Δίπλα μας είναι όλα.

Αρχές Οκτωβρίου παραδοσιακά ξυπνάνε οι Βρυξέλλες και την ίδια στιγμή αρχίζουν και τα πρώτα ομογενειακά σκιρτήματα. Λίγο μουδιασμένα αλλά κάθε αρχή και δύσκολη. Ίσως φέτος να υπάρχει η διαφορά της εκκωφαντικής ηρεμίας λόγω του ότι η προσοχή μας είναι στραμμένη στη ματαιοδοξία της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα και στην κουφιοκεφαλιά των πολιτικών που δεν εννοούν να αφήσουν το φιδόδερμα πίσω και να δείξουν ένα νέο μονοπάτι. Για δρόμο δεν τολμώ να σκεφτώ.
Αλλά στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι.
Μέσα σε αυτό το  μπερδεμένο συναίσθημα, το κάτι μεταξύ ανησυχίας, άλλοθι παρατηρητή και βρυξελλιώτικης ασφάλειας (αλήθεια για πόσο ακόμα λέτε;) τα νέα για τον κολλητό σκάσανε με γδούπο στο στομάχι μου:
- Διαγνώστηκε. Δεν είναι απλός πονοκέφαλος, είναι μάλλον αρκετά χειρότερος από όποιον πονοκέφαλο γνωρίζουμε και σίγουρα εξαιρετικά επώδυνος. Σύνδρομο Cluster λέγεται αλλά λόγο της υψηλής έντασης του πόνου τον ονομάζουν και πονοκέφαλο της αυτοκτονίας. Δυστυχώς είναι μια ασθένεια που αφορά το 1% του ανθρώπινου πληθυσμού και στην ουσία δεν υπάρχει φάρμακο που να μπορεί να γιατρέψει το σύνδρομο Cluster. Πρέπει ο ασθενής να μάθει να ζει με αυτό.
Είναι οι στιγμές που νιώθεις την αναπνοή σου να υπολειτουργεί, την συγκέντρωσή σου να ντεραπάρει σε μαυρόασπρες σκέψεις. Στην ουσία είναι η άγνοια που σε κάνει να νιώθεις άβολα. Δεν ξέρεις πως να βοηθήσεις, τι να πεις ή τι να περιμένεις. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το συζητήσεις με κανένα, οι γιατροί στην ουσία σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Έπεσα με τα μούτρα στο ίντερνετ: «..εξαιρετικά σπάνιο,.., οδυνηρές κρίσεις που επικεντρώνονται γύρω από το μάτι,…, ότι πιο υψηλό στην κλίμακα του πόνου,…, συμβαίνει την ίδια ώρα κάθε βράδυ,…, οι κρίσεις μπορεί να κρατήσουν ακόμα και τρεις μήνες..».
Είχανε περάσει ήδη δυο μήνες από την πρώτη κρίση όταν τον βρήκα αναπάντεχα στο τηλέφωνο. Η φωνή κουρασμένη, φωνή ενός ανθρώπου που διανύει μόλις την τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Ελεύθερος επαγγελματίας, άνθρωπος δυνατός, της πιάτσας, που έχει πετύχει ήδη πολλά, οικογενειάρχης με τρία παιδιά.
- «Οι κρίσεις συνεχίζουν να έρχονται επιθετικά, απροειδοποίητα, στην μέση της νύχτας» μου λέει. «Τα πιο δυνατά φάρμακα φαντάζουν ασπιρίνες για παιδιά ενώ οι ενδοφλέβιες ενέσεις και οι νύχτες στα επείγοντα απλά δημιουργούν ψευδαισθήσεις για ανακούφιση. Δεν με πιάνει τίποτα. Ούτε η κορτιζόνη. Κουράστηκα».
Έσπασε το στομάχι μου, ενώ ένα συναίσθημα ενοχής απλώθηκε μέσα μου. Είναι η στιγμή που προσπαθείς να μπεις στη θέση του άλλου, αλλά κάποιο δειλό ένστικτο σε κρατάει σε απόσταση. Τελικά δίπλα μας είναι όλα, ανά πάσα στιγμή, χωρίς προειδοποίηση.
Μπαίνω βιαστικά στο ραδιόφωνο του Σκάι για να αλλάξω σκέψεις και πέφτω πάνω στην συνέντευξη του GAP: «..πονάω θλίβομαι, αγανακτώ,…,κατανοώ τους νέους που θέλουν να φύγουν έξω,.., δεν μπορώ να εγγυηθώ λύση σήμερα…». ¨Πονάει;¨ χαμογελάω.. Ναι, έτσι αλλάζεις σκέψεις.
Αναξιοπιστία, αηδία, πανικός. Φθινόπωρο του 2011.