Να γιατί δεν κόβονται…οι φράουλες.

Από τον Αντιλογητή

   Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη με τίτλο “Κόψτε τους τις φράουλες”, που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Protagon και γράφτηκε με αφορμή τον “βίο” και την “πολιτεία” ενός στελέχους δημόσιας υπηρεσίας της Θεσσαλονίκης, που κατηγορείται για συμμετοχή σε κύκλωμα τοκογλυφίας.
   Ο δημοσιογράφος παρουσιάζει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία ο συγκεκριμένος δημόσιος υπάλληλος “είχε στοιχίσει στο ελληνικό δημόσιο την τελευταία δεκαετία πάνω από είκοσι εκατομμύρια ευρώ”. Είχε μισθό πανύψηλο, έξοδα λειτουργικά και παραστάσεως του ίδιου ύψους, αποφάσιζε για προσλήψεις εποχικών-συμβασιούχων υπαλλήλων που εργάζονταν για την υπηρεσία του, είχε την ευχέρεια να αποφασίζει για αναθέσεις έργων και την κατανομή χρημάτων από προγράμματα (αναφέρονται ως “πακέτα” και “ενισχύσεις”) και άλλα παρόμοια.
   Ο αρθρογράφος καταλήγει σε ένα συμπέρασμα, που κατά την άποψή μου είναι σωστό: “Αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα της (μη) δημοσιονομικής μας προσαρμογής. Παντού στην Ελλάδα θα βρεις «αξιωματούχους» που βάζουν το χέρι στο ταμείο…Αλλά κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί τους, κανείς δεν τους ψάχνει. Οι κυβερνητικοί κόβουν συντάξεις, επιδόματα και μισθούς και οι αντικυβερνητικοί ζητάνε να τα αφήσουμε όλα ως έχουν στο δημόσιο και να αρχίσουμε να σκάβουμε μήπως βρούμε λίρες της Κατοχής ή πετρέλαια. Σε μια επιχείρηση όμως – και το ταμείο μιας χώρας είναι επιχείρηση – το θέμα δεν είναι να κόβεις από όλους συνεχώς «κάτι» αλλά να βρεις τους κλέφτες, τους άχρηστους και τους σπάταλους.”
   
   Τι θα μπορούσε όμως να κάνει το Κράτος, αν λειτουργούσε ως ιδιωτική επιχείρηση;
   Ο αρθογράφος δίνει ένα παράδειγμα. Σε μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου, χρειάστηκε να κάνουν περικοπές. Προφανώς έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στην περικοπή των μισθών και τις απολύσεις ή στη μείωση των δαπανών και των κοστολογίων τους. Επέλεξαν το δεύτερο. Άλλαξαν προμηθευτή φιστικιών και γλύτωσαν μισό εκατομμύριο το χρόνο. Έκοψαν 28 γραμμάρια από κάθε μπριζόλα που έδιναν στα γεύματα των επιβατών και έκοψαν από μία φράουλα που έβαζαν στη σαλάτα που έδιναν στην πρώτη θέση, γλυτώνοντας περίπου άλλο μισό εκατομμύριο. Με τον τρόπο αυτό έκαναν τις περικοπές που χρειάζονταν ως εταιρεία.

   Κάπου εδώ ολοκληρώνεται το άρθρο και βγάζει ένα τελικό συμπέρασμα: “Αν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η Παπαρήγα έπιαναν πέντε «σπάταλους αξιωματούχους» σε κάθε μια από τις 56 εκλογικές περιφέρειες, κάθε χρόνο θα γλυτώναμε 500 εκατομμύρια ευρώ. Αν έπιαναν δέκα, ένα δις ευρώ…”. Σ' αυτό ακριβώς το συμπέρασμα υπάρχει η ΜΑΓΙΚΗ ΛΕΞΗ. Εκλογικές περιφέρειες.
   
   Ο υπουργός Μαυρογιαλούρος, στην αξέχαστη και διαχρονικά επίκαιρη ταινία “Υπάρχει και φιλότιμο” του Αλέκου Σακελλάριου, το έχει επισημάνει πολύ εύστοχα: “Οι γυναίκες και οι πολιτικοί πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους”.
   
   Τα περισσότερα από τα στελέχη των δημοσίων υπηρεσιών αναλαμβάνουν τις υψηλές θέσεις (σαν την περίπτωση που αναφέρεται στο άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη) με την “κάλυψη” ή την “προώθηση” από κάποιον πολιτικό. Κάποιες φορές οι πολιτικοί μπορεί να προωθούν αυτά τα άτομα, διότι όντως το αξίζουν. Τις περισσότερες φορές όμως το κάνουν μάλλον για να “προσέχουν” την…περιφέρειά τους. Μετά τα πράγματα είναι απλά. Κοντά στον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα.
     
   Ο δημόσιος υπάλληλος που αναλαμβάνει μια θέση κλειδί, με τη βοήθεια κάποιου πολιτικού, φροντίζει να εξυπηρετεί συνεχώς τις ανάγκες του πολιτικού. Έτσι λειτουργεί το σύστημα.
   Οι συμβασιούχοι που θα προσληφθούν με απόφαση του στελέχους μιας δημόσιας υπηρεσίας, θα προέρχονται κυρίως από τη λίστα των προς εξυπηρέτηση ψηφοφόρων του πολιτικού που προώθησε το στέλεχος αυτό στη θέση του. Τα έργα που θα μπορούν να ανατεθούν, με απόφαση του ίδιου στελέχους, θα δοθούν σε φίλους του πολιτικού. Τα λειτουργικά έξοδα και οι δαπάνες που θα μπορούν να εγκριθούν από το ίδιο στέλεχος της υπηρεσίας, θα έχουν ως βασικούς προμηθευτές και πάλι φίλους του πολιτικού. Και πολλά άλλα παρόμοια.
   Από όλη αυτή τη διαδικασία του “συστήματος” όλοι κερδίζουν. Ο υπάλληλος αποκτά την υψηλή θέση που επιδιώκει (με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει), οι ψηφοφόροι βρίσκουν δουλειά, οι φίλοι του πολιτικού αναλαμβάνουν έργα και προμήθειες και ο πολιτικός…φροντίζει για την περιφέρειά του.
   Κι αν μέσα από όλα αυτά, βγει και το κάτι παραπάνω, πάντα υπάρχουν ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν. Τα πολιτικά γραφεία έχουν έξοδα, οι προεκλογικές δαπάνες κοστίζουν. Το στέλεχος της υπηρεσίας που θα έχει βάλει το χέρι στο μέλι, με όλα όσα προαναφέραμε, πάντα θα φροντίζει να “γλυκαίνει” και τον πολιτικό που τον προώθησε στη θέση του.
   Αυτό είναι το “σύστημα” και έτσι λειτουργεί από την πιο απομακρυσμένη εκλογική περιφέρεια, μέχρι τα υπερπολυτελή πολιτικά γραφεία της Αθήνας. Κι αυτό το σύστημα δεν αλλάζει. Διότι αν αλλάξει, θα υπάρξει πρόβλημα με την…περιφέρεια.

   “Παντού στην Ελλάδα θα βρεις «αξιωματούχους» που βάζουν το χέρι στο ταμείο…Αλλά κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί τους, κανείς δεν τους ψάχνει”  επισημαίνει ο Σταύρος Θεοδωράκης στο άρθρο του. Εσείς αναρωτιέστε ακόμη, γιατί;
   “Κόψτε τους τις φράουλες” είναι ο τίτλος του. Εσείς τι λέτε, κόβονται;

   
ΥΓ.

-Δεν είναι όλοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι αυτής της κατηγορίας. Το άρθρο έγινε η αφορμή για την αναφορά στους συγκεκριμένους. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς.

-Μια παρατήρηση για το παράδειγμα με την αεροπορική εταιρεία, που αναφέρει ο Σ. Θεοδωράκης. Μειώθηκαν τα γραμμάρια της μπριζόλας, μειώθηκαν οι φράουλες. Τα εισιτήρια μειώθηκαν;
Τροφή για σκέψη, καθώς αναφερόμαστε σε…τρόφιμα.

-Ολόκληρο το άρθρο εδώ