Οι friterie του Βελγίου ζητούν την αναγνώριση της Ουνέσκο

Μετά τη βελγική μπίρα, ήρθε άραγε και η στιγμή για τις βελγικές friterie να αναγνωριστούν από την Unesco ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας;

Η Unafri, η Εθνική Ένωση των friterie  (ή fritkot στα φλαμανδικά) υπέβαλε αίτηση στις φλαμανδικές αρχές με σκοπό να παρουσιάσει στην Unesco την κουλτούρα του fritkot (το κιόσκι δηλαδή που ειδικεύεται στις τηγανητές πατάτες) στο Βέλγιο ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά.

Η Unafri δούλεψε σε αυτό σε συνεννόηση με το Συμβούλιο Fritkot, αποτελούμενο από εκπροσώπους του επαγγελματικού κόσμου (Apaq-W, Belgapom, Boerenbond, Unizo και Vlam).

Υπάρχει, ασφαλώς, μια σειρά από βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν. Όπως και η κουλτούρα της βελγικής μπίρας, που αναγνωρίστηκε από την Unesco το 2016, η κουλτούρα του fritkot πρέπει να αποτελεί μέρος της κληρονομιάς κάθε κοινότητας ή περιοχής, προϋπόθεση που απαιτείται για την αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.

Κάθε δύο χρόνια, το Βέλγιο μπορεί να ορίσει μια υποψηφιότητα προς αναγνώριση στην Unesco ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Οι τρεις κοινότητες του Βελγίου (Φλάνδρα, Βαλλονία και γερμανόφωνη περιοχή) καθώς και η Περιφέρεια των Βρυξελλών το έπρατταν κατ” εξακολούθηση τα τελευταία χρόνια (η Φλάνδρα το 2014, η Βαλλονία με τις Βρυξέλλες το 2016 και η γερμανόφωνη κοινότητα το 2017). Το επόμενο έτος, η σειρά περνά ξανά στην Φλάνδρα, για να καταθέσει εκ νέου το αίτημα. Ο φλαμανδός υπουργός Πολιτισμού θα πρέπει να αποφασίσει στις 15 Μαΐου, βάσει της γνώμης μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων, αναφορικά με τον φάκελο που θα υποβληθεί στην ΟΥΝΕΣΚΟ.

«Η κουλτούρα του fritkot είναι ριζωμένη βαθιά μέσα μας», δήλωσε ο πρόεδρος του Unafri, Bernard Lefèvre. «Το έχουμε συνηθίσει, ως σταθερή αξία στη ζωή μας. Αλλά ίσως γι” αυτό πρέπει να συνεχίσουμε να το προστατεύουμε από κοινού».

Πέρα από τα οικονομικά οφέλη, ο Lefèvre διευκρινίζει ότι η αναγνώριση από την ΟΥΝΕΣΚΟ είναι πάνω από όλα τιμή. «Είναι ο καλύτερος τρόπος για να αναδείξουμε τους ανθρώπους πίσω από τις friterie μας. Δεν είναι μόνο ιδιοκτήτες σε ένα κιόσκι. Είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτά τα μικρά σημεία που τηγανίζουν και πωλούν την πατάτα μας, είναι μέρη της τοπιογραφίας μας και θα είναι πάντα εκεί, την στιγμή που σε ολόκληρο τον κόσμο αυτού του είδους τα επαγγέλματα εξαφανίζονται σταδιακά».