16 πόντοι, το ιδανικό.

Εισαγωγή

Λίγα λεπτά πριν αρχίσει η συνέντευξη στο café Αθηναίων Πολιτεία στο Θησείο, είχα ζητήσει από την Βιολέτα να με καλέσει στο Skype. Όταν άνοιξε η οθόνη και καλησπέρισα την Έλσα κατάλαβα πως η συνέντευξη θα ήταν δύσκολη εμπειρία και για τις δύο. Η Έλσα μπροστά στο δημοσιογραφικό μικρόφωνο έπρεπε να ανοίξει την καρδιά της, να επιστρέψει πίσω στο χρόνο για να μιλήσει για βιώματα δύσκολα, βαριά. Από την άλλη πλευρά, η Βιολέτα, με το τεράστιο χαμόγελο και την υπομονή του Ιώβ, είχε μπροστά της όχι μία απλή συνέντευξη αλλά ένα κοινωνιολογικό Γολγοθά που κάθε του σκαλοπάτι περιείχε και ένα ανθρώπινο πρόβλημα: μετανάστευση, πορνεία, ρατσισμός, ομοφυλοφιλία, κοινωνικός αποκλεισμός. Αρκετές μέρες μετά το τέλος της συνέντευξης βρέθηκα να διαβάζω το κείμενο της συνέντευξης. «Δεν αλλάζουμε ούτε μια λέξη» σκέφτηκα. Και η αλήθεια είναι πως αν αλλάζαμε θα πηγαίνανε όλα στράφι: η ειλικρίνεια της Έλσας, η προσπάθεια της Βιολέτας αλλά πάνω απ΄ όλα η πιστή απεικόνιση μιας σκληρής πραγματικότητας.

Αντί προλόγου.

Γέρος 23 ετών. 1988, Πόλβι Βουλγαρίας. 2007, ανήμερα στα γενέθλια. Βάπτισμα του πυρός επί 27 μήνες. Μέσα σε 4 μήνες έμαθε ελληνικά και μέσα σε 4 έτη κερδίζει 100 ευρώ την ώρα. Παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ένας μεγαλόκαρδος Θεός σ’ ένα δίμετρο κορμί. Ένα solfège ενεργοπαθητικό σε πιάνο με ουρά. Η υποκριτική της μεταμφιεσμένης υποκριτικής σε μια ταινία. Το περιθώριο ντύνεται τραβεστί και παίζει τον εαυτό του.

Εισαγωγή: Γιάννης Δήμας
Συνέντευξη: Βιολέτα Πολίτου
Φωτογραφία: Νατάσα Αδαμοπούλου

__________________

Καλωσόρισες. Έλσα. Χαίρω πολύ.

Δηλαδή; Γιούκο Πέτροβ.

Οι γονείς σου; Δύο ζευγάρια. Οι πραγματικοί που δεν γνώρισα ποτέ. Οι θετοί που με αγαπάνε αλλά με μεγάλωσαν λάθος. Δεν ήταν καλλιεργημένοι για ν’ αντιμετωπίσουν ένα «τέτοιο παιδί». Ένας πατέρας που χτύπαγε τη μάνα, οικονομικά σκάνδαλα, αλκοολισμός. Τους αγαπώ και τους συγχωρώ. Έτσι με έμαθε ο Θεός μου. Προσπαθούν να διορθωθούν.

Ο Θεός σου; Τον πιστεύω. Μέσα μου. Τον πιστεύω να με αγαπάει και να με βοηθάει ακόμη κι έτσι όπως είμαι. Δε με βλέπει απ’ έξω. Κάθεται στην καρδιά μου και με συγχωρεί.

Παιδικές αναμνήσεις; Έξι ετών με βίασε ένας μεγαλύτερος συμμαθητής μου. Θυμάμαι. Μεγάλο σημάδι. Ο πατέρας μου δεν έμαθε τίποτα ποτέ. Έξι ετών κατάλαβα ότι ήθελα να έχω ένα αγοράκι για να φιλώ κι όχι ένα κοριτσάκι.

Εφηβικές αναμνήσεις; Η Ιλίκα. Η πρώτη μου αγάπη. Τουρκάλα. Μεγάλος έρωτας. Λεσβία. Γνωρίζαμε την αμφισεξουαλικότητά μας. Είχαμε ονειρευτεί το γάμο μας, το παιδί μας. Είχαμε πει ότι μετά το γάμο αν κάποιος ήθελε να πάει με άνδρα ή γυναίκα δεν υπήρχε πρόβλημα. Κάποια μέρα η Ιλίκα μού φώναξε: «Πρέπει να χωρίσουμε. Γύρισε πίσω το κορίτσι μου. Η παλιά μου σχέση.» Τότε έσκυψα και της είπα Βαθιά μέσα μου: «Ποτέ δε θα ξαναγαπήσω γυναίκα». Την Έλσα την έκρυβα βαθιά μέσα μου.

Ερωτικές επιθυμίες; Ήθελα να πηδιέμαι με αγόρια αλλά για να μην διαφέρω από τ’ άλλα παιδιά έκανα παρέα και με κορίτσια. Ποτέ δεν αλλάζεις πράγματα που δεν τα ελέγχεις. Φοβόμουν να ντύνομαι γυναικεία με περούκες, μακιγιάζ, ψηλοτάκουνες μπότες.

Μετά; Στα 16 μου δούλευα στον Οργανισμό της Cornelia de Lange Syndrome (CdLS)¹. Ένα Ίδρυμα για παιδάκια με ειδικές ανάγκες. Κι αυτό για 2,5 περίπου χρόνια με 60 ευρώ το μήνα. Η θεία μου με είχε βάλει. Είχε το παιδί της εκεί, το ξάδερφό μου. Το έβλεπαν ότι είμαι gay. Ντυνόμουν γυναικεία. Λάμβανα μεγάλη ειρωνεία, σχόλια. Αλλά δεν το έβαζα κάτω.

Gay με παιδιά; Εμπειρία μοναδική, ασύγκριτη (δακρύζει). Ήταν πολύ ωραία.

Πώς; Δε μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά ένιωθα να βλέπω ένα παιδί που δε μιλά να μου λέει με τα μάτια θέλω νερό. Και σ’ αυτό να το έχω βοηθήσει εγώ. Μ’ έκανε υπερήφανο σαν άνθρωπο το γεγονός που ένα παιδί προόδευε χάρη στη βοήθειά μου. Την παρουσία μου… (κλαίει). Μόνο οι γονείς που έχουν τέτοια παιδιά νιώθουν αυτή την ίδια χαρά. Να βλέπουν το παιδί τους να «προχωρά μπροστά». Καταλαβαίνω ότι είναι όμορφο να βλέπει κάποιος ένα κανονικό παιδί να μεγαλώνει. Όμως, όταν το παιδί είναι «ανάπηρο», με ειδικές ανάγκες, η ομορφιά να το βλέπεις να προχωρά γίνεται ακόμη πιο όμορφη.

Γιατί; Γιατί αυτά τα παιδιά είναι πιο έξυπνα. Όταν σε δουν, σε καταλαβαίνουν αμέσως, σε «διαβάζουν» γρήγορα. Και ρουφούν από εσένα όλη την ενέργεια που τους δίνεις. Ηενέργειά σου είναι η χαρά τους.

Η χαρά έχει όνομα; Γεργάνα. Μ’ έπαιρνε αγκαλιά και μου ’λεγε «τραγούδησέ μου». Στην αγκαλιά μου νανουριζόταν κι αποκοιμιόταν. Ήταν τυφλό το κοριτσάκι. Σταμάταγα και ξύπναγε. «Συνέχισε να τραγουδάς» μου έλεγε. Τραγούδαγα και κούναγα τα βραχιόλια που φορούσα. Η Γεργάνα ήταν ευτυχισμένα όμορφη. Κι εγώ ήμουν ευτυχισμένη γιατί πρόσφερα στα παιδιά την ομορφιά της ευτυχίας.

Η αρχή του τέλους; Δεν πέρασα στην Ελλάδα μέσω βουνών. Η μητέρα μου, οικονομική μετανάστρια, είχε έρθει στην Ελλάδα 7 χρόνια πριν. Την αγάπαγα και μου έλειπε. Ήρθα κι εγώ. Ήθελα να ασχοληθώ με παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά….Μέσω του διαδικτύου γνώρισα ένα τραβεστί. Τον συνάντησα στις 9/1/2007, ανήμερα στα γενέθλια μου. Ντρέπομαι που το λέω αλλά στις 10/1/2007, για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα την πόρνη-τραβεστίστο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Καβάλας. Ψωνιζόμουν εκεί κάθε βράδυ επί 27 μήνες. Χρήματα; Πολλά.

Κόστος; Πολύ. Πήγα στο Αστυνομικό Τμήμα Αιγάλεω με έξι διαφορετικά σπέρματα πάνω μου. Με είχαν βιάσει…

Αντοχές; Έχω φιλήσει χεσμένους κώλουςσε σκατωμένα βρακιά. Γύρισα κι έκανα εμετό. Έχω γαμήσει σύφιλη…

Δυνάμεις; Σνιφάριζα πρέζα. Δεν έβγαινε αλλιώς. Είναι γέφυρα… Τώρα την έχω κόψει.

Τότε; Επειδή από έφηβος, έξω από το σχολείο, έχω ζήσει το κύκλωμα με τους νταβατζήδες και τις πουτάνες, ήθελα να δοκιμάσω πώς είναι να ζεις σε αυτόν τον τρόπο ζωής…να σε πληρώνουν και να τους κάνεις έρωτα…πόσο ενδιαφέρον είναι όλα αυτά. Μια πόρνη μια φορά μου είπε: «Γιούκο, ποτέ μην αρχίσεις αυτή τη δουλειά, μετά δε θα μπορέσεις να τη σταματήσεις».

Ο λόγος; Γιατί έχει πολλά χρήματα. Και συνέχισε η πόρνη: «..και πάντα, ότι και να κάνεις σαν δουλειά, θα θέλεις να κάνεις κι αυτό για να έχεις πολύ περισσότερο χρήμα». Όταν προσπάθησα να ξεφύγω μοίραζα φυλλάδια κάτω από τις πόρτες. Τότε κατάλαβα ότι η κοπέλα είχε δίκιο. Τώρα βοηθώ και τους γονείς μου. Νιώθω υποχρεωμένη απέναντί τους, βλέπεις. Τόσα χρόνια με τάιζαν και με έντυναν. Θα πέσει φωτιά να με κάψει αν δεν τους βοηθήσω.

 Υπάρχει διέξοδος; Προσωπικά, είμαι δυνατός χαρακτήρας. Αν μπορέσω να γίνω τραγουδίστρια ή ηθοποιός, πιστεύω ότι δε θα είμαι μέσα στη δουλειά όπως τώρα. Τώρα το επάγγελμα είναι τρόπος επιβίωσης ισχυρός.

Παρ’ ολίγον «Κούκλα»; Ναι. Στο Drug Show του Club «ΚΟΥΚΛΕΣ» της Εύας Κουμαριανού στην οδό Ζαν Μωρέας στο Κουκάκι. Δίπλα στη Συγγρού φυσικά.

Πόσο νιώθεις Drug Queen; Η Εύα μ’ έκανε να το πιστέψω!!. Είχα πάρει την 3η θέση στα καλλιστεία του Escapeτο 2010. Με είδε και μου έκανε την πρόταση να ενωθώ με τις Κούκλες της. Διέκρινε πάνω μου μια αυθόρμητη άνεση, μια ελαφριά κίνηση, κι ένα αξιοζήλευτο μακιγιάζ. Αρνήθηκα. Δε μπορούσα, επέστρεφα στη Βουλγαρία, η βίζα….

Κι όταν υποκρίθηκες τον εαυτό σου; Ααα! Η ταινία! Ο πιο φωτεινός ήλιος της σκοτεινής ζωής μου. Τα παιδιά του Μεταπτυχιακού της Παντείου έκαναν καταπληκτική δουλειά. Δύσκολο το σενάριο. Το περιθώριο δεν περιγράφεται εύκολα. Πρέπει να έχεις περάσει από αυτό. Να ’χεις ζήσει μαζί του πριν αρχίσεις να το παρουσιάζεις…

Αντέχει το σκοτάδι το φως; …. μόνο τότε είναι αληθινό. Μαύρο αλλά αληθινό.

«Μπαμπά, μπαμπά….» Ναι, στην ταινία, το σενάριο θέλει να ζητώ βοήθεια στο τηλέφωνο από τον πατέρα μου…αλλά μου το κλείνει.

Επειδή τολμάς και είσαι; Δε νιώθω διαφορετική. Είμαι η Έλσα κι Έλσα θα πεθάνω. Οι άνθρωποι είναι κακοί. Όχι οι τραβεστί. Όταν ήμουν στο Ίδρυμα φαινόταν ότι ήμουν gay. Μια μέρα ήμουν μ’ ένα παιδάκι. Στο διπλανό πάρκο έκανε προπόνηση μια ομάδα ποδοσφαιριστών. Ένας τους είπε: «Κοίτα τα ανώμαλα..». Το παιδάκι γυρίζει και με ρωτά: «..Γιούκο, γιατί μας λένε έτσι;». «Το λένε για μένα, όχι για εσάς που έχετε το πρόβλημα (την αναπηρία)». Με πείραξε, όμως, που το είπε μπροστά στο παιδί που νόμισε ότι το είπαν για αυτό… Δεν ήθελα να στενοχωρηθεί το παιδάκι….

Η Έλσα είναι κι αυτή ένα παιδί με ειδικές ανάγκες ψυχής; Οι άνθρωποι δε δέχονται το διαφορετικό. Σωματική ή ψυχική αναπηρία, δεν έχει σημασία. (σιγοτραγουδά ένα βουλγάρικο τραγούδι…) «Όλοι είμαστε άνθρωποι κι όλοι κουβαλάμε καρδιά, ο ίδιος ο Θεός δε με διακρίνει, εσύ γιατί με διακρίνεις; Πού πάμε; Τι κάνουμε;»

Πού πας; Τι κάνεις; Πιστεύω κάποια μέρα δε θα υπάρχουν «τέτοιες» διαφορές. Έχω φάει πολύ ξύλο. Πάρα πολύ. Στο σχολείο. Δεν τρομάζω.

Προσπάθησες ν’ αλλάξεις αυτή την διαφορετικότητά σου; Δεν είναι φόρεμα να το αλλάξεις, να το πλύνεις. Μπορεί μια «νορμάλ» γυναίκα να γίνει λεσβία επειδή έτσι το θέλει η κοινωνία;

Κατ’ εντολήν όχι. Κι εγώ τότε δε μπορώ να γίνω «άνδρας».

Σκέφτεσαι τρανσέξουαλ; Δε μπορώ. Δεν είμαι. Δε θέλω να είμαι. Το να γίνει κάποιος transsexual χρειάζεται μια προϋπόθεση: Να μην έχει καυλώσει ποτέ στη ζωή του, να μην έχει γαμήσει ποτέ, να μην έχει χύσει.

Εσύ; Εγώ όμως μπορώ. Ο τραβεστί συνεχίζει να είναι άνδρας. Δίνει και παίρνει ηδονή. Και γι αυτό δε θέλω να αλλάξω φύλο. Για να γίνεις transsexualπρέπει να παίρνεις ορμόνες. Αυτό σε τρελαίνει. Φαντάσου μια γυναίκα να πάρει ανδρικές ορμόνες και να βάλει ανδρικό μόριο… Θα είναι ευχαριστημένη;

Αν το έχει μέσα της, ίσως ναι. Εγώ δε θέλω ένα πράγμα. Να πάψω να είμαι ά ν δ ρ α ς.

Αυτές, αυτό το θέλουν… Οι γιατροί το λένε αν και κάποιοι κάνουν τη μαλακία και δεν επιστήνουν την προσοχή πάνω σε αυτό το σημείο: Όταν θα κάνεις την αλλαγή φύλου δε θα μπορείς να χύνεις πια. Να νιώθεις το πέος μέσα σου. Οι ορμόνες είναι άλλες…Κάποιες transsexual το μετανιώνουν και μετάτην εγχείρηση συνεχίζουν και το κάνουν από πίσω, αλλά ηδονή δεν υπάρχει…Έχω μιλήσει με πολλές transsexuals. Οι περισσότερες δεν ήταν ποτέ αγόρια. Δεν είχαν πηδήξει, χύσει… είχαν απλά γεννηθεί για να είναι trans.

Πόσο άνδρας είσαι; Έχω πέος που δίνει οργασμούς. Και μου δίνει ηδονή. Το χρησιμοποιώ όπως θέλω, κάνω το κέφι μου. Δεν έχω μόνο μια τρύπα…

Πόσο γυναίκα είσαι; Όχι πιο λίγο από μια transsexual.

Τα όρια της ηδονής σου; Να είμαι η Έλσα και να θέλω ταυτόχρονα να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου να δουλέψω με τα παιδιά, στο Ίδρυμα. Τότε όμως η Έλσα θα κρέμεται στη ντουλάπα…

Προστασία; Εγώ με εμένα. Κοινωνικά τίποτα. Κι εμείς αύριο θα γεράσουμε, δεν είμαστε μηχανές όπως νομίζουν πολλοί. Τι; Μέχρι πότε θα βάφεσαι και θα κάνεις πλαστική; Στην Ελλάδα ή στην Βουλγαρία για να ζήσεις πρέπει να είσαι πόρνη… Αλλιώς, πού; Πώς; Ένα επίδομα, κάτι….ίσως να ήταν καλό αλλά…

Το μέλλον; Αν έχεις μαζέψει λεφτά θα ζήσεις. Αν όχι, πεθαίνεις. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Πώς; Μέχρι πότε; Ελεύθερος; Ναι, είμαι ο εαυτός μου. Όχι, δε με σέβονται οι άλλοι, δε νιώθω όμορφα.

Δίκαιο; Να το πει και να το κρίνει μόνο ο Θεός. Αυτός μόνο βλέπει. Καθυστερεί αλλά δε ξεχνά. Η δικαιοσύνη κάποια μέρα θα μου αποδοθεί για αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου.

Κάποιο άλλο Ίδρυμα; Κάποια άλλα παιδάκια; Μια φορά με οδήγησαν στη Γ.Α.Δ.Α…Ρώτησα μια κυρία που την είχαν πάει εκεί για οικονομικά προβλήματα πώς θα μπορούσα να δούλευα σε έναν τέτοιο χώρο. Έχω δυο χρόνια προϋπηρεσία… Θέλει πτυχίο μου είπε αλλά επίσης…ποιος θα με δεχτεί; Ακόμη και σαν Γιούκο. Ποιος θα ήθελε να προσέχει το παιδί του ένας gay;

Ποια Έλσα είσαι; Του Ιδρύματος, της Λεωφόρου Καβάλας ή του εαυτού σου; Βαθιά στη ψυχή μου δεν θέλω να κάνω την πουτάνα. Δεν είναι έτσι ο εαυτός μου.

Τώρα; Έχω σελίδα στο διαδίκτυο. Σπίτι μου πια. Όχι στο πεζοδρόμιο. (χτυπά το κινητό του) 100… Ενεργοπαθητικά. Μία ώρα. Οκ.

Προσωπικά; Με έναν πακιστανό. Τον αγαπώ. Αγαπιόμαστε. Είναι παντρεμένος. Η γυναίκα του και τα παιδιά του είναι στο Πακιστάν. Μπορεί κάποτε να τον χάσω. Τώρα όμως είμαστε ερωτευμένοι.

Μία σκέψη σου. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Έχουμε αισθήματα. Πονάμε και χαιρόμαστε μαζί. Ν’ αγαπιόμαστε, να αλληλοσεβόμαστε και να μην πληγωνόμαστε.

Ένα δώρο σου. Θα σου παίξω κάτι αγαπημένο μου στο πιάνο. Το έπαιζα συχνά στην εκκλησία όταν πήγαινα. Κάτσε δίπλα μου.-  

Επίλογος  Πήραμε την ανηφόρα της Αδριανού, δίπλα στην Αρχαία Αγορά και στρίψαμε προς Ερμού. Είχε βρέξει πολύ και φθινοπωριάτικα. Το πλακόστρωτο γλίστραγε. Την έπιασα από το μπράτσο. Βαδίζαμε engagées θα λέγαμε. Μάζευε ευγενικά, ίσως και λίγο ντροπαλά, όλα τα φλερτ των ανδρών. «Έχω «κάτσει» και σε 18 πόντους. Ήμουν θεά. Αλλά το ιδανικό είναι 16 πόντοι να ξέρεις. Το χαίρεσαι…». Δεν είχα παρά να συμφωνήσω μαζί της. Αν και προσωπικά το 12άρι δε μου έπεφτε άσχημο. Η ισορροπία στα τακούνια ήταν ανέκαθεν ένα είδος d’Art. Όσο ψηλότερα τόσο σταθερότερα στη γυναικεία αξία. Της έσφιξα λίγο περισσότερο το μπράτσο. Φοβόμουν μην πέσει. Μάλλον μην πέσω. Οι μυρωδιές της αποβροχής μας χουχούλιαζαν. Στο Σύνταγμα της άνοιξα την πόρτα στο ταξί, την φίλησα και της έκλεισα ραντεβού στο Café Rouge στο Amsterdam. Σκεφτόμουν ότι «…η αρίστη πόλις είναι η πολιτεία της ανθρώπινης ψυχής…».        

___________________________________

¹CdLS: Cornelia de Lange Syndrome Foundation, Inc (http://www.cdlsusa.org/) Σε όλον τον κόσμο περίπου 10,000. παιδιά γεννιούνται με το σύνδρομο αυτής της σωματικής ανωμαλίας. OΟργανισμός υποστηρίζει διεθνώς τα παιδιά και τις οικογένειές τους από το 1981 με σλόγκαν: Να τους προσεγγίσουμε, να τους βοηθήσουμε να τους δώσουμε ελπίδα.