Affordable Art Fair. Ή αλλιώς, Τέχνη για όλους (;)

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Όχι, το παρόν κείμενο δεν έχει σκοπό να κακολογήσει την μεγαλύτερη έκθεση Τέχνης που φιλοξενείται στις Βρυξέλλες (αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις), παρόλο που εκ πρώτης έτσι φαίνεται.

web_aaf-16

Οι τρεις απορίες της εισαγωγής ωστόσο είναι καθόλα ειλικρινείς. Και εξηγούμε…
Τα τελευταία χρόνια η Τέχνη έχει βρει έναν νέο τρόπο έκφρασης. Έχει ξεφύγει από τον καθαρά διακοσμητικό της ρόλο κι έχει πάρει και αυτόν του χρηστικού. Κατασκευές, installation, γλυπτά, τα οποία εκτός από τον καλλιτεχνικό τους σκοπό είτε αυτός είναι μια οπτική καλαισθησία, είτε ένα μήνυμα ή δήλωση του καλλιτέχνη – ενδύονται και τον μανδύα του καθημερινού αντικειμένου. Καναπές, λαμπατέρ, έπιπλο, αξεσουάρ, εργαλείο, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Κι ήταν πράγματι εντυπωσιακό που στην φετινή AAF δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, είδαμε πολλά έργα, από διαφορετικούς δημιουργούς, διαφορετικών εθνικών και κοινωνικών background, που όμως ένιωθες πως διέπονται από κάτι όμοιο. Θα σκεφτεί κανείς, οι προβληματισμοί, τα άγχη και οι ανησυχίες δεν έχουν σύνορα. Σωστά. Αλλά από πότε ο τρόπος έκφρασης – ειδικά όταν μιλάμε για μια καλλιτεχνική έκφραση – βγαίνει φασόν;

Τα τρία σημεία στα οποία θα λέγαμε ότι στέκεται η Τέχνη σήμερα, είναι τα εξής:

Η Νοσταλγία. Από πίνακες ζωγραφικής και κολάζ, μέχρι κατασκευές, πολλοί καλλιτέχνες πατάνε πάνω στο κομμάτι της νοσταλγίας. Όχι όμως με την έννοια του vintage. Αλλά της πιο πρόσφατης, αυτής των δεκαετιών του 80’ και του 90’. Κόμιξ, σούπερ ήρωες ή ήρωες παραμυθιών, μουσικές, ποπ κουλτούρα, εν ολίγοις όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την λεγόμενη generation X και τους μιλένιαλς. Βέβαια, αυτή είναι μια τάση που δεν χαρακτηρίζει μόνο τις εικαστικές τέχνες. Τελευταία το έχουμε δει να φοριέται πολύ και στον Κινηματογράφο ή την Τηλεόραση ή ακόμα και σε εκθέσεις που να αφορούν αποκλειστικά αυτό. Είναι αυτή η ρετρολαγνία των 80’ς κάτι σαν το νέο βίντατζ; Θα δείξει…

Ποπ Αρτ. Πολλά έργα έχουν αισθητική ποπ άρτ. Έντονη χρήση χρώματος, μεγάλες γραμματοσειρές, αφειδώς χρήση στένσιλ, καρτουνίστικη σύνθεση –είτε μιλάμε για φωτογραφία, είτε για ζωγραφική ή κολάζ. Διακρίναμε πολλούς καλλιτέχνες που οι δημιουργίες τους πατούν ξεκάθαρα πάνω σε κλασικούς εκπροσώπους αυτών των ρευμάτων, ειδικά στους Αμερικάνους Άντι Ουόρχολ και Ζαν-Μισέλ Μπασκιά, αλλά και στους εξίσου αναγνωρίσιμους Ρόι Λίχτενσταϊν και Μοντριάν.

web_aaf-5

Φωτογραφία. Κακά τα ψέματα. Η φωτογραφία –και η εικόνα εν γένει- είναι πλέον ο βασιλιάς των τεχνών. Διόλου τυχαίο ότι σε σχέση με παλαιότερες χρονιές, οι γκαλερί που εκπροσωπούσαν φωτογραφικές δουλειές ήταν εμφανώς περισσότερες και επίσης διόλου τυχαίο το γεγονός πως ο περισσότερος κόσμος στεκόταν περισσότερο σε αυτά τα έργα. Οι τάσεις στην φωτογραφία, τουλάχιστον όπως φάνηκε μέσα από την AAF, πάλι παραπέμπει είτε σε μια βίντατζ αισθητική (εγκαταλελειμμένοι χώροι, μινιμαλιστικά τοπία), είτε σε κόνσεπτ πορτρέτο. Όλα βέβαια εξαιρετικά δοσμένα, που δικαίως τραβούσαν τα βλέμματα.

web_aaf-10

De gustibus non est disputandum, έλεγαν οι Αρχαίοι Ρωμαίοι. Αυτό που εμείς πιο γλαφυρά λέμε «περί ορέξεως…». Η Τέχνη είναι για όλους, με την έννοια ότι ο καθένας σίγουρα θα βρει κάτι που τον εκφράζει και του αρέσει. Τώρα, το αν αυτό είναι και… affordable, είναι άλλο ζήτημα. Οι τσιμπημένες τιμές που είδαμε στην πλειοψηφία των έργων, δεν αφήνουν περιθώριο να μείνει ασχολίαστο. Πράγμα που μας πάει στο τελευταίο ερώτημα. Είναι λοιπόν όλο αυτό fair; Με την έννοια του «παζαριού, έκθεσης» ναι, σαφώς και είναι. Μην ξεχνάμε όμως ότι η λέξη «fair» έχει κι άλλες ερμηνείες στην γλώσσα μας. Δίκαιο. Αλλά και πανηγύρι. Ίσως δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά, ίσως πάλι είναι και λίγο απ’ όλα. Περί ορέξεως….

Περισσότερες φωτογραφίες από την έκθεση, εδώ.

 

Φωτογραφίες: D. Navridis / Newsville.be

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Affordable Art Fair. Ή αλλιώς, Τέχνη για όλους (;)"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *