Φθινοπωρινή σονάτα για τσέλο και δυο βιβλία

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Δύο βιβλία που διαβάζονται σα να ακούς μια φθινοπωρινή σονάτα που κυριαρχεί ο ήχος του τσέλου να συνοδεύει τα κιτρινοπορτοκαλιά χρώματα των φύλλων που αποχαιρετούν το καλοκαίρι. Και τα δύο διαβάζονται με μιαν ανάσα και μετά στην εκπνοή κάθονται σταδιακά μέσα σου σα μικρά αποθέματα στα οποία θες να ξαναγυρίζεις.

(Μέρος Α)

Γιάννη Ευσταθιάδη: «Καθρέφτης» Εκδόσεις Ύψιλον, 2010

Ο Ευσταθιάδης είναι ποιητής που γράφει και πεζά τα οποία όμως διαβάζονται σαν ποιήματα. Ο Ευσταθιάδης ξέρει και να ακούει μουσική γι΄ αυτό και τα γραπτά του έχουν μια μουσικότητα. Είναι ακόμα γευσιγνώστης, θιασώτης της εκλεκτής γεύσης και του εξαίρετου κρασιού, γι αυτό και τα γραπτά του σου ερεθίζουν τα γευστικά σου κύτταρα. Θέλεις μια-μια τις λέξεις να τις γυρίζεις στη γλώσσα σου πριν την καταπιείς για να απολαύσειςόλη τη γεύση και τους χυμούς που κουβαλάει η επιλεγμένη λέξη προτού πάει να κατακαθίσει στη σμιλευμένη φράση που γίνεται μουσικός ήχος, εικόνα και ποιητική αίσθηση.

Τον «Καθρέφτη» τον διάβασα σα να ήταν το δεύτερο μέρος μιας σονάτας. Το πρώτο ήταν το αριστουργηματικό πριν δυο χρόνια «Πορσελάνη» (Ύψιλον, 2008). Ο «Καθρέφτης» αποτελείται από είκοσι-δύο πεζά που όχι μόνο έχουν την υφή της ποίησης αλλά σε παραπέμπουν στη μεταφυσική και υπερβατική καμιά φορά έννοια του καθρέφτη αυτού του ψεύτικου ειδώλου που παίρνει τις δικές του ιδιόμορφες διαστάσεις. Ο καθρέφτης ασκούσε πάντα στον άνθρωπο μια μαγεία. Η τέχνη τον έχει τιμήσει με όμορφα έργα που διανύουν το διάστημα από την Αγία Γραφή μέχρι το Χάρυ Πότερ. «Τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς» γράφει προς Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος και ο Νάρκισσος πνίγεται στον υγρό «καθρέφτη» μιας πηγής ερωτευόμενος τον εαυτό του. «Καθρέφτη – καθρεφτάκι μου» αναρωτιέται η μητριά της Χιονάτης των αδελφών Grimm «ποιά είναι η πιο ωραία στη χώρα;». Μαγικοί καθρέφτες μας πηγαίνουν σε άλλους κόσμους. Ο OscarWilde με ένα πορτρέτο-καθρέφτη στο «Πορτρέτο του DorianGray» μπαίνει σε Φαουστιανά διλήμματα της αναλλοίωτης ομορφιάς και νεότητας. Τον καθρέφτη χρησιμοποιεί ο LewisCarroll για να ταξιδέψει την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και ο JeanCocteau για να πηγαινοέρθει ο «Ορφέας» από τον Άδη. Αλλά και το θέατρο με το «Φάντασμα της Όπερας», ο κινηματογράφος με τον «Τρίτο άνθρωπο» και η ζωγραφική με τα έργα του Magritte τίμησαν το μυστήριο του καθρέφτη.

Ο Ευσταθιάδης τα έχει όλα αυτά τα έργα μέσα του και ακόμα άλλα που δεν αναφέραμε και λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, παραμορφωτικά, περιπαιχτικά, μεταφυσικά και …φυσικά. Αντιγράφω την πρώτη φράση από το πρώτο του πεζό στο βιβλίο και νομίζω πως αυτό το λέει όλα. Είναι η πρώτη δοξαριά του τσέλου για να περάσει η ποίηση μέσα στο αίμα μας «Τα αορίστου χρόνου βλέμματα, τα παρατατικά του χαμόγελα, οι υπερσυντέλικες τύψεις, έχουν αποθηκευθεί – σαν διαδοχικές επιστρώσεις παρελθόντος- πάνω στην ψυχρή γυάλινη επιφάνεια του καθρέφτη».

Δείτε εδώ το Μέρος Β

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Φθινοπωρινή σονάτα για τσέλο και δυο βιβλία"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *