα του Ben φαινόταν ακίνητο στο κενό. Τα μάτια μου δεν “βλέπουν” πια πτώση και το σώμα μου δεν αντιλαμβάνεται την ταχύτητα. Το χτύπημα του Pascal στο δεξί μου ώμο με ενημερώνει πως μπορώ να ξεσταυρώσω τα χέρια μου από την αρχική τους θέση. Τώρα μπορώ και εγώ να πάρω την κλασσική θέση “πλεύσης” και να αρχίσω να εξοικειώνομαι με την φαινομενική έλλειψη βαρύτητας. Κάνω μία σύντομη χειραψία με τον Ben και συνειδητοποιώ πως κάθε κίνηση των χεριών και του σώματος φέρνει άμεσο αποτέλεσμα στην ισορροπία μας . Διανύουμε την μισή απόσταση που μας χωρίζει από το έδαφος με αυτό τον τρόπο. Στα δύο χιλιόμετρα από τη γη, ο Pascal κάνει νόημα στον Ben να απομακρυνθεί γιατί έρχεται η στιγμή να ανοίξουμε το αλεξίπτωτο. Με το αριστερό του χέρι ο Pascal τραβάει τη ειδική λαβή και το λευκό-πράσινο αλεξίπτωτο ξεδιπλώνεται. Το τράνταγμα δεν είναι βίαιο όπως το περίμενα και η επιβράδυνση έρχεται ομαλά. Όταν πια σταθεροποιούμαστε για τα καλά ακούω τον Pascal να μου λέει :
- Μπορείς να βγάλεις τώρα τη μάσκα.
Η απόλυτη ηρεμία.
Έχοντας τελειώσει από τα 55 δευτερόλεπτα της ελεύθερης πτώσης έρχεται πραγματικά η απόλυτη ηρεμία. Η μάσκα που προστατεύει τα μάτια από τα 200 χιλ/ώρα πτώση, τώρα κρέμεται στο λαιμό μου και αφήνοντάς μου πλήρη ορατότητα και προσφέροντας στιγμές απόλυτης ησυχίας μαζί με ένα δυνατό αίσθημα ελευθερίας. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα ξέχασα την ένταση από τα προηγούμενα 55 δευτερόλεπτα. Τώρα το αλεξίπτωτο ελέγχεται από τον Pascal ο οποίος μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου αφήνει τις δύο λαβές-χειριστήρια.
- “Δοκίμασε να τραβήξεις με δύναμη αριστερά”, μου λέει.
Με το κατέβασμα της αριστερής λαβής προς τα κάτω η αντίδραση είναι κάτι παραπάνω από άμεση. Το αλεξίπτωτο αρχίζει μία κίνηση σπιράλ που αν δεν αφήσεις τη λαβή συνεχίζεται με μεγάλη ταχύτητα.
-” Και τώρα κάνε το ίδιο από τα δεξιά”.
Η ίδια κίνηση, αλλά από την άλλη πλευρά, με τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις.
Οι δύο χειρολαβές και ο κατάλληλος χειρισμός μπορούν να κατευθύνουν το αλεξίπτωτο είτε γρήγορα προς τα κάτω είτε σε συγκεκριμένη τροχιά και κατεύθυνση.
“Φαίνεται εύκολο” σκέφτομαι, “αλλά όταν είσαι μόνος σου θα είναι διαφορετικά”. Στο τελευταίο λεπτό της πτώσης πραγματικά μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να σταματήσω το χρόνο. Ο Αλεξάνδρος είχε δίκιο. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές, με ήλιο αλλά δίχως υπερβολική ζέστη, με απίστευτη ορατότητα και χωρίς άνεμο.
Το αλεξίπτωτο πλησιάζει πια προς την αερολέσχη. Όσο προσεγγίζουμε το έδαφος οι ελιγμοί του Pascal γίνονται πιο γρήγοροι και πιο ακριβείς, ενώ η ταχύτητα με την οποία πλησιάζουμε το έδαφος ξυπνάει για ακόμα μία φορά τις αισθήσεις. Οι εναλλαγές δεξιά-αριστερά γίνονται με σκοπό στην τελική ευθεία της προσγείωσης να είμαστε κόντρα με τον αέρα έτσι ώστε να αυξήσουμε κατά το δυνατό την αντίσταση της καθόδου. Ο Pascal το έχει κάνει εκατοντάδες φορές. Το μόνο που προσέχω είναι να σηκώσω και τα δύο πόδια ταυτόχρονα έτσι ώστε στη προσγείωση να πατήσει σωστά ο εκπαιδευτής. Στα δυο μέτρα από το έδαφος ο Pascal κατεβάζει απότομα και τις δύο χειρολαβές έτσι ώστε το αλεξίπτωτο να φρενάρει και εμείς να βρεθούμε σχεδόν περπατώντας στο σωστό σημείο προσγείωσης.
Τα extreme sports η ιστορία τους και η ανθρώπινη φύση.
Ο Ernest Hemingway είχε ίσως άθελα του δώσει από τη δεκαετία του‘50 τον ορισμό για τα extreme sports. Τότε είχε αναφέρει πως: “Υπάρχουν μόνο τρία σπορ: η ταυρομαχία, ο αγώνας αυτοκινήτων και η ορειβασία”.
Κάπου στα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα βρίσκεται και η αλήθεια η οποία συνδυάζει σε μία αθλητική δραστηριότητα την έννοια του υψηλού κινδύνου και την πιθανότητα τραυματισμού. Αυτά τα κριτήρια οδήγησαν στο διαχωρισμό κάποιων σπορ από τα υπόλοιπα. Κατά τις δεκαετίες 70΄και 80΄το βασικό κριτήριο διαχωρισμού έγινε η αληθινή πιθανότητα θανάτου σε περίπτωση λάθους, ενώ από το 2000 και μετά ο ορισμός των extreme sports οδηγήθηκε και για λόγους marketing στα σπορ που προσφέρουν μεγάλες δόσεις αδρεναλίνης. Πολλοί έχουν κατηγοριοποιήσει τα ιδιαίτερα αυτά αθλήματα αλλά ο πιο επιτυχημένος διαχωρισμός είναι αυτός που έδωσε ο Joe Tomlinson, ο οποίος διακρίνει αρχικά 3 βασικές κατηγορίες ανάλογα με το αν τα αθλήματα γίνονται στον αέρα, στη στεριά ή στη θάλασσα. Χωρίς να τα αναφέρουμε όλα, ενδεικτικά μπορούμε να σημειώσουμε το Sky Serfing και το Sky Flying για αυτά που γίνονται στον αέρα, την ορειβασία χωρίς βοηθήματα, το extreme Motor-Cross και το extreme Ski για τα επίγεια αθλήματα, την ελεύθερη κατάδυση (άπνοια) και την ελεύθερη βουτιά από μεγάλο ύψος για ότι σχετίζεται με το υγρό στοιχείο.
Σε κάθε περίπτωση η ανθρώπινη φύση χωρίς ουσιαστικά να συμφιλιώνεται με το θάνατο συχνά παρουσιάζει μία καθαρή ροπή προς τον κίνδυνο. Κίνδυνος που είτε θα αποφέρει λίγα δευτερόλεπτα αδρεναλίνης και έντονων συναισθημάτων είτε θα χωρίζει έναν άνθρωπο από ένα νέο ρεκόρ, μία επίδοση καλύτερη από αυτή που κάποιος άλλος κατέχει. Ξέχωρα πάντως από το διακριτό σημείο του ανταγωνισμού υπάρχει και ένα άλλο όριο που ίσως βρίσκεται στην απαρχή της κάθε extreme προσπάθειας, αυτό του να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Τι με ώθησε προσωπικά σε αυτή την περιπέτεια; σίγουρα η εμπιστοσύνη που δείχνω στη “λογική” τρέλα του Αλέξανδρου. Ύστερα ίσως η δυσκολία του να πω όχι σε κάτι τόσο καινούργιο για μένα. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά ίσως να ήταν το γεγονός που θα διαβάσετε και πιο κάτω στην περιγραφή που κάνει ο Αλέξανδρος: μετά την ελεύθερη πτώση από τα 12.000 πόδια τίποτα δεν μου φαίνεται πια αδύνατο. Ούτε καν πιο δύσκολο.
Thank you Alex!
—————————————————————————————————————————————————————-
“Με ρώτησε θυμάμαι αν η βόλτα αυτή είναι δώρο γενεθλίων από κάποιονή αν είμαι τρελή από μόνη μου!” -Βασιλική Ρομπότη
Αλήθεια πόσες ημέρες καλοκαιρίας τον χρόνο μετράμε στο Βέλγιο;
Όταν όμως τις έχουμε, οι ιδέες για το πώς να τις εκμεταλλευτούμε πέφτουν βροχή. Βόλτα στην Bruges, ποδηλατάδα στο Knokke, τα κουβαδάκια μας και κάπου προς μια λίμνη – δεν θυμάμαι προς τα που ή απλά skydiving. Στο Namur. Αυτό πρότεινε ο φίλος μας Αλεξ για την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου. Ο καιρός μας έλεγε είναι ο ιδανικός: καθόλου σύννεφα και καθόλου άνεμος. Δεν ήμουν πολύ σίγουρη ότι θα το τολμούσα αλλά θα πήγαινα για βόλτα, θα καθόμουν στο καφέ με το βιβλίο μου και θα έβλεπα την Σώτια, τον Γιάννη και τον Άλεξ να «πέφτουν»…
Πρωινό ξύπνημα, υπέροχος καιρός και εκδρομική διάθεση. Η απόσταση Βρυξέλλες -Aeroport de Namur περίπου μια ώρα με το αυτοκίνητο. Και ενώ συνειδητοποίησα την διαδρομή, δεν συνειδητοποίησα πως άφησα τα πράγματα μου στο αυτοκίνητο, πλήρωσα ένα εισιτήριο για Ελλάδα θα έλεγα – η κοστολόγηση της εναέριας πεντάλεπτης«βόλτας» ήταν 260 ευρώ, έβαλα την κόκκινη φόρμα, βαρίδια των πέντε κιλών, ενώ ο Βέλγος guardian angel μου, μου έδειξε ποια θα πρέπει να είναι η κατάλληλη στάση του σώματος μου όταν θα πέφταμε.
Όλα γίνονταν πολύ γρήγορα. Με ρώτησε θυμάμαι αν η βόλτα αυτή είναι δώρο γενεθλίων από κάποιον(οι τολμηροί μπορείτε να παίρνετε ιδέες) ή αν είμαι τρελή από μόνη μου. Αυτό αναρωτήθηκα όταν πλέον άνοιξε η πόρτα – του μετά βίας δεκαθέσιου αεροπλάνου, ένιωσα το κρύο στο ύψος των 12,000 χιλιάδων ποδιών και όλοι οι φίλοι μου είχαν ήδη πηδήξει στο κενό. Το ένα περίπου λεπτό της ελεύθερης πτώσης κανένα συναίσθημα δεν υπερτερεί. Ενθουσιασμός, φόβος, δέος, απώλεια της αίσθησης του χρόνου, μπλοκάρουν και απλά το ζεις έντονα έχοντας την αδρεναλίνη του σώματος σου που έχει φτάσει στα ύψη να σου το θυμίζει. Και όταν μετά από το λεπτό ανοίγει το αλεξίπτωτο και «ακούς» την ησυχία που έχει στον ουρανό καταλαβαίνεις που βρίσκεσαι και ότι –vαι, ίσως θα ήθελες να διαρκέσει λίγο παραπάνω!…
Αν λοιπόν ανήκεις στην κατηγορία ανθρώπων που φοβάται, όπως και εγώ, ασήμαντα πράγματα όπωςτο σκοτάδι, τα έντομα, τα αυτοκίνητα που τρέχουν, τα τρενάκια – σβούρες στην Disneyland, τα κλειστά parking, την καρδιά σου που μπορεί να σταματήσει από φόβο την ώρα της πτώσης, τότε μην το πολυσκέφτεσαι. Επέλεξε θέα και χρώματα που θέλεις να δεις από ψηλά. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που πιστεύω αξίζουν να την τολμήσεις μια και μοναδική φορά στη ζωή σου για να σου μείνει τόσο έντονη και ιδιαίτερη στο μυαλό σου.
—————————————————————————————————————————————————————-
“Μετά την ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, νιώθεις ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να κάνεις!” -Αλέξανδρος Αγγέλου
Η επιθυμία για ελεύθερη πτώση ήρθε με το όνειρο να πετάξω σε ηλικία γύρω στα 15. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε στην ηλικία των 16, αλλά σταμάτησε μόλις μερικά μέτρα μακριά από το αεροπλάνο επειδή η μητέρα μου αρνήθηκε να υπογράψει τη γονική άδεια. Έτσι, η επιθυμία μου για ελεύθερη πτώση δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι, τα 30α γενέθλιά μου, στη Χαβάη.
Η πρώτη φορά είναι μοναδική και εξαιρετικά δυνατή. Θυμάμαι να μπαίνω στο αεροπλάνο και να απολαμβάνω το τοπίο μέχρι το άνοιγμα της πόρτας. Αυτή είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είσαι εκεί για να πέσεις. Η καμπίνα γεμίζει με αέρα και οι άνθρωποι αρχίζουν να βγαίνουν από το αεροπλάνο. Αυτή είναι ίσως η πιο αγχωτική και η πιο τρομακτική στιγμή. Στη συνέχεια, με τον εκπαιδευτή στην πλάτη μου, πλησίασα την πόρτα και με το σήμα του βρεθήκαμε στο κενό.
Τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα είναι το πιο έντονο και καταπληκτικό κομμάτι της εμπειρίας. Η επιτάχυνση και η αδρεναλίνη είναι τόσο ακραία που ο εγκέφαλός παγώνει/μπλοκάρει από την αισθητηριακή υπερφόρτωση και τελικά γίνεται επανεκκίνηση. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει σημείο αναφοράς στον ουρανό, δεν αισθάνεσαι ότι πέφτεις και μοιάζει σαν να πετάς. Έπειτα συνηθίζεις την αίσθηση της πτώσης με τελική ταχύτητα 200km/h και σε αυτό το σημείο αρχίζεις να απολαμβάνεις το τοπίο και την ελευθερία. Μετά από περίπου 55 δευτερόλεπτα έχεις φτάσει στα 1500 μέτρα υψόμετρο, (από τα 4000μ. που αρχίζει η ελεύθερη πτώση) το αλεξίπτωτο έχει ανοίξει και το ήρεμο κομμάτι της εμπειρίας ξεκινά. Το αλεξίπτωτο που χρησιμοποιείται στην ελεύθερη πτώση είναι πολύ εύκολο στο χειρισμό έτσι ώστε να αισθανθείς ελεύθερος και γαλήνιος μπροστά στο εκπληκτικό τοπίο. Μέσα σε λίγα λεπτά έχεις αποκτήσει εμπειρία από τα δύο άκρα του φάσματος, ακραία συγκίνηση από την ελεύθερη πτώση και ακραία γαλήνη και ηρεμία κάτω από το θόλο του ουρανού. Καθώς προσγειώνεσαι, έχεις ένα αίσθημα ευφορίας και ενθουσιασμού, αγκαλιάζεις τους πάντες και ειδικά αυτούς που μοιράζονται αυτή την εμπειρία μαζί σου. Η ευφορία ακολουθείται από μια αίσθηση ευεξίας και δίνει την αίσθηση ότι όλη η ένταση που είχε συσσωρευτεί τώρα απελευθερώνεται. Αυτή η αίσθηση ευεξίας και η κάθαρση μένει μαζί σου για λίγες ημέρες.
Μου άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισα να πάρω το δίπλωμα, έτσι ώστε να πραγματοποιώ ελεύθερη πτώση μόνος μου. Τρία χρόνια αργότερα, βρίσκομαι στο 26ο σόλο άλμα μου. Είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία τώρα, το έντονο συναίσθημα κατά τη διάρκεια της εξόδου από το αεροπλάνο που πριν σχεδόν με παρέλυε τώρα έχει εξαφανιστεί και επικρατεί μόνο η καθαρή απόλαυση και η διασκέδαση. Κατά τη διάρκεια της ελεύθερης πτώσης υπάρχει έλεγχος και ευελιξία, συμμετέχω ενεργητικά και έτσι ο ουρανός γίνεται παιδική χαρά κάτι το οποίο δε συμβαίνει στο «τάντεμ»* που είναι πιο παθητικό καθώς το σώμα και το μυαλό δοκιμάζει ακραίες αισθήσεις. Η ευχαρίστηση και η ευφορία αισθήσεων είναι παρούσες και γι’ αυτό σκοπεύω να συνεχίσω και στο μέλλον.
Οι άνθρωποι συχνά υποθέτουν ότι η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο είναι επικίνδυνη επειδή είναι εντυπωσιακή και ενάντια στην ανθρώπινη φύση να πηδάει κάποιος έξω από ένα εν λειτουργία αεροπλάνο. Στη πραγματικότητα η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο είναι πολύ πιο ασφαλής από άλλα αθλήματα όπως η ιππασία την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήταν ίσως περισσότερο πρόθυμοι να δοκιμάσουν. Μετά την ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, νιώθεις ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να κάνεις. *πρώτη παρθενική πτώση, συνήθως με εκπαιδευτή
—————————————————————————————————————————————————————–
Paraclub Namur
Aérodrome de Namur
Rue Capitaine Aviateur Jacquet 44, 5020 Suarlée
Tel/Fax: +32 (0)81 56 89 20 – Gsm: +32 (0)47 594 79 31
Email: info@paraclubnamur.com – www.paraclubnamur.com
Facebook Group
Aérodrome de Namur-Suarlee (EBNM)
Rue Capitaine Aviateur Jacquet 44, 5020 Suarlée
Tel: +32(0)81 55 93 55
www.airinfo.be/aerodromes/aerodrome-de-namur-suarlee-ebnm
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Ελεύθερη πτώση!"