Χρηματοπιστωτική, οικονομική και κοινωνική κρίση: συστάσεις για τα ενδεικνυόμενα μέτρα και πρωτοβουλίες.

Ο Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Μπάμπης Αγγουράκης, παρεμβαίνοντας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο σχετικά με την ψήφιση της έκθεσης για την «Χρηματοπιστωτική, οικονομική και κοινωνική κρίση: συστάσεις για τα ενδεικνυόμενα μέτρα και πρωτοβουλίες», ανέφερε τα εξής:  

«Η έκθεση για την οικονομική κρίση στην ΕΕ κάνει αγωνιώδη προσπάθεια να αποκρύψει ότι πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που αδυνατούν να επενδυθούν με όρους υψηλής κερδοφορίας για τα μονοπώλια, σύμφυτη με το χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Γι' αυτό και επιχειρεί να αποδώσει την κρίση στην κερδοσκοπία (λες και δεν αποτελεί δομικό συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού), στους οργανισμούς πιστοληπτικής αξιολόγησης, σε «ανεύθυνες πρακτικές δανεισμού», δηλαδή σε δευτερεύουσες πλευρές της καπιταλιστικής οικονομίας, προκειμένου να αθωώσει το καπιταλιστικό σύστημα και τη βαθιά και αξεπέραστη σήψη του.  

Οι λύσεις που προτείνουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων κινούνται γύρω από τον κεντρικό στρατηγικό στόχο της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων: Να διασφαλίσουν και να μεγιστοποιήσουν τηνκερδοφορία του κεφαλαίου, μειώνοντας στο έπακρο την τιμή της εργατικής δύναμης, κατεδαφίζοντας κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα της εργατικής τάξης. Να ενισχύσουν τη θέση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στον παγκόσμιο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.  

Η έκθεση στηρίζει όλα τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούν ΕΕ και κυβερνήσεις: Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ελεγχόμενης χρεοκοπίας), ευρωπαϊκό εξάμηνο, «Σύμφωνο για το Ευρώ», «ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση», ένα ενιαίο και συνολικό δηλαδή στρατηγικό σχεδιασμό του κεφαλαίου για να φορτώσει όλα τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους.  

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που βάζουν στο επίκεντρο δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν την επόμενη κρίση που θα ξεσπάσει γρηγορότερα από τις προσδοκίες τους. Ο καπιταλισμός δεν παίρνει γιατρειά, ούτε μπορεί να αποκτήσει «ανθρώπινο πρόσωπο». Η ανατροπή της κυριαρχίας των μονοπωλίων, η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό κάτω από εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, είναι η μόνη ελπίδα του εργαζόμενου λαού, απέναντι στη καπιταλιστική βαρβαρότητα».