Μία νέα καλλιτεχνική ομάδα θεάτρου και πολιτισμού δημιουργήθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλλες. Το «BIZARRE DREAM» στον πυρήνα του οποίου βρίσκονται οι Δήμος και Ελένη Αγγελούση παρουσίασε πριν από λίγες μέρες με επιτυχία το μουσικοθεατρικό δρώμενο «Συνομιλώντας με το Καστελλόριζο». Σήμερα, στον απόηχο της παράστασης, το Newsville.be συνομιλεί με τον Δήμο Αγγελούση, γνωστό μας από τις παλαιότερες συμμετοχές του στα θεατρικά και πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Η συζήτησή μας αρχίζει με την δημιουργία του νέου φορέα ενώ οι ερωτήσεις μας σκοπό έχουν να ανιχνεύσουν τον χαρακτήρα της θεατρικής ομάδας καθώς και την ιδέα και υλοποίηση της επίσημης πρώτης παράστασης του «BIZARRE DREAM».
Κύριε Αγγελούση, ποιοι ήταν οι λόγοι της ίδρυσης του «BIZARRE DREAM»; Ποια τα κύρια χαρακτηριστικά της ομάδας αυτής;
Ενας απ’ τους κυριάρχους λόγους ίδρυσης του «BIZARRE DREAM» ήταν η προσωπική ανάγκη να στεγάσω το δικό μου «δημιουργικό σύμπαν» κάτω απ’ το δικό μου «κεραμίδι»! Αυτό μου δίνει την αυτονομία και την ελευθερία που χρειάζομαι για να μπορώ να λειτουργώ καλύτερα ως δημιουργός, ως καλλιτέχνης, αλλά και ως παραγωγός. Επίσης μου δίνει την δυνατότητα να μοιράζομαι με το κοινό τα δικά μου πράματα. Ενας άλλος λόγος ίδρυσης αυτής της ομάδας ήταν η φιλοδοξία της να συμβάλει, έστω και κατ’ ελάχιστον, στην στήριξη και προαγωγή του παγκόσμιου «πολιτιστικού πολιτισμού»! Τα κύρια χαρακτηριστικά της ομάδας είναι η «πολυσυλλεκτικότητα, το «είδος» θεάτρου που κάνει και η «πατρότητα» των έργων που παρουσιάζει. Το «BIZARRE DREAM» κάνει «μουσικό θέατρο». Δεν διαθέτει, αλλά ούτε και δεσμεύει συγκεκριμένους καλλιτέχνες (ηθοποιούς, μουσικούς και τραγουδιστές) για τα «δικά» του δρώμενα! Τα «δικά του» θα πει εδώ πως οτιδήποτε παρουσιάζει στο κοινό είναι δικό του δημιούργημα! Δεν δανείζεται έργα άλλων δημιουργών. Ωστόσο ενώνει την δικιά του φωνή μαζί τους!
Ποιες ήταν οι βασικές προκλήσεις στην προσπάθεια υλοποίησης της παράστασης αυτής;
Οι βασικότερες προκλήσεις ήταν η οργάνωση, ο χρόνος και η φύση του κειμένου. Το «πάντρεμα» γενικότερα της πρόζας και τραγουδιού δεν ήταν απλή υπόθεση από οργανωτικής άποψης. Έπρεπε σε ελάχιστο χρόνο να εξασφαλίσω τις τεχνικές υποδομές που απαιτούσε το μουσικό κυρίως μέρος της παράστασης, να προγραμματίσω και συντονίσω τις πρόβες των ηθοποιών και των μουσικών και πολλά άλλα που θέλω χρόνο και χώρο για να απαριθμήσω. Η φύση επίσης του παρόντος κειμένου, ιστορικό και βιωματικό-φιλοσοφικό στο σύνολό του, με δυσκόλεψε πάρα πολύ. Δεν ήταν κείμενο που μπορούσες εύκολα να ζωντανέψεις και να δώσεις ρυθμό και κίνηση επί σκηνής. Ας είναι καλά η καλή μου φίλη απ’ τα παλιά και άξια σκηνοθέτιδα, Νικαίτη Κοντούρη, πού έσπευσε τις τελευταίες μέρες από Ελλάδα να βάλει ένα χεράκι σαν με είδε να ζορίζομαι. Τα τραγούδια που έπρεπε επίσης να γράψω στο ύφος των θεμάτων της παράστασης ήταν μια ακόμα μεγάλη πρόκληση για μένα. Έπρεπε να γράψω π.χ. τραγούδι για τον εμφύλιο, για την προσφυγιά, για τον στρατιώτη και για τα λοιπά και για τα τοιαύτα της παράστασης. Τέλος, πρόκληση μεγάλη ο διαθέσιμος χρόνος στησίματος της παράστασης, ένεκα της συμμετοχής της ομάδας στο θεατρικό έργο «Καποδίστριας» που παίχτηκε μέσα Μαΐου! Κι όμως, στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο που είχαμε, έγιναν πάρα πολλά!
Στην ουσιαστικά πρώτη επίσημη εκδήλωση που οργανώσατε στις Βρυξέλλες επιλέξατε τον θεματικό τίτλο «Συνομιλώντας με το Καστελλόριζο». Ποια η σημασία του ακριτικού μας νησιού στον τίτλο αυτό και ποια η σημειολογία της πόλης των Βρυξελλών;
Πρωτίστως, το «Καστελλόριζο», όπως το καταθέτω και στο ομώνυμο τραγούδι της παράστασης, αποτελεί για μένα «προορισμό» ζωής. Δευτερευόντως, και λαμβάνοντας υπόψη το θέμα της παράστασης που είχε στον πυρήνα της την πολύπαθη διαδρομή της Ελλάδας απ’ την Επανάσταση και εντεύθεν, καθώς και την ανάγκη μετάβασης των νέων γενεών από τον «μύθο προς την αλήθεια», η επιλογή αυτού του ακριτικού και πολύπαθου νησιού, της «Πολυίστωρ» όπως το αποκαλώ στην παράσταση, ήταν -από πλευράς συμβολισμού- μονόδρομος. Πίσω από την «Πολυίστωρ» στοιχίζεται όλη η Ελλάδα μας. Μια Ελλάδα παγιδευμένη στο παρελθόν της, που δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τα λάθη της, που μεταθέτει τις ευθύνες της στους ξένους και που ανθίσταται εν γένει σε «αλλαγές» που επιτάσσουν οι καιροί μας! Η επιλογή απ’ την άλλη της πόλης των Βρυξελλών, όπου ζει και εργάζεται ο Νικόλας, δεν είναι τυχαία. Λόγω της έντονης πολιτιστικής διαφορετικότητας, η πόλη των Βρυξελλών είναι σήμερα αρκετά «οικουμενική» και «παγκοσμιοποιημένη» θα έλεγα. Βοηθάει πολύ στο «άνοιγμα» του νου, αν μπεις μέσα της! Αυτή την παγκόσμια πόλη επέλεξα για να συμβολίσω τις «οικουμενικές» ιδέες του Νικόλα και το καινούργιο «αφήγημα» που ο ίδιος κομίζει για τον τόπο και που προσπαθεί εναγωνίως να «πωλήσει» στην αγαπημένη του «Πολυίστωρ», για να μπορέσει η τελευταία να παραμείνει βιώσιμη στο σύγχρονο και ευμετάβλητο κόσμο γύρω μας.
Ποιος είναι ο σκληρός και οργανωτικός πυρήνας της ομάδας σας και με ποιο τρόπο έγινε η επιλογή των ηθοποιών και των υπολοίπων συντελεστών της παράστασης;
Στο οργανωτικό πυρήνα της ομάδας, για την ώρα υπάρχουν τρία άτομα: η κόρη μου η Ελένη, ο καλός μου φίλος Χρήστος Δρούβης και εγώ. Εμείς οι τρεις στήσαμε την ομάδα πριν δυο μήνες , με απώτερο στόχο να την μεγαλώσουμε σε αριθμό μελών από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο και να την εμπλουτίσουμε και με άλλες δραστηριότητες πέραν του θεάτρου και του τραγουδιού. Η επιλογή, τώρα, των ηθοποιών δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, μιας και στην πλειονότητα ήταν οι ίδιοι ηθοποιοί που στελέχωσαν και την προηγούμενη παράστασή μου που ήταν το «Ένα Αλλόκοτο Όνειρο» τον Νοέμβριο του 2018. Φυσικά, στην παρούσα παράσταση η ομάδα εκείνη του «αλλόκοτου ονείρου» εμπλουτίστηκε και με φρέσκα άτομα που, εκτός του Αλέξη που τον γνώρισα πρόσφατα, όλοι οι άλλοι είναι φίλοι και γνωστοί απ’ τα παλιά και έτσι ήξερα πολύ καλά αυτά που είχε να δώσει ο καθένας τους. Η ομάδα των μουσικών επίσης είναι κάτι που θα ήθελα να σταθώ ιδιαιτέρως. Εξαιρετικά ως άτομα και μουσικοί όλοι τους. Οι ερμηνευτές επίσης. Αξιόλογοι επαγγελματίες τόσο ο Κωνσταντίνος όσο και η Γιώτα. Τους ευχαριστώ για την ανιδιοτελή προσφορά τους!
Ποια η δική σας προσωπική σχέση με το τραγούδι και ποιος ο ρόλος του τραγουδιού ως φορέας μηνυμάτων στην παράσταση «Συνομιλώντας με το Καστελλόριζο»;
Η σχέση μου με την μουσική, το τραγούδι και τον στίχο είναι παιδιόθεν. Μεγαλωμένος όμως σ’ ένα φτωχικό σπίτι της επαρχίας, ναι μεν είχα την πολυτέλεια να γράφω και να τραγουδάω τους στίχους μου, αλλά δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να γράφω την μουσική τους στο πεντάγραμμο, γιατί ούτε ωδείο υπήρχε στο χωρίο μου, αλλά και επειδή ούτε όργανο μπόρεσε ποτέ να μου αγοράσει ο πατέρας μου. Το τραγούδι για μένα είναι ένα «μαγικό», ένα φοβερό εργαλείο! Μέσα απ’ αυτό μπορείς να περάσεις στο κόσμο με μια μοναδική απλότητα και καθαρότητα τις πιο σπουδαίες ιδέες και τα πιο μεγάλα μηνύματα! Μπορείς να πεις απίθανες ιστορίες! Αλλά μπορείς και να ξεσηκώσεις το μέσα των ανθρώπων, να τους κάνεις να χορέψουν αντάμα με τους καημούς τους, να ξορκίσουν ακόμα και την πιο βαριά αρρώστια τους. Αυτό το εργαλείο χρησιμοποίησα και γω στη παράστασή μου, όχι για να περιγράψω τα γεγονότα, αλλά για να χρωματίσω τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου πίσω απ’ αυτά.
Συλλογική και ατομική μνήμη, κριτική και αυτοκριτική. Ποια ήταν τα κύρια μηνύματα της μουσικοθεατρικής αυτής παράστασης τα οποία θελήσατε να περάσετε στο κοινό;
Η παράσταση εμπεριείχε στοιχεία τόσο συλλογικής, όσο και ατομικής μνήμης. Από την μία οι αναμνήσεις των εθνικών «θριάμβων και καταστροφών» και από την άλλη οι προσωπικές μνήμες, όπως εκείνες του καπετάν Σπύρου για τον «ανένταχτο» πατέρα του που τον σκότωσαν στον εμφύλιο και που ποτέ δεν έμαθε τους δολοφόνους του. Παρόντα επίσης στη παράσταση και τα στοιχεία της εθνικής κριτικής και αυτοκριτικής! Ο Νικόλας, μέσα από μια «καλόπιστη» εθνική κριτική προσπαθεί εναγωνίως να πείσει την «Πολυίστωρ» που δυσκολεύεται να την αποδεχτεί, πως μια ειλικρινής «εθνική αυτοκριτική» αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την μετάβαση του Έλληνα -και ιδίως των νέων γενεών- απ’ τον «μύθο» προς την «αλήθεια», μέσα από το δικό τους φρέσκο αφήγημα αυτή την φορά, μιας και το υπάρχον έκλεισε προ πολλού τον κύκλο του. Τούτη η ανάγκη μετάβασης των νέων προς την αλήθεια στη βάση ενός δικού τους αφηγήματος, προσαρμοσμένου στα αιτήματα και τις ανάγκες του σήμερα, ήταν απ’ τα πρωτεύοντα μηνύματα που προσπάθησα να περάσω μέσα απ’ αυτή την παράσταση.
Ποια ήταν τα συναισθήματα που δημιουργήσατε στον θεατή ο οποίος βρέθηκε στην αίθουσα του de Lijsterbes;
Απ’ ότι μπόρεσα να ανιχνεύσω σε κάποιες απ’ τις συζητήσεις μου με το κοινό ή μέσα από τις αναρτήσεις στο facebook, το συναίσθημα του «θετικού» προβληματισμού απ’ την πλευρά του κειμένου και του θαυμασμού και της ευφροσύνης από την μουσική πλευρά της παράστασης ήταν τα κυρίαρχα. Σε πολλούς άρεσε τόσο η επώνυμη και τολμηρή δημόσια τοποθέτησή μου για τις παθογένειες του πολιτικού μας «οικοσυστήματος», όσο και ο τρόπος που άγγιξα τις σχέσεις μεταξύ των «εντός» και «εκτός» Ελλάδας. Σε κάποιους άλλους άρεσε η χωρίς «μεροληψία» και «πολιτικά ματογυάλια» αναφορά στα ιστορικά γεγονότα και σε άλλους η παράσταση προκάλεσε συγκίνηση και τόνωση της εθνικής τους υπερηφάνειας. Γενικά, η πλειονότητα των συναισθημάτων για την παράσταση ήταν θετική, με εκείνα του μουσικού μέρους να υπερτερούν εκείνων του κειμένου.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια της ομάδας «BIZARRE DREAM»;
Θεού θέλοντος, το πρώτο σχέδιο που το «BIZARRE DREAM» στοχεύει να υλοποιήσει μέσα στο 2023 σε συνέργεια με άλλα αξιόλογα μουσικά σύνολα και ομάδες της πόλης μας είναι η καθιέρωση ενός διήμερου «μουσικού φεστιβάλ» στην πόλη μας προς τιμή της παγκόσμιας ημέρας μουσικής (20 Ιουνίου). Αυτή η σκέψη είχε αρχικά προγραμματιστεί σε συνέργεια με την καταπληκτική «Ελληνική Χορωδία Βρυξελλών» για τον Ιούνιο του 2020, αλλά η πανδημία τελικά δεν μας το επέτρεψε. Είθε να μας το επιτρέψει του χρόνου. Η αμέσως μετά και αμιγώς μουσικοθεατρική παράσταση του «BIZARRE DREAM» είναι προγραμματισμένη για τον Νοέμβριο του 2023. Το θέμα υπό σκέψη επί του παρόντος!
Μία ευχή σας για την νέα γενιά Ελλήνων εντός και εκτός Ελλάδας;
Εύχομαι, το συντομότερο δυνατόν, να διαμορφώσουν το δικό τους αφήγημα για τον τόπο, αρχίζοντας απ’ τα μικρά και τα καθημερινά και απ’ αυτά που απαντάνε στις προκλήσεις και τις ανάγκες του σύγχρονου κόσμου γύρω τους! Να τολμήσουν τον δικό τους «κινητήριο μύθο», μέσα απ’ την διαδικασία της σύνθεσης του παρελθόντος και του παρόντος, με «αυτογνωσία», με σχέδιο και χωρίς φόβο και πάθος. Να δώσουν στην Ελλάδα μας την εμπιστοσύνη που χρειάζεται τόσο για να κοιτάζεται η ίδια στο καθρέφτη, όσο και για να βρει την αίγλη και την θέση που πραγματικά της αξίζει στο παγκόσμιο στερέωμα! Οι ίδιοι να αποφασίζουν για τον μέλλον τους κι όχι «οι άλλοι» γι’ αυτούς. Κλείνοντας, εύχομαι στις νέες γενιές, να νοηματοδήτουν την ζωή τους με τρόπο που να μπορούν να βλέπουν στις ζωές τους μόνο «Άνοιξη και φως»!
Φωτογραφίες: Αλέξ. Μιχαηλίδης / Newsville.be
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Δήμος Αγγελούσης: Η εθνική αυτοκριτική αποτελεί βασική προϋπόθεση για την μετάβαση απ’ τον «μύθο» προς την «αλήθεια»"