Με επιτυχία παίχτηκε η Μαρία Πενταγιώτισσα του Μποστ, από το Λύκειο Ελληνίδων Βρυξελλών.

Επίκαιρο, διασκεδαστικό αλλά και γεμάτο τροφή για σκέψη το τελευταίο θεατρικό εγχείρημα του Γιάννη Οικονομίδη και της Μαρίας Καραχάλιου στο πλαίσιο των δράσεων του Λυκείου Ελληνίδων Βρυξελλών. Οι τέσσερις παραστάσεις στο θεατρικό χώρο του Scarabaeus έφεραν τους θεατές μπροστά σε μία καλοδουλεμένη πολυπληθή θεατρική ομάδα, δεμένη με σκηνική χημεία και σε ένα έργο το περιεχόμενο του οποίου κατάφερε να περάσει μηνύματα και παθήαμτα συμπυκνωμένης πολύχρονης …ελληνικής ιστορίας.

Το έργο του Μποστ, μέσα από τις ερμηνείες της θεατρικής ομάδας του ΛΕΒ κατορθώνει να παρωδήσει μία ολόκληρη εθνική ιδεολογία βασισμένη στην στρεβλωμένη εκπαιδευτική συνείδηση των Ελλήνων, αυτή η οποία οδήγησε στη αποδεκτή από όλους μας πια «νεοελληνική σχιζοφρένεια» (1) ενώ παράλληλα παρουσιάζει τα πατριωτικά δράματα μέσα από μία ιστορία, αυτή της όμορφης Μαρίας Πενταγιώτισσας η οποία αποτελεί την πρόφαση για τον θεατρικό καθρέφτισμα της ελληνικής πραγματικότητας του χτες και του σήμερα:  «Ξαναδιαβάζοντας» μας λένε οι σκηνοθέτες του έργου Γιάννης Οικονομίδης και Μαρία Καραχάλιου «το έργο του Μποστ το 2012, τριάντα χρόνια μετά από τότε που γράφτηκε , και εν μέσω ελληνικής και παγκόσμιας οικονομικής (τουλάχιστον κρίσης, σκεφτήκαμε ότι χρειαζόταν ένα τρίτο επίπεδο όπου θα σατίριζε αυτή την οπτική του 1982 με τα φίλτρα που μας έδωσε η σημερινή κρίση με τα πολιτικά και οικονομικά παρελκόμενα.»

Όπως αναφέρει εύστοχα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος (2) ο Μποστ «..έχει μέσα του τον Ανατολίτη παραμυθά, τον θυμόσοφο, τον λαϊκό ηθολόγο και ταυτόχρονα κυκλοφορεί με άνεση στη δυτική ρητορική, στην παρωδία και στην κλασσική παιδεία. Είναι ένας αφελής με λογιοσύνη και ένας λόγιος προδομένος». 
Μέσα από αυτά τα χαρακτηριστικά και σε συνδυασμό με τις ανατροπές του κειμένου ο θεατής παρακολούθησε στις περίπου δύο ώρες του έργου εκτός από τη βασική ιστορία, αυτή της όμορφης Μαρίας Πενταγιώτισσας που στην ποδιά της σφάζονταν παλικάρια, δύο ακόμα θεατρικά επίπεδα, αυτό της αφήγησης της ίδιας ιστορίας πολλά χρόνια μετά και  μέσα από μία συνέντευξη «γνωστών» σε όλους μας δημοσιογράφων κρατικού καναλιού, καθώς και τα περάσματα από τρεις γελοιογραφικές φιγούρες, δημιουργίες του Μποστ, τη Μαμά Ελλάδα, τον Πειναλέων και την Ανεργίτσα, φιγούρες της δεκαετίας του 60΄αλλά σύγχρονες όσο ποτέ. Η θεατρική αυτή συνύπαρξη έδωσε ακόμα πιο έντονα το ερέθισμα για σκέψεις αλλά και για διάθεση αυτοκριτικής σε θέματα πατροπαράδοτα εθνικά, όπως η εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική, οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ξένες δυνάμεις αλλά και οι δεσμοί υποτέλειας που δημιουργήθηκαν με όλα τα συνεπακόλουθα στη μετεξέλιξη του «ελληνικού» τρόπου ζωής των τελευταίων δεκαετιών.
Το ανέβασμα της θεατρικής παράστασης «Η Μαρία Πενταγιώτισσα» του Μποστ από τη θεατρική ομάδα του ΛΕΒ μας άφησε ένα χαμόγελο αλλά μαζί και μια πικρία από την αυτόματη διάθεση για αυτοκριτική. Συνέπεσε χρονικά με μία περίοδο που ο ελληνισμός, οι Έλληνες η ίδια η Ελλάδα αναζητούν καινούργιο μπούσουλα στο πλοίο που «εξόκειλε στην νήσο των Αζορών» ή ακολουθώντας τα λόγια που έγραψε στο ποιοτικό πρόγραμμα της παράστασης η πρόεδρος του ΛΕΒ κ. Λίτσα Κάτσα Τομαρά, » ένας ερειπιώνας η σύγχρονη Ελλάδα, φτερωτό πλοίο που κλείστηκε στις συμπληγάδες πληρώνει με οδύνη τις νεκρές αρετές των ατόμων-πολιτών της. Συσκότιση στο συλλογικό όνειρο. Μια απίθανη μνήμη,έχοντας γίνει πολιτισμική, επιβιώνει αποκομμένη από το παρόν με αλληγορίες και συμβολισμούς. Δοκιμάζεται η αναφορά σε παρωχημένες υποκειμενικές εποχές, αναζητώντας ένα ιδεολογικό και εθνικό σηματολόγιο.»

(1),(2)Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, 31/07/2006