Η ιστορία των ηρωικών Diables rouges του Βελγίου, από τα γήπεδα του Uccle, ίσως και μέχρι την… Αφρική

Τις ημέρες αυτές, με την πανηγυρική πρόκριση της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας του Βελγίου στους τελικούς του παγκοσμίου κυπέλλου της Βραζιλίας, θα διαβάσετε και θα ακούσετε να αποκαλείται η ομάδα του Βέλγιου, ως η ομάδα των “Κόκκινων Διαβόλων”.

Πίσω από αυτό το προσωνύμιο, υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία. Που ξεκινά από τα επικά ποδοσφαιρικά χρόνια των αρχών του 20ου αιώνα και φθάνει να διεγείρει συναισθήματα μέχρι και σήμερα.

Και είναι ένα προσωνύμιο, που καθώς έγινε συνώνυμο της αγωνιστικότητας και της αυταπάρνησης, λέγεται ότι έδωσε την έμπνευση για κάτι αντίστοιχο, στη διάρκεια των ηρωικών επιχειρήσεων διάσωσης και μαχών, των Βέλγων κομάντος στο Κονγκό, κατά τη δεκαετία του '60. Καθόλου παράξενο. Τα αποτελέσματα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα συχνά απαιτούν μάχη. Αλλά και η μάχη ποτέ δεν γίνεται χωρίς αγώνα.

Η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω, περιγράφει όλα τα γεγονότα. Από το ξεκίνημα κάπου στο Uccle, ίσως κάποτε στην Αφρική, έως και σήμερα στις Βρυξέλλες…

Ένα απόγευμα στα μέσα Μαΐου του 1906, ο Pierre Walckiers, Βέλγος δημοσιογράφος και αθλητικός συντάκτης, βάδιζε στο δρόμο προς το σπίτι του, κάπου στην περιοχή της rue Zwartebeek στο Uccle των Βρυξελλών. Επέστρεφε από μια συνάντηση μεταξύ παθιασμένων ευπατρίδων του βέλγικου ποδοσφαίρου, όπως και ο ίδιος, θέμα της οποίας δεν ήταν η αγαπημένη τους ομάδα, η Léopold Club de Bruxelles, αλλά η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Βελγίου.

Αυτή η εθνική ομάδα, αν και είχε συσταθεί μόλις προ δύο ετών (την Πρωτομαγιά του 1904) είχε κατορθώσει να εντυπωσιάσει την Ευρώπη με τα αποτελέσματά της και να σκορπίσει τον ενθουσιασμό σε όλο το ποδοσφαιρόφιλο Βέλγιο.

Ειδικά εκείνο τον Μάιο του 1906, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Βελγίου, μόλις είχε συμπληρώσει μια τριάδα φοβερών αγώνων (τον Απρίλιο και τον Μάιο), καταφέρνοντας εκπληκτικά αποτελέσματα.

Στις 22 Απριλίου συνέτριψε μέσα στο Παρίσι την εθνική Γαλλίας, με σκορ 0-5.
Στις 29 Απριλίου στην Αμβέρσα (στο πλαίσιο της διοργάνωσης “Coupe Van den Abeele”), συνέτριψε με το ίδιο σκορ (5-0) την εθνική Ολλανδίας.
Και στις 13 Μαΐου, στον επαναληπτικό της διοργάνωσης που έγινε στο Ρότερνταμ, αγωνιζόμενη καταπληκτικά, ανέτρεψε το 2-0 με το οποίο έχανε μέχρι το 76', σε 2-3, κερδίζοντας για μια ακόμη φορά την εθνική Ολλανδίας.

Αυτά τα τρία εκπληκτικά αποτελέσματα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου του Βελγίου, είχαν ενθουσιάσει και την παρέα του Pierre Walckiers και όλοι τους, εκείνο το απόγευμα στο Uccle, σχολίαζαν τη φοβερή ορμή με την οποία αγωνίζονταν οι Βέλγοι ποδοσφαιριστές και τη φανταστική απόδοση που είχαν μέσα στο γήπεδο. Η εθνική ομάδα, εκείνη την εποχή φορούσε ολοκόκκινες στολές και όπως παρατήρησε ο Walckiers, οι ποδοσφαιριστές της μέσα στα κόκκινα, έμοιαζαν να αγωνίζονται και να ξεχύνονται στο γήπεδο σαν… “κόκκινοι διάβολοι” !!!

Όλη η παρέα έδειξε να συμφωνεί με τον χαρακτηρισμό αυτό και καθώς ο εμπνευστής του βάδιζε προς το σπίτι του, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει και δημόσια. Έτσι, τις επόμενες ημέρες, σε ένα άρθρο του, στο περιοδικό της Βελγικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, “Sportleven/La Vie Sportive”, αναφερόμενος στα πρόσφατα εκπληκτικά  αποτελέσματά της εθνικής Βελγίου, ανέφερε τους ποδοσφαιριστές της ως “Κόκκινους Διάβολους”.

Αυτό ήταν. Ο χαρακτηρισμός ενθουσίασε τους βέλγους φιλάθλους, υιοθετήθηκε αμέσως από όλους  και οι “Diables rouges” (στα γαλλικά) ή “Rode Duivels” (στα φλαμανδικά) έγιναν οι αγαπημένοι αθλητικοί ήρωες της χώρας.

ΑΠΟ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Χρόνια αργότερα, το Νοέμβριο του 1964, Βέλγοι επιτελικοί σχεδίαζαν τον τρόπο με τον οποίο θα επιχειρούσαν τη διάσωση Ευρωπαίων, Αφρικανών και άλλων αμάχων, από τη φονική επέλαση των ανταρτών Σίμπα, σε περιοχές του -τότε- Βελγικού Κονγκό. Σε μια από τις συσκέψεις, λέγεται πως διατυπώθηκε η άποψη ότι η επιχείρηση θα έπρεπε να ήταν το ίδιο αποτελεσματική, με τις “επιχειρήσεις” που κάνουν στα γήπεδα, οι “Κόκκινοι Διάβολοι” του Βελγίου. Κανένας βέβαια και επ΄ουδενί, δεν ήθελε να συνδεθεί ο αθλητισμός με την πολιτική…

Στις 24 Νοεμβρίου 1964, ακόμη και το αφρικανικό ξημέρωμα αιφνιδιάστηκε, από την αθόρυβη εμφάνιση στον ουρανό της Στάνλευβιλ, πέντε (5) μεταγωγικών C-130 που μετέφεραν μια ευκίνητη δύναμη 350 Βέλγων αλεξιπτωτιστών. Μόλις ξεκινούσε η επιχείρηση διάσωσης, που είχε την κωδική ονομασία… “Κόκκινοι Δράκοντες” !!!

Οι Βέλγοι αλεξιπτωτιστές αναπτύχθηκαν αμέσως στο αεροδρόμιο της πόλης, ασφαλίζοντας αεροδιάδρομους και διόδους. Στα περίχωρα του αεροδρομίου είχαν ήδη αναπτυχθεί αμυντικά προμαχώματα, από αποφασισμένους μισθοφόρους της μονάδας “5 Commando” του έμπειρου Ιρλανδού συνταγματάρχη και μαχητή της αφρικανικής ζούγκλας Mike Hoare, προκειμένου να εμποδιστεί η επέλαση των Σίμπα προς το αεροδρόμιο.

Τις επόμενες ημέρες, με την αυτοθυσία και τον υποδειγματικό συντονισμό της βελγικής στρατιωτικής δύναμης και των συνεργατών της, διασώθηκαν προς το αεροδρόμιο, αφού προηγουμένως απομακρύνθηκαν με ασφάλεια από σημεία της πόλης όπου κρατούνταν όμηροι ή ήταν εγκλωβισμένοι από τους αντάρτες Σίμπα, περίπου 1.800 Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολίτες και άλλοι 400 Αφρικανοί πολίτες.

Η επιχείρηση “Κόκκινοι Δράκοντες” (“Operation Dragon Rouge”) και μια αντίστοιχη επιχείρηση που έγινε αργότερα στην πόλη Παουλίς του βορειοανατολικού Κονγκό, με τον κωδικό “Μαύροι Δράκοντες” (“Operation Dragon Noir”) θεωρούνται υποδειγματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και ανέδειξαν την ιδιαίτερη ικανότητα και αποτελεσματικότητα των Ειδικών Δυνάμεων του Βελγικού Στρατού (Régiment Para-Commando) που θεωρούνται πλέον, από τις κορυφαίες στρατιωτικές μονάδες αυτού του είδους, παγκοσμίως.

Καθώς λοιπόν θα τύχει τις ημέρες αυτές, να διαβάσετε ή να ακούσετε, γι αυτούς τους  καταπληκτικούς “Κόκκινους Διαβόλους” του Βελγίου, να θυμηθείτε ποιοι είναι και πως ξεκίνησε η ιστορία τους, από τα ηρωικά χρόνια των αρχών του 1900, φθάνοντας μέχρι το σήμερα. Με προεκτάσεις που μοιάζουν μυθικές, ίσως όμως να μην είναι και τόσο…

Διότι όπως συμβαίνει καμιά φορά, ένας μύθος δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με “διαβόλους” ή “δράκοντες” και μάλιστα “κόκκινους”…