Μικρή πόλη, μεγάλη θεατρική απόλαυση.

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Του Βασίλη Τσιουβάρα

Για πέντε παραστάσεις, από 3 μέχρι 7 Απριλίου 2014, η θεατρική ομάδα του Λυκείου Ελληνίδων Βρυξελλών παρουσίασε το έργο «H μικρή μας πόλη» (πρωτότυπος τίτλος: Our Town) του Αμερικανού συγγραφέα Θόρντον Γουάιλντερ στο θέατρο «Scarabaeus».

Ο σπουδαίος αυτός συγγραφέας έδρασε κυρίως στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα και αυτό το έργο του (που το έγραψε το 1938) είναι αν όχι το σημαντικότερό του, σίγουρα αυτό που έχει παρουσιαστεί περισσότερο ανά τον κόσμο. Μας μεταφέρει στη μικρή επαρχιακή κοινωνία του Γκρόβερς Κόρνερς στην Αμερική του 1900 και παρακολουθούμε, με οδηγό ένα Διευθυντή Σκηνής, τον μικρόκοσμο των απλών ανθρώπων αυτής της επαρχιακής πόλης και την πορεία τους μέσα σε ένα διάστημα 13 ετών.

Η έμφαση δίνεται σε δύο οικογένειες: από τη μία η οικογένεια του γιατρού Γκιμπς με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, τον 16χρονο Τζώρτζ και τη μικρότερη αδελφή του Ρεμπέκα, και από την άλλη η οικογένεια του κυρίου Γουέμπ με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, την 16χρονη Έμιλυ και το μικρό Γουόλλυ. Τίποτα το συναρπαστικό δε συμβαίνει στις δύο αυτές οικογένειες, ούτε εξάλλου και στη φιλήσυχη κοινωνία του Γκρόβερς Κόρνερς. Οι άνθρωποι στην μικρή αυτή πόλη γεννιούνται, ερωτεύονται, ονειρεύονται, δίνουν το μικρό, καθημερινό τους αγώνα και πεθαίνουν.

Όλα μοιάζουν απολύτως φυσιολογικά και ίσως από πρώτη άποψη τετριμμένα. Γιατί τότε αυτό το έργο παίζεται εδώ και πολλές δεκαετίες στο θέατρο προκαλώντας πάντα την αυθεντική συγκίνηση του παγκόσμιου κοινού; Γιατί ο Γουάιλντερ με λόγο απλό, καθαρό και κάποιες φορές ποιητικό, με χαρακτήρες αληθινούς και αυθεντικούς, προσφέρει μια ηθογραφία ανεπανάληπτη και εν τέλει ένα έργο συναρπαστικό μες την απλότητά του και διαχρονικό, έναν ύμνο στην ανθρωπιά και στην αξία της κάθε στιγμής της ζωής, όσο μικρή και ασήμαντη και αν φαίνεται.

Ο Γιάννης Οικονομίδης και η Μαρία Καραχάλιου, το σκηνοθετικό δίδυμο του θεατρικής αυτής ομάδας εδώ και πολλά χρόνια, διακρίνονται για την ευαισθησία και το σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν κάθε έργο που επιλέγουν να ανεβάσουν, στοιχεία εμφανή και εδώ και μάλιστα σε ένα έργο που αυτή τη φορά υπήρξε πρόταση των νεότερων μελών της ομάδας-άλλη μια απόδειξη της διαχρονικότητάς του. Το ίδιο το κείμενο βέβαια υπήρξε ο καλύτερος οδηγός τους: ο μεστός λόγος του έργου και η φυσική ροή της αφήγησης αλλά και η επιβαλλόμενη από τον ίδιο το συγγραφέα κατάργηση των σκηνικών, ώστε να δοθεί έμφαση στο λόγο, υποδεικνύουν λιτή, διακριτική γραμμή στη σκηνοθεσία, την οποία οι σκηνοθέτες ακολούθησαν ευλαβικά, χωρίς φτηνούς σκηνικούς εντυπωσιασμούς. Έδωσαν βαρύτητα στους χαρακτήρες του έργου, συνεπώς στουςερμηνευτές τους.

Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Όλα τα μέλη της θεατρικής ομάδας, προσέγγισαν με μεράκι και αγάπη τους ήρωες του έργου και απέδωσαν με αυθεντικότητα χαρακτήρες μιας εποχής που βρίσκεται πολύ μακριά από τη δική μας. Αξίζει να σημειωθεί η επιπλέον υποκριτική δυσκολία της μίμησης λόγω της απουσίας σκηνικών, πρόκληση την οποία ο θίασος αντιμετώπισε με επιτυχία.

Ειδικότερα, ο Ηλίας Κοντέας, στον απαιτητικό ρόλο του Διευθυντή Σκηνής, αλώνισε την σκηνή με περισσή άνεση, με καθαρή, σταθερή φωνή, κράτησε τις απαραίτητες αποστάσεις από τους ήρωες και τα γεγονότα, αλλά ταυτόχρονα τις κατάλληλες στιγμές ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο το μήνυμα της ανθρωπιάς που κυρίως ενδιαφέρει το συγγραφέα.

Η Μαρίνα Κώττη έπλασε μια χαριτωμένη, ορμητική, ολοζώντανηΈμιλυ (αξιέπαινη και η χημεία της με τον Τζώρτζ-Χρήστο Παναγιωτακόπουλο), πλην όμως στην τρίτη και ιδιαίτερα απαιτητική δραματικά πράξη του έργου την πρόδωσε η απειρία της και οδηγήθηκε σε κάποιες, ωστόσο όχι επικίνδυνες, ερμηνευτικές υπερβολές.

Ο Χρήστος Παναγιωτακόπουλος (Τζώρτζ Γκιμπς) από την άλλη βρήκε θαυμαστές, λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο αγόρι και τον άνδρα και προσέφερε γνήσια συγκίνηση στην τελική βουβή σκηνή του. Από τον υπόλοιπο θίασο, αξίζουν ιδιαίτερης μνείας οι Μαρία Χούλη (κυρία Γκιμπς) και Νίκος Παναγιωταράκης(ο αλκοολικός Σίμον Στίμσον), γιατί εξέπεμψαν ήθος και αλήθεια που συναντάει κανείς μόνο σε αξιόλογους επαγγελματίες καρατερίστες.

Αξίζει όμως -έστω ονομαστικής- αναφοράς και ο υπόλοιπος θίασος: Σικελία Κωνσταντακοπούλου (κυρία Γουέμπ), Νίκος Τσουλάκος (γιατρός Γκιμπς), Γιώργος Μαγκλής (κύριος Γουέμπ), Δημήτρης Πουρνιάς (Χάουι Νιούσαμ, καθηγητής Γουίλαρντ, Τζο Στόνταρντ, παίκτης του μπειζμπολ), Χρήστος Γκακούδης (άντρας στην πλατεία, Σαμ Κρέιγκ), Γιώργος Δημητρίου (αστυφύλακας Γουόρεν), Μαρία Σαραφίδου (γυναίκα στην πλατεία), Φαίη Φυγκά (κυρία Σόαμς), Αλίκη Σίμου (νεκρή) και οι μικροί Ευρώπη-Νεφέλη Συριοπούλου (Ρεβέκκα Γκιμπς), Ιάσων (Γουόλλυ Γουέμπ) και Κωνσταντίνος Μπαλκάμος (Τζο και Σι Κρόουελ). Μια παράσταση-υπόδειγμα λοιπόν από μία θεατρική ομάδα που χρόνια τώρα, με το ταλέντο και το ήθος της, υπηρετεί το καλό ερασιτεχνικό θέατρο.

Αν δε οι παραστάσεις του έργου επαναληφθούν σε άλλο χώρο, όπως έντονα ακούγεται μετά την επιτυχία αυτής της πρώτης παρουσίασης, η παρουσία περισσότερων θεατρόφιλων είναι επιβεβλημένη!

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Μικρή πόλη, μεγάλη θεατρική απόλαυση."

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *