Μου δόθηκε η ευκαιρία και για κάτι λιγότερο από τρία εικοσιτετράωρα έζησα την πρώτη μου γνωριμία με το Μεσολόγγι. Μου έφερε στο νου την Ελλάδα σε μικρογραφία. Μία Πόλη που μπορεί κάποιος να γνωρίσει ξεχωριστούς ανθρώπους. Πρέπει να ψάξεις, αλλά με την κατάλληλη καθοδήγηση θα βρεις στη μικρή αυτή ιερή γωνιά της πατρίδας μας, πρόσωπα που θα σου τραβήξουν το βλέμμα. Ανθρώπους με ποιότητα σκέψης αλλά και με όνειρα. Σε ένα μικρό café, σε κάποιο στενό δρομάκι, στη παραλία, σε μία ταβέρνα. Μιλάς μαζί τους χωρίς να ξέρεις που θα σε βγάλει η κουβέντα και ανακαλύπτεις ορθό πολιτικό λόγο, επιχειρηματικό δαιμόνιο, αγάπη για την Ελλάδα, ενδιαφέρον για τον τόπο που ζουν.
Το Μεσολόγγι σαν μια μικρή Ελλάδα.
Η Πόλη που θα μπορούσε και θα όφειλε να είναι ένα τουριστικό διαμάντι, πρώτα για εμάς τους Έλληνες και μετά για όλους τους άλλους. Με ιδιαίτερες ομορφιές, άγριες, ιαματικές, ιστορικές, ελληνικές. Είχε δίκιο ο Κώστας.
Θα μπορούσε να είναι ένα σταυροδρόμι πολιτισμών, θα έπρεπε να ήταν ένα άλλο Ναύπλιο, σκέφτομαι, και ίσως ακόμη πιο πολλά.
Να το πάω και ένα βήμα πιο μακριά; Θα έπρεπε να ήταν η Πόλη-εικόνα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για αυτό. Ας κάνει κάποιος μία βόλτα στο Κήπο των Ηρώων. Οι μισοί λαοί της Ευρώπης έχουν τις σημαίες τους και κυματίζουν στο ιστορικό αυτό ελληνικό κομμάτι γης. Ας δει ο επισκέπτης προσεχτικά τις επιγραφές στα μνημεία: πεσόντες και ευεργέτες απ΄όλη την Ευρώπη. Αν έχει ξεχάσει η Ευρώπη ή ο καθένας από εμάς τη λέξη αλληλεγγύη, στο μέρος αυτό θα την ξαναθυμηθεί.
Λίγες ώρες πριν την επιστροφή στην Αθήνα κάθομαι στο φιλόξενο χώρο του ξενοδοχείου Θεοξένια και γνωρίζω τον Παναγιώτη Κατσούλη. Ο Δήμαρχος του Μεσολογγίου είναι άνθρωπος με όραμα για τον τόπο του, ευθύς στο λόγο και με έτοιμες για υλοποίηση ιδέες. Τον ρωτάω δύο τρία πράγματα, όχι με δημοσιογραφικό ενδιαφέρον αλλά με ανθρώπινο, ελληνικό. Σε κάθε απάντηση παίρνω και ένα κομμάτι από το τεράστιο παζλ της ελληνικής παθογένειας. Η μία ιδέα κολλάει στα τοπικά και περιφερειακά γρανάζια, η δεύτερη δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το συρτάρι της κεντρικής γραφειοκρατίας, την τρίτη την πολεμάνε εκ των έσω…
“Δήμαρχε” του λέω, “σαν λιοντάρι στο κλουβί μου φαίνεσαι”.
Μου γνέφει καταφατικά, ενώ με την άκρη του ματιού βλέπω απέναντι μου τον Κώστα σκεπτικό.
Το αυτονόητο δεν είναι δυνατό στο Μεσολόγγι. Ούτε στην Ελλάδα.
Και όμως θα έπρεπε. Η χώρα μας παραμένει ένας ανεκμετάλλευτος παράδεισος, το ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει με ιδέες εύστοχες, λογικές και υλοποιήσιμες. Μας άρεσε να βαδίζουμε με γιγαντιαία βήματα που δεν μπορέσαμε ποτέ να υποστηρίξουμε, θέλαμε γρήγορη και εύκολη ανάπτυξη χωρίς στρατηγική χωρίς όραμα για τις επόμενες δεκαετίες δίχως να σκεφτούμε την παρακαταθήκη που θα περάσουμε στη νέα γενιά.
Γυρνάω στα λόγια του Κώστα:
- Ας συνειδητοποιήσουμε πως η αρχή πρέπει να γίνει από το “Α” και μετά, με κόπο και θέληση, να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στο “Β”.
Θα είναι ένα πρώτο βήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Από το Α στο Β."