Ο δούρειος ίππος της τρόι(κ)ας

Ως λαός έχουμε μια αδυναμία στο να κατανοούμε αλλά και να εφαρμόζουμε τα αυτονόητα.
Η ελληνική οικονομία, η Ελλάδα δηλαδή, αυτή τη στιγμή είναι σαν ένα άρρωστο ψάρι το οποίο βρίσκεται μέσα σε μια γυάλα. Προστατεύεται βέβαια απο κάθε εξωτερικό κίνδυνο αλλά είναι ανήμπορο ακόμη και να τραφεί από μόνο του. Αυτοί δε που το έβγαλαν από τη λίμνη και το τοποθέτησαν στη γυάλα, δεν το έκαναν λόγω μεγαλοψυχίας αλλά για να προστατεύσουν τα υπόλοιπα ψάρια της λίμνης από την αρρώστια του. Βγάζοντας το απο την λίμνη του έδωσαν την υπόσχεση ότι θα το βοηθήσουν να επιζήσει, ότι θα το ταΐζουν, αρκεί να είναι φρόνιμο και να εφαρμόζει ό,τι του ζητούν.
Το τρανταχτότερο παράδειγμα αυτής της υποτέλειας είναι ότι Έλληνας πρωθυπουργός σε συζήτηση με κοινωνικό εταίρο τον παρέπεμψε στους ανωτέρους του για να βρει απάντηση στο αίτημα του. Αν αυτό δεν θυμίζει, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται, μέρες κατοχής……
Η τρόικα δεν είναι ο διάβολος, ούτε μια παγκόσμια πλεκτάνη που σκοπό έχει να σιγήσουν, να ποδοπατηθούν οι Έλληνες, που ως γνωστόν είναι και απόγονοι των ελοχίμ ή των νεφελίμ δεν θυμάμαι ακριβώς. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην Ελλάδα γιατί εμείς τους καλέσαμε και για να είμαστε πιο ακριβείς, εμείς τους παρακαλέσαμε να έρθουν.
 Ήρθαν λοιπόν, ανέλυσαν και επέβαλλαν εντελώς τεχνοκρατικά κάποια πράγματα και αργότερα θα επιβάλλουν και διάφορα άλλα. Δεν έχουν καμία υποχρέωση να αναλύσουν την κοινωνική δομή της χώρας, αυτήν την υποχρέωση άλλοι την είχαν και δεν την τήρησαν ποτέ. Με λίγα λόγια αυτό που γίνεται με τη τριανδρία, όσο παράξενο και αν ακούγεται, είναι εντελώς λογικό. Δηλαδή αν μια αφρικανική χώρα, η Τανζανία για παράδειγμα, καλούσε ένα από εμάς να τη σώσει απο την καταστροφή, τι θα κάναμε δηλαδή; Μήπως θα κάναμε μια ειδική ανάλυση του κοινωνικού ιστού και θα παίρναμε υπόψην μας τη δύσκολη οικονομική συγκυρία των κτηνοτρόφων στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρο; Δεν νομίζω. Θα τους λέγαμε «σας δίνω 100, σε τρία χρονια θα μου επιστρέψετε 100+10, και για να διασφαλίσουμε τα χρήματα μας θα εφαρμόσετε δέκα πραγματάκια που θα σας πούμε».

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Για να επιστρέψουμε στο παράδειγμα της γυάλας, το κύριο μέλημα αυτών που τοποθέτησαν το ψάρι μέσα στη γυάλα δεν είναι να γιατρευθεί και να βγει από εκεί μέσα γερό και δυνατό, αλλά απλά να επιζήσει και κυρίως να έχουν τον κατάλληλο χρόνο τα υπόλοιπα ψάρια ώστε να ανοσοποιήθουν. Οι κύριοι αυτοί έχουν έρθει για να μείνουν, και μάλλον θα μείνουν αρκετό καιρό, έχοντας ουσιαστικά τον έλεγχο της οικονομίας και άνετες προσβάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής πολιτείας. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι κάποιοι, γνωστοί άγνωστοι, να εκμεταλευθούν την παρουσία τους, και να δημιουργήσουν καταστάσεις, τετελεσμένα, τις οποίες θα κάνουμε χρόνια, ίσως και δεκαετίες, για να μπορέσουμε να επαναφέρουμε στο επίπεδο που ήταν πριν το σωτήριον έτος  2010. Γι’αυτό λοιπόν είναι κομβικής σημασίας αυτούς τους κύριους, να τους ευχαριστήσουμε και να τους αποχαιρετήσουμε το γρηγορότερο δυνατόν.

Και κάτι τελευταίο, για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, αν τυχόν ξαναρρωστήσει βαριά το ψαράκι αυτή τη φορά, δεν πρόκειται να το πάρουν στοργικά και να το τοποθετήσουν μέσα σε μια γυάλα για να το προστατεύσουν, αλλά θα το πάρουν και θα το τοποθετήσουν σε μια λιμνούλα για να παίζει μαζί με άλλα άρρωστα ψαράκια.